Βρισκόμαστε στα μέσα της δεύτερης περιόδου, σκορ 41-23. 52-32, με 1:14 για τη λήξη του ημιχρόνου. 62-47 στα μισά του τρίτου δεκαλέπτου και 76-63 στα μισά του τέταρτου. Μένει 1 λεπτό και 10 δευτερόλεπτα, ο φωτεινός πίνακας γράφει 83-73. Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή, η ιστορία έχει καταγραφεί. Η πλέον κυρίαρχη ομάδα στην ιστορία του αθλήματος θα υποστεί την πρώτη της ήττα. Η Αργεντινή έχει καταφέρει αυτό που φαινόταν ακατόρθωτο: η πρώτη ήττα της Εθνικής ΗΠΑ, από τότε που ξεκίνησε να κατεβάζει επαγγελματίες από το NBA.
Χρειάστηκε να περάσουν 59 αγώνες για να μπορέσει κάποιος να κερδίσει τις ΗΠΑ και να αρχίσει ο κόσμος σιγά σιγά να αποδίδει το προσωνύμιο “Dream Team” μόνο στην πραγματική, πρώτη ομάδα του 1992. Έμελλε να γίνει σε έναν «ιερό» μπασκετικό χώρο για τους Αμερικανούς, την Ιντιανάπολη.
Η Αμερική του 2002 δεν ήταν κακή ομάδα. Αντιθέτως, είχε μερικά από τα καλύτερα ονόματα του NBA: Πολ Πιρς, Έλτον Μπραντ, Μάικ Φίνλεϊ, Μπαρόν Ντέιβις, Ζερμέιν Ο’ Νιλ, Σον Μάριον, Αντρέ Μίλερ, Μπεν Ουάλας, Αντόνιο Ντέιβις και τον Ρέτζι Μίλερ στα «γεράματα». Αυτό που δεν κατάλαβαν ούτε οι παίκτες, ούτε ο κόουτς Τζορτζ Καρλ ήταν ότι οι αποστάσεις είχαν πλέον μικρύνει, όλες οι ομάδες είχαν καλούς παίκτες και ήταν διψασμένοι να δείξουν ότι ανήκουν στους καλύτερους. Η ψαλίδα είχε κλείσει, οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν πια να κερδίζουν μόνο με τη φανέλα ή τη γυμναστική, δεν ήταν όμως ακόμη αρκετά ώριμοι για να το καταλάβουν.
Απέναντί τους βρήκαν μια Αργεντινή «αστέρων», μια ομάδα έτοιμη για όλα: Τζινόμπιλι, Σκόλα, Σκονοκίνι, Πέπε Σάντσεθ, Ομπέρτο, Νοτσιόνι, Βολκοβίσκι, Μοντέκια, Παλαντίνο. Οι Λατίνοι δε χρειάστηκαν φοβερά ποσοστά (είχαν 57.7% στα δίποντα και μόλις 21.4% στα τρίποντα), δεν μπόρεσαν να κυριαρχήσουν σε κάποια στατιστική κατηγορία (ριμπάουντ, λάθη, κλεψίματα, τάπες ήταν περίπου στα ίδια για τις δύο ομάδες), κι όμως, δεν απώλεσαν ποτέ το προβάδισμα. Είχαν μπει αποφασισμένοι να δείξουν ότι είναι καλύτερη ομάδα, πιο δεμένη, πιο προσγειωμένη. Μπήκαν απ’ την αρχή μπροστά, πήραν διαφορές και μετέφεραν όλο το άγχος στους ανυποψίαστους Αμερικανούς.
Το ματς κρίθηκε στον πάγκο, στα συστήματα. Αλλά και στο χάρισμα του Τζινόμπιλι, στους 14 πόντους του Νοτσιόνι, στα 9 ριμπάουντ του Ομπέρτο και του Βολκοβίσκι, στις 8 ασίστ του Σκονοκίνι, στην κυριαρχία του Σκόλα μέσα στη ρακέτα. Πιρς και Αντρέ Μίλερ προσπάθησαν να διασωθούν από την πιο «μαύρη» μέρα για την εθνική ομάδα της χώρας τους. Η μέρα, πέρα από την αντιδιαστολή επιτυχίας/αποτυχίας, σήμαινε πολλά περισσότερα για την ανταγωνιστικότητα των διεθνών διοργανώσεων, για τη θέση των «ξένων» και το επίπεδο του NBA, για την οργάνωση της “Dream Team”. Πολλές σκέψεις ξεκίνησαν με αφορμή εκείνη την ημέρα.
Η ιστορία της ημέρας γράφτηκε και από τις δηλώσεις: Πολ Πιρς: «Μπορούμε να συνεχίσουμε για το χρυσό, αλλά θα είμαστε πάντα ‘αυτή η ομάδα’». Μπαρόν Ντέιβις: «Ντρέπομαι. Μας κέρδιζαν με κάθε τρόπο». Αντόνιο Ντέιβις: «Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί χάσαμε. Έπαιζαν καλύτερα». Ράεφ Λαφρέντζ: «Δε θέλαμε και δεν περιμέναμε ότι θα συμβεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μας εξέπληξαν». Φαμπρίτσιο Ομπέρτο: «Μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε ένα τέτοιο παιχνίδι». Πέπε Σάντσεθ: «Είμαστε άνθρωποι και ονειρευόμαστε. Καθώς κυλούσε το παιχνίδι, σκεφτόμασταν ‘ουάου, μπορούμε αλήθεια να το κάνουμε’». Λούις Σκόλα: «Πρέπει να πιστεύεις».
Μόλις 5623 φίλαθλοι βρέθηκαν στο γήπεδο για εκείνον τον αγώνα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2002. Παρακολούθησαν ψήγματα ιστορίας: Μια τάπα του Σκόλα στον Ο’ Νιλ, ένα κάρφωμα του Νοτσιόνι πάνω από τον Ουάλας, ένα ανάποδο λέι-απ του Τζινόμπιλι, ένα τρίποντο του Πιρς που οδήγησε στην πρώτη ιαχή «U-S-A» σε όλο το τουρνουά, ένα άδειο βλέμμα στα πρόσωπα των Ο’ Νιλ, Ουάλας, Μπραντ, Μάριον. Και όταν ακούστηκε η κόρνα, συνειδητοποίησαν ότι ήταν οι λίγοι τυχεροί που είχαν παρακολουθήσει μια ιστορική στιγμή του παγκοσμίου μπάσκετ.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Για την ιστορία, οι ΗΠΑ έχασαν λίγες ημέρες μετά και από τη Γιουγκοσλαβία για να μείνουν εκτός τετράδας και τελικά στην 6η θέση, μετά την ήττα από την Ισπανία. Η Αργεντινή ακόμη διαμαρτύρεται στον Πιτσίλκα για την ήττα στον τελικό από τους Σέρβους. Δύο χρόνια αργότερα, οι Λατίνοι πήραν το χρυσό στην Ολυμπιάδα, κερδίζοντας, ξανά, την Αμερική.
Χρειάστηκε να περάσουν 59 αγώνες για να μπορέσει κάποιος να κερδίσει τις ΗΠΑ και να αρχίσει ο κόσμος σιγά σιγά να αποδίδει το προσωνύμιο “Dream Team” μόνο στην πραγματική, πρώτη ομάδα του 1992. Έμελλε να γίνει σε έναν «ιερό» μπασκετικό χώρο για τους Αμερικανούς, την Ιντιανάπολη.
Η Αμερική του 2002 δεν ήταν κακή ομάδα. Αντιθέτως, είχε μερικά από τα καλύτερα ονόματα του NBA: Πολ Πιρς, Έλτον Μπραντ, Μάικ Φίνλεϊ, Μπαρόν Ντέιβις, Ζερμέιν Ο’ Νιλ, Σον Μάριον, Αντρέ Μίλερ, Μπεν Ουάλας, Αντόνιο Ντέιβις και τον Ρέτζι Μίλερ στα «γεράματα». Αυτό που δεν κατάλαβαν ούτε οι παίκτες, ούτε ο κόουτς Τζορτζ Καρλ ήταν ότι οι αποστάσεις είχαν πλέον μικρύνει, όλες οι ομάδες είχαν καλούς παίκτες και ήταν διψασμένοι να δείξουν ότι ανήκουν στους καλύτερους. Η ψαλίδα είχε κλείσει, οι Αμερικανοί δεν μπορούσαν πια να κερδίζουν μόνο με τη φανέλα ή τη γυμναστική, δεν ήταν όμως ακόμη αρκετά ώριμοι για να το καταλάβουν.
Απέναντί τους βρήκαν μια Αργεντινή «αστέρων», μια ομάδα έτοιμη για όλα: Τζινόμπιλι, Σκόλα, Σκονοκίνι, Πέπε Σάντσεθ, Ομπέρτο, Νοτσιόνι, Βολκοβίσκι, Μοντέκια, Παλαντίνο. Οι Λατίνοι δε χρειάστηκαν φοβερά ποσοστά (είχαν 57.7% στα δίποντα και μόλις 21.4% στα τρίποντα), δεν μπόρεσαν να κυριαρχήσουν σε κάποια στατιστική κατηγορία (ριμπάουντ, λάθη, κλεψίματα, τάπες ήταν περίπου στα ίδια για τις δύο ομάδες), κι όμως, δεν απώλεσαν ποτέ το προβάδισμα. Είχαν μπει αποφασισμένοι να δείξουν ότι είναι καλύτερη ομάδα, πιο δεμένη, πιο προσγειωμένη. Μπήκαν απ’ την αρχή μπροστά, πήραν διαφορές και μετέφεραν όλο το άγχος στους ανυποψίαστους Αμερικανούς.
Το ματς κρίθηκε στον πάγκο, στα συστήματα. Αλλά και στο χάρισμα του Τζινόμπιλι, στους 14 πόντους του Νοτσιόνι, στα 9 ριμπάουντ του Ομπέρτο και του Βολκοβίσκι, στις 8 ασίστ του Σκονοκίνι, στην κυριαρχία του Σκόλα μέσα στη ρακέτα. Πιρς και Αντρέ Μίλερ προσπάθησαν να διασωθούν από την πιο «μαύρη» μέρα για την εθνική ομάδα της χώρας τους. Η μέρα, πέρα από την αντιδιαστολή επιτυχίας/αποτυχίας, σήμαινε πολλά περισσότερα για την ανταγωνιστικότητα των διεθνών διοργανώσεων, για τη θέση των «ξένων» και το επίπεδο του NBA, για την οργάνωση της “Dream Team”. Πολλές σκέψεις ξεκίνησαν με αφορμή εκείνη την ημέρα.Η ιστορία της ημέρας γράφτηκε και από τις δηλώσεις: Πολ Πιρς: «Μπορούμε να συνεχίσουμε για το χρυσό, αλλά θα είμαστε πάντα ‘αυτή η ομάδα’». Μπαρόν Ντέιβις: «Ντρέπομαι. Μας κέρδιζαν με κάθε τρόπο». Αντόνιο Ντέιβις: «Είναι εύκολο να καταλάβουμε γιατί χάσαμε. Έπαιζαν καλύτερα». Ράεφ Λαφρέντζ: «Δε θέλαμε και δεν περιμέναμε ότι θα συμβεί, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι μας εξέπληξαν». Φαμπρίτσιο Ομπέρτο: «Μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να κερδίσουμε ένα τέτοιο παιχνίδι». Πέπε Σάντσεθ: «Είμαστε άνθρωποι και ονειρευόμαστε. Καθώς κυλούσε το παιχνίδι, σκεφτόμασταν ‘ουάου, μπορούμε αλήθεια να το κάνουμε’». Λούις Σκόλα: «Πρέπει να πιστεύεις».
Μόλις 5623 φίλαθλοι βρέθηκαν στο γήπεδο για εκείνον τον αγώνα, στις 4 Σεπτεμβρίου 2002. Παρακολούθησαν ψήγματα ιστορίας: Μια τάπα του Σκόλα στον Ο’ Νιλ, ένα κάρφωμα του Νοτσιόνι πάνω από τον Ουάλας, ένα ανάποδο λέι-απ του Τζινόμπιλι, ένα τρίποντο του Πιρς που οδήγησε στην πρώτη ιαχή «U-S-A» σε όλο το τουρνουά, ένα άδειο βλέμμα στα πρόσωπα των Ο’ Νιλ, Ουάλας, Μπραντ, Μάριον. Και όταν ακούστηκε η κόρνα, συνειδητοποίησαν ότι ήταν οι λίγοι τυχεροί που είχαν παρακολουθήσει μια ιστορική στιγμή του παγκοσμίου μπάσκετ.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Για την ιστορία, οι ΗΠΑ έχασαν λίγες ημέρες μετά και από τη Γιουγκοσλαβία για να μείνουν εκτός τετράδας και τελικά στην 6η θέση, μετά την ήττα από την Ισπανία. Η Αργεντινή ακόμη διαμαρτύρεται στον Πιτσίλκα για την ήττα στον τελικό από τους Σέρβους. Δύο χρόνια αργότερα, οι Λατίνοι πήραν το χρυσό στην Ολυμπιάδα, κερδίζοντας, ξανά, την Αμερική.
1 σχόλιο:
τραυματιστηκε ο Καλδερον
ειναι φοβερη ευκαιριααααα λεμε
Δημοσίευση σχολίου