ΜΗΝΥΜΑ ΠΡΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΕΣ

Το Age of Basketball μπορείτε πια να το βρείτε στη διεύθυνση www.ageofbasketball.net μαζί με το πλήρες αρχείο του. Το παρόν blog δεν θα ανανεωθεί ξανά. Σας περιμένουμε στην Εποχή του Μπάσκετ, το πρώτο ηλεκτρονικό περιοδικό μπάσκετ στη χώρα, με την πληρέστερη Αθλητιατρική Πύλη στο ελληνικό διαδίκτυο!

Τετάρτη 7 Απριλίου 2010

Όταν κερδίζει ο Γολιάθ...


Τα παραμύθια στη ζωή δεν έχουν ευτυχισμένο τέλος συνήθως, εκτός αν πρόκειται για ιστορία αστέρα του Χόλιγουντ ή κάτι ανάλογο. Έτσι, όταν η μπάλα έφυγε από τα χέρια του Χέιγουορντ με το σκορ στο 59-61 η μοίρα του Μπάτλερ ήταν προδεδικασμένη.

Η πορεία της προς το καλάθι, που έκανε πολλούς να ανασηκωθούν από την καρέκλα τους βλέποντας ότι πλησίαζε σωστά και πήγαινε να μπει ήταν το αποκορύφωμα ενός πολύ καλού τουρνουά NCAA, πιθανότατα του καλύτερου των τελευταίων χρόνων. Εξάλλου είχε όλα τα συστατικά για να είναι επιτυχία. Είχε έναν γίγαντα αλλά κι ένα αουτσάιντερ που συνέχιζε παρά τα προγνωστικά (αουτσάιντερ με βάση το μέγεθος του κολεγίου, όχι την αξία της ομάδας του), είχε έναν τελικό ντέρμπι (31 από τα 40 λεπτά οι δύο ομάδες βρίσκονταν σε απόσταση ενός σουτ) κι ένα φινάλε θρίλερ. Είχε και 71.000 κόσμο στις εξέδρες. Είχε και την απαραίτητη απόφαση που μπορούσε να κοστίσει με τους κλασικούς «μετά Χριστόν προφήτες», με τον Σιζέφσκι να ζητάει από τον παίκτη του να χάσει τη δεύτερη βολή στο 59-61, ακριβώς για να μην μπορέσει το Μπάτλερ να οργανώσει επίθεση, αλλά να πετάξει την μπάλα από το κέντρο.

Οι Αμερικάνοι, όπως πάντα υπερβολικοί, μίλησαν για το παραλίγο (επειδή ήταν άστοχο το σουτ) καλύτερο τέλος στην ιστορία των ομαδικών σπορ. Εντάξει, ας μην το τραβάμε απ’ τα μαλλιά, καμία σχέση. Πάντως, το τουρνουά έφερε ξανά στο προσκήνιο το NCAA, το οποίο τα τελευταία χρόνια είχε γίνει τσίρκο παικτών που ήθελαν να δείξουν το ταλέντο τους κι έπαιζαν ένα εντελώς άναρχο μπάσκετ, επιπέδου παιδικής χαράς και είχαν φτάσει το επίπεδο στο ναδίρ.

Καθόλου τυχαία, οι δύο ομάδες του φετινού τελικού ήταν οι δύο που επέμεναν στο οργανωμένο μπάσκετ, που είχαν συστήματα και προσπαθούσαν να δείξουν κάτι παραπάνω από τα γνωστά… τουρλουμπούκια των τελευταίων χρόνων. Το Μπάτλερ με πιο απλά συστήματα, που ευνοούν το γρήγορο μπάσκετ, προσπαθούσε να γυρίζει την μπάλα, τροφοδοτώντας κυρίως τους ψηλούς (Χάουαρντ) ή αφήνοντας την μπάλα στα χέρια του Χέιγουορντ για να φτιάξει το παιχνίδι. Όποτε το σύστημα έμπλεκε, συνήθως μπλέκονταν και οι παίκτες του Μπάτλερ, με αποτέλεσμα να χάνονται οι επιθέσεις, αλλά σε γενικές γραμμές όλοι είχαν στο μυαλό τους ότι το μπάσκετ είναι ομαδικό άθλημα και προς αυτή την κατεύθυνση κινούνταν. Όταν έπεφτε σύρμα από τον πάγκο οι ποικιλίες εκμηδενίζονταν και η προσήλωση στα λόγια του προπονητή ήταν ζηλευτή (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα πρώτα λεπτά του ματς με την οδηγία να πηγαίνει κάθε επίθεση στον Χάουαρντ).

Απ’ την άλλη, το Ντιουκ είχε πιο πολύπλοκα συστήματα, πολλή κίνηση στην επίθεση, κίνηση που συχνά προκαλούσε αδικαιολόγητη συμφόρηση όταν ένας από τους πέντε είτε ξεχνιόταν είτε «έχανε» τη φάση, αλλά έδειχνε από πάνω ως κάτω ομάδα. Ο Σιζέφσκι είχε καταφέρει να έχει στο παρκέ 5 στρατιώτες, που θα προσπαθούσαν σε κάθε φάση να βγάλουν το σύστημα που εκείνος είχε στο μυαλό του. Οι Αμερικάνοι υπερτόνισαν το γεγονός ότι ο Σιζέφσκι δεν είπε καμία φορά μέσα στη χρονιά στην ομάδα του ότι είναι «great team» παρά μόνο μετά τον τελικό. Ίσως ο δυναμίτης έλειπε από το Ντιουκ, αλλά είχε τη σωστή νοοτροπία για να παίξει μπάσκετ και να νικήσει. Γι’ αυτό και έφτασε εκεί που έφτασε.

Ο Σιζέφσκι έφτασε κι αυτός στον 4ο τίτλο του, περνώντας τον Νάιτ και φτάνοντας στη δεύτερη θέση τον Ραπ, πολύ πίσω βέβαια από τον απόλυτο θρύλο του UCLA, Τζον Γούντεν. Σίγουρα μεγάλη τιμή για τον Σιζέφσκι, που εδώ και 2 χρόνια περνάει πιθανότατα τις καλύτερες στιγμές της καριέρας του.

Μπορεί κανείς από όσους πάτησαν παρκέ στον τελικό να μην προβλέπεται πως θα είναι στα πρώτα 20 νούμερα του φετινού ντραφτ (με βάση τα διάφορα mock drafts), αλλά αυτό δεν πάει να πει ότι λείπουν οι ενδιαφέρουσες περιπτώσεις. Κοιτώντας τον τελικό, αν έπρεπε να ξεχωρίσω κάποιον παίκτη, αυτός θα ήταν ξεκάθαρα ο Γκόρντον Χέιγουορντ. Ο Χέιγουορντ έχει όλα τα φόντα αν δουλέψει να φτάσει στο επίπεδο του Τσακ Έιντσον. Έχει πάρα πολύ καλή τεχνική, αξιοπρόσεχτα καλό χειρισμό μπάλας στην ντρίμπλα (για το ύψος του και τη χώρα καταγωγής του) και δείχνει να μπορεί να διαβάσει καλά το παιχνίδι. Αν δουλέψει, τότε θα μας απασχολήσει τα επόμενα χρόνια. Το ίδιο θα κάνει και ο Κάιλ Σίνγκλερ του Ντιουκ, που επίσης έχει καλά στοιχεία και μοιάζει κοντρολαρισμένος. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κι άλλοι με καλά στοιχεία (Μακ, Ζούμπεκ, Χάουαρντ, κ.α.).

Συνολικά, το φετινό τελικό τουρνουά έδωσε στο NCAA μερική από τη χαμένη παλιά του μπασκετική λάμψη, λάμψη που δεν είχαν καταφέρει να δώσουν μεγάλοι αστέρες του σήμερα περνώντας από κολέγια, λάμψη που φάνηκε όταν οι ομάδες (έστω οι λίγες που το έκαναν) άρχισαν να παίζουν ξανά οργανωμένο μπάσκετ. Και όσες το έκαναν δικαιώθηκαν.

by Rasheed.

7 σχόλια:

Patrick Star είπε...

Με αφορμή το άρθρο θα ήθελα να ρωτήσω κανά δυο ιατρικά θέματα (το ένα σχετικό με NBA).

Πρώτον, ο τραυματισμός του Μπάτλερ πόσο σοβαρός είναι? Γιατί διάβαζα μέχρι και για το αν θα μπορέσει να ξαναπαίξει μπάσκετ σε υψηλό επίπεδο. Και ποιες είναι οι πιθανότητες να συμβεί αυτό σε άτομα σαν κι εμάς που παίζουμε για την πλάκα μας, αλλά δεν έχουμε τη σωματική υποδομή που έχουν αυτοί οι αθλητές?

Δεύτερον (αυτό ήθελα να το ρωτήσω στο προηγούμενο άρθρο αλλά μιας και ανέβηκε αυτό τώρα), οι τραυματισμοί που έχει ο Κόμπι πόσο μπορεί να τον επηρεάζουν (ορμώμενος και από την παρατεταμένη αστοχία του στις βολές) καθώς επίσης, όταν φοράς όλους αυτούς τους επιδέσμους στα δάχτυλα (και ειδικά στο δείκτη του καλού σου χεριού) δεν επηρεάζει κάπως την αίσθηση του σουτ (και όχι μόνο)?

Age of Basketball είπε...

@patrick star: Προώθησα το μήνυμά σου στον Dr.Ball, αλλά λόγω ειδικών συνθηκών, θα σου απαντήσει το Σαββατοκύριακο. Προτιμώ να πάρεις μια υπεύθυνη απάντηση παρά να απαντήσω εγώ στο περίπου (ακόμη και για τον Κόμπι, που είναι πιο εύκολο).
Rasheed.

Ανώνυμος είπε...

POLI KALOS ITAN KAI O SHEYER.KALOS PAIKTHW DEN INAI GIA TIN EYROPH?

Age of Basketball είπε...

Συμφωνώ ότι είναι καλός παίκτης. Γιατί να μην παίξει Ευρώπη; Απλά, προσθέτω προϋπόθεση σε όλους ότι πρέπει να δουλέψουν πάρα πολύ για να σταθούν σε υψηλό επίπεδο.

Age of Basketball είπε...

Για να είμαι ειλικρινής, από όσα έχω βρει και διαβάσει, ο τραυματισμός του Μπάτλερ δε μοιάζει τόσο σοβαρός ώστε να συνιστά λόγο τερματισμού της καριέρας του. Έχει ρήξη του πρόσθιου χιαστού (έχουμε μιλήσει για αυτό), μαζί με κάποιες κακώσεις των συνδέσμων του γονάτου και οστικό τραυματισμό. Έκανε ήδη επέμβαση και με τη σωστή αποκατάσταση θα επανέλθει. Ίσως χάσει θέσεις στο ντραφτ αλλά θεωρώ ότι έχει μέλλον. Η ρήξη του πρόσθιου χιαστού είναι σχετικά συχνή και μπορεί πάντα να εμφανιστεί ακόμη και στο ερασιτεχνικό παιχνίδι. Με όσο πιο βίαιο τρόπο επέλθει ένας τραυματισμός στο γόνατο, τόσο μεγαλύτερο πρόβλημα θα προκαλέσει, οπότε, πάντα όταν παίζουμε καλό θα είναι να είμαστε υποψιασμένοι και προσεκτικοί. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ένας τραυματισμός είναι πιθανότερος όσο πιο αγύμναστο είναι το άτομο, οπότε δε θα πρέπει κανείς να ξεπερνά τα όριά του.

Όσον αφορά τον Μπράιαντ, είναι αλήθεια ότι οι πολλοί, ακόμα και μικροτραυματισμοί, μπορούν να επηρεάσουν τη φόρμα ενός παίκτη. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε αν αυτός είναι παράγοντας στην προκειμένη περίπτωση, άλλωστε ένας αθλητής δεν μπορεί να αποδίδει μονίμως στο μάξιμουμ και ο Κόμπι είναι πλέον 32. Ενίοτε, οι βολές είναι και θέμα ψυχολογίας και συγκέντρωσης. Για τους επιδέσμους στα δάκτυλα, μπορώ με σιγουριά να σας πω ότι, σε κάποιο ποσοστό, ναι, επηρεάζουν το σουτ του παίκτη.

Dr.Ball

Patrick Star είπε...

Ευχαριστώ για την απάντηση αλλά θα σε πρήξω λίγο ακόμα...

Η αλήθεια είναι ότι ο τρόπος με τον οποίο προσγειώθηκε ο Μπάτλερ δεν προμήνυε κάτι τέτοιο, γι'αυτό ήταν λίγο τρομακτικό. Έχω δει και άλλους τραυματισμούς που σοκάρουν αλλά κάθε φορά αισθάνομαι το ίδιο. Πιο πολύ επειδή το πρόγραμμα αποκατάστασης που θα ακολουθήσει ο κάθε αθλητής καθώς και η φυσική του κατάσταση, η οποία θα του επιτρέψει να επανέλθει γρηγορότερα, είναι "στοιχεία" που δεν τα βρίσκεις σε άτομα σαν κι εμάς. Οι διάφορες επιγονατίδες που κυκλοφορούν είναι όντως σε θέση να λειτουργήσουν προστατευτικά, ως προνοητικό μέτρο εννοώ? Π.χ. εγώ πριν 5 χρόνια είχα πάθει βαρύ διάστρεμμα στο δεξί αστράγαλο (δε θυμάμαι βαθμό, αλλά για 1 βδομάδα κυκλοφορούσα, ακόμα και μες στο σπίτι, φορώντας μια απλή ελαστική επιστραγαλίδα). Για περίπου 2 μήνες είχα ενοχλήσεις και από τότε φοράω πάντοτε επιστραγαλίδες και στα δύο πόδια και θεωρώ ότι με έχουν γλυτώσει αρκετές φορές. Ρωτάω γιατί για τις επιγονατίδες έχω ακούσει διάφορα, ότι δλδ δε βοηθάνε και τόσο.

Age of Basketball είπε...

Κανένα πρόβλημα να κάνουμε συζήτηση. Ένα καλό πρόγραμμα αποκατάστασης, ακόμα και αν δεν είναι επιπέδου επαγγελματικής ομάδας είναι δυνατόν να το βρίσκουν άτομα που αθλούνται ερασιτεχνικά. Η φυσική κατάσταση και η εκγύμναση σίγουρα δεν είναι ανάλογη των επαγγελματιών, αλλά όσο καλύτερη, τόσο πιο αισιόδοξα είναι τα πράγματα.

Όσον αφορά επιστραγαλίδες, επιγονατίδες και συναφή η προσωπική μου θέση είναι ότι είναι αρκετά βοηθητικά. Δεν μπορούν να αποτρέψουν ένα σοβαρό τραυματισμό σε μια κακή στιγμή, αλλά βοηθούν την άρθρωση και τον αθλούμενο να νιώσει καλύτερα. Συνεπώς, τις συστήνω ανεπιφύλακτα. Εάν πάθατε βαρύ διάστρεμμα και δεν το αντιμετωπίσατε επαρκώς, πιθανώς η άρθρωση να μην έχει "δέσει" καλά, οπότε δεν αποκλείεται λόγω αυτού να αποφεύγετε πιο εύκολα μελλοντικούς τραυματισμούς, αλλά μακροπρόθεσμα η άρθρωση θα εκφυλιστεί, θα "κουραστεί" πιο γρήγορα. Σε κάθε περίπτωση, μια ελαστική επιστραγαλίδα όταν παίζετε σαφώς και σας ωφελεί.
Dr.Ball