Πεκίνο 2008: στιγμές ιστορίας

Σήμερα θα ξεφύγουμε λίγο πάλι από το μπάσκετ. Αρχίσαμε πριν από περίπου έναν μήνα το αφιέρωμα στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Τώρα, μετά το τέλος των Αγώνων ήρθε η στιγμή να αφήσουμε στην άκρη το μεγάλο αθλητικό ραντεβού για τα επόμενα τέσσερα χρόνια. Όμως πριν το κάνουμε, θα προσπαθήσουμε να θυμηθούμε μερικές από τις στιγμές τους που ξεχώρισαν.

Για να ξεκινήσουμε με… τα δικά μας, στο μπάσκετ οι Αγώνες του Πεκίνου έφεραν ξανά τις Η.Π.Α. στην κορυφή του κόσμου, μετά από 8 χρόνια. Η ομάδα του Σιζέφσκι έφτασε στο χρυσό μετά από προσπάθεια τριών χρόνων και πια όλοι περιμένουμε το μέλλον για να δούμε αν θα αρχίσει δεύτερη περίοδος κυριαρχίας των Αμερικάνων, ή αν πλέον ο κόσμος θα αλλάζει αφεντικό κάθε (δύο ή) τέσσερα χρόνια.

Στον στίβο είχαμε τον Γιουσέιν Μπολτ, που για 400 συνολικά μέτρα (στον τελικό των 100, των 200 και των 4x100) μας ταξίδεψε αλλού, καταφέρνοντας για λίγα έστω δευτερόλεπτα να κοροϊδέψει τον χρόνο. Να κάνει αυτό που κάθε άνθρωπος ονειρεύεται ολόκληρη τη ζωή του. Ο Μπολτ έτρεξε πιο γρήγορα απ’ όσο φανταζόταν ακόμη κι ο ίδιος, τερμάτισε στα 100 μέτρα γελώντας προς το χρονόμετρο και κοροϊδεύοντας τον χρόνο που τα έβαλε μαζί του. Όπως γίνεται σε κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, τα 200 ήταν μια τελείως διαφορετική ιστορία. Εκεί, έπρεπε να «ματώσει» για να κερδίσει. Ο αντίπαλός του έβαλε τα δυνατά του, τα πόδια του πρωταθλητή έπρεπε να πιεστούν μέχρι το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου για να μπορέσει ο ήρωας να σπάσει οριακά το τεράστιο ρεκόρ του "θρυλικού πάπια". Και όπως γίνεται σε κάθε παραμύθι που σέβεται τον εαυτό του, ο ήρωας τα κατάφερε. Η ζωή μένει να δείξει αν το τέλος της ιστορίας θα είναι αντάξιο ενός παραμυθιού.

Κι αυτό γιατί η IAAF και η ΔΟΕ έχουν φτάσει τον στίβο στο έσχατο σημείο του. Οι, προφανώς ανεπαρκείς, έλεγχοι ντόπινγκ (ξεπέρασαν τους 4.500 χιλιάδες με… 5-6 θετικά δείγματα), οι αφαιρέσεις μεταλλίων μετά από 4-8 χρόνια, δείχνουν ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα. Ο στίβος μοιάζει να χάνει τη λάμψη του, η ιστορία ξαναγράφεται σε ένα γραφείο χρόνια μετά και ο κόσμος δείχνει να μην πιστεύει ότι ο Βασιλιάς των Αγώνων χάνει το στέμμα του. Το γελοίο του θέματος είναι ότι όλα αυτά γίνονται στο πλαίσιο της «κάθαρσης», με τους Αγώνες πια να λέγονται «Βρώμικοι». Και ο κόσμος αναρωτιέται ποιος φταίει, αλλά και τι θα πει… στα εγγόνια του, αυτό που είδε, ή αυτό που ξαναγράφτηκε 4 χρόνια μετά και άλλαξε την ιστορία;

Στην κολύμβηση όλα επισκιάστηκαν από το εκπληκτικό ρεκόρ του Μάικλ Φελπς, των 8 χρυσών, των 7 παγκοσμίων ρεκόρ και του 1 Ολυμπιακού ρεκόρ. Του Φελπς, που έστρεψε για λίγο στην πισίνα όλα τα φώτα των Αγώνων. Του Φελπς, που έζησε το δικό του παραμύθι. Που έμεινε πιστός στη ροή των πραγμάτων της ιστορίας της ανθρωπότητας. «Κάθε μεγάλο ρεκόρ είναι πάντα αμφιλεγόμενο». Έτσι λοιπόν, πάντα θα υπάρχουν εκείνοι που θα παραδέχονται ότι ο Φελπς έσπασε το ρεκόρ του Σπιτς, κι εκείνοι που θα «βλέπουν» τον Σέρβο Κάβιτς να κερδίζει στην πεταλούδα και το χρυσό να δίνεται με το «έτσι θέλω» στον Αμερικανό. Βίντεο που αποδεικνύουν το δίκιο του Σέρβου, βίντεο που αποδεικνύουν το ρεκόρ του Αμερικανού. Και μια συζήτηση που ξεκινά τώρα, το 2008, και θα συνεχιστεί για πάντα. Και όσοι είδαμε τους Αγώνες θα μπορούμε σε 50 χρόνια από σήμερα, όταν τότε ένα παιδάκι μας πει για το ρεκόρ του Φελπς… «ναι, αλλά εγώ είδα τους Αγώνες και θυμάμαι ότι στην κούρσα εκείνη…». Βέβαια, θα την δει κι εκείνο την κούρσα, ας μην κοροϊδευόμαστε, υπάρχει τηλεόραση και διαδίκτυο. Όμως, εμείς θα έχουμε πάντα το χαρτί της… άμεσης εμπειρίας.

Λίγο πιο μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, υπήρχαν κι άλλα ονόματα που σημάδεψαν τους Αγώνες. Όπως εκείνο της Νάταλι ντι Τόι, που το 2001 έχασε το πόδι της, αλλά το 2008 γίνεται η πρώτη αθλήτρια στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων που την ίδια χρονιά λαμβάνει μέρος σε Ολυμπιακούς και Παραολυμπιακούς Αγώνες. Με ένα πόδι, χωρίς προσθετικό μέλος, η ντι Τόι απέδειξε ότι ο άνθρωπος είναι πιο δυνατός από τη μοίρα του. Το ίδιο και ο Μάαρτεν φαν ντεν Βέιντεν, που κέρδισε τον Μαραθώνιο κολύμβησης, αφού πρώτα είχε παλέψει για τη ζωή του και είχε κερδίσει τη λευχαιμία.

Τα πρόσωπα των Αγώνων, όμως, δεν είναι πάντα οι νικητές ή όσοι έχουν κερδίσει και πιο σημαντικές μάχες από ένα χρυσό μετάλλιο. Ίσως είναι και κάποιος… που χάνει την ψυχραιμία του. Όπως ο Άνχελ Βαλόντια Μάτος, ο Κουβανός αθλητής του ταεκβοντό, που βλέποντας ότι ο διαιτητής του στέρησε το μετάλλιο, βλέποντας ότι απαντούσε στις διαμαρτυρίες του με ειρωνείες, τα έχασε. Και με τέλεια, αλλά και επικίνδυνη κλοτσιά, παραλίγο να τον… στείλει στον δημιουργό του. Ο διαιτητής γλίτωσε με σπασμένα δόντια, ο Μάτος αποβλήθηκε δια παντός από τους Αγώνες, ο Φιντέλ Κάστρο ασχολήθηκε με το θέμα και μιλάμε επισήμως για το «κλου» των Αγώνων.

Στα πρόσωπα και η Πόλα Ράντκλιφ, που τερμάτισε τρεκλίζοντας 13^η στον μαραθώνιο γυναικών, παρότι είχε καταρρεύσει στο 35^ο χιλιόμετρο, ευτυχισμένη που δεν είχε την άδοξη κατάληξη του 2004 όταν αποχώρησε στα μισά. Ο Κενένισα Μπέκελε που ξεκίνησε τον θρύλο του παίρνοντας χρυσό στα 5.000 και 10.000 μέτρα, ξεπερνώντας τον Γκεμπρεσιλασιέ. Η Γελένα Ισινμπάγιεβα, που έσπασε άλλο ένα παγκόσμιο ρεκόρ, όπως πάντα για έναν πόντο. Η Λίζα Λέσλι που συμμετείχε στους τελευταίους της Αγώνες. Και τόσοι άλλοι, που δεν έχουμε το χώρο να καταγράψουμε εδώ, αλλά σημάδεψαν τους Αγώνες του Πεκίνου.

Όπως τους Αγώνες σημάδεψε η ανυπαρξία, η ξεφτίλα, ο θάνατος του Ολυμπιακού κινήματος. Η ΔΟΕ έδειξε ότι δεν έχει κανέναν λόγο να υπάρχει. Όταν σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, υπάρχουν 2 εβδομάδες κάθε 4 χρόνια που κάθε πόλεμος σταματά, όταν αυτή η ιερή, διαχρονική συμφωνία καταπατείται, περιμένεις να υπάρξει κάποια αντίδραση. Το 2008 τίποτα. Απλώς ντροπή, που οι 5 Ολυμπιακοί κύκλοι βάφτηκαν στο αίμα και στην υποκρισία όλων μας…

by Rasheed.

Υ.Γ.: Τις επόμενες ημέρες θα ασχοληθούμε με το μπάσκετ στο Πεκίνο, ενώ το αφιέρωμα θα κλείσει με κάποιες από τις ατάκες του 2008 που προβλέπεται… να γράψουν ιστορία.