Περί μπάσκετ ο λόγος...

Η υπόθεση που άνοιξε πριν από το Ευρωμπάσκετ, με τις απαράδεκτες δηλώσεις του τότε… εκπροσώπου, δε λέει να κλείσει ακόμη, καθώς κάποιοι, είτε από διάθεση για «γλείψιμο» στον τύπο που θεωρούν «Γκουρού» των μπασκετικών δημοσιογράφων, είτε από έμφυτη ελληνική διάθεση για θάψιμο, εξακολουθούν να ασκούν ανόητη κριτική σε ορισμένους μεγάλους Έλληνες παίκτες. Έτσι, δημοσιογράφοι μεγάλων πολιτικών εφημερίδων, από τις πρώτες σε κυκλοφορία, βρήκαν να ασχοληθούν στα Κυριακάτικα έντυπα με τον Λάζαρο Παπαδόπουλο.

Γέμισαν τις, έτσι κι αλλιώς λιγοστές σχετικές με το μπάσκετ, στήλες τους με κριτική που μόνο ως κακόβουλη και ανούσια μπορεί να χαρακτηριστεί. Ένας κατέφυγε σε ειρωνικά σχόλια προς τον Παπαδόπουλο, λέγοντας ότι τα «μεγάλα λόγια του θα έπρεπε να συνοδεύονται με ανάλογες πράξεις». Είναι χαρακτηριστικό ότι ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος δεν αναφέρει ούτε το όνομα του Λάζαρου, αλλά τον αναγράφει ως «ο κύριος 6.3 πόντοι και 5/17 βολές». Αυτά θεωρεί ο ίδιος σοβαρά αθλητικά σχόλια; Άλλος γράφει με περισπούδαστο ύφος ότι ο Παπαδόπουλος πρέπει να κάνει καλή χρονιά με τη Ρεάλ για να αποδείξει ότι χωράει ακόμη στην Εθνική. Προσωπικά, δεν μπορώ εύκολα να θυμηθώ την τελευταία χρονιά του Λάζου που δεν ήταν «καλή» και δεν έχει νόημα να καταγράψω τα στατιστικά του, αφού δεν είναι τυχαίο, για όσους ξέρουν, ότι θεωρείται ο καλύτερος κλασσικός σέντερ στην Ευρώπη.

Εντάξει, ο Λάζαρος έκανε μέτριο τουρνουά, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για να προκαλέσει τα απαράδεκτα σχόλια με τα οποία βάλλεται από παντού. Σε κάποιον που ξέρει να παρακολουθεί, ήταν ξεκάθαρο ότι ο μεγάλος Έλληνας σέντερ ήταν εμφανώς επηρεασμένος ψυχολογικά από τις δηλώσεις του… εκπροσώπου. Με κακή ψυχολογία, δεν κατάφερε ποτέ να μπει 100% στο κλίμα της διοργάνωσης. Αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξαφνικά έγινε κακός παίκτης. Και αυτοί που ξέρουν να τον κριτικάρουν τώρα που είναι «κάτω», «προχθές» που σήκωνε το χρυσό ήταν οι πρώτοι που τον αποθέωναν. Γεμίσαμε «κωλοτούμπες» μου φαίνεται…

Ε ΟΧΙ ΚΑΙ «ΘΥΜΙΖΕΙ ΜΠΑΣΚΕΤ»!!!

Προς τον κύριο Κουλουμπή που αναμετέδιδε το απόγευμα της Κυριακής τον αγώνα ποδοσφαίρου Ρόμα-Γιουβέντους και έκανε το… μαγικό σχόλιο: «το παιχνίδι εδώ και λίγη ώρα θυμίζει μπάσκετ, οι παίκτες της Ρόμα κάνουν πολλές πάσες ψάχνοντας το κενό». Η… μπασκετική φάση που περιέγραφε ο δημοσιογράφος, ήταν 20 παίκτες στο γήπεδο να κάνουν κουραστικές πασούλες στο κέντρο του γηπέδου περιμένοντας το τελικό σφύριγμα του διαιτητή αφού βόλευε και τις δύο ομάδες το, τότε διαμορφωμένο, 2-2.

Τώρα, το σκεπτικό του γιατί αυτό θυμίζει το άθλημα των επιθέσεων των 24 δευτερολέπτων (εκ των οποίων μόλις 8 για να μείνεις πίσω από τη «σέντρα») με τις γρήγορες εναλλαγές της μπάλας από χέρι σε χέρι, τη σκληρή επιθετική άμυνα που παραμονεύει για ένα κλέψιμο που θα οδηγήσει στον αιφνιδιασμό και τα αλλεπάλληλα σκριν (γιατί προφανώς κάποια τέτοια φάση είχε υπόψη του), δε μας το ανέλυσε.

BEN

Συνεχίζοντας τα όσα γράφτηκαν πιο πάνω για τον Παπαδόπουλο, θα προσθέσω και το απαράδεκτο σχόλιο του Ν. Παπαδογιάννη στην «Κ. Ελευθεροτυπία» για τον Αντώνη Φώτση, ο οποίος δήλωσε ότι θα είναι «παρών» για την εθνική το 2008. Το σχόλιο του κυρίου Παπαδογιάννη ήταν: «Ο Αντώνης Φώτσης σε δηλώσεις ανάλογες με αυτές που έκανε φέτος το καλοκαίρι». Θεωρώ ότι ξεπερνάει πια τα όρια του κιτρινισμού και της δημοσιογραφικής αλητείας αυτό που γίνεται εδώ και λίγο καιρό. Ο Φώτσης χτύπησε στο χέρι και έμεινε έξω από την εθνική. Αν πήγαινε στην Ισπανία, μπορεί να έχανε 1.7 εκατομμύρια ευρώ, λόγω της αρνητικής στάσης της Ντιναμό στο θέμα. Πείτε μου έναν που θα το έκανε. Θα ρισκάρατε εσείς την υγεία σας και τη δουλειά σας; Εγώ; Ο κύριος Παπαδογιάννης; Ή μήπως αυτοί για χάρη των οποίων γράφει και τις καρέκλες των οποίων γλείφει; Γιατί αυτό που έκανε ο Φώτσης είναι απολύτως φυσιολογικό. Αλλού είναι το πρόβλημα των εν λόγω «δημοσιογράφων».

ΑΝΘΡΩΠΕ, ΙΔΟΥ Ο ΜΑΤ ΧΑΡΠΡΙΝΓΚ

Εντάξει, το έχω πάρει αμπάριζα το NBA εδώ και δύο ημέρες, αλλά δεν… φταίω μόνο εγώ. Τα θέλουν κι αυτοί. Για να κλείσουμε με ένα αγωνιστικό θέμα, δεν ξέρω αν είδατε πουθενά τις δηλώσεις του Ντερόν Ουίλιαμς. Σας γράφω τα βασικά σε περίπτωση που τις χάσατε (τέτοια πράγματα δεν… χάνονται), αφού πρώτα πω για τους φίλους που δεν θυμούνται ότι ο Ντερόν Ουίλιαμς είναι ο βασικός πλέι μέικερ της Γιούτα εδώ κι ένα χρόνο και οι Αμερικάνοι λένε ότι μαζί με τον Κάρλος Μπούζερ, είναι το νέο δίδυμο Στόκτον-Μαλόουν (…ασχολίαστο). Ο Ουίλιαμς θεώρησε ότι η κόντρα του Κιριλένκο με τη διοίκηση της Γιούτα αφορούσε αυτόν και σκέφτηκε ότι θα ήταν καλό να καταφερθεί δημόσια κατά του συμπαίκτη του. Εκτός από το γεγονός ότι κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο και αθέμιτο με βάση του όρους εργασίας, τα όσα είπε ο Ουίλιαμς θα μείνουν στην ιστορία. Εν ολίγοις είπε ότι ο Κιριλένκο δεν δουλεύει στο σουτ του μετά την προπόνηση, κάτι που, αντίθετα με τον Ρώσο, κάνουν ο Οκούρ, ο Μπούζερ, ο… Αραούτζο και οι ρούκι. Για το τέλος άφησε το καλύτερο. Απολαύστε τον: «Αν βλέπατε τον Κιριλένκο να είναι ελεύθερος στη μία πλευρά και τον Ματ Χάρπρινγκ στην άλλη, εσείς σε ποιον θα δίνατε τη μπάλα;». Το ξαναγράφω, μήπως κάποιος δεν έπιασε το… μέγεθος του διλήμματος του πλέι μέικερ: «Αν βλέπατε τον Κιριλένκο να είναι ελεύθερος στη μία πλευρά και τον Ματ Χάρπρινγκ στην άλλη, εσείς σε ποιον θα δίνατε τη μπάλα;». Θα το έγραφα και τρίτη φορά, αλλά πιστεύω ότι όσες φορές και να το δω γραμμένο δεν θα το πιστέψω ότι ο Ουίλιαμς εννοούσε ότι θα την έδινε στον Χάρπρινγκ. Μετά λένε γιατί οι Αμερικάνοι που ξέρουν μπάσκετ θεωρούν τον Μπίλαπς και τον Κιντ τους δύο μοναδικούς πλέι μέικερ στη χώρα. Ίσως επειδή οι υπόλοιποι έχουν διλήμματα του τύπου Χάρπρινγκ ή Κιριλένκο.

Απ’ τη μία είναι ο «κύριος 5x6», δηλαδή ο μοναδικός (σε 48 λεπτά ενός αγώνα) παίκτης στην ιστορία του NBA (μαζί με τον Χακίμ Ολάζουον που το έκανε σε διπλή παράταση) που είχε σε έναν αγώνα τουλάχιστον 6 σε 5 διαφορετικές στατιστικές κατηγορίες (τουλάχιστον 6 πόντους, ριμπάουντ, ασίστ, κλεψίματα και τάπες) και απ’ την άλλη ο Χάρπρινγκ. Όντως, ο Χάρπρινγκ είχε περισσότερους πόντους από τον Κιριλένκο πέρσι στη Γιούτα (πώς έγινε αυτό μόνο ο Ουίλιαμς ξέρει), αλλά αυτό μάλλον είναι επιχείρημα για το πόσο ανεπαρκής είναι ο Ουίλιαμς ως πλέι μέικερ και το πόσο μέτρια τον εκμεταλλεύεται ο Σλόαν (προπονητής της Γιούτα). Ο Χάρπρινγκ δεν μου φταίει σε τίποτα, είναι φιλότιμος και συμπαθής παίκτης, αν και ιδιαίτερα περιορισμένων δυνατοτήτων (όχι… το blog harpringsucks.com είναι απλώς… κακεντρεχές!). Ο Κιριλένκο, απ’ την άλλη, είναι απλώς ο καλύτερος αμυντικός στον κόσμο (για να μη βάλω στο παιχνίδι το βραβείο του MVP και τον τίτλο στο Ευρωμπάσκετ). Ο Χάρπρινγκ μπορεί να τελειώσει την εν λόγω φάση που είχε στο… μυαλό του ο Ουίλιαμς με σουτ, ενώ ο AK-47 με άλλους 10 τρόπους. Και ο... Μαλόουν είχε κακό περιφερειακό σουτ, είχε ποτέ ο Στόκτον το δίλημμα Μαλόουν ή Γκρεγκ Όστερταγκ; Μετά αναρωτιόμαστε γιατί από το 2002 και ύστερα «πελαγώνουν» (σχεδόν όλοι) οι πλέι μέικερ των Η.Π.Α. σε όλα τα μεγάλα τουρνουά. Όταν σκέφτεσαι Χάρπρινγκ ή Κιριλένκο, απλώς καταδεικνύεις το μπασκετικό σου επίπεδο. Κι εντάξει, σκέψου το. Πρέπει να το πεις δημόσια κιόλας;

Rasheed.