Ο Ράμπο έλυσε την κορδέλα του, έβγαλε το μαχαίρι από το πλάι του ποδιού του και κρέμασε το όπλο του στον τοίχο, δίπλα… στα παπούτσια του. Η Δευτέρα 1 Οκτωβρίου αποτελεί ημερομηνία σταθμό για τον ελληνικό αθλητισμό, καθώς ένας από τους «μεγάλους» είπε «αντίο». Ο λόγος, βέβαια, για τον Γιώργο Σιγάλα, που συνέδεσε το όνομά του με μία ολόκληρη γενιά του ελληνικού μπάσκετ, της οποίας ηγήθηκε.
Το Age of Basketball στέκεται συγκινημένο και θυμάται τις στιγμές του «Ράμπο», ο οποίος στην καριέρα του φόρεσε τη φανέλα των Ολυμπιακού, Αρη, ΠΑΟΚ, Πανιωνίου, Μακεδονικού, Στεφανέλ, Ρέτζιο Καλάμπρια, Γρανάδα και, φυσικά, της εθνικής Ελλάδας. Στην αίθουσα που αποχώρησε η ατμόσφαιρα… μύριζε μπάσκετ. Δίπλα του ήταν πολλοί, «μαζί του» ήμασταν ακόμη περισσότεροι: Γιαννης Ιωαννίδης, Παναγιώτης Γιαννάκης, Παναγιώτης Φασούλας, Γιώργος Λημνιάτης, Κλαούντιο Κολντεμπέλα, Μίλαν Τόμιτς, Κώστας Παταβούκας, Θύμιος Μπακατσιάς, Νίκος Μπουντούρης, Φράνκο Νάκιτς, Γιάννης Γιαννούλης, Νίκος Οικονόμου, Γιάννης Παπαγεωργίου και Γιαννης Γιαννάκης ήταν εκεί.
Με τον πιο σκληρό του ελληνικού μπάσκετ συνδυάσαμε την καλύτερη δεκαετία για τη χώρα μας στην Ευρώπη. Θυμόμαστε τον Σιγάλα να «σβήνει» παίκτες και παικταράδες, θυμόμαστε τον Σιγάλα να παίζει με πάθος, με καρδιά, να μην τα παρατάει ποτέ, να έχει (καλώς εννοούμενο) εγωισμό. Θυμόμαστε τον Σιγάλα να φωνάζει, να ορμάει, να αγωνίζεται κάθε δευτερόλεπτο που ήταν στο παρκέ, να ιδρώνει πάντα πρώτος και πιο πολύ απ’ όλους.
Ασχέτως ποια ομάδα υποστηρίζει ο καθένας, ο Γιώργος Σιγάλας ήταν ο μεγαλύτερος της γενιάς του και ένας από τους 4 τελευταίους αυτής (Αλβέρτης, Μπουντούρης, Οικονόμου). Μπορεί να μην ήταν ο καλύτερος σουτέρ, αλλά ήταν ο καλύτερος αμυντικός, μπορεί να μην ήταν ο πιο γρήγορος, αλλά ήταν ο πιο δυνατός, μπορεί να μην ήταν ο πιο ταλαντούχος, αλλά ήταν ο πιο μεγάλος ηγέτης. Ακόμη και στην τελευταία χρονιά του στον Αρη, υπήρχαν ματς στην Ευρωλίγκα που κράτησε μόνος του τους «κιτρίνους» για ολόκληρα ημίχρονα.
Τα 5 πρωταθλήματα, τα 2 Κύπελλα και η 1 Ευρωλίγκα είναι το κερασάκι στην καριέρα του Σιγάλα, η οποία είχε και 185 συμμετοχές στην εθνική ομάδα. Ο παίκτης που έγινε σεβαστός απ’ όλους γιατί δούλεψε πιο πολύ απ’ όλους, ο παίκτης που συνδύασε το όνομά του με τον Ολυμπιακό όσο κανένας άλλος Έλληνας στα χρόνια της αυτοκρατορίας της 
ομάδας του Πειραιά, ο παίκτης που στα 35 του έκανε τον Αντρέα Ματσόν να εύχεται να μπορούσε να τον κλωνοποιήσει. Ο παίκτης που μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο δεν συμβιβάστηκε με το να κάθεται στον πάγκο, ο παίκτης που ήθελε πάντα να κερδίζει, ο παίκτης που δεν «σήκωνε μύγα στο σπαθί του». «Ο πρώτος θάνατος», είπε ο Σιγάλας μιλώντας για την αποχώρησή του. Ο παίκτης Σιγάλας πέθανε. Όχι όμως στις καρδιές μας. Εκεί θα είναι πάντα εκείνος που στεκόταν μπροστά κυματοθραύστης, εκείνος που μπορούσε μόνο με τον εγωισμό του και την άρνησή του να χάσει να «γυρίσει» ένα ματς. Εκείνος που πάνω στα μπράτσα του στηρίχθηκε ολόκληρη η γενιά του ‘90.
Ο Γιώργος Σιγάλας φεύγει από το μπάσκετ και, ενώ εκείνος νιώθει πλήρης ημερών, το μπάσκετ νιώθει ότι τον ήθελε λίγο ακόμη. Παίκτες τόσο παθιασμένοι, δυνατοί, θαρραλέοι, αφοσιωμένοι, εθισμένοι στη νίκη, όπως ο Γιώργος Σιγάλας, είναι στολίδια για τους αγωνιστικούς χώρους. Όταν ο «Ράμπο» είναι έτοιμος θα επιστρέψει, από άλλο πόστο, ξανά κοντά στο μπάσκετ. Και βέβαια, όσοι τον λάτρεψαν, όσοι λάτρεψαν να τον μισούν, όσοι στηρίχθηκαν πάνω του, όσοι τον είδαν από την αρχή, αλλά κι όσοι τον πρόλαβαν στο τέλος, θα είμαστε εκεί για να ξαναδούμε τον αθλητή που αποτελεί την προσωποποίηση του πάθους και της σκληρότητας του ελληνικού μπάσκετ. Σε ευχαριστούμε, Γιώργο…
Rasheed.
16 σχόλια:
Ότι και να πω για τον Σιγάλα, είναι λίγο. Περάσαμε την εφηβεία βλέποντας τον να παίζει και αξίζει ένα μεγάλο ευχαριστώ γιατι είναι τεράστιος αθλητής. Μακάρι να διάβαζε κι εκείνος age of basketball για να το λάβει :)
@ανώνυμος: Έτσι είναι φίλε ακριβώς. Οι αναμνήσεις που έχουμε από τον Γιώργο είναι όμορφες και ζεστές όπως και τα παιδικά-εφηβικά μας χρόνια...
Rasheed.
Απλώς μεγάλος! Δεν είμαι γαύρος, αλλά ο Σιγάλας μου ήταν πάντα συμπαθής. Συμφωνώ με τον φίλο που είπε μακάρι να τα διάβαζε αυτά ο Σιγάλας
Και έτσι σιγά σιγά ρίχνει την αυλαία η post-'87 γενιά δηλ. Σιγάλας, Αλβέρτης, Οικονόμου, Μπουντούρης, Παπανικολάου (αν και μικρότερος τον θεωρώ της ίδιας "μπασκετικής" φιλοσοφίας) και πολλοί άλλοι... Κατά την ταπεινή μου από τη γενιά αυτή έλειπαν οι πρωταγωνιστές (ίσως κάτι ανάλογο με το σύνδρομο μαραντόνα, κανείς δεν έγινε γκάλης ή γιαννάκης) αλλά αν το εξετάσουμε συνολικά, ήξερε περισσότερο μπάσκετ από την προηγούμενη. Ιδίως για την εθνική ομάδα αποτελεί το συνδετικό κρίκο
μεταξύ της ομάδας των 4 ανατικατάστατων παικτών στην ομάδα των 10.
Επιπλέον για να το συνδέσουμε με αυτό που είπε ο φίλος περί εφηβείας, η γενιά του σιγάλα ήταν στην εφηβεία το '87. Προσωπικά από το '87 και τον μεγάλο Άρη θυμάμαι πολύ λίγα γιατί δεν ήμουν καλά καλά 10 χρονών τότε. Μπάσκετ έμαθα να παίζω κάτω από της ομηρικές μάχες Σιγάλα-Αλβέρτη (όπως και ο Διαμαντίδης, ο Φώτσης, ο Σπανούλης, ο Παπαδόλπουλος, ο Παπαλουκάς και τα άλλα παιδιά). Οι σημερινοί ελληνες παίκτες είναι τα παιδία του Σιγάλα (και των άλλων παιδιών...)
@ανώνυμος: Ο Σιγάλας ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα κεφάλαια στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ. Όσο για το αν διαβάζει Age of Basketball, μου έδωσε μια ιδέα, αλλά ας το αφήσουμε εδώ προς στιγμήν.
Rasheed.
@el pollo diablo: Κι εγώ φίλε πιστεύω ότι η γενιά του Σιγάλα ήξερε περισσότερο μπάσκετ από την προηγούμενη ως σύνολο. Νομίζω ότι το δείχνει και ο αριθμός των παικτών που ξεχώρισαν στη γενιά του Σιγάλα, σε σχέση με τη γενιά του '87.
Όσο για τους σημερινούς, είναι προφανές ότι ένας 23χρονος κι ένας 25χρονος πιο πολύ θυμάται την Ολυμπιάδα του '96, το Ευρωμπάσκετ του '95, το Παγκόσμιο του '98, παρά το χρυσό του '87... Και ήταν τα ματς της δεκαετίας του '90 εκείνα που τον έσπρωξαν στο μπάσκετ. Ο Ολυμπιακός του Σιγάλα με τον Παναθηναϊκό του Αλβέρτη και η εθνική.
Rasheed.
Μάγκες πρέπει να πω ότι λυπήθηκα ιδιαίτερα όταν άκουσα ότι αποχωρεί ο Σιγάλας. Πολύ τον πήγαινα τον Ράμπο...
Rocky!
Από μικρή ένα όνομα θυμάμαι στα μπασκετικά δρώμενα, αυτό του Σιγάλα.Αυτός ο παίκτης γέμιζε το παρκέ με την παρουσία του. Ηταν απόλαυση να τον παρακολουθεί κανείς!Και ωραίος άντρας!Μπράβο Γιώργο!
Αννέτα
Από μικρή ένα όνομα θυμάμαι στα μπασκετικά δρώμενα, αυτό του Σιγάλα.Αυτός ο παίκτης γέμιζε το παρκέ με την παρουσία του. Ηταν απόλαυση να τον παρακολουθεί κανείς!Και ωραίος άντρας!Μπράβο Γιώργο!
Αννέτα
Η αλήθεια είναι ότι σηματοδοτεί ένα τέλος εποχής. Μιας εποχής ανόδου του ελληνικού μπάσκετ, που θυμόμαστε με νοσταλγία. Θα μας λείψει σαν φιγούρα. Σαν ταλέντο ίσως όχι και τόσο...
Το πρώτο!
Το δεύτερο!
ΤΟ τρίτο!
Γιώργο ευχαριστούμε!
@Rocky: Φίλε, αν και βλέπω ότι άλλαξες αμέσως πρότυπο (από Ράμπο σε Ρόκι), έχεις δίκιο. Όλοι λυπηθήκαμε για τον Σιγάλα.
Rasheed.
@Αννέτα: Νομίζω ότι σου άρεσε πολύ ο Σιγάλας για να το στείλεις 2 φορές το μήνυμα (πλάκα κάνω)! Όντως, ο Γιώργος ήταν παίκτης που "γέμιζε" το γήπεδο.
Rasheed.
@ανώνυμος: Το τέλος μιας εποχής όντως...
@mark: Έτσι είναι. Από τις αξέχαστες στιγμές...
Rasheed.
Ο Σιγάλας είναι αναμφισβήτητα ένας απο τους ανθρώπους πρότυπα, ένας άνθρωπος που σε εμπνέει όχι μόνο με τα επιτεύγματα, το ταλέντο ή την επιμονή του αλλα κυρίως με το ήθος του. Έχω την αίσθηση οτι ο Γιώργος Σιγάλας είναι χαρακτηριστικό δείγμα αθλητή με IQ, κάτι το οποίο πολύ δύσκολα συναντά κανείς.
@ανώνυμος: Φίλε έχεις πολύ δίκιο σε ό,τι λες για το ήθος του Σιγάλα, αλλά και το μπασκετικό (και μη) IQ του.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου