Έπρεπε να το κάνει και το έκανε ο Πανελλήνιος. Μετά την εκτός έδρας νίκη στο 3ο παιχνίδι, ο Πανελλήνιος όφειλε να πάρει το 4ο ματς στην έδρα του, ώστε να διατηρήσει τις ελπίδες του για νίκη στη σειρά ακέραιες. Οι δύο ομάδες θα λύσουν τις διαφορές τους στο 5ο και τελευταίο παιχνίδι στον Άγιο Θωμά την Τρίτη.
Τελικά αυτό που λέγαμε ότι οι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες επιβεβαιώθηκε, έστω και όχι με τον παραδοσιακό τρόπο των εντός έδρας νικών. Ίσως έγινε έτσι για να επιβεβαιωθεί και το άλλο στοιχείο, ότι οι δύο ομάδες δεν έχουν σκληρές έδρας. Πάντως, το Μαρούσι βλέπει μπροστά του το… 2007-08, όταν και από 0-2 έχασε τη σειρά με 3-2 από τον Πανιώνιο, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζουν οι χρονιές. Τότε το Μαρούσι είχε μειονέκτημα έδρας και ήταν πολύ πιο κουρασμένο από την ημιτελική σειρά (φαινόταν ξεκάθαρα και στους παίκτες) απ’ ότι φέτος.
Το Μαρούσι είναι φαβορί για το 5ο ματς, καθώς ο αγώνας γίνεται στην έδρα του, αλλά η ψυχολογία της σειράς είναι με την πλευρά του Πανελληνίου που μετράει δύο συνεχόμενες νίκες. Σε κάθε περίπτωση, το 5ο παιχνίδι αναμένεται πολύ σκληρό ανάμεσα σε δύο ομάδες υψηλού επιπέδου.
Στην Κυψέλη ο Πανελλήνιος δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί ότι η σειρά θα τελείωνε το Σάββατο και, μεταξύ μας, δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιος που να περίμενε ότι η σειρά δεν θα ξαναγυρνούσε στον Άγιο Θωμά. Το Μαρούσι πάλεψε, αλλά ήταν πολύ άστοχο και πολύ… άσχημα ψυχολογικά όσο περνούσε η ώρα για να μπορέσει να έχει τύχη στο ματς.
Ο Πανελλήνιος ήλεγχε το ματς σε όλη τη διάρκειά του με διαφορές 7-15 πόντων με τους «κιτρινόμαυρους» να μην μπορούν να μειώσουν περισσότερο και να διεκδικήσουν τη νίκη. Τα παράπονα για τη διαιτησία δεν τα συμμερίζομαι, όχι γιατί δεν έγιναν λάθη, αλλά γιατί περισσότερο ήταν φωνές εκνευρισμού για την απόδοση της ομάδας τους και όχι για τα λάθη των διαιτητών που δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα.
Ο Πανελλήνιος ήταν καλύτερος και στα 40 λεπτά και δίκαια κέρδισε. Και καλύτερος όλων ήταν για ακόμη μία φορά ο Ρόντερικ Μπλάκνεϊ. Μπορεί να μην έβαλε 37 πόντους, αλλά είχε 21 με 4/6 τρίποντα και 6 ασίστ, όντας αλάνθαστος σε 34 λεπτά. Ο Μπλάκνεϊ ήταν ξανά ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο κέρδισε ο Πανελλήνιος με τον Βουγιούκα, τον Χαραλαμπίδη και τον Σμιθ να είναι άξιοι συμπαραστάτες. Στην άμυνα, οι παίκτες του Ζούρου ήταν συγκεντρωμένοι, περιορίζοντας πολύ τα επιθετικά όπλα του Αμαρουσίου, που αν και είχε 4 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, είχε άθλια ποσοστά. Ο Πανελλήνιος σίγουρα θα προσπαθήσει να χτίσει πάνω στα δύο τελευταία ματς για να πάρει το 5ο παιχνίδι.
Η ψυχολογία μέσα στο ματς θα μετρήσει πολύ στο τελευταίο παιχνίδι, αφού πρόκειται για δύο ομάδες που μπορούν να κάνουν πολύ λίγα λάθη (έτσι έγινε και στο 4ο παιχνίδι) δεχόμενες ασφυκτική πίεση, ενώ αμφότερες παίζουν σκληρή άμυνα. Το Μαρούσι στο ματς έχανε πολύ εύκολα την ψυχραιμία του και την αυτοκυριαρχία του και η συμπεριφορά όλων στην ομάδα στο τέλος δεν βοήθησε την ομάδα στο να ηρεμήσει.
Ο Ζούρος πήρε ένα περίεργο τάιμ άουτ (όχι η πρώτη φορά, το συνηθίζει), ο Μπαρτζώκας δικαιολογημένα νευρίασε, αλλά θα έπρεπε να μη δώσει τόση σημασία (να μη χαιρετήσουν οι παίκτες, να μην παραστούν στη συνέντευξη τύπου) για να βοηθήσει την ομάδα του να ηρεμήσει. Αφήστε που στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η συνέντευξη τύπου γίνεται για τους διαιτητές, την αντίπαλη ομάδα, τον ΕΣΑΚΕ και την ΕΟΚ και όχι για τον κόσμο. Οπότε αν νευριάσουμε με κάποιον από αυτούς, δεν κάνουμε δηλώσεις. Κάτι έχουν «πιάσει» στραβά οι ομάδες μας…
Ο 5ος τελικός σημαίνει Ευρωλίγκα και οι δύο ομάδες είναι αποφασισμένες να κλείσουν μια επιτυχημένη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει και πού θα παίζει ο καθένας του χρόνου.
by Rasheed.
Τελικά αυτό που λέγαμε ότι οι δύο ομάδες είναι ισοδύναμες επιβεβαιώθηκε, έστω και όχι με τον παραδοσιακό τρόπο των εντός έδρας νικών. Ίσως έγινε έτσι για να επιβεβαιωθεί και το άλλο στοιχείο, ότι οι δύο ομάδες δεν έχουν σκληρές έδρας. Πάντως, το Μαρούσι βλέπει μπροστά του το… 2007-08, όταν και από 0-2 έχασε τη σειρά με 3-2 από τον Πανιώνιο, όμως η αλήθεια είναι ότι δεν μοιάζουν οι χρονιές. Τότε το Μαρούσι είχε μειονέκτημα έδρας και ήταν πολύ πιο κουρασμένο από την ημιτελική σειρά (φαινόταν ξεκάθαρα και στους παίκτες) απ’ ότι φέτος.
Το Μαρούσι είναι φαβορί για το 5ο ματς, καθώς ο αγώνας γίνεται στην έδρα του, αλλά η ψυχολογία της σειράς είναι με την πλευρά του Πανελληνίου που μετράει δύο συνεχόμενες νίκες. Σε κάθε περίπτωση, το 5ο παιχνίδι αναμένεται πολύ σκληρό ανάμεσα σε δύο ομάδες υψηλού επιπέδου.
Στην Κυψέλη ο Πανελλήνιος δεν ήθελε ούτε να σκεφτεί ότι η σειρά θα τελείωνε το Σάββατο και, μεταξύ μας, δεν ξέρω αν υπήρχε κάποιος που να περίμενε ότι η σειρά δεν θα ξαναγυρνούσε στον Άγιο Θωμά. Το Μαρούσι πάλεψε, αλλά ήταν πολύ άστοχο και πολύ… άσχημα ψυχολογικά όσο περνούσε η ώρα για να μπορέσει να έχει τύχη στο ματς.
Ο Πανελλήνιος ήλεγχε το ματς σε όλη τη διάρκειά του με διαφορές 7-15 πόντων με τους «κιτρινόμαυρους» να μην μπορούν να μειώσουν περισσότερο και να διεκδικήσουν τη νίκη. Τα παράπονα για τη διαιτησία δεν τα συμμερίζομαι, όχι γιατί δεν έγιναν λάθη, αλλά γιατί περισσότερο ήταν φωνές εκνευρισμού για την απόδοση της ομάδας τους και όχι για τα λάθη των διαιτητών που δεν καθόρισαν το αποτέλεσμα.
Ο Πανελλήνιος ήταν καλύτερος και στα 40 λεπτά και δίκαια κέρδισε. Και καλύτερος όλων ήταν για ακόμη μία φορά ο Ρόντερικ Μπλάκνεϊ. Μπορεί να μην έβαλε 37 πόντους, αλλά είχε 21 με 4/6 τρίποντα και 6 ασίστ, όντας αλάνθαστος σε 34 λεπτά. Ο Μπλάκνεϊ ήταν ξανά ο σημαντικότερος λόγος για τον οποίο κέρδισε ο Πανελλήνιος με τον Βουγιούκα, τον Χαραλαμπίδη και τον Σμιθ να είναι άξιοι συμπαραστάτες. Στην άμυνα, οι παίκτες του Ζούρου ήταν συγκεντρωμένοι, περιορίζοντας πολύ τα επιθετικά όπλα του Αμαρουσίου, που αν και είχε 4 παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, είχε άθλια ποσοστά. Ο Πανελλήνιος σίγουρα θα προσπαθήσει να χτίσει πάνω στα δύο τελευταία ματς για να πάρει το 5ο παιχνίδι.
Η ψυχολογία μέσα στο ματς θα μετρήσει πολύ στο τελευταίο παιχνίδι, αφού πρόκειται για δύο ομάδες που μπορούν να κάνουν πολύ λίγα λάθη (έτσι έγινε και στο 4ο παιχνίδι) δεχόμενες ασφυκτική πίεση, ενώ αμφότερες παίζουν σκληρή άμυνα. Το Μαρούσι στο ματς έχανε πολύ εύκολα την ψυχραιμία του και την αυτοκυριαρχία του και η συμπεριφορά όλων στην ομάδα στο τέλος δεν βοήθησε την ομάδα στο να ηρεμήσει.
Ο Ζούρος πήρε ένα περίεργο τάιμ άουτ (όχι η πρώτη φορά, το συνηθίζει), ο Μπαρτζώκας δικαιολογημένα νευρίασε, αλλά θα έπρεπε να μη δώσει τόση σημασία (να μη χαιρετήσουν οι παίκτες, να μην παραστούν στη συνέντευξη τύπου) για να βοηθήσει την ομάδα του να ηρεμήσει. Αφήστε που στην Ελλάδα θεωρούμε ότι η συνέντευξη τύπου γίνεται για τους διαιτητές, την αντίπαλη ομάδα, τον ΕΣΑΚΕ και την ΕΟΚ και όχι για τον κόσμο. Οπότε αν νευριάσουμε με κάποιον από αυτούς, δεν κάνουμε δηλώσεις. Κάτι έχουν «πιάσει» στραβά οι ομάδες μας…
Ο 5ος τελικός σημαίνει Ευρωλίγκα και οι δύο ομάδες είναι αποφασισμένες να κλείσουν μια επιτυχημένη χρονιά με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει και πού θα παίζει ο καθένας του χρόνου.
by Rasheed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου