Μάικλ Τζόρνταν: μέσα από τα δικά του λόγια – Μέρος IX

Ολοκληρώνουμε σήμερα το αφιέρωμα στον Μάικλ Τζόρνταν με το 9ο και τελευταίο μέρος του. Σήμερα θα δούμε ορισμένα από όσα έχει κατά καιρούς πει ο Τζόρνταν, προσπαθώντας να μην αναφέρουμε τα πιο γνωστά και τετριμμένα. Θα ασχοληθούμε περισσότερο με εκείνα που είπε μέσα από το βιβλίο του, ώστε στο μέρος αυτό του αφιερώματος να τον γνωρίσουμε καλύτερα και μέσα από τα λόγια του, εκτός της εξωπραγματικής στατιστικής παρακαταθήκης που άφησε στο παγκόσμιο μπάσκετ.

Μιλώντας για τον αγαπημένο του αθλητή: «Το πρώτο μου παρατσούκλι μικρός ήταν ‘Μάτζικ’, αλλά ο μόνος παίκτης για τον οποίο ήξερα τα πάντα ήταν ο Dr.J. Στην πρώτη μου σεζόν έπαιξα καλά απέναντι στη Φιλαντέλφια, αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα όταν έπρεπε να μαρκάρω τον Τζούλιους ή να με μαρκάρει αυτός επειδή τον θαύμαζα τόσο πολύ. Ήμουν ευτυχισμένος απλά και μόνο που ήμουν στο ίδιο παρκέ με αυτόν».

Ο σπάνιος όρος στο πρώτο του συμβόλαιο και πώς αυτός ήρθε: «Το γήπεδο μπάσκετ ήταν πάντα το καταφύγιό μου. Εκεί πήγαινα όταν ήθελα να βρω λύση σ’ ένα μου πρόβλημα. Όταν υπέγραψα με τους Σικάγο Μπουλς το 1984 υπήρχε όρος στα συμβόλαια των παικτών που τους απαγόρευε συγκεκριμένες δραστηριότητες, συμπεριλαμβανομένου του να παίζουν μπάσκετ τα καλοκαίρια. Αν το έκανες, η ομάδα σου έσπαγε το συμβόλαιο. Δεν υπήρχε περίπτωση να δεχτώ κάτι τέτοιο. Έπρεπε να παίζω τα καλοκαίρια όχι μόνο επειδή μου άρεσε αλλά και για να βελτιωθώ. Μετά από πολλές διαπραγματεύσεις οι Μπουλς δέχτηκαν αυτό που εγώ ονομάζω όρο ‘αγάπη για το παιχνίδι’».

Για το αν νιώθει ότι ήταν ο «Chosen One» του παγκόσμιου μπάσκετ: «Κανένας στην οικογένειά μου δεν ήταν πάνω από 1.80, ενώ εγώ ήμουν 1.98. Από πού κι ως πού; Γιατί εγώ ήμουν πάνω από 1.80; Κάτι τόσο μακρινό προς την οικογένειά μου; Υπό αυτή την έννοια, ναι, ήμουν ο Chosen one».

Μιλώντας για το περιστατικό με τον Αϊζάια Τόμας στο all-star game του 1986, το περίφημο freeze-out: «Στο all star game του 1985 ήθελα να γνωρίσω παίκτες, να παίξω και να ταιριάξω. Αυτό που προσπαθούσα να αποφύγω, όμως, συνέβη παρόλα αυτά. Βγήκα στο διαγωνισμό καρφωμάτων με τη φόρμα της Nike και κάποιοι παίκτες όπως ο Αϊζάια Τόμας και ο Ντομινίκ Ουίλκινς πίστεψαν ότι ήμουν ασεβής. Εγώ νόμιζα ότι απλώς έκανα χάρη στη Nike. Υπήρχαν και άλλα περιστατικά που θεώρησαν ότι ήμουν ασεβής ενώ εγώ πίστευα το αντίθετο. Κάποιος είπε ότι δεν χαιρέτησα τον Αϊζάια σ’ ένα ασανσέρ. Όμως υπήρχε λόγος. Ήμουν σ’ ένα ασανσέρ γεμάτο από μεγάλους παίκτες και φοβόμουν να πω οτιδήποτε. Δεν ήθελα να θεωρηθεί ότι έχω υπερβολική αυτοπεποίθηση, οπότε δε μίλησα. Όταν επέστρεψα στο Σικάγο, ένας δημοσιογράφος μου είπε για το freeze-out. Μου είπε ότι ο Αϊζάια, ο Τζορτζ Γκέρβιν και άλλοι παίκτες γελούσαν με το πώς προσπάθησαν να με ντροπιάσουν μη δίνοντάς μου τη μπάλα. Να σου πω την αλήθεια, δεν είχα καταλάβει τίποτα. Όμως, αυτό το περιστατικό ήταν μια από τις πιο επώδυνες εμπειρίες της ζωής μου. Ήμουν τόσο ανήξερος και αφελής για το τι γινόταν που δε γνώριζα πώς να αντιδράσω. Συζήτησα με τους γονείς μου και είπαμε ότι ή θα έπρεπε να μάθω απ’ αυτό ή θα έπρεπε να αντιδράσω. Αποφάσισα να κάνω και τα δυο. Το επόμενο βράδυ παίζαμε στο Ντιτρόιτ. Έπαιζα σα δαιμονισμένος. Είχα 49 πόντους και 15 ριμπάουντ και τους κέρδισα στην παράταση. Δεν υπήρχε περίπτωση να τους αφήσω να πάρουν εκείνο το ματς».

Η πρώτη μεγάλη κόντρα με τον Κράουζε και τον Κόλινς: «Όταν ήρθε ο Ντάγκ Κόλινς, αυτός και ο Κράουζε μου μίλησαν και μου ξεκαθάρισαν ότι δεν ήθελαν να παίξω μπάσκετ το καλοκαίρι. Κοίταξα τον Κράουζε στα μάτια και είπα ‘κοίτα, εγώ θα πάω στο Νορθ Καρολάινα να παίξω, έτσι βελτιώνομαι, πρέπει να παίζω τα καλοκαίρια. Εξάλλου, μόλις τελείωσα μια σεζόν παίζοντας περισσότερα από 40 λεπτά ανά αγώνα για σας’. Μου είπαν και οι δυο ‘είσαι ιδιοκτησία των Μπουλς και εμείς θα σου λέμε τι θα κάνεις και όχι’. Τρελάθηκα, φώναξα ‘δεν ελέγχετε το χρόνο μου, το καλοκαίρι μου. Απλώς οχτώ μήνες το χρόνο δουλεύω για τους Μπουλς. Δεν είμαι ιδιοκτησία κανενός’ και έφυγα. Λίγες εβδομάδες μετά, ήρθε η ώρα του καλοκαιρινού τουρνουά. Ήμουν επαναστάτης αλλά δεν ήμουν τρελός. Δεν ήθελα άλλα προβλήματα με τη διοίκηση. Οπότε αποφάσισα ότι δεν θα παίξω, παρότι θα πήγαινα για να υποστηρίξω την ομάδα. Μόλις έφτασα, ο Κράουζε έστειλε μήνυμα στο δωμάτιό μου ‘ξέρω ότι δεν θα παίξεις αλλά αν το κάνεις, θα σου επιβάλουμε το ανώτερο δυνατό πρόστιμο’. Βγήκα απ’ τα ρούχα μου. Πήγα στο γήπεδο και είδα τον Κράουζε και τον Κόλινς να κάθονται στην πρώτη σειρά των κερκίδων. Είχαν έρθει να δουν τι θα κάνω παρότι ήξεραν ότι δεν θα έπαιζα. Τους κοίταξα και έτρεξα στα αποδυτήρια. ‘Δώσε μου μια εμφάνιση’. Προσπάθησαν να μου επιβάλουν πρόστιμο αλλά δεν μπορούσαν λόγω του όρου ‘αγάπη για το παιχνίδι’. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί προσπάθησαν να με σπάσουν. Ο Κράουζε πάντως φερόταν σε όλους σαν να ήταν κομμάτια κρέας».

Για τον Μάτζικ Τζόνσον και το HIV: «Ο ατζέντης του Μάτζικ τηλεφώνησε στο δικό μου και του είπε να με πάρει. Οδηγούσα προς το σπίτι μετά την προπόνηση όταν ο Ντέιβιντ Φολκ τηλεφώνησε. Μου είπε ότι ο Μάτζικ είχε κάτι πάρα πολύ σημαντικό να μου πει και να τον πάρω αμέσως. Έτσι και έκανα. Πήρα τον Μάτζικ και είπα ‘τι τρέχει;’. Μου είπε ότι ήταν οροθετικός και ότι θα ανακοίνωνε την απόφασή του σε συνέντευξη τύπου μια ώρα αργότερα. Έμεινα έκπληκτος. Δεν μπορούσα καν να οδηγήσω. Σταμάτησα στην άκρη και απλώς τον άκουγα. Αρχικά δεν μπορούσα να αντιληφθώ πλήρως τι μου έλεγε. Ήξερα για το AIDS αλλά δεν ήμουν σίγουρος τι ακριβώς ήταν ο ιός HIV. Μου τα εξήγησε όλα, τι σήμαινε και τι θα έκανε. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα αυτιά μου. Ό,τι έλεγε ήταν αισιόδοξο. Έλεγε ότι θα το νικούσε και ότι όλα θα πήγαιναν καλά. Αν αυτό είχε συμβεί σε μένα, δεν θα μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν θα ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Δεν θα μπορούσα να με φανταστώ να παίρνω τηλέφωνα, να εξηγώ ήρεμος την κατάσταση και να παραμένω αισιόδοξος. Δεν θα μπορούσα καν να ανοίξω το στόμα μου. Πόσοι άλλοι διάσημοι θα τολμούσαν να μιλήσουν δημόσια, να αντιμετωπίσουν την κριτική απ' όλους και μετά να έχουν τη δύναμη να πολεμήσουν το πρόβλημά τους;».

Σε ανύποπτο χρόνο, το 1991, ο Τζόρνταν είχε πει: «Όταν αφοσιωθώ σε κάτι, πάντα πίστευα ότι μπορώ να καταφέρω τα πάντα. Πρέπει να περιμένεις πράγματα απ’ τον εαυτό σου πριν μπορέσεις να τα κάνεις. Μετά το μπάσκετ θέλω να γίνω επαγγελματίας παίκτης του γκολφ. Θέλω να παίξω στο NBA άλλα 5 χρόνια, να φτάσω συνολικά τα 12. Σ’ εκείνο το σημείο νομίζω ότι θα μπορώ ακόμη να κάνω τα πράγματα που κάνω τώρα. Αλλά μετά θα αρχίσω να πέφτω σε ικανότητες και δεν μπορώ να παίζω όταν πέφτω. Θα τελειώσω με το NBA όταν φτάσω στα 33. Μετά θέλω να παίξω δύο χρόνια στην Ευρώπη. Κι μετά θέλω να γίνω παίκτης του γκολφ».

Για τον μεγάλο τραυματισμό του και τη ρήξη στις σχέσεις του με τους Κράουζε και Ράινσντορφ: «Στο τρίτο ματς της δεύτερης σεζόν μου έσπασα το αριστερό μου πόδι. Έκλαιγα για μέρες. Είχα τέτοια κατάθλιψη που ο πατέρας μου αναγκάστηκε να έρθει από τη Βόρεια Καρολάινα γιατί ανησυχούσαν τι θα κάνω. Επτά βδομάδες αργότερα το σπάσιμο δεν είχε δέσει. Έπεισα το γιατρό να μου βάλει αφαιρούμενο νάρθηκα αντί για γύψο. Αυτό ήταν το μόνο που χρειαζόμουν. Άρχισα να επιταχύνω τη διαδικασία αποθεραπείας. Στις 12 Φλεβάρη γύρισα στο Σικάγο για επανεκτίμηση. Αλλά ο Τζέρι Ράινσντορφ και ο Τζέρι Κράουζε δεν ήθελαν να παίζω. Εγώ γύρισα στη Βόρεια Καρολάινα και παρόλα αυτά άρχισα να παίζω. Πρώτα σουτάκια, μετά ελαφρά μονάκια, μετά 2on2 και τέλος κανονικά διπλά. Σε τέσσερις εβδομάδες ήμουν έτοιμος και κανείς δεν ήξερε τίποτα. Πήγα πίσω και οι γιατροί δεν μπορούσαν να πιστέψουν πώς το αριστερό μου πόδι ήταν πιο δυνατό από το δεξί μου. Ξανά ραντεβού και ο γιατρός είπε ότι είχα 10% πιθανότητες να ξανασπάσω το πόδι μου. Αυτό ήταν αρκετό για τον Κράουζε και τον Ράινσντορφ. Μου είπαν ‘δεν θα ρισκάρουμε, εσύ τι λες;’. Εγώ τους είπα ‘εγώ λέω ότι υπάρχουν 90% πιθανότητες να μην το ξανασπάσω’. Φοβόμουν πως αν δεν το δοκίμαζα τώρα και το ξανάσπαγα αργότερα, θα έχανα και την επόμενη σεζόν. Εκείνοι ενδιαφέρονταν μόνο για να πάρουμε ένα καλύτερο νταφτ πικ το καλοκαίρι. Τους το είπα και ο καυγάς άρχισε. Ούτε καν ο ατζέντης μου δε με υποστήριξε. Όλοι κοίταγαν τη χήνα με τα χρυσά αυγά ενώ εγώ ενδιαφερόμουν για τη ζωή μου. Τελικά Κράουζε και Ράινσντορφ συμφώνησαν να προπονούμαι στο 100% αλλά ν παίζω 7 λεπτά ανά ημίχρονο. Το γελοίο σύστημα του Κράουζε έλεγε ότι κάθε αγώνα θα μπορώ να παίζω ένα λεπτό παραπάνω. Αυτό ήταν ντροπή για όλη τη λίγκα. Μια βραδιά παίζαμε στην Ιντιάνα και χάναμε με ένα πόντο 31 δευτερόλεπτα πριν το τέλος. Το προηγούμενο βράδυ ο Ράινσντορφ είπε στον κόουτς Σταν Άλμπεκ ότι αν με άφηνε στο παρκέ ένα λεπτό περισσότερο από το κανονισμένο, θα τον απέλυαν. Ο χρόνος μου είχε τελειώσει και ο Σταν αναγκαστικά με έβγαλε. Εγώ είχα βγει απ’ τα ρούχα μου, ο κόσμος έβριζε τον Σταν και τότε κατάλαβα τι ακριβώς ήταν ο Ράινσντορφ και Κράουζε: επιχειρηματίες που δεν εκτιμούσαν το μπάσκετ, απλώς αυτό έτυχε να είναι η μπίζνα τους».

Για την Dream Team και το θέμα με το σήμα τη Reebok στις φόρμες: «Πριν ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1992 στη Βαρκελώνη, υπήρχαν επιχειρηματικές ανησυχίες για το γεγονός ότι το σήμα της Reebok υπήρχε στις φόρμες προθέρμανσης της Dream Team. Με είχαν διαβεβαιώσει ότι το θέμα θα είχε λυθεί πριν την έναρξη των αγώνων οπότε δέχτηκα να παίξω. Η πρώτη μου σκέψη ήταν να μην το κάνω καθότι είχα ήδη κερδίσει ένα χρυσό μετάλλιο στους Αγώνες του 1984. Αλλά δεν μπορούσα να προσπεράσω την ευκαιρία να περάσω χρόνο με τον Λάρι Μπέρντ, τον Μάτζικ Τζόνσον, τον Τσάρλς Μπάρκλεϊ και τα άλλα παιδιά. Το θέμα με τη Reebok παρέμεινε και δεν μπορούσα να κάνω πίσω γιατί θα με θεωρούσαν αντιαμερικανό αν άφηνα την εθνική. Δεν θα άφηνα τη χώρα μου για το σήμα μιας εταιρίας. Όμως, δεν ήξερα τι θα έκανα στην απονομή μεταλλίων. Δεν υπήρχε περίπτωση να στηθώ μπροστά σ’ όλο τον πλανήτη και να φοράω Reebok. Όταν ήρθε η ώρα να πάρουμε τα μετάλλια, μας είπαν ότι θα απαγορευόταν να ανέβει στο πόντιουμ όποιος δε φορούσε τη φόρμα της Reebok. Την τελευταία στιγμή μου ήρθε μια ιδέα. Πήρα τον Μπάρκλεϊ και τον Πίπεν και πήγαμε στις εξέδρες να βρούμε αμερικάνικες σημαίες. Ποιος θα τολμούσε να πει οτιδήποτε για τη σημαία; Βρήκαμε μόνο τέσσερις αλλά καθένας από μας σκέπασε με αυτές το logo της Reebok στη φόρμα του».

Για τον ερχομό του Τιμ Φλόιντ στους Μπουλς (αντί του Φιλ Τζάκσον) και την επακόλουθη αποχώρηση του Τζόρνταν από την ομάδα (μετά την περίφημη ατάκα για τον νέο προπονητή της ομάδας… «Ποιος Φλόιντ; Οι Πινκ Φλόιντ;»): «Όταν έμαθα τα νέα στη διάρκεια του καλοκαιριού ότι οι Μπουλς προσέλαβαν τον Τιμ Φλόιντ, ήμουν στο καμπ μου στο Έλμχαρστ Κόλετζ έξω από το Σικάγο. Εκεί είχαμε και μια συνάντηση με τα παιδιά, όπου με ρωτούσαν διάφορα. Συνήθως ρωτούσαν τι είδους τσίχλα μασούσα και τέτοια. Όμως, ένα από αυτά με ρώτησε γιατί δεν ήθελα να παίξω με άλλο προπονητή εκτός από τον Φιλ Τζάκσον. Του απάντησα ‘άσε με να σου κάνω μια σύγκριση. Αν μεγάλωνες όλη σου τη ζωή με δύο συγκεκριμένους γονείς και έφτανες σε κάποια ηλικία και σε ανέθεταν σε άλλους γονείς, εσύ θα ήθελες να μείνεις με τους αρχικούς σου ή να πας με τους καινούργιους; Οι αρχικοί γονείς ήταν οι άνθρωποι που σε έμαθαν τα πάντα, που σε τάισαν, σε βοήθησαν σε κάθε δυσκολία της ζωής σου. Και τώρα σου λένε ότι πρέπει να αρχίσεις από την αρχή με άλλους γονείς;’. Έτσι νιώθω κι εγώ όταν μου λένε να παίξω με άλλο προπονητή».

by Rasheed.

Υ.Γ.: Δείτε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος με την είσοδο του Τζόρνταν στο Hall of Fame, εδώ το δεύτερο μέρος, με τα σχολικά και κολεγιακά του χρόνια, εδώ το τρίτο μέρος, με την αρχή του μπασκετικού θρύλου στο NBA, εδώ το τέταρτο μέρος με το πρώτο three-peat των Μπουλς, εδώ το πέμπτο μέρος με το 2ο three-peat των Μπουλς, εδώ το έκτο μέρος με τη 2η επιστροφή στα παρκέ, εδώ το έβδομο μέρος με τα νούμερα που σημάδεψαν την καριέρα του κι εδώ το όγδοο μέρος με τα όσα είπαν γι’ αυτόν άλλοι κατά καιρούς.