Είδαμε άλλον έναν αθλητικό τελικό στην Ελλάδα και άλλη μία φορά «καμαρώσαμε» τα ξεσπάσματα του άκρατου φανατισμού που η ίδια η χώρα συντηρεί, γεγονός που αποδεικνύεται από το ότι κανείς δε νομίζω να εξεπλάγη από τις κροτίδες που έσκασαν μέσα στο κλειστό γήπεδο, ενώ δεν ήταν και η πρώτη φορά που είδαμε αθλητές (αλλά και δημοσιογράφους χθες) να τρέχουν για να ξεφύγουν από τη μήνι των οπαδών.
Ο αθλητικός φανατισμός εκδηλώνεται στην Ελλάδα στην πλήρη μορφή του: με υβριστικά συνθήματα, με επεισόδια εντός και εκτός γηπέδων, με θύματα (λιγοστά ευτυχώς), με αδυναμία, ενίοτε, συνάψεως σχέσεων ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής οπαδικής νοοτροπίας! Η χώρα που εισήγαγε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την πολεμική εκεχειρία και τα αθλητικά ιδεώδη, βλέπει μερικούς αιώνες αργότερα να τα καταπατούν τα ίδια τα τέκνα της. Αλλά είναι τέκνα που η ίδια γέννησε. Όπως διαμορφώθηκε η νοοτροπία της ευγενούς άμιλλας στην Ολυμπία, έτσι τώρα ο νέος γαλουχείται στη λογική του παραλόγου ότι αθλητισμός σημαίνει φανατισμός.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα νοσεί. Για τον Έλληνα οπαδό, κάθε νίκη της ομάδας του είναι μια ευκαιρία να καταφερθεί (συνηθέστερα με υβριστικό τρόπο) εναντίον του… αντίπαλου «στρατοπέδου». Κάθε αγώνας στο γήπεδο είναι μια αφορμή για εκτόνωση, για ύβρεις. Κάθε μετεγγραφή αθλητή είναι ένα συμβόλαιο μίσους για τους αντίθετους οπαδούς. Ορισμένοι υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά από τόσα τραγικά περιστατικά, την ατυχή άποψη ότι «το γήπεδο δεν είναι εκκλησία». Μία ακόμη νοσηρή ιδεολογία, ένας άστοχος αφορισμός. Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένα θέαμα και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να προσέρχεται σε αυτό και να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα ή να αποχωρεί αηδιασμένος από τη χυδαιότητα των συνθημάτων ή χωρίς αναπνοή από τα σύννεφα καπνού που σκεπάζουν το γήπεδο λόγω των τσιγάρων.
Ο αθλητισμός νοσεί εξαιτίας των οπαδών του. Αυτοί οι οπαδοί, που τελικά αποτελούν ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό σε κάθε ομάδα, δε γεννήθηκαν ξαφνικά. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν από μία πολυετή εκπαίδευση που απέτυχε. Ο φανατισμός είναι θέμα παιδείας. Η έλλειψη αυτής επιφέρει τη μισαλλοδοξία, τον παραλογισμό, τις οργισμένες εκδηλώσεις. Κάπως έτσι γεννάμε νέες γενιές φανατικών που βρίσκουν «πάτημα» στις προηγούμενες και διαιωνίζεται η κατάσταση.
Μπορεί να βελτιωθεί η Παιδεία στην Ελλάδα και να καλλιεργεί στους νέους που ασχολούνται με τον αθλητισμό το πνεύμα της υγιούς άμιλλας; Προς το παρόν όχι. Άρα τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση; Αυστηρά μέτρα και αυστηρή εφαρμογή τους. Μέσα σε ένα γήπεδο συνωστίζονται κάποιες χιλιάδες άτομα. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μπαίνουν με ονομαστικό εισιτήριο, για να ξέρουν οι υπεύθυνοι ποιος κάθεται πού και να βλέπουν στο βίντεο ποιος είπε τι και ποιος πέταξε κροτίδα και ποιος έκανε οτιδήποτε παράνομο. Και σε αυτούς να απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα. Όταν δεν πρυτανεύει η λογική, μπορεί να εφαρμόζεται ο παραδειγματισμός.
Ποιος θα εφαρμόσει όμως τον παραδειγματισμό; Η αστυνομία; Η ελληνική αστυνομία υποπίπτει συνεχώς σε νέα ατοπήματα (βίας, ρατσισμού, ανεπαρκούς φύλαξης και έλλειψης αισθήματος ασφάλειας), δείχνοντας ότι οι εργαζόμενοι σε αυτή, οι αστυνομικοί «πάσχουν» και αυτοί από έλλειψη παιδείας. Ο κόσμος αυτές τις μέρες καταφέρεται συχνά εναντίον τους, αυτοί αντιδρούν και διαιωνίζουν με την αντίδρασή τους την κατάσταση ανεπάρκειας.
Άρα σε ποιον απομένει το έργο αποκοπής των νοσηρών στοιχείων από τον αθλητισμό; Στους ίδιους τους συλλόγους. Αλλά οι υπεύθυνοι αυτών ποιούν την νήσσαν. Εξακολουθούν να συντηρούν στα γήπεδά τους όλους αυτούς που σπιλώνουν την εικόνα της χώρας με στιγμές ντροπής. Ακόμα και αυτοί οι ιδιοκτήτες των ομάδων που βλέπουν την επένδυσή τους να απαξιώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα, που βλέπουν τους φιλάθλους τους να χτυπούν το χέρι που τους ταΐζει, ακόμα και αυτοί δεν τολμούν να αναζητήσουν δραστικές λύσεις.
Αυτό που είναι περισσότερο απογοητευτικό και από τις εικόνες ντροπής που είδαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι η εικόνα της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Στις κοινότητες χρηστών ο ένας βρίζει και μιλάει υποτιμητικά για τον άλλο. Σήμερα άκουσα οπαδούς του Ολυμπιακού να μιλούν μόνο για τη διαιτησία και το φάουλ στον Παπαλουκά στην τελευταία φάση. Και από την άλλη οπαδοί του Παναθηναϊκού ανταπαντούν με το ότι ο Παπαλουκάς έκανε βήματα! Δεν άκουσα ούτε έναν φίλο των «πρασίνων» να λέει ότι ο αγώνας θα έπρεπε να είχε διακοπεί υπέρ τους. Είναι τόσο βαθιά εμποτισμένος στο μυαλό του Έλληνα οπαδού ο φανατισμός που η λογική ξεχνιέται, παραλείπεται και σημασία αποκτά ο πόλεμος και ποιας ομάδας οι οπαδοί θα δημιουργήσουν πιο απειλητικό κλίμα για τους αντιπάλους. Δυστυχώς και οι παίκτες δεν είναι έτοιμοι να δείξουν την αντίθεσή τους αποχωρώντας από το γήπεδο.
Μια άλλη άποψη που ακούστηκε είναι να μην έπαιζαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στους τελικούς και ότι αυτή είναι η αιτία των επεισοδίων. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι η λύση θα ήταν να έπαιζε π.χ. Παναθηναϊκός-Μαρούσι, να περνούσαμε δύο εβδομάδες χωρίς επεισόδια και ύβρεις και να βαυκαλιζόμασταν ότι διοργανώσαμε ειρηνικούς τελικούς. Όχι, δεν είναι έτσι. Οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης παίζουν στον τελικό της Ελλάδας, όλοι περιμένουν τα χειρότερα και όμως κανείς δεν κάνει κάτι για να τα αποτρέψει. Καλύτερα να τα βλέπουμε και να μην ξεχνάμε το πού ζούμε. Έτσι, ίσως κάποτε κάποιος ενδιαφερθεί και παλέψει για να βελτιωθεί η κατάσταση. Τα περί οπαδών συγκεκριμένων ομάδων, προσωπικά τα ακούω χωρίς να δίνω σημασία. Εγώ πήγα στον Άγιο Θωμά, να δω Μαρούσι-Άρης και έγιναν επεισόδια, είδα αγώνα Παίδων (!) Πέραμα-Ελευθερία Μοσχάτου και έγιναν επεισόδια. Τα παραδείγματα αμέτρητα. Ο αθλητικός φανατισμός στην Ελλάδα είναι καθολικό φαινόμενο και μόνο όταν καταλάβουμε την πραγματική έκταση του προβλήματος θα συνειδητοποιήσουμε τη μακρά διαδρομή που απαιτείται για να βρούμε τη λύση.
Και για να κλείσουμε με το θέμα να αναφερθούμε και σε ένα ακόμα επάγγελμα αλληλένδετο με τον αθλητισμό. Μετά από κάθε αγώνα οι (αξιοσημείωτα πολλές) αθλητικές εφημερίδες ανταγωνίζονται για το ποια θα έχει τον πλέον χυδαίο τίτλο στο εξώφυλλό της. Υπάρχουν ομάδες δημοσιογράφων που ασχολούνται μόνο με τον φανατικό οπαδό και φροντίζουν ώστε να δημιουργείται κλίμα μίσους και άλλες «κλίκες» που καλλιεργούν έναν ελιτισμό και μία μισαλλοδοξία. Όλοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν το ρόλο τους και τη σημασία του στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και της ψυχολογίας του μέσου οπαδού, του μέσου πολίτη.
Από πού θα μάθει τελικά ο Έλληνας οπαδός πώς πρέπει να φέρεται; Όταν οι υπεύθυνοι της ομάδας του κάθονται άπραγοι; Όταν οι δημοσιογράφοι συντηρούν και πολλαπλασιάζουν το φανατισμό; Όταν αυτοί που επιβάλλουν το νόμο αδυνατούν να το κάνουν με συνέπεια; Όταν οι πολιτικοί, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκφράζονται με αρμονικό και ισορροπημένο τρόπο, αναλώνονται σε α-νόητες (χωρίς νόημα) «κοκορομαχίες»; Όταν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν εστιάζει στο να καλλιεργήσει μια υγιή νοοτροπία και να παρέχει μια ολοκληρωμένη παιδεία στον νέο;
Μεμονωμένες περιπτώσεις και φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, και μας χαρίζουν νότες ελπίδας και αισιοδοξίας. Και φυσικά είναι άστοχη γενίκευση το να πούμε ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι δεν υπάρχουν συνετοί φίλαθλοι και σωστοί επαγγελματίες. Δυστυχώς όμως, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο αθλητισμός στην Ελλάδα νοσεί. Νοσεί επειδή νοσεί και η ίδια η κοινωνία. Η εικόνα του αθλητισμού αντικατοπτρίζει αυτήν της κοινωνίας και το χειρότερο είναι ότι απουσιάζουν οι προτάσεις και οι λύσεις. Ζούμε έναν φαύλο κύκλο σε μία κατάσταση που διαιωνίζεται και μας βυθίζει όλο και περισσότερο στο τέλμα μιας συνολικής αναξιοπιστίας. Φευ.
Αντώνης Κουσούλης
Ο αθλητικός φανατισμός εκδηλώνεται στην Ελλάδα στην πλήρη μορφή του: με υβριστικά συνθήματα, με επεισόδια εντός και εκτός γηπέδων, με θύματα (λιγοστά ευτυχώς), με αδυναμία, ενίοτε, συνάψεως σχέσεων ανάμεσα σε άτομα διαφορετικής οπαδικής νοοτροπίας! Η χώρα που εισήγαγε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την πολεμική εκεχειρία και τα αθλητικά ιδεώδη, βλέπει μερικούς αιώνες αργότερα να τα καταπατούν τα ίδια τα τέκνα της. Αλλά είναι τέκνα που η ίδια γέννησε. Όπως διαμορφώθηκε η νοοτροπία της ευγενούς άμιλλας στην Ολυμπία, έτσι τώρα ο νέος γαλουχείται στη λογική του παραλόγου ότι αθλητισμός σημαίνει φανατισμός.
Ο αθλητισμός στην Ελλάδα νοσεί. Για τον Έλληνα οπαδό, κάθε νίκη της ομάδας του είναι μια ευκαιρία να καταφερθεί (συνηθέστερα με υβριστικό τρόπο) εναντίον του… αντίπαλου «στρατοπέδου». Κάθε αγώνας στο γήπεδο είναι μια αφορμή για εκτόνωση, για ύβρεις. Κάθε μετεγγραφή αθλητή είναι ένα συμβόλαιο μίσους για τους αντίθετους οπαδούς. Ορισμένοι υποστηρίζουν ακόμη και σήμερα, ακόμη και μετά από τόσα τραγικά περιστατικά, την ατυχή άποψη ότι «το γήπεδο δεν είναι εκκλησία». Μία ακόμη νοσηρή ιδεολογία, ένας άστοχος αφορισμός. Ο επαγγελματικός αθλητισμός είναι ένα θέαμα και κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να προσέρχεται σε αυτό και να κινδυνεύει η σωματική του ακεραιότητα ή να αποχωρεί αηδιασμένος από τη χυδαιότητα των συνθημάτων ή χωρίς αναπνοή από τα σύννεφα καπνού που σκεπάζουν το γήπεδο λόγω των τσιγάρων.
Ο αθλητισμός νοσεί εξαιτίας των οπαδών του. Αυτοί οι οπαδοί, που τελικά αποτελούν ένα αξιοπρόσεκτο ποσοστό σε κάθε ομάδα, δε γεννήθηκαν ξαφνικά. Πέρασαν και δεν ακούμπησαν από μία πολυετή εκπαίδευση που απέτυχε. Ο φανατισμός είναι θέμα παιδείας. Η έλλειψη αυτής επιφέρει τη μισαλλοδοξία, τον παραλογισμό, τις οργισμένες εκδηλώσεις. Κάπως έτσι γεννάμε νέες γενιές φανατικών που βρίσκουν «πάτημα» στις προηγούμενες και διαιωνίζεται η κατάσταση.
Μπορεί να βελτιωθεί η Παιδεία στην Ελλάδα και να καλλιεργεί στους νέους που ασχολούνται με τον αθλητισμό το πνεύμα της υγιούς άμιλλας; Προς το παρόν όχι. Άρα τι μπορεί να γίνει για να αντιμετωπιστεί αυτή η κατάσταση; Αυστηρά μέτρα και αυστηρή εφαρμογή τους. Μέσα σε ένα γήπεδο συνωστίζονται κάποιες χιλιάδες άτομα. Για παράδειγμα, θα μπορούσαν να μπαίνουν με ονομαστικό εισιτήριο, για να ξέρουν οι υπεύθυνοι ποιος κάθεται πού και να βλέπουν στο βίντεο ποιος είπε τι και ποιος πέταξε κροτίδα και ποιος έκανε οτιδήποτε παράνομο. Και σε αυτούς να απαγορευτεί η είσοδος στα γήπεδα. Όταν δεν πρυτανεύει η λογική, μπορεί να εφαρμόζεται ο παραδειγματισμός.
Ποιος θα εφαρμόσει όμως τον παραδειγματισμό; Η αστυνομία; Η ελληνική αστυνομία υποπίπτει συνεχώς σε νέα ατοπήματα (βίας, ρατσισμού, ανεπαρκούς φύλαξης και έλλειψης αισθήματος ασφάλειας), δείχνοντας ότι οι εργαζόμενοι σε αυτή, οι αστυνομικοί «πάσχουν» και αυτοί από έλλειψη παιδείας. Ο κόσμος αυτές τις μέρες καταφέρεται συχνά εναντίον τους, αυτοί αντιδρούν και διαιωνίζουν με την αντίδρασή τους την κατάσταση ανεπάρκειας.
Άρα σε ποιον απομένει το έργο αποκοπής των νοσηρών στοιχείων από τον αθλητισμό; Στους ίδιους τους συλλόγους. Αλλά οι υπεύθυνοι αυτών ποιούν την νήσσαν. Εξακολουθούν να συντηρούν στα γήπεδά τους όλους αυτούς που σπιλώνουν την εικόνα της χώρας με στιγμές ντροπής. Ακόμα και αυτοί οι ιδιοκτήτες των ομάδων που βλέπουν την επένδυσή τους να απαξιώνεται μέσα σε δευτερόλεπτα, που βλέπουν τους φιλάθλους τους να χτυπούν το χέρι που τους ταΐζει, ακόμα και αυτοί δεν τολμούν να αναζητήσουν δραστικές λύσεις.
Αυτό που είναι περισσότερο απογοητευτικό και από τις εικόνες ντροπής που είδαμε στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας είναι η εικόνα της κοινωνίας την επόμενη ημέρα. Στις κοινότητες χρηστών ο ένας βρίζει και μιλάει υποτιμητικά για τον άλλο. Σήμερα άκουσα οπαδούς του Ολυμπιακού να μιλούν μόνο για τη διαιτησία και το φάουλ στον Παπαλουκά στην τελευταία φάση. Και από την άλλη οπαδοί του Παναθηναϊκού ανταπαντούν με το ότι ο Παπαλουκάς έκανε βήματα! Δεν άκουσα ούτε έναν φίλο των «πρασίνων» να λέει ότι ο αγώνας θα έπρεπε να είχε διακοπεί υπέρ τους. Είναι τόσο βαθιά εμποτισμένος στο μυαλό του Έλληνα οπαδού ο φανατισμός που η λογική ξεχνιέται, παραλείπεται και σημασία αποκτά ο πόλεμος και ποιας ομάδας οι οπαδοί θα δημιουργήσουν πιο απειλητικό κλίμα για τους αντιπάλους. Δυστυχώς και οι παίκτες δεν είναι έτοιμοι να δείξουν την αντίθεσή τους αποχωρώντας από το γήπεδο.
Μια άλλη άποψη που ακούστηκε είναι να μην έπαιζαν Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός στους τελικούς και ότι αυτή είναι η αιτία των επεισοδίων. Εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι η λύση θα ήταν να έπαιζε π.χ. Παναθηναϊκός-Μαρούσι, να περνούσαμε δύο εβδομάδες χωρίς επεισόδια και ύβρεις και να βαυκαλιζόμασταν ότι διοργανώσαμε ειρηνικούς τελικούς. Όχι, δεν είναι έτσι. Οι καλύτερες ομάδες της Ευρώπης παίζουν στον τελικό της Ελλάδας, όλοι περιμένουν τα χειρότερα και όμως κανείς δεν κάνει κάτι για να τα αποτρέψει. Καλύτερα να τα βλέπουμε και να μην ξεχνάμε το πού ζούμε. Έτσι, ίσως κάποτε κάποιος ενδιαφερθεί και παλέψει για να βελτιωθεί η κατάσταση. Τα περί οπαδών συγκεκριμένων ομάδων, προσωπικά τα ακούω χωρίς να δίνω σημασία. Εγώ πήγα στον Άγιο Θωμά, να δω Μαρούσι-Άρης και έγιναν επεισόδια, είδα αγώνα Παίδων (!) Πέραμα-Ελευθερία Μοσχάτου και έγιναν επεισόδια. Τα παραδείγματα αμέτρητα. Ο αθλητικός φανατισμός στην Ελλάδα είναι καθολικό φαινόμενο και μόνο όταν καταλάβουμε την πραγματική έκταση του προβλήματος θα συνειδητοποιήσουμε τη μακρά διαδρομή που απαιτείται για να βρούμε τη λύση.
Και για να κλείσουμε με το θέμα να αναφερθούμε και σε ένα ακόμα επάγγελμα αλληλένδετο με τον αθλητισμό. Μετά από κάθε αγώνα οι (αξιοσημείωτα πολλές) αθλητικές εφημερίδες ανταγωνίζονται για το ποια θα έχει τον πλέον χυδαίο τίτλο στο εξώφυλλό της. Υπάρχουν ομάδες δημοσιογράφων που ασχολούνται μόνο με τον φανατικό οπαδό και φροντίζουν ώστε να δημιουργείται κλίμα μίσους και άλλες «κλίκες» που καλλιεργούν έναν ελιτισμό και μία μισαλλοδοξία. Όλοι αυτοί δεν καταλαβαίνουν το ρόλο τους και τη σημασία του στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης και της ψυχολογίας του μέσου οπαδού, του μέσου πολίτη.
Από πού θα μάθει τελικά ο Έλληνας οπαδός πώς πρέπει να φέρεται; Όταν οι υπεύθυνοι της ομάδας του κάθονται άπραγοι; Όταν οι δημοσιογράφοι συντηρούν και πολλαπλασιάζουν το φανατισμό; Όταν αυτοί που επιβάλλουν το νόμο αδυνατούν να το κάνουν με συνέπεια; Όταν οι πολιτικοί, που υποτίθεται ότι θα έπρεπε να εκφράζονται με αρμονικό και ισορροπημένο τρόπο, αναλώνονται σε α-νόητες (χωρίς νόημα) «κοκορομαχίες»; Όταν το εκπαιδευτικό σύστημα δεν εστιάζει στο να καλλιεργήσει μια υγιή νοοτροπία και να παρέχει μια ολοκληρωμένη παιδεία στον νέο;
Μεμονωμένες περιπτώσεις και φωτεινά παραδείγματα υπάρχουν, πάντα υπήρχαν, και μας χαρίζουν νότες ελπίδας και αισιοδοξίας. Και φυσικά είναι άστοχη γενίκευση το να πούμε ότι όλοι είναι ίδιοι και ότι δεν υπάρχουν συνετοί φίλαθλοι και σωστοί επαγγελματίες. Δυστυχώς όμως, η θλιβερή πραγματικότητα είναι ότι ο αθλητισμός στην Ελλάδα νοσεί. Νοσεί επειδή νοσεί και η ίδια η κοινωνία. Η εικόνα του αθλητισμού αντικατοπτρίζει αυτήν της κοινωνίας και το χειρότερο είναι ότι απουσιάζουν οι προτάσεις και οι λύσεις. Ζούμε έναν φαύλο κύκλο σε μία κατάσταση που διαιωνίζεται και μας βυθίζει όλο και περισσότερο στο τέλμα μιας συνολικής αναξιοπιστίας. Φευ.
Αντώνης Κουσούλης
7 σχόλια:
Εξαιρετική έκθεση ιδεών
τωρα στην πραγματική ζωή:
αυτο ειναι οι Ελληνες,αυτο τους αξιζει
τωρα στην πραγματική ζωή:
αυτο ειναι οι Ελληνες,αυτο τους αξιζει
: Τώρα κάτι νομίζεις ότι είπες. Ήθελες κάτι να πεις για να συμφωνησεις διαφωνώντας... Ε,ρε...
Προσοχή, ακολουθεί σεντόνι....
1) Στην Αρχαία Ελλάδα δεν ήταν όλα ιδανικά... Υπήρχαν και τα φράγκα, υπήρχε και ο φανατισμός, υπήρχαν και περιπτώσεις που πήγαινε η εκεχειρία περίπατο. Το θέμα είναι ότι η δομή της Ελληνικής κοινωνίας δε διέφερε κατά πολύ από τη σημερινή. Που σημαίνει ότι οι τύποι ήταν τουλάχιστον 2000 χρόνια μπροστά. Αυτό είναι που μου προκαλεί δέος.
2) Το μεγαλύτερο ιστορικό λάθος που έγινε ποτέ στην ελληνική κοινωνία ήταν ότι μας έπεισαν (οι Ευρωπαίοι τότε, οι οποίοι θαύμαζαν τον Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό) ότι είμαστε απ'ευθείας απόγονοι του Πλάτωνα, του Σωκράτη κτλ. ΟΚ, η γλώσσα είναι μεγάλη υπόθεση, και γλωσσικά είμαστε. Πολιτισμικά όμως, νομίζω μετά το Βυζάντιο και τους Τούρκους, έχουμε μεγάλη δόση από την "τριτοκοσμική" Ανατολή.
3) Λόγω του παραπανω γεγονότος, δεν κάτσαμε ποτέ να αναρωτηθούμε τι ήταν ο πολιτισμός των Αρχαίων Ελλήνων και αν είμαστε τελικά οι διάδοχοί του. Αυτοματά θεωρηθήκαμε διάδοχοι και μάλιστα, επειδή κατα την επανάσταση η πλειοψηφία δεν ήταν αυτό που λέμε καθαρός Έλληνας (που είναι μια ιδιότητα φάντασμα), άρχισε ένας τσακωμός για τος ποιος είναι ο καθαρότερος, ο οποίος απόσκοπούσε στον έλεγχο της εξουσίας και των φράγκων από συγκεκριμένες "κλίκες". Η πρόοδος της νέας ελληνικής κοινωνίας πάει περίπατο.
4) Οι ίδιοι τσακωμοί συνεχίζονται και σήμερα, με διαφορετικές εκφάνσεις. Παο-ΟΣΦΠ, Παοκ-Αρης, Πασοκ-ΝΔ, Αθήνα-Θεσσαλονίκη, όλες αυτές οι έντοντες διαφωνίες μεταξύ ομάδων με ίδια χαρακτηριστικά και νοοτροπία, για το ποιος είναι καλύτερος (Έλληνας). Κατά τη γνώμη μου ο Έλληνας είναι απαίδευτος επειδή δεν ξέρει την Ιστορία αυτού του τόπου και κυρίως μετά το 1800.
5) Για μένα οι χειρότεροι δεν είναι οι χούλιγκαν. Αυτοί έχουν συγκεκριμένη νοοτροπία (του περιθωρίου), υπάρχουν σε όλες τις χώρες και θα υπάρχουν. Τους γεννά οι κοινωνία μας. Το θέμα είναι αν θα είναι μέσα ή έξω από τα γήπεδα. Η ειδοποιός διαφορά από τους υπόλοιπους Ευρωπαίους είναι οι επίσημοι, οι παράγοντες, οι δημοσιογράφοι αλλά και ο μέσος έλληνας πολίτης. Αυτοί που μεταμορφώνονται από "αξιότιμους κύριους" και βρίζουν και πετάνε μπουκάλια στα επίσημα και μη, θέλοντας να αποδείξουν ότι είναι καλύτεροι. Αυτοί που τα βλέπουν όλα με χρωματιστά γυαλιά. Αυτοί που ζουν θεωρώντας τον εαυτό τους τα πάντα όλα και τον άλλον τίποτα. Αυτούς που τους βλέπει ο Πάτρικ εκεί στην Αγγλία και τον πιάνουν γέλια. Αυτόι, οι νεοέλληνες. (Αυτόι που όταν βλέπουν τα σκυλάκια κάθονται ήσυχα και κλωσσάνε τα αυγουλάκια τους).
Εκπληκτικό το άρθρο και συμφωνώ 100%.
Μόνο μια ένσταση.Πως εξηγείται ότι στο Παλέ έχει να γίνει πάρα πολύ καιρό κάτι ανάλογο σαν αυτά που γίνονται στα γήπεδα της ΑΘήνας?Δεν νομίζω να διαφέρουμε τόσο πολύ κοινωνικοοικονομικά.
Και όπως σίγουρα θα ξέρετε υπάηρξαν πάρα πολλές αφορμές(προπερσινός 5ος ημιτελικός με οσφπ,το -36 την ίδια χρονιά με παο κ.α) για να γίνουν επεισόδια και μάλιστα σε ένα γήπεδο που οι κερκίδες είναι πολύ κοντά στο παρκέ.
Αυτό μόνο.
Καλά ρε παιδιά τώρα, τι σχέση έχει το Βυζάντιο με τους… Τούρκους και όλα αυτά με τα επεισόδια στα γήπεδα; Και, αλήθεια, τόόόσο μεγάλη είναι η διαφορά μας με την «πολιτισμένη» Ευρώπη που τόσο θαυμάζετε; Δηλαδή, μόνο εδώ τσακωνόμαστε «Παο-ΟΣΦΠ, Παοκ-Αρης, Πασοκ-ΝΔ, Αθήνα-Θεσσαλονίκη»; Δηλαδή στη Ισπανία που σε κάθε πόλη (κυριολεκτικά, από την πρωτεύουσα μέχρι το τελευταίο χωριό) υπάρχουν δύο κλαμπ, η Ρεάλ των «δεξιών», «βασιλικών», «εθνικιστών» (Ρεάλ Μαδρίτης, Ρεάλ Εσπανιόλ, Ρεάλ Μπέτις, κ.λ.π.) και η άλλη ομάδα των «αριστερών», «δημοκρατικών», «αυτονομιστών» (Ατλέτικο Μαδρίτης, Μπαρτσελόνα, Σεβίγια, κ.λ.π.) είναι τόσο καλύτερα και τόσο περισσότερο προοδευμένοι από εμάς; Μέχρι και στο Ισραήλ υπάρχουν οι Χάποελ των «αριστερών», οι Μακάμπι του «δημοκρατικού κέντρου» και οι Μπεϊτάρ των «δεξιών» (μάλλον αυτοί οι τελευταίοι είναι πολύ απασχολημένοι με τις προσευχές στο τοίχος των δακρύων και δεν πολυασχολούνται με τις ομάδες τους γι’ αυτό και δεν είναι τόσο πετυχημένες…). Για πηγαίνετε στη πολιτισμένη δυτικοευρωπαϊκή Γλασκώβη την εβδομάδα που παίζει Ραίιντζερς – Σέλτικ και προσπαθήστε να μπείτε σε κανένα κλαμπ με κουμπωμένο το μπουφάν. Θα σας την πέσουν οι μπράβοι – σαν να θέλετε να μπείτε με βόμβα στο μαγαζί – για να τσεκάρουν μην και φοράτε καμία ποδοσφαιρική μπλούζα από κάτω και σας μαχαιρώσουν οι «αντίπαλοι» μέσα στο κλαμπ εκεί που πίνετε το ποτάκι σας. Για πηγαίνετε στη Ρώμη όταν παίζει Ρόμα – Λάτσιο. Θα περπατάτε στο δρόμο και δεν θα ξέρετε από πού θα σας έρθει. Κυριολεκτικά γίνονται επεισόδια σε όλη την πόλη. Σχεδόν κάθε χρόνο έχουν βαρύτατους τραυματισμούς και σε αρκετές περιπτώσεις έχουν θρηνήσει και θύματα (το τελευταίο πριν 2-3 χρόνια αν δεν κάνω λάθος). Για πηγαίνετε για τουρισμό στην όμορφη Βαρκελώνη όταν παίζει η Μπάρτσα με τη Ρεάλ και πείτε ότι είστε οπαδός της βασίλισσας… μόνο να έχετε το διαβατήριό σας καλά κρυμμένο στο εσώρουχο για να σας βρουν μετά από το προξενείο μας. Έλεος πια με την πολιτισμένη Ευρώπη και εμάς τους «τριτοκοσμικούς ανατολίτες». Γιατί εύκολο είναι να λέμε ότι οι Έλληνες δεν έχουμε παιδεία και αυτό φταίει για όλα (στο οποίο εν πολλοίς συμφωνώ) αλλά μην γράφουμε και εμείς οι «παιδευμένοι» ανιστόρητα πράγματα μόνο και μόνο για να υποστηρίξουμε αυτά τα ιδεολογήματα που κουβαλάμε μέσα μας. Αλήθεια, ρε παιδιά στο Θεό σας, τι κοινό είχαν η περίοδος της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και η περίοδος της Οθωμανικής κατοχής;;; και, αλήθεια, τι θα πει «διάδοχοι του πολιτισμού των αρχαίων ελλήνων»; «απευθείας απόγονοι του Πλάτωνα, του Σωκράτη κτλ»; «κατά την επανάσταση η πλειοψηφία δεν ήταν αυτό που λέμε καθαρός Έλληνας»; Δηλαδή τι είμαστε ρε παιδιά; Από παρθενογένεση βγήκαμε; Γιατί αλλιώς είναι γνωστό ότι οι εθνο-θρησκευτικές κοινότητες ήταν σχετικά «αυτόνομες» στην οθωμανική αυτοκρατορία, η κάθε μία είχε τη δική οργάνωση, ήθη και έθιμα, κ.λ.π., και οι «επιμειξίες» και οι γάμοι μεταξύ διαφορετικών κοινοτήτων απαγορεύονταν δια ροπάλου. Δηλαδή από πού «μολυνθήκαμε» και δεν είμαστε «και τόσο καθαροί έλληνες»;
Και δεν κατάλαβα και το επιχείρημα με τα δημόσια πρόσωπα και τη στάση τους. Εγώ έχω δει και στην Αγγλία και στην Ιταλία περιπτώσεις «σημαντικών» δημοσίων προσώπων (βουλευτών, δημοσιογράφων, ακόμα και καλλιτεχνών) να τσακώνονται και να βρίζονται δημοσίως (μέσω τηλεοράσεως) για τις ομάδες τους. Τι διαφορά υπάρχει δηλαδή με τους δικούς μας εδώ «στο Ελλάντα», δεν κατάλαβα;
Και για να τελειώνουμε, εγώ νομίζω ότι, απλώς, τη βία που έτσι και αλλιώς υπάρχει σε όλες τις κοινωνίες εμείς έχουμε επιλέξει να τη βάλουμε στα γήπεδα. Οι άλλοι την κρατάνε απ’ έξω (ή την έχουν διώξει από τους αγωνιστικούς χώρους). Δεν έχει να κάνει με την αντιπαλότητα ή τα δημόσια πρόσωπα. Αυτά υπάρχουν παντού.
Θέλω να πω κάποια πράγματα επί του άρθρου τούτου.
Θεωρώ ότι όντως όλα αυτά γίνονται γιατί απουσιάζει η παιδεία από την Ελλάδα εδώ και αρκετές δεκαετίες. Όμως, πιστεύω ότι η παιδεία μπορεί και πρέπει να αλλάξει, όχι μόνον για να βελτιωθεί η συμπεριφορά μας, αλλά για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως ξεχωριστή πολιτιστική οντότητα στην υφήλιο.
Το σχολείο σε πρώτη φάση πρέπει να προσανατολιστεί στο να φτιάχει ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ, να δίνει ανθρωπιστική παιδεία δηλαδή, και όχι να ετοιμάζει ''δούλους'' που θα ξέρουν να κάνουν καλά μια δουλειά για να δουλέψουν για τις ορέξεις των εκάστοτε ισχυρών. Αυτή η νοοτροπία είναι που δημιουργεί έλλειμμα νοήματος υπάρξεως στη σημερινή νεολαία και την ωθεί σε πράξεις βαρβαρότητας. Ας μην λησμονούμε οτι ο οπαδισμός δημιουργεί αίσθηση ταυτότητας. Αυτό αποζητούν οι αποπροσανατολισμένες ψυχές τους. Εάν είχαν λάβει παιδεία ανθρωπιστική (από τους προΣωκρατικούς, τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τους Κυρηναικούς, τους Κυνικούς κτλ. ακόμα και τους Πατέρες της Εκκλησίας, αλλά και τους σύγχρονους διαννοητές)τότε θα είχαν μια ψυχική ισορροπία να αντιμετωπίσουν την εσωτερική ανάγκη για βαρβαρότητα.
Να πω και κάτι στο φίλο ανωτέρω. Η σημερινή κατάσταση δεν διαφέρει και πολύ από το Βυζάντιο, όπου οι διάφοροι Δήμοι(ομάδες) του ιπποδρόμου (το...ποδόσφαιρο της εποχής) σφάζονταν κυριολεκτικώς μεταξύ τους.
Συγγνώμη για τις σκόρπιες σκέψεις. Είμαι στη δουλειά, οπότε καλλίτερο κείμενο δεν γίνεται!!!!
Προς τον ανώνυμο φίλο. Οι επιμειξίες είχαν αρχίσει από την εποχή του Αλεξάνδρου. Τότε σταμάτησε να είναι "καθαρή" όπως λες η ελληνική φυλή. Ολοκληρώθηκε μετά στο Βυζάντιο. Πλέον παγκοσμίως δεν υπάρχει καθαρή φυλή πουθενά. Τέλος πάντων, μεγάλη κουβέντα και δεν νομίζω ότι εκεί επικεντρωνόταν το άρθρο.
Δεν ε΄χω χρόνο για περαιτέρω ανάλυση γιατί φοράω τα χρώματα του πολέμου για το ΟΑΚΑ.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου