Μιλήσαμε χτες για τον πρώτο μαύρο παίκτη που έπαιξε σε αγώνα του NBA και ήταν η απαρχή της μείωσης του διαχωρισμού ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς στα σπορ. Ο Ερλ Λόιντ έγραψε ιστορία, όπως και ο Τζάκι Ρόμπινσον στο μπέιζμπολ. Ο Ρόμπινσον το 1947 και ο Λόιντ το 1950. Από τότε έχουν περάσει 60 χρόνια και ο κόσμος (θεωρητικά και πρακτικά) έχει κάνει αρκετά βήματα στο θέμα του ρατσισμού. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από το 1966 όταν οι Χάσκινς έγιναν η πρώτη ομάδα που παρατάχθηκε με «μαύρη» πεντάδα στον τελικό του NCAA απέναντι στο «λευκό» Κεντάκι και συντάραξε τον κόσμο του μπάσκετ και έχει μείνει ως η στιγμή που τα κολέγια άρχισαν να σταματούν τη φυλετική διάκριση στο μπάσκετ.
Όμως, έχουν εξαλειφθεί τα σημάδια του ρατσισμού από τον αθλητισμό και το NBA; Με μια πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς πως ναι, αφού το NBA είναι το άθλημα με τους περισσότερους μαύρους παίκτες (περίπου το 82% των παικτών, όπως είπαμε και χτες), αλλά και τους περισσότερους μαύρους προπονητές κατά παράδοση σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγελματικά σπορ στις Η.Π.Α..
Όμως, ακόμη και το 2010 τα ίχνη του ρατσισμού δεν έχουν σβηστεί τελείως από τα γήπεδα. Σε έναν κόσμο που θέλει να βαυκαλίζεται ότι προοδεύει και μαθαίνει από τα λάθη του, ομοσπονδιακός δικαστής αναγκάστηκε να επαναφέρει εντολή του 1970 (πριν από 40 χρόνια δηλαδή!) προς σχολεία του Μισισίπι ώστε να τους απαγορεύσει να κάνουν φυλετικές διακρίσεις.
Πραγματικά, ανατριχιάζει κάποιος όταν οι λέξεις «Μισισιπής» και «φυλετικός ρατσισμός» βρίσκονται ξανά μαζί στην ίδια πρόταση, αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος δεν μαθαίνει από το παρελθόν. Περισσότεροι από 300 λευκοί μαθητές μεταφέρθηκαν τον τελευταίο χρόνο σε ένα σχολείο έξω από τα επιτρεπτά γεωγραφικά όρια (με βάση την κατοικία τους), ώστε να μην είναι με μαύρους. Επίσης, 3 δημοτικά σχολεία έφτιαξαν τάξεις με μόνο μαύρα ή μόνο λευκά παιδιά. Η απόφαση του 1970 (με την οποία είχαν αναγκαστεί να πειθαρχήσουν όλα τα σχολεία) είχε αποσυρθεί στο ντουλάπι το 2007 γιατί θεωρήθηκε ότι πια δεν ήταν απαραίτητη. Όμως, μόλις 3 χρόνια αργότερα, ομοσπονδιακός δικαστής αναγκάστηκε να την επαναφέρει και να απευθύνει σκληρή σύσταση προς τα σχολεία, να διαλύσουν τις εν λόγω τάξεις, να κάνουν νέα κατανομή των παιδιών και το 2010-11 να ετοιμαστούν για σκληρές κυρώσεις αν επαναληφθεί η ίδια κατάσταση.
Τι σχέση έχει αυτό με ένα πρωτάθλημα που 4 στους 5 παίκτες είναι μαύροι; Δύο μελέτες, η μία του 1985-86 (που επαναλήφθηκε το 2005-06) και μία της τελευταίας τριετίας (μελετώντας 14 σεζόν συνολικά) αναδεικνύουν ότι θέματα ρατσισμού υπάρχουν ακόμη στο NBA και, βέβαια, στην κοινωνία που το περιστοιχίζει.
Η πρώτη μελέτη μελετά το κατά πόσο υπάρχει ρατσισμός απέναντι στους μαύρους από τις ομάδες και τους οπαδούς και τα ευρήματά της αναφέρουν με σιγουριά ότι είναι παρών. Φαινομενικά όλα μοιάζουν ιδανικά, το 1985-86 οι 3 πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες του NBA ήταν μαύροι (Μάτζικ, Τζαμπάρ, Μόουζες Μαλόουν), ενώ το ίδιο συνέβαινε και το 2005-06, όταν οι 4 πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες ήταν και πάλι μαύροι (Σακίλ, Ουέμπερ, Φίνλεϊ, Γκαρνέτ).
Όμως, οι περισσότεροι φίλαθλοι είναι λευκοί. Οι παίκτες στο μπάσκετ είναι πολύ πιο «ορατοί» απ’ ότι στα άλλα σπορ, καθώς και τα γήπεδα είναι μικρότερα και οι κάμερες ζουμάρουν περισσότερο. Η μελέτη έδειξε ότι με τους ταλαντούχους λευκούς παίκτες να είναι αρκετά λιγότεροι συγκριτικά, οι ιδιοκτήτες ομάδων «μονομαχούν» για να υπογράψουν τους υπάρχοντες λευκούς με αποτέλεσμα να ανεβαίνει ο μισθός τους δυσανάλογα με την προσφορά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορά της τάξης του 20% στους μισθούς ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους (υπέρ των λευκών εννοείται). Μελέτη πάνω στην προσέλευση του κόσμου έδειξε ότι αν αντικαταστήσουμε σε μια ομάδα έναν μαύρο παίκτη με έναν λευκό (θεωρητικά) ίσης αξίας και ταλέντου, τότε ο λευκός θα φέρει κατά μέσο όρο 9.000 περισσότερους θεατές στις εξέδρες το χρόνο απ’ ότι ο μαύρος (με τις συντεταγμένες της περιοχής, της πορείας στο πρωτάθλημα και της αγοράς να μένουν ίδιες)!
Η πρώτη αυτή έρευνα έρχεται να συμπληρωθεί από μια δεύτερη που αφορά τους διαιτητές και την αναζήτηση ρατσιστικών συμπεριφορών στον τρόπο που σφυρίζουν. Η διασπορά (κανένας διαιτητής δεν σφυρίζει πάνω από 9 φορές την ίδια ομάδα, κανένας δεν σφυρίζει στην ίδια πόλη δύο φορές εντός 14 ημερών) και η ποσότητα των αγώνων (αλλά και η ταχύτητα των σφυριγμάτων, που σπάνια περνούν από σκέψη και ανάλυση πριν γίνουν) κάνουν την έρευνα αρκετά αξιόπιστη και πλήρη.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, όταν οι διαιτητές είναι διαφορετικού χρώματος από έναν παίκτη, ο παίκτης κατά μέσο όρο κερδίζει 4% λιγότερα φάουλ και σκοράρει 2,5% λιγότερο απ’ ότι όταν τα σφυρίγματα προς αυτόν προέρχονται από διαιτητές του ίδιου χρώματος.
Αυτό διαβάζεται με δύο τρόπους, με αμφότερους να εμφανίζονται στα αποτελέσματα της έρευνας Πρώτον, ότι οι διαιτητές έχουν πιο θετική αντιμετώπιση προς τους παίκτες της ίδιας φυλής και πιο αρνητική προς εκείνους άλλης φυλής. Απ’ την άλλη σημαίνει ότι και από την πλευρά των παικτών ο τρόπος επικοινωνίας και οι αντιδράσεις τους είναι διαφορετικά όταν έχουν απέναντί τους διαιτητές του ίδιου χρώματος.
Η έρευνα, επίσης, έδειξε ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός αγώνα επηρεάζεται από το χρώμα των παικτών που παίζουν στο παρκέ σε σχέση με το χρώμα των διαιτητών. Για να γίνει αυτό εύκολα κατανοητό: αν σε ένα ματς μια ομάδα παίξει 15% λιγότερο χρόνο από την αντίπαλό της με μαύρους παίκτες, τότε, αν οι διαιτητές είναι όλοι μαύροι, έχει 3% λιγότερες πιθανότητες να κερδίσει, απ’ ότι αν όλοι οι διαιτητές είναι λευκοί. Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι με τη μελέτη αυτή διαφώνησαν αρκετοί παίκτες του NBA, λέγοντας ότι οι διαιτητές του άλλου χρώματος δεν τους συμπεριφέρονται ρατσιστικά (όμως, η ίδια η μελέτη αναφέρει ότι παίρνει περισσότερη αξία επειδή η ταχύτητα των σφυριγμάτων ουσιαστικά κάνει τη συμπεριφορά υποσυνείδητη και όχι συνειδητή).
Αυτά τα ευρήματα μόνο ασήμαντα δεν είναι ανεξαρτήτως αν πείθουν πλήρως ή όχι, και δείχνουν πώς είναι ακόμη βαθιά ριζωμένος ο ρατσισμός (πολλές φορές και σε υποσυνείδητο επίπεδο) στη ζωή μας και στον αθλητισμό.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Θα συνεχίσουμε την αναφορά μας στο θέμα την επόμενη με ένα άρθρο για ένα «ιδιαίτερο» παιχνίδι κολεγιακού μπάσκετ.
Όμως, έχουν εξαλειφθεί τα σημάδια του ρατσισμού από τον αθλητισμό και το NBA; Με μια πρώτη ματιά θα έλεγε κανείς πως ναι, αφού το NBA είναι το άθλημα με τους περισσότερους μαύρους παίκτες (περίπου το 82% των παικτών, όπως είπαμε και χτες), αλλά και τους περισσότερους μαύρους προπονητές κατά παράδοση σε σχέση με τα υπόλοιπα επαγγελματικά σπορ στις Η.Π.Α..
Όμως, ακόμη και το 2010 τα ίχνη του ρατσισμού δεν έχουν σβηστεί τελείως από τα γήπεδα. Σε έναν κόσμο που θέλει να βαυκαλίζεται ότι προοδεύει και μαθαίνει από τα λάθη του, ομοσπονδιακός δικαστής αναγκάστηκε να επαναφέρει εντολή του 1970 (πριν από 40 χρόνια δηλαδή!) προς σχολεία του Μισισίπι ώστε να τους απαγορεύσει να κάνουν φυλετικές διακρίσεις.
Πραγματικά, ανατριχιάζει κάποιος όταν οι λέξεις «Μισισιπής» και «φυλετικός ρατσισμός» βρίσκονται ξανά μαζί στην ίδια πρόταση, αλλά δυστυχώς ο άνθρωπος δεν μαθαίνει από το παρελθόν. Περισσότεροι από 300 λευκοί μαθητές μεταφέρθηκαν τον τελευταίο χρόνο σε ένα σχολείο έξω από τα επιτρεπτά γεωγραφικά όρια (με βάση την κατοικία τους), ώστε να μην είναι με μαύρους. Επίσης, 3 δημοτικά σχολεία έφτιαξαν τάξεις με μόνο μαύρα ή μόνο λευκά παιδιά. Η απόφαση του 1970 (με την οποία είχαν αναγκαστεί να πειθαρχήσουν όλα τα σχολεία) είχε αποσυρθεί στο ντουλάπι το 2007 γιατί θεωρήθηκε ότι πια δεν ήταν απαραίτητη. Όμως, μόλις 3 χρόνια αργότερα, ομοσπονδιακός δικαστής αναγκάστηκε να την επαναφέρει και να απευθύνει σκληρή σύσταση προς τα σχολεία, να διαλύσουν τις εν λόγω τάξεις, να κάνουν νέα κατανομή των παιδιών και το 2010-11 να ετοιμαστούν για σκληρές κυρώσεις αν επαναληφθεί η ίδια κατάσταση.
Τι σχέση έχει αυτό με ένα πρωτάθλημα που 4 στους 5 παίκτες είναι μαύροι; Δύο μελέτες, η μία του 1985-86 (που επαναλήφθηκε το 2005-06) και μία της τελευταίας τριετίας (μελετώντας 14 σεζόν συνολικά) αναδεικνύουν ότι θέματα ρατσισμού υπάρχουν ακόμη στο NBA και, βέβαια, στην κοινωνία που το περιστοιχίζει.
Η πρώτη μελέτη μελετά το κατά πόσο υπάρχει ρατσισμός απέναντι στους μαύρους από τις ομάδες και τους οπαδούς και τα ευρήματά της αναφέρουν με σιγουριά ότι είναι παρών. Φαινομενικά όλα μοιάζουν ιδανικά, το 1985-86 οι 3 πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες του NBA ήταν μαύροι (Μάτζικ, Τζαμπάρ, Μόουζες Μαλόουν), ενώ το ίδιο συνέβαινε και το 2005-06, όταν οι 4 πιο ακριβοπληρωμένοι παίκτες ήταν και πάλι μαύροι (Σακίλ, Ουέμπερ, Φίνλεϊ, Γκαρνέτ).
Όμως, οι περισσότεροι φίλαθλοι είναι λευκοί. Οι παίκτες στο μπάσκετ είναι πολύ πιο «ορατοί» απ’ ότι στα άλλα σπορ, καθώς και τα γήπεδα είναι μικρότερα και οι κάμερες ζουμάρουν περισσότερο. Η μελέτη έδειξε ότι με τους ταλαντούχους λευκούς παίκτες να είναι αρκετά λιγότεροι συγκριτικά, οι ιδιοκτήτες ομάδων «μονομαχούν» για να υπογράψουν τους υπάρχοντες λευκούς με αποτέλεσμα να ανεβαίνει ο μισθός τους δυσανάλογα με την προσφορά τους. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα μια διαφορά της τάξης του 20% στους μισθούς ανάμεσα σε λευκούς και μαύρους (υπέρ των λευκών εννοείται). Μελέτη πάνω στην προσέλευση του κόσμου έδειξε ότι αν αντικαταστήσουμε σε μια ομάδα έναν μαύρο παίκτη με έναν λευκό (θεωρητικά) ίσης αξίας και ταλέντου, τότε ο λευκός θα φέρει κατά μέσο όρο 9.000 περισσότερους θεατές στις εξέδρες το χρόνο απ’ ότι ο μαύρος (με τις συντεταγμένες της περιοχής, της πορείας στο πρωτάθλημα και της αγοράς να μένουν ίδιες)!
Η πρώτη αυτή έρευνα έρχεται να συμπληρωθεί από μια δεύτερη που αφορά τους διαιτητές και την αναζήτηση ρατσιστικών συμπεριφορών στον τρόπο που σφυρίζουν. Η διασπορά (κανένας διαιτητής δεν σφυρίζει πάνω από 9 φορές την ίδια ομάδα, κανένας δεν σφυρίζει στην ίδια πόλη δύο φορές εντός 14 ημερών) και η ποσότητα των αγώνων (αλλά και η ταχύτητα των σφυριγμάτων, που σπάνια περνούν από σκέψη και ανάλυση πριν γίνουν) κάνουν την έρευνα αρκετά αξιόπιστη και πλήρη.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, όταν οι διαιτητές είναι διαφορετικού χρώματος από έναν παίκτη, ο παίκτης κατά μέσο όρο κερδίζει 4% λιγότερα φάουλ και σκοράρει 2,5% λιγότερο απ’ ότι όταν τα σφυρίγματα προς αυτόν προέρχονται από διαιτητές του ίδιου χρώματος.
Αυτό διαβάζεται με δύο τρόπους, με αμφότερους να εμφανίζονται στα αποτελέσματα της έρευνας Πρώτον, ότι οι διαιτητές έχουν πιο θετική αντιμετώπιση προς τους παίκτες της ίδιας φυλής και πιο αρνητική προς εκείνους άλλης φυλής. Απ’ την άλλη σημαίνει ότι και από την πλευρά των παικτών ο τρόπος επικοινωνίας και οι αντιδράσεις τους είναι διαφορετικά όταν έχουν απέναντί τους διαιτητές του ίδιου χρώματος.
Η έρευνα, επίσης, έδειξε ότι το τελικό αποτέλεσμα ενός αγώνα επηρεάζεται από το χρώμα των παικτών που παίζουν στο παρκέ σε σχέση με το χρώμα των διαιτητών. Για να γίνει αυτό εύκολα κατανοητό: αν σε ένα ματς μια ομάδα παίξει 15% λιγότερο χρόνο από την αντίπαλό της με μαύρους παίκτες, τότε, αν οι διαιτητές είναι όλοι μαύροι, έχει 3% λιγότερες πιθανότητες να κερδίσει, απ’ ότι αν όλοι οι διαιτητές είναι λευκοί. Πρέπει να συμπληρώσουμε ότι με τη μελέτη αυτή διαφώνησαν αρκετοί παίκτες του NBA, λέγοντας ότι οι διαιτητές του άλλου χρώματος δεν τους συμπεριφέρονται ρατσιστικά (όμως, η ίδια η μελέτη αναφέρει ότι παίρνει περισσότερη αξία επειδή η ταχύτητα των σφυριγμάτων ουσιαστικά κάνει τη συμπεριφορά υποσυνείδητη και όχι συνειδητή).
Αυτά τα ευρήματα μόνο ασήμαντα δεν είναι ανεξαρτήτως αν πείθουν πλήρως ή όχι, και δείχνουν πώς είναι ακόμη βαθιά ριζωμένος ο ρατσισμός (πολλές φορές και σε υποσυνείδητο επίπεδο) στη ζωή μας και στον αθλητισμό.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Θα συνεχίσουμε την αναφορά μας στο θέμα την επόμενη με ένα άρθρο για ένα «ιδιαίτερο» παιχνίδι κολεγιακού μπάσκετ.
6 σχόλια:
Σαφώς και πιστεύω πως ο ρατσισμός υφίσταται και μάλιστα ειναι πολυ έντονος σε παρα πολλες δραστηριοτητες της καθημερινοτητας όλων μας, παρόλα αυτά πιστεύω - χωρίς να γνωρίζω στοιχεία της έρευνας, δείγμα μέθοδο δειγματολειψιας κτλ - οτι τα ποσοστά είναι τα περισσότερα στα όρια του στατιστικου λαθους.
Σε καθε περιπτωση πολλα συγχαρητηρια σας αξιζουν για την ποιοτητα γενικα των άρθρων σας στο blog.
Αν αυτά γίνονται στο ΝΒΑ τι γίνεται στους άλλους τομείς της κοινωνίας?
Με πρόλαβε ο ανώνυμος φίλος. Ποσοστά της τάξης του 5% και μικρότερα είναι στα όρια του στατιστικού λάθους. Εξαρτάται βέβαια από τα στοιχεία της κάθε έρευνας, αλλά σε πολλές περιπτώσεις τέτοια ποσοστά δε λαμβάνονται καν υπόψιν.
Με μια άλλη ανάγνωση, ένα τέτοιο μικρό ποσοστό θα μπορούσε να το δημιουργήσει ένα μικρό πλήθος διαιτητών που όντως έχουν μία μικρή ρατσιστική προδιάθεση, επ' ουδενί δε μπορώ να δεχτώ με τέτοια ποσοστά ότι οι διαιτητές εν γένει στο NBA λειτουργούν με ρατσιστικά κριτήρια έστω και λίγο.
Η είδηση του άρθρου (και της έρευνας) είναι αυτό που γράφεις στην αρχή, στους μισθούς και τους φιλάθλους. Είναι ένα ερωτηματικό το πως προκύπτει το ποσοστό του 20% για τους μισθούς (και πως ορίζονται οι "ισάξιοι" παίκτες), αλλά είναι μεγάλο για να μην το λάβουμε υπόψιν. Κάποιος καλοπροαίρετα θα μπορούσε να πει ότι οι λευκοί έχουν άλλα (καλά) στοιχεία σε μια ομάδα να προσφέρουν σε σχέση με τους μαύρους, αλλά η επόμενη πρόταση με τους 9.000 περισσότερους φιλάθλους διαλύει ένα τέτοιο ισχυρισμό και δείχνει το αίτιο.
Πάντως είναι κι αυτό ένα θέμα που σηκώνει συζήτηση. Παραδείγματος χάρη, στις δικές μας ομάδες, τις ελληνικές, θέλουμε περισσότερους έλληνες παίκτες και λιγότερους ξένους. Μας κάνει αυτό ρατσιστές; Η διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ και οι λευκοί και οι μαύροι είναι το ίδιο "έθνος". Όμως κάπου εδώ αρχίζουμε να μπαίνουμε στην επιστήμη της κοινωνιολογίας, για το τι είναι έθνος και πως αισθάνεται ο κάθε (αμερικάνος εν προκειμένω) πολίτης και πόσο κοντά νιώθει τον κάθε συμπολίτη του.
Αυτό που με εκπλήσσει πιο πολύ είναι ότι το μπάσκετ είναι άθλημα, θέαμα, ανταγωνισμός. Δεν είναι καλλιστεία, ούτε πασαρέλα. Είχα την εντύπωση ότι τον οπαδό κυρίως τον νοιάζουν δύο πράγματα για την ομάδα του:να παίζει ωραία και να κερδίζει.
arisff
Παιδιά δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα. Το όριο του στατιστικού λάθους εξαρτάται από το πλήθος των στοιχείων προς έρευνα. Εδώ έχουμε 14 χρονιές επί 1230 ματς κανονικής περιόδου ανά σεζόν, δηλαδή μιλάμε για 17.220 αγώνες που μπήκαν στην έρευνα. Άρα το στατιστικό λάθος πέφτει πολύ χαμηλα, πιθανότατα κάτω από 0,5% στην προκειμένη περίπτωση. Όσο πιο μεγάλο το πλήθος των στοιχείων της έρευνας τόσο πιο μικρό το όριο του στατιστικού λάθους.
Έτσι αποκτούν νόημα τα δύο νούμερα (4% λιγότερα φάουλ, 2,5% λιγότεροι πόντοι), που είναι τα μόνα που μπορούν να αμφισβητηθούν ως στατιστικό λάθος. Το άλλο, το 3% λιγότερες πιθανότητες, δεν μπαίνει σε τέτοια λογική, αφού εξαρτάται από το ποσοστό χρόνου (εν προκειμένω 15%) που θα παίζει με παίκτες διαφορετικού χρώματος από τους διαιτητές η κάθε ομάδα.
Joe
Περί ποσοστών, αυτό που θα ήθελα να πω είναι ότι η εγκυρότητα των ποσοστών αυτών εξαρτάται από τη μέγεθος το δείγματος και την αναγωγή που θέλουμε να κάνουμε. Οι 14 σεζόν αφενός μεν είναι πλήρως αντιπροσωπευτική για την 14ετία πιθανότατα ενδιαφέρει τους ερευνητές. Πλήρως ή καλύτερα απόλυτα, αν υποθέσουμε ότι έγινε συγκεντρωτικά σε όλους τους αγώνες. Προφανώς δε θα είναι τόσο αντιπροσωπευτική για την 30ετια, αλλά έχει μεγάλο μέρος της αλήθειας, αλλά αν πάμε και πριν τα 80'ς τότε δε θα είναι καθόλου αντιπροσωπευτική, αν σκεφτούμε την πιο οπισθοχωρημένη τότε κοινωνία σε θέματα ρατσισμού. Στατιστκό λάθος για την 14ετία δεν υπάρχει, αν πάρουμε ως δεδομένο ότι μελετήθηκαν όλοι οι αγώνες, απλά γιατί καλύπτεται όλο το δείγμα.
Αν αφήσουμε τα καθαρά μαθηματικά και σκεφτούμε λίγο πιο πρακτικά, που είναι και αυτό που μάλλον εννοεί ο φίλος arisff, το ποσοστο είναι μικρό (αλλά όχι λανθασμένο) για να φανερώσει σημαντική τάση. Π.χ. αν ήταν όλα τα ποσοστά γύρω στα 15%-20%, θα μπορούσε κανείς να στηρίξει ισχυρότερα την άποψη ότι οι χ διαιτητές ευνοούν τους χ παίκτες, όχι μόνο επειδή το ποσοστό είναι σημαντικό αλλά περισσότερο επειδή είναι μάλλον απίθανο να μεταβληθεί σε π.χ. 5 χρόνια από τώρα, οπότε έχεις μια παγιωμένη κατάσταση.
Θα είχε τρομερό ενδιαφέρον να δούμε τη μεταβολή των ποσοστών αυτών σε σχέση με το χρόνο, αλλά και τη διασπορά τους από χρονιά σε χρονιά. Αν π.χ. φαίνεται να είναι μειωτική τάση οπότε μπορούμε να περιμένουμε την εξάλειψη των ρατσιστικών κρουσμάτων, ή αν π.χ. τα ποσοστά της περίπτωσης διαιτητών παικτών είναι σταθεροποιημένα τα τελευταία χρόνια, με μια διασπορά αρκετά μικρότερη από το 3%, πράγμα που θα μας δείξει ότι υπάρχει μια μικρή έμφυτη και ενδεχομένως φυσιολογική τάση εύνοιας των παικτών από διαιτητές ιδίου χρώματος.
Αλλά αυτό με τους θεατές και τους παίκτες είναι λίγο τρομακτικό. Αν υποθέσουμε ότι ένα γήπεδο χωράει 30.000 (πολλά δε λέω?) τότε οι 9.000 από αυτούς είναι 30% και αυτό δείχνει σημαντική τάση στους φιλάθλους.
Α. Ρενέσες
Είναι καλό που το θέμα "γέννησε" συζήτηση. Όσον αφορά τη χωρητικότητα των γηπέδων, οι περισσότερες ομάδες έχουν γήπεδα χωρητικότητας 15.000-19.000. Οι 9.000 πάντως αναφέρονται σε όλη τη σεζόν, δηλαδή γύρω στους 220 περισσότερους σε κάθε αγώνα από τους 41 εντός έδρας.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου