PAOSFP-Star game...

Ήρθε η ώρα και για το δικό μας all-star game… όσο κι αν προσπαθήσαμε να το αποφύγουμε και φέτος. Οι στιγμές που θυμόμαστε από τα δικά μας all-star game δεν είναι λίγες, αλλά αν ρωτήσετε ένα παιδί 15 χρονών τι θυμάται… θα βάλουμε όλοι μαζί τα κλάματα από το μάκρος της «αμήχανης σιωπής».

Τι μπορεί να απαντήσει; Αν… θυμάται από τα 10 του χρόνια και μετά τότε θα θυμάται πιθανότατα μόνο τα τρίποντα του Σχορτσανίτη το 2006, την (άστοχη πάντως) αναπαράσταση της τελευταίας φάσης του ημιτελικού του Βελιγραδίου, το απόλυτο άκυρο του θεσμού με την ισοπαλία 97-97 το 2006 (οι παίκτες ήθελαν να φύγουν μια ώρα αρχύτερα, διαιτητές βαριόντουσαν, η ΕΡΤ… περισσότερο απ’ όλους γιατί ήθελε… να συνεχίσει το πρόγραμμά της) και κάποιο κάρφωμα από τον περσινό διαγωνισμό που η αλήθεια είναι ότι είχε καλό επίπεδο (άσχετο αν τηλεοπτικά χάσαμε 5 καρφώματα γιατί η ΕΡΤ είναι ακατάλληλη στο να μεταδίδει ακόμη και αγώνες σκακιού).

Τίποτα για Τζον Χάτσον και σμπαραλιασμένο ταμπλό, τίποτα για Χένρι Τέρνερ και 360ο, τίποτα για Φραγκίσκο Αλβέρτη (και μάχες με Πέτζα Στογιάκοβιτς) και τους 3 σερί τίτλους στα τρίποντα, τίποτα για τα καρφώματα του Λόρενς Φάντερμπεργκ, τίποτα για το απόλυτο all-star game με Ντομινίκ Ουίλκινς και τον «ανεμόμυλο» μόνο για… τα μάτια μας (ή ακόμη και την οργανωτική ξευτίλα που τον… απέκλεισε από τον τελικό των καρφωμάτων), τίποτα για Αντόνιο Χάρβεϊ, τίποτα ακόμη και για τις απίστευτες ιστορίες Πελεκάνου και Όλιβερ-Αμάγια, τίποτα για το εξωφρενικό κάρφωμα του Τάιρον Νέσμπι. Τι σημαίνουν όλα αυτά;

Δύο πράγματα: Πρώτον ότι οι περισσότερες αναμνήσεις μας είναι από τα πρώτα all-star game, κάτι που συνεπάγεται το δεύτερον, ότι ο θεσμός συνεχώς έχει φθίνουσα πορεία. Προφανώς στην Ελλάδα νομίζουμε ότι στις Η.Π.Α. ξαφνικά… πέφτουν ένα τριήμερο από τον ουρανό σε ένα γήπεδο παίκτες, τσιρλίντερ, σόουμεν, εκφωνητές, σχολιαστές και τηλεόραση για να παρουσιάσουν ένα all-star game του NBA χωρίς καμία προηγούμενη οργάνωση και δουλειά. Χρησιμοποιώ το παράδειγμα των Η.Π.Α. όχι γιατί έχουν το καλύτερο all-star game (ας είμαστε σοβαροί, δεν συγκρίνεται με κανένα), αλλά γιατί από εκεί προήλθε η ιδέα για έναν τέτοιο αγώνα.

Τι άλλο… δεν θα θυμόμαστε από το φετινό all-star game; Τους παίκτες 7 ομάδων της Α1, καθώς στο φετινό all-star εκπροσωπούνται μόνο οι μισές ομάδες του πρωταθλήματος. Πώς; Παναθηναϊκός 8 παίκτες, Ολυμπιακός 7 παίκτες (από σπόντα γιατί τραυματίστηκε ο Πρίντεζης), Μαρούσι 3 παίκτες, Άρης 2 παίκτες, ΑΕΚ 2 παίκτες (από σπόντα γιατί τραυματίστηκαν Πρίντεζης και Σμιθ), Πανιώνιος 1 παίκτης, Πανελλήνιος 1 παίκτης. Δεν λέω σώνει και καλά να μπουν παίκτες και από τις 14 ομάδες (που για μένα θα έπρεπε), αλλά αυτό το «16 (μετράω και τον Πρίντεζη) παίκτες από τους αιώνιους και κάτι ψιλά» είναι γελοίο. Το all-star game είναι σαν να παίζουν… «φίλοι Παπαλουκά»-«φίλοι Διαμαντίδη» και το όλο στήσιμό του το κάνει απίστευτα αδιάφορο. Το all-star game παγκοσμίως είναι και επιβράβευση της χρονιάς που κάνει ένας αθλητής. Πού είναι, ας πούμε, ο Τορίν Φράνσις;

Πρώτα απ’ όλα δεν θα έπρεπε ο κόσμος να επιλέγει και τους 12 παίκτες κάθε πλευράς. Δεν πειράζει να αντιγράψουμε την ιδέα των Αμερικάνων και να δοκιμάσουμε οι 7 να ορίζονται και οι 5 να επιλέγονται από τον κόσμο. Πραγματικά, τα ποσοστά εκπροσώπησης είναι επιεικώς γελοία και αναφέρομαι σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Ας μπει όριο μάξιμουμ συμμετοχών ανά ομάδα, ας γίνει οτιδήποτε, λύσεις υπάρχουν πολλές. Οργάνωση και ενδιαφέρον δεν υπάρχει.

Δεύτερο θέμα βασικό: ποιος ένας παίκτης θα έπρεπε να είναι στο φετινό all-star game; Δεν είναι quiz είναι… τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια και… χωρίς απάντηση-έκπληξη. Ο Τζος Τσίλντρες. Είναι η πιο διαφημισμένη μετεγγραφή στην Ευρώπη, είναι ο λόγος που οι Αμερικάνοι ασχολούνται με την Α1, είναι ο λόγος που το πρωτάθλημά μας πήρε λίγη παραπάνω προβολή φέτος. Δεν έχει καμία σημασία αν εγώ ή εσείς θεωρούμε τον Τσίλι καλό, πολύ καλό, μέτριο ή φοβερό παίκτη. Σημασία έχει ότι από πλευράς μάρκετινγκ ο άνθρωπος είναι δώρο για την Ελλάδα. Ήρθε το ESPN, ήρθε το CNN, ήρθε… κάθε καρυδιάς καρύδι και όλοι ήρθαν μόνο για εκείνον. Ο επίσημος λόγος είναι ότι ο Τσίλντρες… δεν ήταν στο ρόστερ του Ολυμπιακού στην Α1 όταν γινόταν η επιλογή! Ας τον έβαζαν με… ορισμό και μετά ας τολμούσε κάποιος τραγελαφικά κολλημένος σε τριτοκοσμικά πλαίσια να… διαμαρτυρηθεί. Ούτε καν στα καρφώματα δεν τον έβαλαν, με την ίδια πάντα δικαιολογία! (BEN: «Ίσως δεν είναι έτσι. Ίσως ο ΕΣΑΚΕ τον απέκλεισε από το all-star game, ώστε να… μην έρθει το ESPN και δει τα χάλια μας και σε αυτό»). Γελάτε; Η άποψη του BEN είναι απολύτως φυσιολογική για τη λογική που επικρατεί στον ΕΣΑΚΕ και την Α1. Αντί να φτιάξεις κάτι… το κρύβεις από τον κόσμο.

Η φετινή διοργάνωση είναι μια ακόμη αρπαχτή, η οποία προσπαθεί να πάρει αίγλη όχι από το γεγονός αλλά από τη λάμψη των αστέρων που συμμετέχουν σε αυτό. Είναι σαν να θες να πείσεις ότι το 5x6 σαλόνι σου είναι αίθουσα κινηματογράφου επειδή έχεις πάρει… μεγάλη και ακριβή τηλεόραση.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος το all-star game μπορεί να είναι καλύτερο από άλλες χρονιές. Το γήπεδο στην Ξάνθη θα γεμίσει (έστω κι αν είναι μικρό), οι περισσότεροι αστέρες θα δώσουν το «παρών», οι διαγωνισμοί έχουν πολύ σημαντικές συμμετοχές (άλλο ατόπημα: είναι δυνατόν ο Ουίλιαμς Ντάνιελς να καλείται μόνο και μόνο επειδή τραυματίστηκε ο Σμιθ και να μην είναι εξαρχής στα καρφώματα;) και αρκετοί από τους παίκτες φαίνεται (τουλάχιστον στα προεόρτια) να έχουν διάθεση. Όμως, οργανωτικά το all-star game ήδη κατατάσσεται στα εξίσου αποτυχημένα με τα προηγούμενα. Είναι καιρός να ασχοληθεί κάποιος σοβαρά με το θεσμό, με την οργάνωση του διημέρου πέρα από τα τυπικά και με εφαρμόσιμες νέες ιδέες, αν θέλουμε να ανέβει λίγο το επίπεδό της «γιορτής του μπάσκετ» και να γίνει αντάξιο του ρόστερ των ομάδων του πρωταθλήματος.

by Rasheed.