Στο ύψος των περιστάσεων

Μεγάλες νίκες για τις δύο ελληνικές ομάδες την Τετάρτη, νίκες που ελπίζουμε να… συμπληρωθούν την Πέμπτη με τον Παναθηναϊκό. Ο Ολυμπιακός, πια, είναι μια ανάσα από την πρωτιά στον όμιλο, για την οποία, ανάλογα με τα αποτελέσματα της Μάλαγα μπορεί να χρειάζεται μόνο μια νίκη ακόμη, ενώ το Μαρούσι απέδειξε… απλώς πόσο δίκιο είχαμε όταν δεν πανηγυρίζαμε που έχασε το ματς με την ΤΣΣΚΑ, καθώς αν είχε κερδίσει τότε, τώρα θα είχε ουσιαστικά ήδη περάσει στην επόμενη φάση της διοργάνωσης χωρίς να θέλει νίκη επί της Μακάμπι τη 10η αγωνιστική.

Στη Λιθουανία ο Ολυμπιακός ήταν αρκετά κακός και σε κανένα σημείο του αγώνα δεν μπόρεσε να βρει το γνωστό του φέτος καταιγιστικό επιθετικό ρυθμό. Μόνο εκλάμψεις είδαμε του μπάσκετ που παίζει φέτος ο Ολυμπιακός, αλλά η ποιότητα των «ερυθρολεύκων» είναι τέτοια, που μπορούν να ελέγχουν ακόμη και βραδιές που δεν τους πάνε. Γύρισε το ματς, έμεινε ψύχραιμος στο τέλος και στην παράταση επιβεβαίωσε τα προγνωστικά και τη λογική.

Πάντως, είδαμε έναν Ολυμπιακός που έβαζε πάρα πολλές βολές (85%), έπαιρνε σωστές επιλογές στο τρίποντο (αν έλειπαν και τα εκτός λογικής σουτ του Τεόντοσιτς το ποσοστό θα ήταν μεγαλύτερο του 45%), έκανε 15 λάθη, αριθμός που δεν είναι μεγάλος, ενώ κατάφερε και «γύρισε» τα ριμπάουντ στα οποία η διαφορά ήταν μεγάλη στην αρχή (35-35 τελείωσε το ματς). Απ’ την άλλη, πλην του Παπαλουκά είδαμε πολύ λίγες προσπάθειες συνεργασίας για εύκολα καλάθια (10 ασίστ ο Παπαλουκάς, 5 όλη η υπόλοιπη ομάδα), είδαμε έναν Τεόντοσιτς που παρά τους 18 πόντους ήταν κάτω του μετρίου στα κρίσιμα, ιδίως στην επίθεση, είδαμε για πρώτη φορά το ροτέισον να μπλοκάρει και τον Ολυμπιακό να παίζει με τον Παπαλουκά για 38 λεπτά, τον Τσίλντρες για 41, τον Κλέιζα για 43 και τον Τεόντοσιτς για 34. Ο Γιαννάκης είδε ότι δεν του έβγαινε το ματς και προτίμησε να το πάει «σίγουρα» επιμένοντας στους παίκτες που θεωρούσε ότι στο τέλος θα το κέρδιζαν ακόμη και σε άσχημη μέρα. Εκ του αποτελέσματος δικαιώθηκε, αλλά ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε καλό μπάσκετ για πρώτη φορά εδώ και καιρό, κάτι που σίγουρα είναι αρνητικό. Θεωρώ ότι με δύο εκτός έδρας ήττες σε Ισπανία και Σερβία ο Γιαννάκης ήθελε πρωτίστως η ομάδα να πάρει το διπλό για την ψυχολογία της θυσιάζοντας μέχρι το μπάσκετ που παίζει φέτος. Πάντως, ο Ολυμπιακός έδειξε χαρακτήρα στα δύσκολα και στις βολές και στις επιθέσεις.

Βεβαίως, ο Κλέιζα ήταν λίγο εκτός κλίματος στο τέλος, επειδή είχε ώρα να τροφοδοτηθεί (ο Παπαλουκάς έπαιζε συνεχώς με τον Μπουρούση, αφού έβγαινε) και έκανε λάθη εκνευρισμού (αν και σε ένα ριμπάουντ του έγινε φάουλ πριν σφυριχτεί επιθετικό), αλλά έδειξε μαχητικότητα και δεν φάνηκε αδιάφορος. Σημαντικό είναι επίσης ότι μπορεί ο Ολυμπιακός να μην έτρεξε, αλλά έφτασε στη νίκη παίζοντας στην επίθεση ακριβώς όπως ήθελε, κοντά στο καλάθι. Φαινόταν ξεκάθαρα ότι αυτή ήταν η οδηγία από τον πάγκο σε κάθε επίθεση.

Ο Σχορτσανίτης δεν βοήθησε καθόλου όσο έπαιξε (8,5 λεπτά δεν είναι λίγο όταν δεν προσφέρεις τίποτα, ο Γιαννάκης επέμεινε), ο Μπέβερλι θα μπορούσε να έχει παίξει παραπάνω, ο Τσίλντρες ήταν εκεί όποτε τον χρειάστηκε η ομάδα και χωρίς λάθη και υπερβολές έκανε μια πολύ μεστή εμφάνιση, ο Παπαλουκάς ήταν πάρα πολύ καλός στο τιμόνι της ομάδας, ο Μπουρούσης εκνεύρισε μέχρι και τον… εαυτό του μέχρι το 30ο λεπτό αλλά μετά πήρε το παιχνίδι πάνω του και έδειξε την κλάση του, ενώ ο Τεόντοσιτς μπορεί να σούταρε υπερβολικά και απαράδεκτα πολύ (3/9 τρίποντα), μπορεί να έκανε δύο τραγικά λάθη στην κανονική διάρκεια (το φάουλ και την εκτός λογικής επίθεση στο τέλος ενώ ο Γιαννάκης είχε ζητήσει να πάρει την μπάλα ο Μπουρούσης σε σύστημα που βγήκε) αλλά είχε 9/10 βολές και ξεκούραζε τον Παπαλουκά στον άσο. Ο Ολυμπιακός περιμένει να δει αν η Μάλαγα θα έχει απώλειες σε Τουρκία ή Λιθουανία για να ξέρει αν θα πρέπει να κερδίσει κι αυτός στην Τουρκία ή αν του φτάνει το ΣΕΦ για την πρωτιά.

Στη Ρώμη, το Μαρούσι ήταν πολύ καλύτερο της Ρόμα και δίκαια πήρε νίκη και διαφορά. Σε μια εκπληκτική βραδιά, που το χειρότερο μακράν ήταν η «στο περίπου» αναμετάδοση, το Μαρούσι από την αρχή έδειξε ότι είχε σκοπό και τρόπο να πάρει αυτό που θέλει. Ο Μπαρτζώκας έχει πλέον αποδείξει ότι μπορεί να παίρνει το μάξιμουμ από τους ψηλούς του, εδώ και ένα μήνα έχει τον Χόμαν σε εξαιρετική κατάσταση, ενώ στην Πάλα Λοτομάτικα ο Νατζφέι έπαιζε… σαν τον αδερφό του. Ο Νατζφέι ήταν πραγματικά εκπληκτικός, ο Μαυροειδής μεστός και καλός, ο Καϊμακόγλου δεν ήταν αρνητικός και ο Χόμαν πολύ καλός. Το Μαρούσι κυριάρχησε πλήρως στη ρακέτα, ο Πελεκάνος και ο Μιλόσεβιτς ήταν πολύ καλοί στην περιφέρεια και η Ρόμα απλά ήταν σε σύγχυση.

Ο Μπονιτσιόλι προσπάθησε μέσα σε δύο ημέρες στην ομάδα να αλλάξει πράγματα στα συστήματα και τον τρόπο παιχνιδιού με αποτελέσματα… αντικρουόμενα. Ο Μίναρντ και ο Ουίνστον ήταν οι κύριοι εκφραστές της Ρόμα στην επίθεση, ο Κροσάριολ στη ρακέτα έπαιρνε μόνο αυτός προσπάθειες και ο Τζάαμπερ συνέχισε τις απαράδεκτες εμφανίσεις. Τζάαμπερ, Μίναρντ, Κροσάριολ, Ουίνστον έκαναν 53 από τα 67 σουτ της ομάδας τους σε ένα ματς… «αυτούς ξέρω αυτούς εμπιστεύομαι» από τον Μπονιτσιόλι, καταδικασμένο στην αποτυχία εξ αρχής με τέτοια λογική στον αγώνα. Τελικά η Ρόμα δεν φαινόταν να έχει αρχή και τέλος και έπαιζε… με το φιλότιμο. Οι 6 ασίστ συνολικά δείχνουν την ανυπαρξία οποιασδήποτε συνεργασίας στο παρκέ, ενώ αν το Μαρούσι είχε κάνει καλύτερα μπλοκ άουτ στο ματς και τα επιθετικά ριμπάουντ δεν ήταν 14-3 για τη Ρόμα, το ματς πήγαινε για 25 πόντους διαφορά.

Το Μαρούσι αυτή τη στιγμή έχει την πρόκριση στα χέρια του, που σημαίνει ότι αν και αυτό και Ρόμα χάσουν εκτός έδρας, σε Βιτόρια και Τελ Αβίβ αντίστοιχα, του φτάνει η νίκη επί της Μακάμπι στο ΟΑΚΑ για να προκριθεί. Ή αν το θέλετε κι αλλιώς: αν είχε πάρει την ΤΣΣΚΑ στην πρεμιέρα, τώρα θα ήταν ήδη στο Top-16.

by Rasheed.