Ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε κατώτερος των περιστάσεων στο Μπερσί και δικαιολογημένα έχασε το τρόπαιο στον τελικό εναντίον της Μπαρτσελόνα. Οι «ερυθρόλευκοι» είχαν φυλάξει δύο από τα χειρότερά τους φετινά παιχνίδια για το φάιναλ φορ του Παρισιού και, μοιραία, άγγιξαν το τρόπαιο, αλλά έμειναν 40 λεπτά μακριά του.
Ο τελικός σημαδεύτηκε, κυρίως, από 2 βασικά στοιχεία: την ανεκδιήγητη διαιτησία (μοναδικό χειρότερο σημείο του τελικού, ο εκτός τόπου και χρόνου σχολιασμός του Μαγουλά) και την αδυναμία των αστεριών του Ολυμπιακού να βρουν ρυθμό, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά τους να εκνευρίσουν και τους υπόλοιπους. Το διαιτητικό τρίο δεν έδωσε ούτε ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα στον Ολυμπιακό, ενώ η… ευαισθησία με την οποία σφύριζε στις δύο ρακέτες απείχε πάρα πολύ από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Βλέποντας τον Μπερτομέου να… κλαίει σχεδόν από τη χαρά του πριν την απονομή, το υπονοούμενο το έπιασαν όλοι.
Πάντως, η διαιτησία σίγουρα αποσυντόνισε σε πολλές περιπτώσεις τον Ολυμπιακό, δυσκολεύοντας ιδιαίτερα την είσοδο στη ρακέτα της Μπαρτσελόνα, όπου τα φάουλ διαδέχονταν το ένα το άλλο, αλλά δεν σφυρίζονταν, αλλά δεν έφταιξε μόνο αυτή. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η γαστρεντερίτιδα του Τεόντοσιτς, που έβγαλε τον Σέρβο τελείως εκτός ρυθμού και το γεγονός ότι δεν είχε ανάσες (και δεν μπορούσε να παίξει όπως ήθελε) τον εκνεύρισε αρκετά και επηρέασε όλη την ομάδα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης και η κατάσταση του Κλέιζα, που δεν βρέθηκε στη μέρα που και ο ίδιος θα ήθελε, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά του να εκνευρίσει όλη την ομάδα, αλλά, κυρίως, να της στερήσει μια από τις μεγαλύτερες διεξόδους της στην επίθεση.
Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να έχει στις τάξεις της έναν τόσο συνεπή σκόρερ, που μάλιστα σκοράρει και πολύ, να μπορέσει σε παιχνίδι τίτλου να προσαρμοστεί όταν εκείνος δεν βοηθάει όσο θα έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και με τον Τσίλντρες στο πρώτο ημίχρονο, όταν ασφυκτιούσε από την άμυνα του Μάικλ (ο Μάικλ είχε παίξει πάρα πολύ καλή άμυνα και στο αντίστοιχο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού απέναντι στον Σισκάουσκας). Ο Κλέιζα μετά το ματς ήταν ράκος και από τα συμφραζόμενα όσων έλεγε φάνηκε πόσο θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο σε σημείο που θα πιστέψει ότι αυτό το ματς θα του στοιχίσει το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό του χρόνου (κάτι που βέβαια δεν ισχύει).
Στους δύο προπονητές δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά, αμφότεροι χειρίστηκαν το ματς όσο καλύτερα μπορούσαν, με βάση τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν. Ο Γιαννάκης ρίσκαρε πολύ περισσότερο, αφού μετά από ένα σημείο ήταν εμφανές ότι η ομάδα του χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να ανατρέψει την κατάσταση. Το έκανε με την πεντάδα που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και γύρισε το ματς στους 5 πόντους εγκλωβίζοντας την Μπαρτσελόνα, που, όμως, ήταν απίστευτα τυχερή να πάρει ξανά την ψυχολογία με το τυχερό τρίποντο του Σάντα. Εκεί φάνηκε και πόσο λεπτές ήταν οι ισορροπίες στην ψυχολογία με τον Κλέιζα και τον Τεόντοσιτς εκτός ρυθμού.
Ο Γιαννάκης μέχρι και 1,5 λεπτό πριν το τέλος σχεδίαζε και φώναζε, έκανε αλλαγές και ρίσκαρε, αλλά μετά το πεντάλεπτο φάνηκε ότι οι παίκτες του (πλην Παπαλουκά, Τσίλντρες) είχαν παρατήσει το ματς. Ότι ο Δράκος, βέβαια, είναι ένας από τους πιο σπάνιους πολεμιστές στο γήπεδο δεν περιμέναμε τώρα να το μάθουμε.
Οι Ισπανοί ευτύχησαν να έχουν σε πολύ μεγάλη μέρα τον Ναβάρο και, για να δανειστώ τη φράση του BEN, τέτοιοι αγώνες κρίνονται στις μεγάλες στιγμές μεγάλων παικτών. Ο Ναβάρο ήταν αυτός που έκρινε το ματς, που πήρε την Μπαρτσελόνα από το χεράκι και την οδήγησε εκ του ασφαλούς. Ο Ναβάρο έκανε τη διαφορά ακόμα και σε στιγμές που η φροντ λάιν εκνευριζόταν ή η υπόλοιπη περιφέρεια έμοιαζε πελαγωμένη. Αν έλειπε και το καθοριστικότατο τρίποντο του Σάντα, τότε κάθε κρίσιμο καλάθι της αναμέτρησης θα είχε μπει από τα χέρια του «λα μπόμπα».
Ο Γιαννάκης μίλησε μετά για ανάγκη περισσότερης υπομονής από πλευράς της ομάδας του και ανάγκη καλύτερης διαχείρισης της ταχύτητας. Σε αυτά τα δύο συνοψίζεται ο τελικός, αφού ο Ολυμπιακός έχασε από την επίθεσή του. Βέβαια, υπάρχει και το θέμα της άμυνας, αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από κάποια μεμονωμένα λάθη, αυτή δεν στοίχισε τόσο. Όταν ο Ολυμπιακός έπρεπε να σταματήσει την επίθεση της Μπαρτσελόνα για να γυρίσει το ματς, το έκανε κρατώντας την Μπαρτσελόνα 3,5 λεπτά άποντη και 6 λεπτά με 5 συνολικά πόντους (από τους 47 στους 52). Αλλού χάθηκε το ματς.
Πάντως, όπως είναι η πάγια τακτική μας εδώ και τρία χρόνια (σε 10 ημέρες… σβήνουμε 3 κεράκια) δεν πρόκειται ούτε να φέρουμε την καταστροφή, ούτε να αναζητήσουμε τίτλους εκτός λογικής (όπως το 90% των ελληνικών σάιτ) για τον τελικό. Σίγουρα όλοι στην ομάδα, όλοι οι οπαδοί της, αλλά και όλοι οι Έλληνες μπασκετόφιλοι αλλιώς είχαν φανταστεί αυτή τη βραδιά, όμως, ας μην πετάξουμε τα πάντα στα σκουπίδια. Ένας τελικός μπορεί να στραβώσει, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν κονταίνει μια ομάδα, ούτε υποβιβάζει την προσπάθεια που έκανε μέχρι εκεί ή την αξία του να είναι παρούσα στο τελευταίο ματς της σεζόν. Αν ο Ολυμπιακός πέρσι επανήλθε στο προσκήνιο, φέτος καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων στην μπασκετική Ευρώπη. Και αυτό είναι κατόρθωμα. Απλώς, έλειψε το κερασάκι (τεράστιας σημασίας κερασάκι) στην τούρτα. Όμως, ως εκεί και τίποτα παραπάνω.
Η φιλοσοφία του Γιαννάκη για επιστροφή της ομάδας στο προσκήνιο έχει ήδη δικαιωθεί απόλυτα, παρά... τα (μικρά) πειράματα Αγγελόπουλου στις μετεγγραφές του καλοκαιριού του 2009 (με Ουέιφερ αντί για εκείνους που ζήτησε ο Γιαννάκης). Ακόμη κι αυτά, πλέον, μπορούν να λείψουν και η μπαγκέτα να δοθεί τη νέα σεζόν αποκλειστικά στον προπονητή, που ήδη οδηγεί την ομάδα στο δρόμο της επιτυχίας.
by Rasheed.
Ο τελικός σημαδεύτηκε, κυρίως, από 2 βασικά στοιχεία: την ανεκδιήγητη διαιτησία (μοναδικό χειρότερο σημείο του τελικού, ο εκτός τόπου και χρόνου σχολιασμός του Μαγουλά) και την αδυναμία των αστεριών του Ολυμπιακού να βρουν ρυθμό, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά τους να εκνευρίσουν και τους υπόλοιπους. Το διαιτητικό τρίο δεν έδωσε ούτε ένα αμφισβητούμενο σφύριγμα στον Ολυμπιακό, ενώ η… ευαισθησία με την οποία σφύριζε στις δύο ρακέτες απείχε πάρα πολύ από τη μια πλευρά του γηπέδου στην άλλη. Βλέποντας τον Μπερτομέου να… κλαίει σχεδόν από τη χαρά του πριν την απονομή, το υπονοούμενο το έπιασαν όλοι.
Πάντως, η διαιτησία σίγουρα αποσυντόνισε σε πολλές περιπτώσεις τον Ολυμπιακό, δυσκολεύοντας ιδιαίτερα την είσοδο στη ρακέτα της Μπαρτσελόνα, όπου τα φάουλ διαδέχονταν το ένα το άλλο, αλλά δεν σφυρίζονταν, αλλά δεν έφταιξε μόνο αυτή. Μεγάλο ρόλο έπαιξε η γαστρεντερίτιδα του Τεόντοσιτς, που έβγαλε τον Σέρβο τελείως εκτός ρυθμού και το γεγονός ότι δεν είχε ανάσες (και δεν μπορούσε να παίξει όπως ήθελε) τον εκνεύρισε αρκετά και επηρέασε όλη την ομάδα. Σημαντικό ρόλο έπαιξε επίσης και η κατάσταση του Κλέιζα, που δεν βρέθηκε στη μέρα που και ο ίδιος θα ήθελε, με αποτέλεσμα με τη συμπεριφορά του να εκνευρίσει όλη την ομάδα, αλλά, κυρίως, να της στερήσει μια από τις μεγαλύτερες διεξόδους της στην επίθεση.
Δεν είναι εύκολο για μια ομάδα που έχει συνηθίσει να έχει στις τάξεις της έναν τόσο συνεπή σκόρερ, που μάλιστα σκοράρει και πολύ, να μπορέσει σε παιχνίδι τίτλου να προσαρμοστεί όταν εκείνος δεν βοηθάει όσο θα έπρεπε. Το ίδιο συνέβη και με τον Τσίλντρες στο πρώτο ημίχρονο, όταν ασφυκτιούσε από την άμυνα του Μάικλ (ο Μάικλ είχε παίξει πάρα πολύ καλή άμυνα και στο αντίστοιχο πρώτο ημίχρονο του ημιτελικού απέναντι στον Σισκάουσκας). Ο Κλέιζα μετά το ματς ήταν ράκος και από τα συμφραζόμενα όσων έλεγε φάνηκε πόσο θεώρησε εαυτόν υπεύθυνο σε σημείο που θα πιστέψει ότι αυτό το ματς θα του στοιχίσει το συμβόλαιό του με τον Ολυμπιακό του χρόνου (κάτι που βέβαια δεν ισχύει).
Στους δύο προπονητές δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά, αμφότεροι χειρίστηκαν το ματς όσο καλύτερα μπορούσαν, με βάση τα δεδομένα που δημιουργήθηκαν. Ο Γιαννάκης ρίσκαρε πολύ περισσότερο, αφού μετά από ένα σημείο ήταν εμφανές ότι η ομάδα του χρειαζόταν ένα ταρακούνημα για να ανατρέψει την κατάσταση. Το έκανε με την πεντάδα που μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και γύρισε το ματς στους 5 πόντους εγκλωβίζοντας την Μπαρτσελόνα, που, όμως, ήταν απίστευτα τυχερή να πάρει ξανά την ψυχολογία με το τυχερό τρίποντο του Σάντα. Εκεί φάνηκε και πόσο λεπτές ήταν οι ισορροπίες στην ψυχολογία με τον Κλέιζα και τον Τεόντοσιτς εκτός ρυθμού.
Ο Γιαννάκης μέχρι και 1,5 λεπτό πριν το τέλος σχεδίαζε και φώναζε, έκανε αλλαγές και ρίσκαρε, αλλά μετά το πεντάλεπτο φάνηκε ότι οι παίκτες του (πλην Παπαλουκά, Τσίλντρες) είχαν παρατήσει το ματς. Ότι ο Δράκος, βέβαια, είναι ένας από τους πιο σπάνιους πολεμιστές στο γήπεδο δεν περιμέναμε τώρα να το μάθουμε.
Οι Ισπανοί ευτύχησαν να έχουν σε πολύ μεγάλη μέρα τον Ναβάρο και, για να δανειστώ τη φράση του BEN, τέτοιοι αγώνες κρίνονται στις μεγάλες στιγμές μεγάλων παικτών. Ο Ναβάρο ήταν αυτός που έκρινε το ματς, που πήρε την Μπαρτσελόνα από το χεράκι και την οδήγησε εκ του ασφαλούς. Ο Ναβάρο έκανε τη διαφορά ακόμα και σε στιγμές που η φροντ λάιν εκνευριζόταν ή η υπόλοιπη περιφέρεια έμοιαζε πελαγωμένη. Αν έλειπε και το καθοριστικότατο τρίποντο του Σάντα, τότε κάθε κρίσιμο καλάθι της αναμέτρησης θα είχε μπει από τα χέρια του «λα μπόμπα».
Ο Γιαννάκης μίλησε μετά για ανάγκη περισσότερης υπομονής από πλευράς της ομάδας του και ανάγκη καλύτερης διαχείρισης της ταχύτητας. Σε αυτά τα δύο συνοψίζεται ο τελικός, αφού ο Ολυμπιακός έχασε από την επίθεσή του. Βέβαια, υπάρχει και το θέμα της άμυνας, αλλά η αλήθεια είναι ότι πέρα από κάποια μεμονωμένα λάθη, αυτή δεν στοίχισε τόσο. Όταν ο Ολυμπιακός έπρεπε να σταματήσει την επίθεση της Μπαρτσελόνα για να γυρίσει το ματς, το έκανε κρατώντας την Μπαρτσελόνα 3,5 λεπτά άποντη και 6 λεπτά με 5 συνολικά πόντους (από τους 47 στους 52). Αλλού χάθηκε το ματς.
Πάντως, όπως είναι η πάγια τακτική μας εδώ και τρία χρόνια (σε 10 ημέρες… σβήνουμε 3 κεράκια) δεν πρόκειται ούτε να φέρουμε την καταστροφή, ούτε να αναζητήσουμε τίτλους εκτός λογικής (όπως το 90% των ελληνικών σάιτ) για τον τελικό. Σίγουρα όλοι στην ομάδα, όλοι οι οπαδοί της, αλλά και όλοι οι Έλληνες μπασκετόφιλοι αλλιώς είχαν φανταστεί αυτή τη βραδιά, όμως, ας μην πετάξουμε τα πάντα στα σκουπίδια. Ένας τελικός μπορεί να στραβώσει, αλλά αυτό σε καμία περίπτωση δεν κονταίνει μια ομάδα, ούτε υποβιβάζει την προσπάθεια που έκανε μέχρι εκεί ή την αξία του να είναι παρούσα στο τελευταίο ματς της σεζόν. Αν ο Ολυμπιακός πέρσι επανήλθε στο προσκήνιο, φέτος καθιερώθηκε στις συνειδήσεις όλων στην μπασκετική Ευρώπη. Και αυτό είναι κατόρθωμα. Απλώς, έλειψε το κερασάκι (τεράστιας σημασίας κερασάκι) στην τούρτα. Όμως, ως εκεί και τίποτα παραπάνω.
Η φιλοσοφία του Γιαννάκη για επιστροφή της ομάδας στο προσκήνιο έχει ήδη δικαιωθεί απόλυτα, παρά... τα (μικρά) πειράματα Αγγελόπουλου στις μετεγγραφές του καλοκαιριού του 2009 (με Ουέιφερ αντί για εκείνους που ζήτησε ο Γιαννάκης). Ακόμη κι αυτά, πλέον, μπορούν να λείψουν και η μπαγκέτα να δοθεί τη νέα σεζόν αποκλειστικά στον προπονητή, που ήδη οδηγεί την ομάδα στο δρόμο της επιτυχίας.
by Rasheed.
12 σχόλια:
paidia tha mou epitrepsete na diafwnisw ligo gia ton giannaki giati pisteuw oti mono enas metrios ews kakos proponitis den tha kataferne na paei ton olumpiako sto f4 me tetoio roster (k sigoura o giannakis den einai tetoios) k den nomizw na einai tuxaio oti o olumpiakos ekane 2 apo ta xeirotera paixnidia tou sto pio krisimo 2hmero tis omadas. Episis nomizw oti ean ayto to roster to eixe o pini gerson tha to eixe parei perpatwntas.
Pantws krima gia to basket egw perimena pio kalo match alla o olumpiakos den mpike pote sto match.
P.S. gia to agwnistiko kommati tou telikou exw na pw oti i barca (dustuxws gia emena) den einai Aris gia na mporeis na gurnas sto paixnidi otan kaneis ena tetoio kako ksekinima.
kali douleia k xronia polla mia k einai konta
LOUKMOSH
Μια διαφορετική γνώμη από άλλη πόλη (από τη Βαρκελώνη).
Η διαιτησία δεν έπαιξε κανέναν ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος και ήταν γενικά καλή με εξαίρεση ένα δύο λάθη (του Γάλλου διαιτητή), όπως συνήθως.
Το ότι η Μπαρσελόνα κέρδισε και μάλιστα άνετα δεν αποτελεί έκπληξη. Έπαιξε ακριβώς όπως παίζει σε κάθε παιχνίδι, είτε πρόκειται για την Α-ΘΕ-ΜΠΕ, είτε για την Ευρωλίγκα. Αξίζει συγχαρητήρια ο Πασκουαλ τόσο για τις καλοκαιρινές επιλογές του όσο και για την άμυνα που παίζουν και για την επιθετική ωριμότητα και ποικιλία που τους διακρίνει.
Νομίζω ότι αν είχατε δει περισσότερες φορές στην Ελλάδα την Μπαρσελόνα, ούτε εντύπωση θα έκανε η νίκη, ούτε θα σχολιάζατε το τρίποντο του Σάντα ως τυχερό (είναι συνηθισμένη ενέργειά του αυτή ακριβώς η κίνηση) ούτε βέβαια του Μάικλ που είναι ίσως το καλύτερο τριάρι στην Ευρώπη και παίρνει παιχνίδια μόνος του.
Ο Ολυμπιακός μετά απο ένα τραγελαφικό καλοκαίρι, κατάφερε να περιορίσει τις ζημιές αλλά παρέμεινε μια σχιζοφρενική ομάδα με αργούς εγκεφαλικούς και ομαδικούς παίκτες αναμεμειγμένους με γρήγορους ατομιστές και συμπληρωμένους από απρόσωπους ρολίστες. Ομάδα χωρίς κλασικό σουτέρ, συνοχή και χωρίς ομαδική άμυνα. Το ότι τα κατάφερε να φθάσει στον τελικό είναι απο τη μια πλευρά επίτευγμα των χαρισματικών μονάδων του και της ηρεμίας του Γιαννάκη και αφετέρου συνέπεια της ευνοικής κλήρωσης. Η Ρεαλ ήταν σίγουρα καλύτερη ομάδα αλλά έπεσε πάνω στην Μπάρσα.
Ο Κλέιζα δεν απέδωσε σωστά διότι δεν έχει πείρα απο τέτοια παιχνίδια και είναι εγωκεντρικός ακόμα. Ο Ναβάρο όταν τον κλείνουν τρεις παίχτες έχει αφενός το μυαλό να ψάξει την πάσα, αφετέρου δε οι συμπαίκτες του τοποθετούνται σωστά διευκολύνοντάς του το έργο. Ο Τσίλντρες δεν αξοιοποιείται από τα συστήματα και γίνεται προβλέψιμος. Οι Μπέβερλι, Πεν, Παπαλουκάς και Μπουρούσης ήταν πολύ θετικοί και ο Σόφο φιλότιμος.
Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός είχε μια ελπίδα να το γυρίσει το παιχνίδι αλλά δεν κατάφερε να φορτώσει με φάουλ τους ψηλούς την κατάλληλη στιγμή.
Κρίμα.
<> επετρεψε μου να διαφωνησω ,ο γιαννακης εχει μια υπερομαδα και ειναι σαν ναμε βαλεις εμενα οδηγο σε αγωνα ραλλι και να εχω την καλυτερη φεραρι στην ευθεια και σε ομαλο εδαφος μια χαρα θα ειμαι οταν αρχιζουν οι στροφες παντως εκει θα φανει η μαγκια.
<> αυτο ναι ο καθενας οτι μπορει κανει.Τελος παντων δεν θελω να γινομαι εμπαθεις αλλα ο γιαννακης κατα την αποψη μου, και μονο αυτην εκφραζω, ειναι κλασεις κατωτερος της ομαδας που κουμανταρει
Πολλά νεύρα και λίγη μαχητικότητα επέδειξε ο Ολυμπιακός χθες, αν εξαιρέσουμε χοντρικά εκείνο το εξάλεπτο στην αρχή του β' ημιχρόνου. Οι Ισπανοί έπαιξαν καλύτερα, πήραν τα (όχι πολλά, είναι η αλήθεια) σφυρίγματα που ήθελαν και έβαλαν μεγάλα σουτ, ικανά να γείρουν τον τελικό προς τη μεριά τους. Είναι άξιοι νικητές.
Ο Ολυμπιακός είναι σε εκείνη την άχαρη περίοδο που δεν είσαι μεν του ...πεταματού, αλλά δεν είσαι ακόμα top-class, οπότε παλεύεις με τα κύματα και τις μεγάλες προσδοκίες. Αυτό περαιτέρω υπογραμμίζεται από το γεγονός ότι τα δύο πιο έμπειρα στελέχη (Γιαννάκης και Παπαλουκάς) έδειξαν εν τέλει τα καλύτερα στοιχεία και την περισσότερη μαχητικότητα, με όλους τους υπερταλαντούχους μεν, άπειρους δε παίχτες μας να μένουν εν τέλει κατώτεροι των προσδοκιών.
Στενοχωρήθηκα χθες το βράδυ, αλλά αυτό είναι επειδή πιστεύω ότι η ομάδα είχε πολύ περισσότερο να δώσει από αυτά που είδαμε στο παρκέ του Bercy. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι θα είμαστε και του χρόνου στον τελικό, έτοιμοι εκ νέου να διεκδικήσουμε αυτό το τόσο μεγάλο τρόπαιο.
Τέλος, δε μπορώ παρά να παρατηρήσω τις συνεχείς μεγάλες ήττες του Γιαννάκη από Ισπανούς. Ειλικρινά, δε τον θεωρώ "μυρωδιά" (όπως δεν τον θεωρώ και top-class, τουλάχιστον ακόμα), αλλά πίστευα ότι τόσες και τόσες μάχες με το συγκεκριμένο στυλ μπάσκετ θα τον είχαν ...ψήσει. Όμως, ανεξάρτητα το πόσο "φταίει" για τη χθεσινή ήττα, η ιστορία του χρεώνει ένα ακόμα παιχνίδι στην κλίμακα του -15.
Πιστεύω ο Κελάτι έλειπε απο τον ΟΛυμπιακο ξεκινώντας απο την τελευταία σας αναφορά περί καλοκαιρινών επιλογών. Έχει φέτος μόνο έναν αξιόπιστο λίγο "τρελουτσικο"(τεοντοσιτς) σουτέρ απο τους κοντούς (είναι και ο χαλπερίν αλλά έτσι που χρησιμοποιήται τον ξεχνάς!!)
Δεύτερον σε ότι αφορά τη διαιτησία, ελπιζω να καταλαβαν οι φιλοι του Ολυμπιακού μετά το χθεσινό παιχνίδι πώς ακριβώς αισθάνονται οι φίλαθλοι τον άλλων ελληνικών ομάδων όταν αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα τον Ολυμπιακό δηλαδή σκέφτεσαι την φραση "Ναι ειναι καλύτερη ομάδα απο την δική μου ο Ολυμπιακός αλλά γιατί δεν μου επιτρέπουν να διεκδικισω τις όποιες πιθανότητες έχω για να κερδίσω το παιχνίδι.."
Πρέπει νομίζω να παραδεχτούμε ότι η Μπαρτσελόνα ήταν η καλύτερη ομάδα φέτος και με μια σχετική απόσταση από τους άλλους. Λίγο πολύ χωρίς αμφισβήτηση κέρδισε: Τον Παναθηναϊκό μέσα έξω στη φάση των ομίλων (μπορεί να μην ήταν στην καλύτερη του κατάσταση, αλλά ήταν ο πρωταθλητής και μάλιστα στα σκοινιά). Τη Ρεάλ, παρότι κατάφερε και έκανε αρχικά το μπρέικ. Την ΤΣΣΚΑ, που μπορεί να μην έχει τη δύναμη του παρελθόντος, αλλά όπως πολύ σωστά γράφατε την παραμονή του αγώνα, είχε τις προσωπικότητες (προσωπικά την είχα για φαβορί). Και τέλος τον Ολυμπιακό, με άνετο σκόρ. Για τον ένα ή τον άλλο λόγο ομολογώ ότι δεν τρέφω και ιδιαίτερη συμπάθεια στη Μπαρτσελόνα, ωστόσο αυτό τον τίτλο τον πήρε όντας η καλύτερη και πέραν αμφισβήτησης.
Για τη διαιτησία, τουλάχιστον απ' όσο είδα το παιχνίδι, δεν παρατήρησα κάτι το ιδιαίτερο. Και για να πω την κακία μου, αν η διαιτησία ήταν εχθρική, τέτοιες διαιτησίες αντιμετωπίζουν διαρκώς στην Ελλάδα όλοι οι αντίπαλοι του Ολυμπιακού (πλην ΠΑΟ φυσικά).
Επίσης, αν το ματς κρίθηκε στο τυχερό (?) τρίποντο της Μπαρτσελόνα, μην ξεχνάμε (νομίζω μιλάμε για την ίδια φάση) ότι ο Ολυμπιακός στην προηγούμενη επίθεση του πούλησε τη μπάλα. Ενδεικτικό είναι επίσης ότι ο Κλέιζα δεν είχε συνέπεια ούτε από τις βολές (4/7 είναι πολύ κακό ποσοστό γι' αυτόν). Τέλος, το ματς νομίζω -όσον αφορά τη στατιστική ανάλυση κρίθηκε στα 12/28 τρίποντα και τις 8 τάπες της Μπαρτσελόνα.
arisff
@ανώνυμος2:49: Το τρίποντο του Σάντα ήταν τυχερό. Είναι παίκτης με 20% στην Ευρωλίγκα και 28% στην ACB, στην Ευρώπη δεν είχε βάλει τρίποντο από την κανονική περίοδο της Ευρωλίγκας ενώ συνολικά φέτος έχει βάλει 11 τρίποντα (και στις δύο διοργανώσεις) σε 43 προσπάθειες. Και περισσότερα να είχε βάλει, πάλι τυχερό θα το έλεγα, αφού πέταξε την μπάλα. Όσο για τον Μάικλ, δεν είπα απολύτως τίποτα ότι είναι τυχαίο, ίσα ίσα που μίλησα για την άριστη άμυνά του στο πρώτο ημίχρονο.
Κατά τα άλλα, δεν απαντώ σε κανέναν γιατί δεν έχει νόημα να αναμασάμε τα ίδια. Η γνώμη μου είναι στο άρθρο και όλων των υπολοίπων σεβαστή, εφόσον γράφεται στα πλαίσια που ορίζονται από τους κανόνες.
Rasheed.
Πιστεύω, ότι η Μπαρτσελόνα είναι καλύτερη ομάδα από τον Ολυμπιακό και αυτό φάνηκε στο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός είχε μια τελευταία ευκαιρία να γυρίσει το παιχνίδι 3 λεπτά πριν από το τέλος αλλά τη χαράμισε, εξαιτίας της ανόητης τεχνικής ποινής, που δέχθηκε ο Κλέιζα, ο οποίος ήταν ανεξήγητα εκνευρισμένος, όπως και ο Τσίλντρες.
Κακά τα ψέμματα, ο Ολυμπιακός δεν είχε ένα παίκτη, τύπου Ναβάρο, για να βάζει την μπάλα στο καλάθι, όταν η ομάδα βρισκόταν με την πλάτη στον τοίχο και τα γιουρούσια του Παπαλουκά δεν ήταν αρκετά.
Όσο για τη διαιτησία, πέρα από 2-3 φαλτσοσφυρίγματα του ανεπαρκούς Γάλλου διαιτητή, δεν έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του αποτελέσματος.
Τέλος,απορίας άξιον είναι, γιατί ο Γιαννάκης επέμεινε στη χρήση του ενευρισμένου Κλέιζα αλλά και του εξίσου εκνευρισμένου Τσίλντρες, αντί να χρησιμοποιήσει τους Μαυροκεφαλίδη και Χαλπερίν, οι οποίοι δεν νομίζω, ότι θα ήταν τόσο κακοί. Μάλλον δεν έγινε η δέουσα αξιοποίηση όλου του πάγκου, σε αντίθεση με τη Μπαρτσελόνα, η οποία πήρε από τον τρίτο ψηλό της, το Λόρμπεκ στα τελευταία λεπτά αρκετούς πόντους.
Έλεος με τον Γιαννάκη.
Ως παίκτης τεράστιος.
Ως προπονητής, έφτιαξε το Μαρούσι από το πουθενά ομαδάρα, έβγαλε τον Σπανούλη όταν όλοι τον έβριζαν ότι παίρνει τα παιδιά του στην εθνική για να πάρουν μεταγραφή, έφτιαξε την καλύτερη εθνική όλων των εποχών, κέρδισε το μεγαλύτερο αγώνα όλων των εποχών (ίσως όχι μόνο για το ελληνικό μπάσκετ) με τους αμερικάνους, οι ομάδες του κάνουν τις μεγαλύτερες ανατροπές όλων των εποχών (σίγουρα όχι μόνο για το ελληνικό μπάσκετ), έκανε τον Ολυμπιακό ομάδα από το σκορποχώρι που έτρωγε πίτσες στις προπονήσεις και και κάθε χρόνο οι ομάδες του είναι καλύτερες.
Σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος προπονητής στον κόσμο. Σίγουρα κάνει λάθη. Σίγουρα μπορεί να βελτιωθεί, αλλά μέχρι εκεί.
Θα έλεγα κι άλλα, αλλά μπορεί να πω καμιά χοντράδα, οπότε αυτολογοκρίνομαι :-)
Ηλίας
Δεν είμαι και ο πρώτος φαν του Γιαννάκη. Γενικά. Αλλά είναι ο μόνος έλληνας προπονητής που έχουμε σε υψηλό επίπεδο.
Και το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν έφτανε από μόνο του να φτάσει τελικό. Τα μπασκετικά νεκροταφεία είναι γεμάτα από ομάδες με φοβερά ρόστερ. Κάπου διάβασα το αμίμητο ότι ο Γκέρσον με αυτό το ρόστερ θα το έπαιρνε. Ο Γκέρσον που του έκαναν πλάκα τα πιτσιρίκια της παρτιζάν.
Οι Αγγελόπουλοι, υπό την πίεση του κόσμου μπορεί να αρχίσουν να ψάχνουν προπονητή, αλλά κανείς δεν μπορεί πλέον να τους εξασφαλίσει τα τρόπαια. Γιατί όλοι οι προπονητές έχουν καλές και κακές χρονιές, ακόμα και σε αυτό το επίπεδο.
Τέλοσπάντων. Εγώ τη μόνο που έχω να πω για τον Γιαννάκη είναι ότι δείχνει να του δημιουργούν προβλήματα ομάδες που παίζουν σκληρή άμυνα και σουτάρουν πολύ το τρίποντο και τέτοια είναι (ή ήταν?) και ο ΠΑΟ. Θα πρέπει να δουλέψει εκεί. Και ότι ίσως θα έπρεπε να έχει έναν-δύο σουτέρ δολοφόνους στο 2-3. Σαν τον Λάγκντον π.χ. Αυτά, ούτε ότι είναι λίγος, ούτε ότι είναι άχρηστος.
Α. Ρενέσες
Η απάντησή σας στο σχόλιο μου για το Σάντα επιβεβαιώνει αυτό που έλεγα- μην έχοντας πρόσβαση στα παιχνίδια καθεαυτά αναγκάζεται κανείς να προσπαθεί να διαμορφώσει μια γνώμη για έναν παίκτη διαβάζοντας τις στατιστικές και βλέποντας ενα-δυο παιχνίδια όταν του δωθεί ευκαιρία (όπως είναι απολύτως λογικό). Η γνώμη μου είναι ότι οι στατιστικές απο μόνες τους είναι περιορισμένης χρησιμότητας. (Μπορεί κανείς να φανταστεί υπερχρήσιμες στατιστικές όπως πόσες πάσες γίνονται πριν να εκδηλωθεί η επίθεση, πόσες φορές αναπηδάει η μπάλα στο παρκέ κατά τη διάρκεια μίας επίθεσης και ποιά είναι η μέγιστη απόσταση αμυντικού-επιθετικού σε μια εκδήλωση επίθεσης αλλά με την παρούσα τεχνολογία δεν είναι μετρήσιμα αυτά και έτσι μένουμε με τα υπεραπλουστευμένα ποσοστά). Για να δώσω ένα απλό παράδειγμα, όταν ένας ανώριμος άσος πάει πρώτος σε ένας εναντίον πέντε και χάνεται το επιθετικό ρημπάουντ διότι οι συμπαίκτες του είναι σε άλλο κομμάτι του γηπέδου, οι στατιστικές απο μόνες τους υποδεικνύουν ότι η αντίπαλη ομάδα είχε υπεροχή στα αμυντικά ρημπάουντ. Όταν ο άσος κρατάει τη μπάλα 22 δευτερόλεπτα και την δίνει στον σέντερ που έχει ανέβει για σκρήν και κάνει ο δεύτερος βεβιασμένο τούβλο-τρίποντο, οι στατιστικές υποδεικνύουν αστοχία του σέντερ. Ο Χαζηβρέτας μπορεί να έχει ποσοστό Χ% απο το τρίποντο αλλά είμαι σίγουρος ότι έχει πολύ καλύτερα ποσοστά σε αφύλακτα τρίποντα απο τη δεξιά γωνία. Ο Ναβάρο έχει ένα σημείο αριστερά διαγώνια απο το οποίο μπορεί να έχει και 80% ευστοχία (υπάρχει βίντεο στο youtube στο οποίο ο Ναβάρο βάζει 28 τρίποντα σερί απο αυτό το σημείο στο ζέσταμα πριν τον αγώνα). Και παέι λέγοντας. Ο Σάντα παίζει σχετικά λίγο με συνήθως αμυντική αποστολή και με έμφαση στην οργάνωση και στην πάσα, σουτάρει λίγο και πάντα υπό μία απο τις παρακάτω προυποθέσεις 1) έχει κριθεί προ πολλού το παιχνίδι και κάνουνε την πλάκα τους 2) είναι κρίσιμη στιγμή και είναι η καλύτερη επιλογή και έχει εμπιστοσύνη στο χέρι του. Με αυτήν την έννοια δεν τον θεωρώ τυχερό - χωρίς να ισχυρίζομαι ότι είναι Ναβάρο 'η ότι αν έπαιζαν 100 φορές θα του έβγαινε πάντα. Όσο για το πέταγμα, έτσι σουτάρει. Δεν είναι σαν να έβαλε τρίποντο ο Τρίας με ταμπλώ απο την αντίπαλη ρακέτα,αυτό λέω.
Όσο για τον Micheal το σχόλιο περί τύχης το έκανε ο Παπαλουκάς (όπως και για το Σάντα), όχι εσείς.
Και μία ασύνδετη με τα παραπάνω σκέψη. Εξαιρετικό ήταν το κλίμα μεταξύ των παικτών. Αν ήταν η Ρεαλ στους τελικούς, θα είχαμε δει πιο βρώμικη άμυνα, θεατρινισμούς, διαμαρτυρίες σε κάθε φάση κλπ. Κύριοι ήταν και οι μεν και οι δε. Μπράβο.
Τελευταίε ¨ανώνυμε¨ που κατοικείς στην Ισπανία,μπορείς να στείλεις ένα email στο info@humbazine.gr;
Δημοσίευση σχολίου