Ελλάδα έχεις ταλέντο!

Στον τελικό του παγκοσμίου πρωταθλήματος προκρίθηκε σήμερα η εθνική ομάδα των εφήβων. Για να φτάσει εκεί δεν ήταν όλα εύκολα και ρόδινα. Τα φιλικά είχαν δυσκολίες και βαριές ήττες, ενώ μετά ήρθε και ο τραυματισμός του βασικού σέντερ της ομάδας. Στον πρώτο γύρο η ομάδα δεν ενθουσίασε με την απόδοσή της, αλλά μπόρεσε να περάσει στη δεύτερη φάση, μέσα από μια τρελή ισοβαθμία που από πρώτη την έφερε τρίτη και καταϊδρωμένη. Οι γνωστοί Ελληνάρες δημοσιογράφοι δεν έχασαν την ευκαιρία να λοιδορήσουν τα παιδιά, να μιλήσουν για κακή ομάδα, για μέτριους παίκτες και τα γνωστά ελληνικά (πριν ακόμη το τουρνουά αρχίσει) και βεβαίως… δικαιώθηκαν από τον πρώτο κιόλας γύρο.

Την ώρα που αυτοί μείωναν τους πρωταθλητές Ευρώπης (μην το ξεχνάμε), ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς μέσα από αυτό εδώ το blog επέμενε: έχουμε ομαδάρα, πολύ ταλέντο και στόχο την κορυφή. Τι έγινε; Κατάπιαν τη γλώσσα τους τώρα; Θα τρέχουν για συνεντεύξεις και φωτογραφίες μετά τους αγώνες;

Η Ελλάδα επιβεβαίωσε τον περσινό της τίτλο. Πρωταθλήτρια Ευρώπης. Πέρασε όλες τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές ομάδες, κέρδισε την εκπρόσωπο της Νοτίου Αμερικής, αλλά κι εκείνη της Ωκεανίας και έφτασε στον τελικό με τους Αμερικάνους. Ό,τι κι αν γίνει εκεί θα μιλάμε πάλι για απίστευτη επιτυχία, συνέπεια και… έπος. Δύο χρονιές συνεχόμενες τα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ στην καλύτερη θέση της Ευρώπης και στην αφρόκρεμα του κόσμου. Ένα βήμα ακόμη μένει.

Στον προημιτελικό, η εθνική δεν κέρδισε την Αργεντινή, τη διέλυσε. Τη σκόρπισε. Έκανε μακράν την πιο θεαματική νίκη. Έπαιξε στο μάξιμουμ για 40 λεπτά και έδειξε τεράστια δύναμη με παίκτες που μοιάζουν σχεδόν έτοιμοι. Οι Αργεντινοί έμοιαζαν ένα σκαλί πιο κάτω, ό,τι κι αν δοκίμαζαν δεν τους έβγαινε και ο εκνευρισμός τους ήταν λογικό επακόλουθο. Η άμυνα πολύ σκληρή, η επίθεση αποτελεσματική και οι Αργεντινοί απλοί θεατές στον μακράν πιο θεαματικό (από άποψη επίδειξης δύναμης) προημιτελικό. Και μην νομίζει κανείς ότι οι Αργεντινοί είναι μικρή ομάδα. Δεν είναι.

Η εικόνα του ημιτελικού φάνηκε να διαγράφεται από τα πρώτα 2-3 λεπτά. Παρακολουθώντας τις πρώτες φάσεις του αγώνα ήταν φανερό ότι η Ελλάδα έπαιζε πολύ πιο οργανωμένο και στρωτό μπάσκετ, ενώ και σε ατομικό επίπεδο οι Έλληνες παίκτες φαίνονταν καλύτεροι. Οπότε, το μόνο ερωτηματικό ήταν το αν θα μπορούσε η Εθνική μας να διατηρήσει το ρυθμό της, δεδομένου ότι πρόκειται για μια ομάδα εφήβων. Τελικά, η ομάδα του Βλασσόπουλου δεν κατέβασε ποτέ το ρυθμό, είχε διάρκεια και πάθος σε όλο το ματς το οποίο κατέληξε… κατηφορικό με τη διαφορά μόνο να ανεβαίνει μέχρι το φινάλε.

Η Ελλάδα είχε όλους τους σκόρερ της σε καλή μέρα, κυρίως γιατί για όσο χρόνο κρινόταν ο αγώνας και ήταν περισσότερο ντέρμπι η ομάδα είχε καλές επιλογές με καλό passing game. Ο Γιάνκοβιτς ήταν σε εξαιρετική μέρα από τα 6.25 (και όχι μόνο), ενώ Παπανικολάου και Κασελάκης κυριάρχησαν μέσα στη ρακέτα, έστω και αν κανείς από τους δύο δεν είναι κλασικός ψηλός. Ο Παππάς με τις επιθετικές του αρετές και ο Σλούκας (επηρεασμένος πάντως από την πρόσφατη ασθένειά του) με τον Μάντζαρη στον οργανωτικό τομέα ολοκλήρωσαν το παζλ της επιτυχίας.

Το πλέον εντυπωσιακό ήταν ότι ελλείψει του ψηλότερου παίκτη και βασικού σέντερ της ομάδας Ζήση Σαρικόπουλου, βλέπουμε όλη την πεντάδα, ανά πάσα στιγμή να διεκδικεί το ριμπάουντ. Είναι πραγματικά φοβερό το στατιστικό των 48 ριμπάουντ (ευνόησε φυσικά το άστατο παιχνίδι των Αυστραλών με τα πολλά μακρινά σουτ) τα οποία μοιράστηκαν σε όλους τους παίκτες που έπαιξαν, δείγμα του πάθους και της ετοιμότητας των παικτών αλλά και της εξαιρετικής τους προετοιμασίας από τον Βλασσόπουλο. Πέντε Έλληνες παίκτες είχαν τουλάχιστον 4 ριμπαόυντ, ενώ άλλοι τέσσερις πήραν 1 ή 2 παρά τη μικρή συμμετοχή τους, απόδειξη ότι το βάρος στην προπόνηση είχε πέσει σε αυτόν τον καθοριστικό τομέα.

Στο τελευταίο εξάλεπτο, με τη διαφορά στους 20 πόντους, οι Αυστραλοί ξεκίνησαν ένα pressing και μια απελπισμένη προσπάθεια να μειώσουν. Σε αυτό το σημείο οι διαιτητές τα έκαναν… λίγο θάλασσα, ανεχόμενοι τις σκληρές άμυνες τους και τα hand checking, έδωσαν αντιαθλητικό φάουλ που δεν υπήρχε στον Παπαντωνίου, φάουλ σε καθαρή τάπα του Γιάνκοβιτς και γενικώς είχαν μια αψυχολόγητη παρουσία, που δε θα μπορούσε βέβαια να επηρεάσει την απόδοση της δικής μας Εθνικής που συνέχισε στο ρυθμό της ανακόπτοντας με συνεχή κλεψίματα την απέλπιδα προσπάθεια των αντιπάλων. Η τελική διαφορά των 15 πόντων κολακεύει τους ηττημένους. Όσο για τον… νέο Βαρεζάο, Μπροκ Μότουμ, που έδωσε μια αγκωνιά στον Κασελάκη στην τραχεία αφήνοντάς τον με δυσκολία στην αναπνοή για 2 λεπτά, με τους διαιτητές να κλείνουν τα μάτια (!), η χειρότερη εμφάνισή του στο τουρνουά απέναντι σε μια σαφώς καλύτερη ομάδα δικαιολογεί τον εκνευρισμό του, όχι όμως και την αντιεπαγγελματική, αντιαθλητική και απαράδεκτη ενέργεια.

Και δυο λόγια για τους Αυστραλούς. Είναι μια καλούτσικη ομάδα με ορισμένα καλά ταλέντα. Το παιχνίδι της είναι το κλασικό της ομάδας από την Ωκεανία, με το άναρχο μπάσκετ και τα πολλά τρίποντα που ελπίζει να βρεθούν σε μεγάλη μέρα οι σουτέρ της για να «κόψει» τα πόδια του αντιπάλου. Τους Ντελαβέντοβα και Πέιτζ, τα δύο κλασικότερα προϊόντα της παραδοσιακής σχολής γκαρντ των «μπούμερς», θα τους δούμε πολύ σύντομα στην Ανδρών, πιθανώς και από τους χρόνου στο Μουντομπάσκετ.

by Rasheed & BEN

ΥΓ. Το αυριανό άρθρο θα ανέβει πιο νωρίς, γύρω στο μεσημέρι, αφού ο τελικός είναι στις 10:30 το πρωί ώρα Ελλάδας. Αύριο θα τα πούμε για τον αγώνα και θα αναλύσουμε τα προσόντα αυτών των παιδιών. Μεθαύριο θα κάνουμε τη σύγκριση των, χρυσών και μη, γενεών των ελληνικών μικρών εθνικών και θα συζητήσουμε για το τι φταίει για τα ταλέντα που χάθηκαν.