Ανάσες και εκπλήξεις!

Είχαμε πει από το ξεκίνημα της σεζόν ότι φέτος το πρωτάθλημα θα έχει πολλά «ανάποδα» αποτελέσματα, μεγάλο ανταγωνισμό και δεν θα μοιάζει με το περσινό. Αυτό φαίνεται ήδη, καθώς μετά από 6 αγωνιστικές (με δύο παιχνίδια να απομένουν), η διασπορά πόντων και αποτελεσμάτων είναι ήδη πολύ μεγαλύτερη από την περσινή περίοδο. Το Σάββατο είχαμε δύο αποτελέσματα που μπορούν να χαρακτηριστούν ως έκπληξη, αλλά ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Ο Ηλυσιακός δεν μπόρεσε να κάνει την έκπληξη και να κερδίσει τον ελλιπή Ολυμπιακό, που έπαιζε στο ματς χωρίς τους δύο πρώτους του σκόρερ, Τσίλντρες και Κλέιζα. Οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό, καθώς το παιχνίδι αυτό έμοιαζε με… διάλειμμα μέσα σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, καθώς έχουν προηγηθεί σημαντικά ματς και ακολουθεί και το παιχνίδι με τη Μάλαγα.

Ο Ολυμπιακός δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με το παιχνίδι, αλλά η διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων ήταν εμφανής. Ουσιαστικά σε όλο το δεύτερο ημίχρονο ήλεγχε το ματς και δεν πιέστηκε ιδιαίτερα να πάρει τη νίκη, παίζοντας απλά όσο έπρεπε. Σημαντικό γεγονός η πρώτη παρουσία του Μαυροκεφαλίδη, ο οποίος δεν μπορεί να κριθεί από τον αγώνα αυτόν. Περιμένουμε να τον δούμε τις επόμενες εβδομάδες, αλλά και το κατά πόσο θα βρει θέση στο ροτέισον.

Ο Χαλπερίν ήταν ο καλύτερος του Ολυμπιακού κι έχει καταστήσει πλέον την υποτιθέμενη σύγκριση με τον Ουέιφερ να φαντάζει ανέκδοτο. Το σημαντικό με τον Ισραηλινό είναι ότι κάνει απίστευτη επιλογή σουτ, με αποτέλεσμα να έχει τρομερά ποσοστά, καθότι είναι και χαρισματικός σκόρερ. Είναι μεγάλη υπόθεση για τον Ολυμπιακό να τον έχει και πρέπει να προσεχτεί. Μετά από αυτόν καλύτερος σε απόδοση ήταν ο Πάτρικ Μπέβερλι, που είχε διάθεση και ήταν φιλότιμος. Ο Ολυμπιακός έδειξε ότι μπορεί πολύ εύκολα, ακόμη και σε μέτριες βραδιές, να διαχειριστεί πια τα λάθη του, καθώς έκανε 5 στα πρώτη 5 λεπτά, αλλά μετά από το σχετικό τάιμ άουτ του Γιαννάκη έκανε 6 σε όλο το υπόλοιπο παιχνίδι.

Ο Ηλυσιακός αυτή τη στιγμή είναι τελευταίος με 1-5 στο πρωτάθλημα (1-4 έχει ο ΠΑΟΚ) και δείχνει ότι θα έχει μεγάλο πρόβλημα στη μάχη για τη σωτηρία. Εκτός από τρεις πολύ καλούς ξένους (Κάμινγκς, Πετγουέι, Κάρτερ) έχει μεγάλα κενά και έλλειψη ποιότητας στο ρόστερ του, αφού ουσιαστικά μόνο ο Χατζής έχει εμπειρία από Α1. Θα δούμε πώς θα πάει η χρονιά, που θα είναι μακριά και δύσκολη. Πάντως, το… χάπενινγκ με το ένα χρονόμετρο επίθεσης, μόνο στη μία μπασκέτα, και τους παίκτες που σούταραν στην άλλη να γυρνάνε προς τα πίσω για να δουν το χρόνο, λες και τους… φώναζε κάποιος, είναι πρωτοτυπία ακόμη και για την Α1.

Η ομάδα που ανάσανε περισσότερο αυτή την εβδομάδα ήταν η ΑΕΚ. Η νίκη με 89-71 επί του ΓΣ στην Αθήνα, μπορεί να μην της πρόσφεραν ασφάλεια, αλλά της έδωσαν ανάσα ζωής. Ακολουθεί η «κόλαση των 6» με 6 πολύ δύσκολες (αγωνιστικές) βδομάδες. Η πλάκα είναι ότι αν η ΑΕΚ είχε αυτά τα 6 ματς στην αρχή, τότε το πιθανότερο είναι να ξεκινούσε με 0-6, αλλά και να ήταν σε πολύ καλύτερη θέση από τώρα, καθώς δεν θα είχε χάσει εκείνα τα 3 ματς χωρίς ξένους απέναντι σε άμεσα ανταγωνιστικές ομάδες.

Με τον ΓΣ «Ολύμπια» επέβαλε τον ρυθμό της και έδειξε χαρακτήρα όταν στην αρχή του δευτέρου ημιχρόνου οι Λαρισαίοι πλησίασαν στους δύο πόντους. Ευτύχησε να έχει τον Μακ σε απίστευτη μέρα να κάνει το τέλειο πρώτο ημίχρονο, ενώ στην επανάληψη είχε πάρει φωτιά ο Νικολαΐδης και βοήθησαν αρκετά οι Γκριν και Φράνσις (που λόγω του τραυματισμού του ήταν διστακτικός στο πρώτο μέρος). Το καλό για την ΑΕΚ είναι ότι δείχνει να βρίσκει ισορροπία. Παίρνει από πολλούς παίκτες πράγματα που… όφειλε να παίρνει από αυτούς, όπως είναι το σκοράρισμα από τους προαναφερθέντες, η πληθωρικότητα του Καλλινικίδη (7 ριμπάουντ, 3 ασίστ, 2 κλεψίματα), η άμυνα του Παπαντωνίου, ενώ μοιάζουν να υπάρχουν και περιθώρια βελτίωσης. Στο παιχνίδι άξιζε απόλυτα τη νίκη, ήταν καλύτερη σε κάθε στατιστική κατηγορία, πιο εύστοχη και είχε αγωνιστικό πλάνο και στόχο, πράγματα τα οποία έμοιαζε να στερείται η ομάδα του Καλαφατάκη. Ο ΓΣ έχει βελτιώσει πολύ το ρόστερ του, με 2-4 δεν είναι σε μειονεκτική θέση, αλλά μοιάζει ακόμα με 12 άτομα που τα μάζεψε κάποιος σε ένα γήπεδο για μια πρώτη προπόνηση, παρά για χτισμένη ομάδα. Λογικό, με 4 μετεγγραφές και αλλαγή προπονητή το Νοέμβρη. Όταν βελτιώσει το ροτέισον, όταν βρει τρόπους να εκμεταλλεύεται την καλή μέρα των πρώτων βιολιών της χωρίς να καταπιέζει τους υπόλοιπους, τότε θα γίνει πολύ υπολογίσιμη. Τα νερά που έμπαζε το Ελληνικό, γήπεδο Ολυμπιακών προδιαγραφών, ήταν άλλο ένα λυπηρό σημείο αναφοράς στο φετινό πρωτάθλημα.

Ο Άρης συνεχίζει να έχει τις ίδιες παιδικές ασθένειες που έδειχνε από την αρχή της σεζόν. Ένα πολύ έμπειρο ρόστερ με τόσους παίκτες άνω των 30 (και με παραστάσεις πρωταθλητισμού) είναι αδικαιολόγητο να μην μπορεί να ελέγξει το ρυθμό ενός αγώνα τα τελευταία 3 λεπτά απέναντι σε μια υποδεέστερη ομάδα.

Σε ένα ματς που ήταν εντελώς κλειστό (7-7 στο 3΄, 14-21 στο 7΄, 24-23 στο 10΄, 30-30 στο 15΄, 41-42 στο 21΄), ο Άρης κατόρθωσε να πάρει σχετική διαφορά στο τρίτο δεκάλεπτο, η οποία έφτασε στους 9 πόντους στο 27ο λεπτό (46-55). Αντί μετά να ελέγξει το παιχνίδι και να πάρει εύκολα τη νίκη, το επιμέρους σκορ στο υπόλοιπο διάστημα ήταν 28-15 για τον Πανιώνιο και η ήττα ήρθε φυσιολογικά. Πολλά λάθη, πολλές ανορθόδοξες προσπάθειες, μεγάλη αστοχία, σπασμωδικές κινήσεις, κανένας χαρακτήρας, όλα οδήγησαν στην 4η ήττα σε 6 αγώνες. Ακόμη και από το 63-66 στο 36, ο Άρης δεν μπορούσε να ελέγξει το ματς (11-4 η συνέχεια).

Ο Πανιώνιος έπαιξε πολύ λογικά, έξυπνα και μυαλωμένα και, κακά τα ψέματα, έφερε το ματς στα μέτρα του. Μεγάλη η βοήθεια του Έρτσεγκ που γι’ αυτό το επίπεδο είναι «λίρα εκατό» (το έδειξε στην πρώτη του εμφάνιση με 10 πόντους, 6 ριμπάουντ), ενώ καιρός ήταν Ζορόσκι και Καλαμπόκης να αντιληφθούν (ή να απελευθερωθούν για να δείξουν) ότι αυτοί οι δύο είναι οι ηγέτες της ομάδας, που φτάνει στο 3-3 και, μεταξύ μας, πάει πολύ καλύτερα απ’ όσο οι περισσότεροι υπολογίζαμε.

Απ’ την άλλη, ο Ντίξον… δεν ήταν σε φάση, Κλαρκ και Μάιλς επιδόθηκαν σε διαγωνισμό αστοχίας και πεταμένων επιθέσεων, και ουσιαστικά έμειναν οι Ρίτσαρντσον, Μπετς και Χατζηβρέττας, που όπως αποδείχτηκε δεν έφταναν. Η απουσία του Μπάρλου φάνηκε, ενώ πριν το παιχνίδι ο Κατσικάρης έλεγε ότι η ομάδα του πρέπει να μάθει να διαχειρίζεται τα νεκρά της διαστήματα, μέρος του παιχνιδιού στο οποίο ο Άρης απέδειξε ότι θέλει πολλή δουλειά ακόμη. Όπως και στην πίεση στην περιφέρεια προκειμένου να εξωθεί τον αντίπαλο σε λάθη. Μιας και έχουμε πάρει και τα γήπεδα με τη σειρά σήμερα, δεν ξέρω κατά πόσο το κλειστό του Πανιωνίου είναι γήπεδο που πρέπει να γίνονται αγώνες Α1. Ή, μάλλον, να είμαστε κι ευχαριστημένοι που εκεί δεν έμπαζε νερά;

Έκπληξη μπορεί να θεωρηθεί και η νίκη του Περιστερίου επί του Πανελληνίου. Το Περιστέρι ξεπερνά κάθε προσδοκία ως τώρα, βρισκόμενο στην 3η θέση της βαθμολογίας (μετά το τέλος της 6ης αγωνιστικής) με 4-2. Πάνω απ’ όλα; Ο Σκουρτόπουλος έχει επιλέξει και υπογράψει πολύ καλούς ξένους, (είπε μάλιστα... την αλήθεια μετά το ματς: "Έχουμε 3 παίκτες Εςυρωλίγκας και με τον Χάμοντς , που θα παίξει εκεί, 4") στους οποίους έχει μοιράσει ρόλους, από τους οποίους παίρνει το 100% σχεδόν και με τους οποίους δείχνει να μπορεί να κλειδώσει ακόμη και θεωρητικά καλύτερους αντιπάλους.

Πλέον, με τον Σπένσερ Νέλσον, το Περιστέρι κοιτάζει ακόμη ψηλότερα, ενώ αν βγει και η αλλαγή του Ντάνιελς με τον Ουίλκινσον, τότε οι Περιστεριώτες θα μοιάζουν περισσότερο με… αετούς. Ο Άρνολντ είναι προφανές ότι κάνει την πλάκα του στο επίπεδο αυτό, ο Χάμοντς είναι παίκτης υψηλού επιπέδου, ενώ μεγάλη σημασία έχει ότι όποιος Αμερικανός δεν είναι σε καλή μέρα, δεν εκβιάζει προσπάθειες, απλώς αποτραβιέται από το προσκήνιο. Τα αδέρφια Μάντζαρη και ο Μπράμος μπορούν να βοηθήσουν, αρκεί ο τελευταίος να μην παρασύρεται τόσο επιθετικά, ενώ η άμυνα του Περιστερίου είναι απίστευτα σκληρή για ομάδα με τόσους Αμερικανούς ταυτόχρονα στην πεντάδα. Ο Πανελλήνιος την «πάτησε» και έχασε ένα ματς που δεν το περίμενε, μπορώντας μόνο να ελέγξει τη ρακέτα με τους Τζόνσεν και Βουγιούκα, αλλά και πάλι μονάχα στο επιθετικό μέρος. Όσο είχε το προβάδισμα, το Περιστέρι κατόρθωνε να βρίσκεται σε απόσταση 2-4 πόντων, ενώ στο τελευταίο δίλεπτο το μομέντουμ άλλαξε και οι Περιστεριώτες με τους Χάμοντς και Άρνολντ έβαλαν άλυτο (όπως αποδείχτηκε) γρίφο στον Πανελλήνιο και τον Ζούρο, που έχασε τον αγώνα σχεδόν χωρίς να το καταλάβει πώς. Το παιχνίδι ήταν από τα πιο ωραία της φετινής Α1, καθώς και στα 40 του λεπτά καμία ομάδα δεν ξέφυγε πάνω από 6 πόντους (43-37), ενώ είχαμε 15 εναλλαγές στο προβάδισμα και 10 ισοπαλίες.

Στη Ρόδο, ο Κολοσσός κέρδισε πάλι, έφτασε στο 4-2 και διανύει μία ακόμη πολύ καλή σεζόν. Η διαφορά από τις υπόλοιπες ομάδες της «κλάσης» τους είναι ότι ο Κολοσσός δείχνει να μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλύτερα ακόμη και το μικρότερο προβάδισμα. Δεν έχει πρόβλημα να παίζει νιώθοντας τον αντίπαλο πολύ κοντά στο σκορ, κάτι που δείχνει ιδιαίτερη αγωνιστική ωριμότητα και πρέπει να αναγνωριστεί στον Σφαιρόπουλο. Τελευταίο προβάδισμα της Καβάλας στο 9ο λεπτό με 18-20, ενώ στα υπόλοιπα 31 η διαφορά δεν ξεπέρασε ποτέ τους 11 πόντους (55-44), στα τελευταία 12 κυμαινόταν μόνιμα κάτω από τους 8, αλλά ο Κολοσσός δεν άφησε ποτέ την Καβάλα να πλησιάσει σε απόσταση βολής. Το ρόστερ του παίζει ιδανικά σχεδόν για την αξία του και ο Σφαιρόπουλος εδώ και 1,5 χρόνο αποτελεί αδιαμφισβήτητα τον πιο «ενδιαφέροντα» προπονητή της Α1. Απ’ την άλλη, η Καβάλα έχει το μόνιμο πρόβλημα να ελέγξει τους Αμερικανούς της (2/12 τρίποντα οι ξένοι της), αλλά μοιάζει αρκετά επικίνδυνη, ιδίως με την επιστροφή των Ηλιάδη και Κυρίτση.

by Rasheed.