Η ημέρα που πέρασε δεν μπορεί παρά να είναι αφιερωμένη σε δύο ερχομούς. Ο ένας εκ των οποίων πολυαναμενόμενος και πολυδιαφημισμένος, ο άλλος λιγότερο αν και όχι πιο ασήμαντος. Για τις μετεγγραφές και τις ομάδες θα τα πούμε όταν πλησιάζει το πρωτάθλημα, τώρα ας μιλήσουμε για τη χαρά μας!
Χαρά μας που ήρθε ο Γιασικεβίτσιους στην Ελλάδα. Ασχέτως αν φοράει κόκκινα ή πράσινα, ο Σάρας είναι τεράστια μορφή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και είναι στολίδι για τα ελληνικά γήπεδα. Μαζί με τον Μάτσε μπορούμε να καυχιόμαστε ότι έχουμε την αφρόκρεμα της αφρόκρεμας του λιθουανικού μπάσκετ.
Χαρά μας, όμως, που ήρθε και ο Λιν Γκριρ. Δεν είναι μικρός παίκτης, το αντίθετο μάλιστα. Μπορεί ο Ολυμπιακός επικοινωνιακά να έχασε το παιχνίδι και κύριοι υπεύθυνοι γι’ αυτό να είναι οι προσκείμενες στην ομάδα του Πειραιά εφημερίδες και η πολιτική τους, αλλά ο Γκριρ είναι παιχταράς. Εγώ το λέω τώρα, τον Μάη θα τα ξαναπούμε και θα με θυμηθείτε.
Μεγαλύτερη χαρά μας, όμως, είναι ότι όποιος παίκτης κι αν κυκλοφορεί ελεύθερος πια, όπου κι αν παίζει αυτός, παντού πλανάται στον αέρα ότι ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός μπορεί να κινηθούν να τον πάρουν. Όλη η Ευρώπη άρχισε να τρέμει ξανά και οι δύο ελληνικές ομάδες δείχνουν ικανές να τους… πάρουν όλους!
Να φτάσουμε και στην πιο μεγάλη χαρά μας; Ότι ο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός, μαζί με την ΤΣΣΚΑ είναι τα τρία μεγάλα φαβορί για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας φέτος. Μιας Ευρωλίγκας, η οποία θα είναι πιο δυνατή από ποτέ με ομάδες μεγαθήρια. Οι «μικροί» ψήλωσαν τόσο, που αν και γιγαντώθηκαν οι μεγάλοι, οι διαφορές μίκρυναν. Η 22α Οκτωβρίου είναι κοντά και ήδη… we feel devotion!
Πάμε και στα πιο άσχημα τώρα. Το Age of Basketball το είχε γράψει από τον Ιούλιο ότι ο ΠΑΟΚ είναι σε δεινή κατάσταση και ότι δύσκολα θα αλλάξει κάτι. Δυστυχώς δικαιωθήκαμε απόλυτα, αφού 1 μήνα πριν αρχίσει το πρωτάθλημα και ο «δικέφαλος» δεν έχει καν ανταγωνιστικό ρόστερ, φαντάζοντας ως ένα από τα φαβορί για υποβιβασμό. Μπορεί ο Χάμφρεϊ να είναι μία από τις ατραξιόν του φετινής Α1, αλλά μόνος του δεν θα αλλάξει τη μοίρα του ΠΑΟΚ. Ο μόνος υπεύθυνος για την κατάντια του «δικεφάλου» είναι η διοίκηση της ομάδας, η οποία τώρα προσπαθεί να κρυφτεί αποκόπτοντας δεσμούς με τους δημοσιογράφους, αλλά και φέρνοντας για δοκιμή παίκτες που δεν θα περνούσαν ούτε έξω από την Πυλαία άλλες χρονιές. Κρίμα…
Το θέμα προσπαθούν να το «πνίξουν» πολλοί, καθώς ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης μέχρι πριν από λίγο καιρό ήταν ηχηρό όνομα σε μετεγγραφικό επίπεδο. Χωρίς να έχει παίξει μπάσκετ επιπέδου τα τελευταία 2 χρόνια, χωρίς κανείς να μπορεί να ελέγξει αν έχει βελτιωθεί (το NBDL δεν είναι δείγμα), ο Γλυνιαδάκης κλήθηκε στην εθνική, έκανε προπονήσεις μέχρι τους… 13 και στη συνέχεια, αν και κόπηκε, ήρθε η μετεγγραφή του στην ΑΕΚ για να δώσει τροφή σε ηχηρά σχόλια. «Μεγάλο μπαμ με NBAερ» είχαν γράψει οι εφημερίδες προσκείμενες στην ΑΕΚ τότε, αλλά πια τα πράγματα είναι δύσκολα για τον Έλληνα σέντερ. Ο Κώστας Χαρίσης, αν και τραυματίας, έχει πείσει περισσότερο τον Άγγελο Κορωνιό, ενώ ο Γλυνιαδάκης είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Ξέρετε ποιο είναι το σημαντικό στην περίπτωση; Ότι η ΑΕΚ επισήμως του δίνει χρόνο για να βελτιωθεί και να αποδείξει ότι αξίζει θέση στο ρόστερ, αλλά ουσιαστικά αδιαφορεί το τι θα κάνει ο παίκτης. Και αυτό είναι το χειρότερο για έναν παίκτη. Προσέξτε, δεν ψέγω την «Ένωση». Αλλά όταν η ομάδα σου δεν σε δηλώνει στο Κύπελλο, ώστε να έχεις δικαίωμα να υπογράψεις σε άλλη ελληνική ομάδα και να παίξεις φέτος όταν σε διώξει, τότε σου δείχνει ότι δεν σε υπολογίζει ως παίκτη. Δεν την ενδιαφέρει καθόλου αν θα ενισχύσεις κάποιον από τους αντιπάλους της, γιατί πιστεύει ότι δεν μπορείς να του προσφέρεις σημαντική ενίσχυση. Ασχέτως, αν στη μέση μπαίνει και ο μάνατζερ που λέει «αν δεν τον θέλετε, μην τον βάλετε και του κάψετε τη χρονιά». Μέσα σε ένα μήνα, η κατάσταση άλλαξε για τον Ανδρέα και πλέον θα πρέπει να χύσει πολλά κιλά ιδρώτα για να πείσει ότι έχει θέση σε ρόστερ αξιόλογης ομάδας της Α1. Μεγάλη ήττα για τον παίκτη και μόνος υπεύθυνος είναι ο ίδιος.
Για το τέλος αφήσαμε την επιδημία ανταλλαγής, που έχει πιάσει τους παίκτες του NBA. Ήταν να μην γίνει η αρχή. Ο Κιριλένκο θέλει να φύγει. Ο Μάριον θέλει να φύγει. Ο Όντομ θέλει να φύγει (πιο πολύ για να μην σκοτώσει τον Κόμπι). Κάποιος περισσεύει. Και αν ο Όντομ δεν γκρινιάζει, οι άλλοι δύο δεν… κάνουν και τίποτε άλλο. Αν η ανταλλαγή γίνει μεταξύ Μάριον και Όντομ, μην εκπλαγείτε αν ο Αντρέι αποφασίσει να επιστρέψει στα καθ’ ημάς. Αν αυτός πάει στο Φίνιξ, τότε θα γκρινιάζει… ο Κόμπι, κάτι που άλλωστε έκανε ολόκληρο το καλοκαίρι. Αυτά βλέπει η ΤΣΣΚΑ και πιέζει δικαίους και αδίκους, δηλώνει, ξαναδηλώνει, ετοιμάζει βαλίτσες με λεφτά και κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά πως δεν θα τα καταφέρει. Ο πιο έξυπνος; Ο Γκαρνέτ φυσικά! Ήθελε να φύγει, είναι δεδομένο. Και δεν γκρίνιαξε, και έφυγε, και παραμένει ήρωας στη Μινεσότα, και θα γίνει ήρωας στη Βοστόνη, και είναι σε ομάδα-φαβορί για το πρωτάθλημα. Δεν θέλει κόπο προφανώς, θέλει τρόπο!
Rasheed.
2 σχόλια:
1)Κριμα για το Γλυνιαδάκη γιατι αυτο το παιδί μπορεί να κάνει μεγάλα πράγματα
2)Συγγνώμη αλλά μεταξύ Ματσας και Σαρας,προτιμώ Σισκάουσκας.Γιατί ο Σισκάουσκας αν και δεν σκοράρει τόσο συχνά όσο οι υπόλοιποι, κάνει όλα τα υπόλοιπα
3)Προσωπικά παρά τους διθυράμβους ολων των δημοσιογράφων(συμπεριλαμβανομένων και αυτών που εχουν το παρών blog)
η μεταγραφή Γκριν δε με έχει πείσει.
Οχι γιατι δεν ειναι μεγάλος σκόρερ ο παίκτης αλλά γιατι δεν πιστεύω πως ειναι ο πρωτοκλασσάτος οργανωτής που χρειάζεται η ομάδα.Αλλωστε καλός σκόρερ ήταν και ο Πεν(άσχετα αν ο Πίνι ήθελε στα γεράματα να τον κάνει οργανωτή)...
@ανώνυμος: Φίλε ο Πεν δεν ήταν μεγάλος σε ηλικία. Ήταν στην καλύτερη ηλικία για μπάσκετ (28-29 χρονών) όταν ήρθε στον Ολυμπιακό, και ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού πέρσι. Οργανωτής είναι καλός, αλλά δεν γίνεται να έχει 1 πλέι μέικερ. Όσο για τον Γκριρ, η καριέρα του έχει συνεχώς ανοδική πορεία.
Με βάση τα όσα ξέρω, έχω διαβάσει, έχω δει, θυμάμαι και έχω ακούσει, πρόκειται για παίκτη δυναμίτη. Πάντως, για να σε πείσει ένας παίκτης, πρέπει να τον ξέρεις και να τον έχεις δει. Καλά κάνεις και δεν πείθεσαι εφόσον δεν ξέρεις τον παίκτη, αλλά σταδιακά θα τον μάθεις. Ο Ολυμπιακός στήνει τελείως διαφορετικά την ομάδα του απ' ότι ο Παναθηναϊκός. Δεν είναι κακό αυτό. Ο Μπλάκνεϊ είναι οργανωτής και πλέι μέικερ που θα κρατήσει το ρυθμό. Ο Τεόντοσιτς έχει το στυλ όλων των καλών Σέρβων πλέι μέικερ, ο Καυκής υπάρχει για ειδικές αποστολές και ο Γκριρ με Μάτσε και Γουντς περιφέρεια συνιστούν ένα τρίο που είναι πρακτικά αδύνατο να μαρκαριστεί.
Ο Ολυμπιακός δεν χρειαζόταν μεγάλο οργανωτή. Αν βγάλεις στον Σάρας, όλοι οι υπόλοιποι παίκτες που ακούστηκαν το καλοκαίρι έρεπαν προς την πλευρά του σκόρερ και όχι του οργανωτή. Τα αποτελέσματα κάθε φορά κρίνονται τον Μάη, αλλά είναι ηλίου φαεινότερον το τι προσπαθεί να κάνει ο Γκέρσον φέτος.
Για τον Σίσκα συμφωνώ ότι είναι παιχταράς, στο ίδιο επίπεδο με τους άλλους δύο και από εκεί και πέρα είναι καθαρά θέμα προτίμησης του καθενός μας.
Όσο για τον Γλυνιαδάκη, γνωρίζω ότι οι περισσότεροι έχουν σε μεγάλη εκτίμηση τον σέντερ της ΑΕΚ, αλλά δεν είμαι ένας από αυτούς. Απλώς και μόνο γιατί δεν μπορώ να θυμηθώ να έχει κάνει ή δείξει οτιδήποτε ιδιαίτερο στην καριέρα του.
Σε ευχαριστούμε που μας στηρίζεις και ανοίγεις δίαυλο επικοινωνίας! Εξάλλου, στο μπάσκετ όλες οι απόψεις είναι χρήσιμο να ακούγονται.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου