Κι όμως έγιναν ντραφτ!

Με την κλήρωση της Α1 να έγινε τη Δευτέρα και κανένα συμπέρασμα να μην… βγήκε (συμπεράσματα βγαίνουν μόνο στο γήπεδο), εκτός του ότι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός παίζουν χωρίς θεατές στο ΟΑΚΑ (ο κανονισμός που απαγορεύει τους θεατές είναι επιεικώς αστείος και υπονομεύει την ίδια την ύπαρξη επαγγελματικών αθλημάτων), σήμερα επιστρέφω με ένα άρθρο θα σας ταξιδέψει στο NBA, αλλά όχι σε τόσο γνωστές ακτές του. Η διαδικασία του ντραφτ είναι λίγο-πολύ γνωστή σε όλους, με τις (30 πια) ομάδες να επιλέγουν κάθε χρόνο από 2 παίκτες, οι οποίοι δεν έχουν αγωνιστεί στο NBA παλαιότερα και τους προπονητές και τους σκάουτερς να ξοδεύουν τη μισή χρονιά πριν το ντραφτ, προσπαθώντας να μάθουν όσα μπορούν για όλους τους αθλητές που μπορεί να δηλώσουν συμμετοχή.

Οι περιορισμοί ηλικίας και γύρων που υπάρχουν τώρα, δεν υπήρχαν πάντοτε, οπότε παλιότερα οι ομάδες είχαν αντί για 2 γύρους (60 επιλογές συνολικά), 7 γύρους (το 1987), 10 γύρους (το 1984) ή ακόμη και το εξωπραγματικά τεράστιο νούμερο των 20 γύρων το 1973. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, κάποια στιγμή να εξαντλούνται οι άκρως… μπασκετικές επιλογές που είχαν ανάγκη οι ομάδες και οι γενικοί διευθυντές αυτών να προσπαθούν να… πιάσουν το λαχείο. Ας δούμε μερικές από τις πιο περίεργες επιλογές σε ντραφτ που έχουν γίνει ποτέ. Η λίστα δεν είναι εξαντλητική:

Μπομπ Μπίμον (1969): Ναι, καλά καταλάβατε, δεν είναι συνωνυμία. Πρόκειται για τον Ολυμπιονίκη και παγκόσμιο ρέκορντμαν του μήκους, ο οποίος μόλις ένα χρόνο πριν, στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μεξικό έκανε το άλμα των 8.90 μέτρων, παγκόσμιο ρεκόρ τότε, ακατάρριπτο για 23 χρόνια (μέχρι το 1991 όταν το έσπασε ο Μάικ Πάουελ στο Τόκιο). Ο Μπίμον επιλέχθηκε από τους Φίνιξ Σανς στον 15^ο γύρο του ντραφτ του 1969, με τη λογική ότι πιτσιρικάς έπαιζε μανιωδώς μπάσκετ στη Νέα Υόρκη. Βεβαίως, ποτέ δεν αγωνίστηκε στην ομάδα.

Καρλ Λιούις (1984): Υπήρχε μανία με τον Λιούις στις Η.Π.Α. τη δεκαετία του 1980, με τον Λιούις να εξελίσσεται σε έναν από τους καλύτερους αθλητές στίβου όλων των εποχών (με 9 χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και 1 ασημένιο). Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984, όταν ο Καρλ Λιούις ήταν απίστευτα δημοφιλής, οι Σικάγο Μπουλς τον επέλεξαν στο 10^ο γύρο του ντραφτ, ποντάροντας στη φήμη του και το… πολύπλευρο ταλέντο του. Προφανώς, δεν παράτησε τον στίβο για τα παρκέ του μπάσκετ.

Γιασουτάκα Οκαγιάμα (1981): Για τον Οκαγιάμα τα έχουμε πει και στο αφιέρωμα για τον κόσμο των γιγάντων. Ο Οκαγιάμα ήξερε μπάσκετ και η επιλογή του στο ντραφτ του 1981 από τους Γκόλντεν Στέιτ Ουόριορς στον 8^ο γύρο ήταν δικαιολογημένη, αν και εμπεριείχε ρίσκο. Τελικά, για μη αγωνιστικούς λόγους ο Οκαγιάμα των 2.36 μέτρων, ψηλότερος Ιάπωνας που επιλέχθηκε ποτέ σε ντραφτ και ψηλότερος Ιάπωνας μπασκετμπολίστας που έπαιξε ποτέ μπάσκετ, δεν πήγε στο NBA.

Λουσία «Λούσι» Χάρις (1977): Η Χάρις ήταν η πρώτη και η μόνη γυναίκα, η οποία έγινε ποτέ ντραφτ από ομάδα του NBA. Οι Νιου Όρλιν Τζαζ την επέλεξαν στον 7^ο γύρο του 1977, όταν η Χάρις είχε μόλις τελειώσει την ιστορική καριέρα της στο Πανεπιστήμιο του Ντέλτα Στέιτ, όπου σε 3 χρόνια επιλέχθηκε 3 φορές ως η καλύτερη παίκτρια των Η.Π.Α.. Η Χάρις, όμως, δεν έπαιξε ποτέ στο NBA.

«Μπούμπα» Σμιθ (1967): Ο Σμιθ ήταν σημαντικός παίκτης του ράγκμπι στις Η.Π.Α. και φημισμένος ως ένας από τους πιο τρομερούς αμυντικούς. Στο ελληνικό κοινό ήταν πιο γνωστός ως Μόουζες Χαϊτάουερ στη «Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή». Πάντως, οι Μπάλτιμορ Μπούλετς θέλησαν το 1967 να εκμεταλλευτούν το ύψος του (1.98, πολύ μεγάλο για την εποχή) και τον επέλεξαν στον 11^ο γύρο του ντραφτ.

Τζιμ Μπράουν (1957): Ο «Mr. Everything», όπως ήταν το προσωνύμιό του, αγωνιζόταν σε μπάσκετ, ράγκμπι, λακρός και στίβο, όσο καιρό ήταν στο κολέγιο του Σιράκιουζ. Οι Σιράκιουζ Νάτιοναλς τον επέλεξαν στον 9^ο γύρο του ντραφτ του 1957, βλέποντας τους 15 πόντους μέσο όρο που είχε στη δεύτερη χρονιά στο κολέγιό του. Πάντως, ο Μπράουν επέλεξε το ράγκμπι (ή αμερικάνικο ποδόσφαιρο).

Τόνι Γκάιν (1981): Ο Γκάιν στο κολέγιο του Σαν Ντιέγκο Στέιτ έπαιζε πλέι μέικερ στην ομάδα μπάσκετ και σε τέσσερα χρόνια καριέρας είχε 5.5 ασίστ μέσο όρο. Οι Σαν Ντιέγκο Κλίπερς τον επέλεξαν στον 10^ο γύρο του ντραφτ του 1981, αν και ο Γκάιν είχε ήδη επιλέξει το μπέιζμπολ.

Φρανκ Χάουαρντ (1958): Ο Χάουαρντ ήταν διάσημος παίκτης του μπέιζμπολ, αλλά στο κολέγιο είχε αναδειχτεί σε καλύτερο παίκτη της χώρας και στο μπέιζμπολ, αλλά και στο μπάσκετ. Οι Φιλαντέλφια Ουόριορς τον επέλεξαν στον 3^ο γύρο του ντραφτ ου 1958.

Μπρους Τζένερ (1977): Ο Τζένερ κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στο δέκαθλο των Ολυμπιακών Αγώνων του 1976 και απέκτησε το προσωνύμιο «ο καλύτερος αθλητής του κόσμου». Αυτό πίστεψαν ότι ήταν κυριολεκτικό οι Κάνσας Σίτι Κινγκς και τον επέλεξαν στον 7^ο γύρο του ντραφτ του 1977.

Ντέιν Ουίνφιλντ (1973): Ο Ουίνφιλντ είναι μέλος του Hall of Fame του μπέιζμπολ, αλλά το 1973 είχε ούτε μία, ούτε δύο, αλλά 4 επιλογές για να συνεχίσει την καριέρα του. Τέσσερις ομάδες από 4 διαφορετικά πρωταθλήματα (NFL, NBA, ABA και MLB, τουτέστιν ράγκμπι, μπάσκετ και μπέιζμπολ) τον έκαναν ντραφτ το 1973, με τον Ουίνφιλντ να επιλέγει το τελευταίο (MLB). Από το NBA οι Ατλάντα Χοκς τον επέλεξαν στον 5^ο γύρο του ντραφτ.

Μετά τις… περίεργες επιλογές των ντραφτ, στο επόμενο άρθρο θα συνεχίσω το αφιέρωμα, αναφέροντας τις επιλογές εκείνες που έκαναν τους γενικούς διευθυντές να νιώθουν… πολύ μάγκες!

by Lord of the Stats