Βραδιά ντροπής

Όποιος περιμένει να αρχίσουμε το άρθρο με τον αγώνα και τη νίκη του ενός, την ήττα του άλλου, το μπρέικ της έδρας και τα λοιπά, προφανώς δεν μας διαβάζει πολύ καιρό. Έχουμε πει από την αρχή ότι εδώ γράφουμε ό,τι βλέπουμε χωρίς οπαδικές παρωπίδες. Ο αγώνας στο ΣΕΦ ήταν ντροπή για το μπάσκετ. Ακόμα μια φορά, ένας αγώνας ανάμεσα στις δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης αφήνει πικρή γεύση στα χείλη, γεύση αηδίας, γεύση ντροπής. Το ματς θα έπρεπε να έχει διακοπεί υπέρ του Παναθηναϊκού στο 58-60 με 1:25 να απομένει για το τέλος. Πραγματικά δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο συνεχίστηκε το ματς, με υπερβαίνει το να προσπαθήσω να βρω δικαιολογία γι’ αυτό. Ακόμη κι αν έβγαινε απόφαση αύριο που θα έλεγε ότι διακόπτονται οι φετινοί τελικοί, θα με άφηνε αδιάφορο και θα την επικροτούσα. Το γεγονός ότι δεν θρηνήσαμε θύματα ήταν απλά τυχαίο και πάλι. Κάτι η γρήγορη αντίδραση των παικτών του Παναθηναϊκού που έφυγαν από τον πάγκο τους πριν σκάσει η «γουρούνα» στα πόδια τους (την είδατε φαντάζομαι την τρύπα στο παρκέ μετά), κάτι ο φόβος των ΜΑΤ που απέτρεψε τους κάφρους από το να μπουν στον αγωνιστικό χώρο όταν έσπασαν τον κλοιό των σεκιουριτάδων, και τη βγάλαμε χωρίς νεκρούς και τώρα.

Δεν νομίζω ότι κανείς νοήμων φίλος του μπάσκετ ενδιαφέρεται μετά από τέτοιες εικόνες για το τι έγινε στον αγώνα και νιώθει οτιδήποτε άλλο εκτός από απηυδισμένος. Δεν θα αναρωτηθώ καν (όπως ο Τσίλντρες) για ποιο λόγο έγινε αυτό με τη διαφορά στους 2 πόντους, με 1:25 για το τέλος και με την μπάλα στον Ολυμπιακό. Δεν έχει σημασία. Πλέον, ο ασθενής πεθαίνει και το μπάσκετ χάνει καθημερινά όλο και περισσότερους από τους ανθρώπους που το αγαπούν πραγματικά. Η μοναδική λύση για να δούμε μπάσκετ είναι να κλείσουμε τα γήπεδα λοιπόν; Να γίνονται οι τελικοί κεκλεισμένων των θυρών; Δεν το πιστεύω, οπότε οι ευθύνες για το έκτρωμα βαρύνουν αποκλειστικά τις δύο ομάδες. Αυτές μόνες είναι υπεύθυνες για την κατάντια του μπάσκετ και αυτές θα λογοδοτήσουν στην ιστορία.

Δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά αίτια, όπως η ανεργία και η φτώχεια, ούτε αντίδραση προς τους αστυνομικούς, ούτε τίποτα. Υπάρχουν στρατοί ανεγκέφαλων και επικίνδυνων κάφρων και από πίσω δύο ομάδες που τους συντηρούν και τους προστατεύουν. Να τους χαίρεστε.

Αρχικά, η σκέψη στο blog ήταν να σταματήσει εδώ το άρθρο. Όλοι μας δεν είχαμε καμία όρεξη να γράψουμε για το ματς. Όμως, επειδή γνωρίζουμε ότι την Παρασκευή θα έχουμε αρκετούς φίλους του Age of Basketball που θα συντονιστούν για να ακούσουν τη γνώμη μας για το αγωνιστικό κομμάτι, κι επειδή σεβόμαστε όσους μας διαβάζουν, αποφασίσαμε να μιλήσουμε και για τον αγώνα.

Το ματς ήταν κλειστό και ισορροπημένο. Ο Ολυμπιακός πήρε 9 πόντους διαφορά, ο Παναθηναϊκός πήρε 8. Ο Παναθηναϊκός έμεινε στους 10 πόντους σε 8 λεπτά στη δεύτερη περίοδο και στους 6 πόντους σε 9,5 λεπτά στο τέλος του ματς, ο Ολυμπιακός έμεινε στους 11 πόντους σε 14 λεπτά στο δεύτερο ημίχρονο. Οι δύο ομάδες είχαν ίδια ποσοστά σχεδόν σε βολές, δίποντα και τρίποντα (με τον Παναθηναϊκό να σουτάρει 13 περισσότερες βολές, λογικό αφού έριξε 10 στα τελευταία 40 δευτερόλεπτα), ο Παναθηναϊκός είχε 2 ριμπάουντ περισσότερα, 2 κλεψίματα περισσότερα και 2 λάθη λιγότερα, ο Ολυμπιακός είχε 4 ασίστ περισσότερες. Αμφότερες είχαν από παίκτες-κλειδιά σε ημέρα ανυπαρξίας. Ο Γιασικεβίτσιους και ο Διαμαντίδης από τον Παναθηναϊκό δεν ήταν στο γήπεδο, ο Γκριρ και ο Χαλπερίν από τον Ολυμπιακό επίσης απόντες. Και οι τέσσερις περισσότερο επιβάρυναν τις ομάδες τους παρά τις βοήθησαν. Βγάζω τις βολές στο τέλος, στις οποίες οι τέσσερίς τους είχαν 14/14.

Ο Ολυμπιακός είχε δύο παίκτες που έπαιξαν απίστευτα, τον Τσίλντρες και τον Μπουρούση, και τον Βούισιτς που τους ακολούθησε, ο Παναθηναϊκός είχε 3 παίκτες που έπαιξαν πάρα πολύ καλά (Πέκοβιτς, Σπανούλη, Νίκολας) και τον Μπατίστ που τους ακολούθησε. Μετά το Βερολίνο και οι δύο είχαν δουλέψει πάρα πολύ πάνω στην άμυνα και θέλησαν να κρατήσουν το ματς χαμηλά.

Οι προπονητές προσπάθησαν πάρα πολύ, έκαναν συνεχείς αλλαγές, αλλά λίγο πολύ δεν μπόρεσαν να αποτρέψουν αυτό που φοβόντουσαν. Ο Γιαννάκης το κόμπλεξ και τη νευρικότητα των παικτών του που για πρώτη φορά από το 1999 είχαν το πρώτο ματς στην έδρα τους με τον Παναθηναϊκό στους τελικούς και ο Ομπράντοβιτς το γεγονός ότι η ομάδα του χάνει πολύ εύκολα τις διαφορές που παίρνει. Το πρώτο στοίχισε στον Ολυμπιακό στο ξεκίνημα κάθε ημιχρόνου και ήταν ιδιαίτερα εύγλωττο στο δεύτερο, με τον πάγκο του Ολυμπιακού να χτυπιέται, να παίρνει συνεχή τάιμ άουτ, αλλά την μπάλα να μένει στα χέρια των πλέον έμπειρων παικτών της ομάδας. Το δεύτερο στοίχισε στον Παναθηναϊκό, καθώς το 45-53 έγινε πολύ γρήγορα 56-56. Ο Ομπράντοβιτς σε ένα πηγαδάκι μετά το ματς έλεγε «ήταν πολύ εύκολο για μας να τελειώσουμε το παιχνίδι μετά τα επεισόδια. Τα περιμέναμε. Όμως ήταν πολύ δύσκολο να το τελειώσουμε αγωνιστικά παίρνοντας τη νίκη από τη στιγμή που χάσαμε τη διαφορά ξανά. Το κάνουμε σε κάθε παιχνίδι».

Ο Παναθηναϊκός πήγε πανέτοιμος στο ΣΕΦ και έδειξε ότι ψυχολογικά ήταν προετοιμασμένος για όλα. Το ματς ήταν οριακό βεβαίως, αλλά στους «πράσινους» αξίζουν πάρα πολλά συγχαρητήρια για την εμφάνισή τους, τα οποία πολλαπλασιάζονται μετά τα όσα έγιναν στο παρκέ. Ο Παναθηναϊκός στο τελευταίο 1:25 κλήθηκε ουσιαστικά να πάρει έναν αγώνα που θα έπρεπε ήδη να του έχει κατοχυρωθεί. Μεγάλη εμφάνιση που ίσως κρίνει και τον πρωταθλητή φέτος στην Α1.

Όμως, δυστυχώς, και πάλι οι διαιτητές δεν απέφυγαν το καθοριστικό λάθος στο φινάλε (γενικά στο ματς λάθη έγιναν αρκετά και εκατέρωθεν). Επειδή αρκετοί ρωτούσαν και στο γήπεδο για τις φάσεις, το 5ο φάουλ του Μπουρούση ήταν καθαρό και σωστό, στον Τσίλντρες γίνεται φάουλ στο 58-58 στη ρακέτα, ενώ ο Γιασικεβίτσιους δυστυχώς κάνει φάουλ στον Παπαλουκά στη λήξη του αγώνα. Και λέω δυστυχώς (όπως πρώτος το είπε ο BEN) γιατί συμφωνούμε όλοι στο blog ότι το ματς έπρεπε να είχε τελειώσει στο 39ο λεπτό και όχι να συζητάμε τώρα για τη διαιτησία και το (καθοριστικό για το νικητή) λάθος στο τέλος. Κάποιοι μπορεί να το πουν ότι αποδόθηκαν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», εγώ απλώς λέω ότι οι φοβισμένοι διαιτητές που δεν είχαν τα κότσια να διακόψουν το ματς, απλώς έβαλαν ένα ακόμα λιθαράκι ανικανότητας και ακαταλληλότητας στο φινάλε.

by Rasheed.