Κατεδάφιση σε 7 λεπτά

Χωρίς εκπλήξεις ξεκίνησε η 5η αγωνιστική, αλλά με αγώνες που ήταν γεμάτοι από ένταση, πάθος και ωραίο μπάσκετ. Στο Σπόρτιγκ, η ΑΕΚ για 33-34 λεπτά έλεγχε απόλυτα το ματς και προηγούταν με 10 πόντους, 59-49. Όμως, 6:50 πριν το τέλος κάτι έγινε. Τι; Κατάρρευση. Ακολούθησε ένα 23-0 από τον Πανελλήνιο μέχρι το τελικό 59-72. Σπάνιο να συναντήσει κανείς τέτοιο σερί στο τέλος του αγώνα, σπάνιο να δει κάποιος ομάδα που να μην πετύχει ούτε μια βολή στα τελευταία 6,5 λεπτά του ματς, σπάνιο σε 7 λεπτά να γκρεμίσεις έτσι όσα έχτιζες σε όλο το ματς.

Μοιάζει σχεδόν αδύνατο που δεν κατάφερε η ΑΕΚ να πετύχει ούτε πόντο στο διάστημα αυτό. Θυμάστε πριν από δύο εβδομάδες όταν κάτι αντίστοιχο είχε πάθει το Μαρούσι, αλλά σε διαφορετική στιγμή, στο Αλεξάνδρειο; Τότε μίλησα για τις ευθύνες του Μαρκόπουλου και για τον τρόπο που προσπαθούσε η ομάδα του να σκοράρει. Ισχύει και εδώ προφανώς, το πρώτο σκέλος εννοώ. Ο Φλεβαράκης ήταν ανήμπορος να αντιδράσει. Εντάξει, έχει δικαιολογία ότι Χατζής, Ταπούτος, Κίκερπιλ και Άντερσεν βρέθηκαν σε πολύ άσχημη βραδιά, αλλά ούτε ένα πόντο; Μπορούσε να βγει σύστημα για ντράιβ του Τόμπσον, για πλάτη του Παπανικολάου, το πιο ορθολογικό απ’ όλα ήταν να επιμείνει 2-3 επιθέσεις η ομάδα στον Μπράιαντ, αλλά τίποτα δεν έγινε. Η ΑΕΚ έχασε τις πρώτες επιθέσεις, μέχρι που ισοφάρισε ο Πανελλήνιο και μετά απλώς σταμάτησε να παίζει μπάσκετ. Όποιος έπαιρνε την μπάλα σούταρε τρίποντο, ουσιαστικά πετούσε στα σκουπίδια την επίθεση.

Ο Πανελλήνιος είναι ομάδα αρκετά καλύτερη της ΑΕΚ και με υψηλότερους στόχους, οπότε δεν είναι ιδιαίτερη ζημιά η ήττα. Όμως, έτσι όπως πήγε το ματς, η ΑΕΚ έπρεπε να το κερδίσει. Και μπορούσε να το κερδίσει. Για να μιλήσουμε και για την άλλη πλευρά, ήταν πραγματικά αξιοπρόσεχτη η αντίδραση του Πανελληνίου σε ένα ματς που δεν έμοιαζε να του έβγαινε. Διατήρησε την αυτοκυριαρχία του, την ψυχραιμία του και συνέχισε να παίζει στρωτό μπάσκετ. Αυτό πιστώνεται εξ ολοκλήρου στον Ζούρο.

Στη Λάρισα, ο Άρης κέρδισε εύκολα και δίκαια την Ολύμπια. Από το 38-34 και μετά το ματς ήταν παράσταση για έναν ρόλο και δεν χωράει αμφισβήτηση για το τελικό αποτέλεσμα. Μόνο χαμόγελα μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι Μπαρτζώκας και Ματσόν μετά το ματς μάλωσαν για το… κατς. Για όσους δεν το άκουσαν, ο Ματσόν είπε πριν τον αγώνα ότι οι παίκτες της Ολύμπιας παίζουν κατς και ο Μπαρτζώκας μετά τον αγώνα απάντησε ότι αυτό προσβάλει την ομάδα του και ότι οι παίκτες του Άρη παίζουν θέατρο. Όλο αυτό ανάμεσα σε δύο προπονητές που... λιώνουν τις ομάδες τους στην άμυνα. Είναι νομίζω γενικότερα αποδεκτό ότι και ο Άρης και η Ολύμπια παίζουν… κατς. Μαζί με τον Παναθηναϊκό και το Μαρούσι είναι μακράν οι τέσσερις πιο σκληρές αμυντικά ομάδες του πρωταθλήματος. Και αυτό δεν είναι κακό. Το μπάσκετ είναι σκληρό άθλημα και η σκληρή άμυνα μια από τις ομορφιές του. Αλλιώς θα παίζαμε τάβλι.

Πριν αφήσω τον αγώνα, απλώς θα πω ότι οι διαιτητές ήταν μετριότατοι, με χειρότεροι απόφαση για μένα το αντιαθλητικό φάουλ που χρέωσαν στον Καστλ πάνω στον Αργυρόπουλο. Ο Αργυρόπουλος είχε «κλειδώσει» με τα πόδια του το πόδι του Καστλ ώστε να μην μπορεί να κουνηθεί και… του τράβηξε και το σορτσάκι. Το δεύτερο είναι απλώς αστείο, αλλά το πρώτο για μένει επισύρει μέχρι και ντεσκαλιφιέ. Το είχα ξαναγράψει παλιότερα για κάποιες (ηθελημένες) τρικλοποδιές του Χατζηβρέττα και του Μπουντούρη σε επιτιθέμενους παίκτες. Όταν ο αμυντικός χρησιμοποιεί τα πόδια κατά του επιθετικού οι διαιτητές πρέπει να είναι αμείλικτοι. Για δύο λόγους: πρώτον παίζουμε μπάσκετ και όχι ποδόσφαιρο, δεύτερον είναι ένα χτύπημα που ο επιθετικός δεν το περιμένει και μπορεί να τον τραυματίσει πολύ άσχημα. Αμφιβάλλετε; Δείτε πώς έπεσε ο Καστλ στον αγώνα (σε προηγούμενη από την ήδη αναφερθείσα φάση) από την τρικλοποδιά του Αργυρόπουλου. Δεν θεωρώ ότι ήταν κατά λάθος (κάτι που πίστεψαν οι διαιτητές θεωρώντας ότι ήταν στην κίνηση), ο Αργυρόπουλος εμφανώς απλώνει το πόδι περισσότερο απ’ όσο χρειαζόταν για να πατήσει κάτω. Για μένα ήταν ντεσκαλιφιέ, απλά τα πράγματα. Και αυτή και κάθε τρικλοποδιά. Η πιο σκληρή άμυνα γίνεται δεκτή με περηφάνια από τους δημιουργούς του blog, αλλά κινήσεις όπως οι τρικλοποδιές, δεν έχουν χώρο στο μπάσκετ και πρέπει να εξαλειφθούν με βαριές ποινές.

Δεν θα αναφερθώ ιδιαίτερα στα ματς του Παναθηναϊκού και του Αμαρουσίου, αφού αμφότεροι έκαναν υγιεινό περίπατο. Απλώς, οι παίκτες του Παναθηναϊκού περίμεναν μέχρι να αρχίσει… να πετάγεται η φλέβα που έχει στο μέτωπο ο Ομπράντοβιτς για να ανεβάσουν ταχύτητα και να καθαρίσουν το ματς.

Ας μου εξηγήσει κάποιος αν μπορεί παρακαλώ τον ντελιριακό διάλογο του Χατζηγεωργίου με… τον εαυτό του (παρουσία και του Γιώργου Λημνιάτη ως σιωπηλού παρατηρητή) όταν ο Σούλτζε σούταρε για τρεις πόντους μετά τα πρώτα εύστοχα σουτ του:

Χατζηγεωργίου: «Σούλτζε! Μη μου πεις;» και στη συνέχεια η απάντηση…
Χατζηγεωργίου: «Κι όμως σου λέω Γιώργο μου!»

Κάθε σχόλιο θα καταστρέψει το σουρεαλισμό της σκηνής…

by Rasheed.

Υ.Γ.: Το πρόβλημα λύθηκε, αλλά… πολύ αργά. Η 3η αγωνιστική του Age of Basketball Champion θα ανέβει πριν το άρθρο της Κυριακής.