Η εβδομάδα που ακολούθησε το Σαββατοκύριακο της απεργίας των μπασκετμπολιστών ήταν πλήρης λίαν ενδιαφερόντων σχολίων που μας έδειξαν πολλά για το χαρακτήρα πολλών ατόμων αλλά και την τελματώδη κατάσταση στο μπάσκετ.
Η πλέον δημοφιλής άποψη των ημερών συνοψιζόταν σε 5 λέξεις: «η απεργία δεν είναι λύση». Το διαβάσαμε σε εφημερίδες, σε περιοδικά, σε sites, σε σχόλια σε blogs, μέχρι και στο facebook. Δυστυχώς, το διαβάσαμε όχι μόνο από τον απλό κόσμο, αλλά και από δημοσιογράφους που εξειδικεύονται στο χώρο του μπάσκετ. Και εξηγώ το «δυστυχώς»: δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ο κάθε φίλαθλος να εκφράζει τη γνώμη του, να προτείνει λύσεις, να προβληματίζεται πάνω στο θέμα και να διατυπώνει την άποψή του στον ιστοχώρο όπου εκφράζεται. Στο κάτω – κάτω, η απεργία είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, και όπως συμβαίνει με κάθε κοινωνικό θέμα υπάρχουν δύο απόψεις: άλλοι θα πουν ότι είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε εργαζομένου, ενώ άλλοι θα υποστηρίξουν ότι είναι αναχρονιστική μέθοδος άσκησης πίεσης.
Για να μη γενικεύσουμε το θέμα, αλλά να μείνουμε στο μπάσκετ, αυτό που είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς είναι οι εκ των υστέρων μεγαλόστομες δηλώσεις, οι φανφάρες του τύπου «καθίστε όλοι μαζί να συζητήσετε σε ένα τραπέζι» και το δήθεν ενδιαφέρον των δημοσιογράφων – κεφαλών του αθλήματος στην Ελλάδα. Και γιατί είναι δύσκολο να τα αποδεχθούμε; Γιατί είναι όλα όψιμα, όπως πάντα.
Ο ΠΣΑΚ εδώ και αρκετό καιρό έχει μπει δυναμικά στην προσπάθεια διεκδικήσεων των αυτονόητων (όπως έγραψε πρόσφατα ο Rasheed) και δεν κάνει… υπόγειες κινήσεις αλλά φανερές, που συνοδεύονται από ανακοινώσεις. Ας κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση για να θυμηθούν ή να καταλάβουν όλοι την κατάσταση:
- Στις 13 Φλεβάρη 2009 (9 ολόκληρους μήνες πριν την απεργία!), ο ΠΣΑΚ καλεί σε διάλογο τον ΕΣΑΚΕ και προτείνει σύσταση επιτροπής για την εύρεση λύσεων στα βαθιά προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ.
- Μετά από μία εβδομάδα αδιαφορίας, στις 19/2/2009, ο ΠΣΑΚ καλεί ξανά τον ΕΣΑΚΕ σε διάλογο για να βρουν κοινές λύσεις.
- Στις 6 Μαΐου 2009, ο ΠΣΑΚ στέλνει επιστολές στον Ιωαννίδη, αλλά και στον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς Πολιτισμού, Κοινωνικής Απασχόλησης και Γ.Γ.Αθλητισμού. Τους υπενθυμίζει τα προβλήματα και ζητά να δείξουν ευαισθησία για την επίλυσή τους.
- Στις 3 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ η λίστα με τις οφειλές των ομάδων της Α2 (και της Β’ Εθνικής) προς παίκτες τους. Η λίστα προκαλεί σοκ, αφού 13 από τις 16 ομάδες έχουν εκκρεμότητες με αρκετές να έχουν αφήσει απλήρωτους τους αθλητές τους ακόμη και για 3 ή 5 μήνες!
- Στις 7 Ιουλίου, γνωστοί Έλληνες παίκτες μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες.
- Μετά από μήνες αδιαφορίας και παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος, ο ΠΣΑΚ βγάζει ανακοίνωση στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, επισημαίνοντας ξανά τα κραυγαλέα προβλήματα και ζητά επιτέλους λίγο ενδιαφέρον από την Ομοσπονδία.
- Στις 24 Σεπτέμβρη, μετά από Γενική Συνέλευση με μεγάλη συμμετοχή υπενθυμίζονται τα αιτήματα και μία ημέρα αργότερα ανακοινώνεται η απόφαση για απεργιακές κινητοποιήσεις.
- Στις 9 Νοέμβρη ρυθμίζονται και οι τελευταίες λεπτομέρειες. Η απεργία είναι γεγονός.
Τα ανωτέρω σημεία αποτελούν το χρονικό που ουσιαστικά οδήγησε στη φετινή απεργία. Αν πάμε και πιο πίσω θα βρούμε πολλές ακόμα πιο πολλές κλήσεις σε διάλογο (ενδεικτικά: 12/11/2008 ζητείται συνεργασία με την ΕΟΚ, 9/5/2008 δημοσιοποιείται διόλου τιμητική λίστα οφειλών ομάδων Α1 και Α2, 4/3/2008 προτείνονται λύσεις για τα προβλήματα της Α2, 23/7/2007 αναλύονται τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ)! Μιλάμε, δηλαδή, για μία ιστορία που κρατά περισσότερο από 2 χρόνια με την πλευρά των παικτών να προσκρούει εις ώτα μη ακουόντων.
Μετά από τόσες και τόσες κλήσεις σε διάλογο, μετά την πλήρη αδιαφορία και τις αστείες δικαιολογίες, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε την αφοριστική άποψη ορισμένων δημοσιογράφων που λένε «όχι απεργία, αλλά διάλογος». Οι παίκτες είχαν προειδοποιήσει πολλάκις για όλα αυτά, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, με εξαίρεση ορισμένα άρθρα που ξεχάστηκαν την επόμενη ημέρα.
Μάλιστα, στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος σημειώθηκε 5λεπτη ή 10λεπτη καθυστέρηση των τζάμπολ, σα συμβολική και προειδοποιητική ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο πολύς κόσμος δεν το έμαθε ποτέ αυτό! Γιατί; Είτε επειδή η τηλεόραση δεν έδειχνε τους αγώνες, είτε επειδή οι δημοσιογράφοι που αναμετέδιδαν αναλώνονταν αυτό το 5λεπτό σε «αθλητικά» σχόλια. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που δεν έδιναν σημασία (ή απλώς το ανέφεραν) στην καθυστέρηση της έναρξης των αγώνων, δηλώνουν τώρα ότι πρέπει να γίνει διάλογος. Μα δε γίνεται να είσαι ενεργός στο χώρο του μπάσκετ και να μιλάς σα να βρίσκεσαι στην απ’ έξω. Πιστεύεις στο διάλογο; Τότε, αφιέρωσε αυτό το 5λεπτο στο να υπενθυμίσεις στον κόσμο τα προβλήματα και να εξηγήσεις γιατί συμβαίνει αυτό, τι έχουν εξαγγείλει οι παίκτες και προς τα πού οδεύει η κατάσταση. Όταν ένας χώρος είναι προβληματικός και εσύ βρίσκεσαι εντός του τότε τα πράγματα είναι απλά: εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος.
Η κατάσταση συνοπτικά με αριθμούς: 2 και πλέον χρόνια πέρασαν από την επίσημη έναρξη των εξαγγελιών των παικτών και των κλήσεων σε διάλογο, 9 ολόκληροι μήνες από την έναρξη του χρονικού της σημερινής κατάστασης, κάτι λιγότερο από 2 μήνες από την εξαγγελία της απεργίας μέχρι την οριστική πραγματοποίησή της. Από τις 13/2 μέχρι σήμερα (για να μην το πάμε πιο πίσω) μία γυναίκα θα μπορούσε να είχε μείνει έγκυος και να είχε γεννήσει κιόλας με τελειόμηνη κύηση, αλλά δεν μπορούσε να υπάρξει απάντηση ή να γίνει ουσιαστικός διάλογος για τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ; Ο Ιωαννίδης, ο κατεξοχήν άνθρωπος του μπάσκετ που είδαμε σε σημαντική θέση στην πολιτική, αδιαφόρησε, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλα πάγωσαν (αθάνατη Ελλάδα), ενώ η νέα κυβέρνηση δεν έχει ορίσει ακόμα άνθρωπο υπεύθυνο για θέματα αθλητισμού!
Πώς, λοιπόν, βγαίνουν πολλοί σήμερα και κατηγορούν τους παίκτες ότι δεν κάνουν διάλογο όταν κανείς δεν απαντά στις εκκλήσεις τους; Πώς κρίνουν «άχρηστη» την απεργία όταν κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ουσιαστικά; Γιατί περιμένουν την τελευταία στιγμή, την τελευταία ημερομηνία για να διαμαρτυρηθούν και να πάρουν θέση, ενώ τόσο καιρό ποιούσαν την νήσσα; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η εκ βάθρων αναδιοργάνωση του αθλήματος στην Ελλάδα όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι σε καίριες θέσεις που να ασχολούνται;
Θα βρεθεί κάποιος να απαντήσει στα ερωτήματα του απλού κόσμου που συνεχώς πληθαίνουν; Χλωμό. Το σίγουρο είναι ότι ο σκεπτόμενος μπασκετικός φίλαθλος ξέρει τα προβλήματα, ξέρει ποιοι ασχολούνται και ποιοι αδιαφορούν, ξέρει μέχρι και τι πρέπει να γίνει. Για ακόμη μία φορά, όμως, όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται, όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στο χώρο, αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις, μηδενιστικά σχόλια ή μένουν να εθελοτυφλούν και να αιθεροβατούν.
Η απαίτηση για ρεαλιστικές λύσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Και είπαμε, όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Περιμένουμε τις απόψεις, τα σχόλια και, κυρίως, τις προτάσεις σας. Έχοντας δημιουργήσει έναν καλό μπασκετικό πυρήνα σε αυτό το blog, θα μπορούσε να γίνει μία υγιής (πάντα με σεβασμό στην άποψη του άλλου και ευγένεια) συζήτηση στα σχόλια αυτού του άρθρου τις επόμενες ημέρες.
Η πλέον δημοφιλής άποψη των ημερών συνοψιζόταν σε 5 λέξεις: «η απεργία δεν είναι λύση». Το διαβάσαμε σε εφημερίδες, σε περιοδικά, σε sites, σε σχόλια σε blogs, μέχρι και στο facebook. Δυστυχώς, το διαβάσαμε όχι μόνο από τον απλό κόσμο, αλλά και από δημοσιογράφους που εξειδικεύονται στο χώρο του μπάσκετ. Και εξηγώ το «δυστυχώς»: δεν έχουμε κανένα πρόβλημα ο κάθε φίλαθλος να εκφράζει τη γνώμη του, να προτείνει λύσεις, να προβληματίζεται πάνω στο θέμα και να διατυπώνει την άποψή του στον ιστοχώρο όπου εκφράζεται. Στο κάτω – κάτω, η απεργία είναι ένα κοινωνικό ζήτημα, και όπως συμβαίνει με κάθε κοινωνικό θέμα υπάρχουν δύο απόψεις: άλλοι θα πουν ότι είναι κατοχυρωμένο δικαίωμα κάθε εργαζομένου, ενώ άλλοι θα υποστηρίξουν ότι είναι αναχρονιστική μέθοδος άσκησης πίεσης.
Για να μη γενικεύσουμε το θέμα, αλλά να μείνουμε στο μπάσκετ, αυτό που είναι δύσκολο να αποδεχθεί κανείς είναι οι εκ των υστέρων μεγαλόστομες δηλώσεις, οι φανφάρες του τύπου «καθίστε όλοι μαζί να συζητήσετε σε ένα τραπέζι» και το δήθεν ενδιαφέρον των δημοσιογράφων – κεφαλών του αθλήματος στην Ελλάδα. Και γιατί είναι δύσκολο να τα αποδεχθούμε; Γιατί είναι όλα όψιμα, όπως πάντα.
Ο ΠΣΑΚ εδώ και αρκετό καιρό έχει μπει δυναμικά στην προσπάθεια διεκδικήσεων των αυτονόητων (όπως έγραψε πρόσφατα ο Rasheed) και δεν κάνει… υπόγειες κινήσεις αλλά φανερές, που συνοδεύονται από ανακοινώσεις. Ας κάνουμε μία μικρή ανασκόπηση για να θυμηθούν ή να καταλάβουν όλοι την κατάσταση:
- Στις 13 Φλεβάρη 2009 (9 ολόκληρους μήνες πριν την απεργία!), ο ΠΣΑΚ καλεί σε διάλογο τον ΕΣΑΚΕ και προτείνει σύσταση επιτροπής για την εύρεση λύσεων στα βαθιά προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ.
- Μετά από μία εβδομάδα αδιαφορίας, στις 19/2/2009, ο ΠΣΑΚ καλεί ξανά τον ΕΣΑΚΕ σε διάλογο για να βρουν κοινές λύσεις.
- Στις 6 Μαΐου 2009, ο ΠΣΑΚ στέλνει επιστολές στον Ιωαννίδη, αλλά και στον Πρωθυπουργό, τους Υπουργούς Πολιτισμού, Κοινωνικής Απασχόλησης και Γ.Γ.Αθλητισμού. Τους υπενθυμίζει τα προβλήματα και ζητά να δείξουν ευαισθησία για την επίλυσή τους.
- Στις 3 Ιουλίου, δημοσιεύεται στην ιστοσελίδα του ΠΣΑΚ η λίστα με τις οφειλές των ομάδων της Α2 (και της Β’ Εθνικής) προς παίκτες τους. Η λίστα προκαλεί σοκ, αφού 13 από τις 16 ομάδες έχουν εκκρεμότητες με αρκετές να έχουν αφήσει απλήρωτους τους αθλητές τους ακόμη και για 3 ή 5 μήνες!
- Στις 7 Ιουλίου, γνωστοί Έλληνες παίκτες μιλούν για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες μπασκετμπολίστες.
- Μετά από μήνες αδιαφορίας και παντελούς έλλειψης ενδιαφέροντος, ο ΠΣΑΚ βγάζει ανακοίνωση στις 9 Σεπτεμβρίου 2009, επισημαίνοντας ξανά τα κραυγαλέα προβλήματα και ζητά επιτέλους λίγο ενδιαφέρον από την Ομοσπονδία.
- Στις 24 Σεπτέμβρη, μετά από Γενική Συνέλευση με μεγάλη συμμετοχή υπενθυμίζονται τα αιτήματα και μία ημέρα αργότερα ανακοινώνεται η απόφαση για απεργιακές κινητοποιήσεις.
- Στις 9 Νοέμβρη ρυθμίζονται και οι τελευταίες λεπτομέρειες. Η απεργία είναι γεγονός.
Τα ανωτέρω σημεία αποτελούν το χρονικό που ουσιαστικά οδήγησε στη φετινή απεργία. Αν πάμε και πιο πίσω θα βρούμε πολλές ακόμα πιο πολλές κλήσεις σε διάλογο (ενδεικτικά: 12/11/2008 ζητείται συνεργασία με την ΕΟΚ, 9/5/2008 δημοσιοποιείται διόλου τιμητική λίστα οφειλών ομάδων Α1 και Α2, 4/3/2008 προτείνονται λύσεις για τα προβλήματα της Α2, 23/7/2007 αναλύονται τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ)! Μιλάμε, δηλαδή, για μία ιστορία που κρατά περισσότερο από 2 χρόνια με την πλευρά των παικτών να προσκρούει εις ώτα μη ακουόντων.
Μετά από τόσες και τόσες κλήσεις σε διάλογο, μετά την πλήρη αδιαφορία και τις αστείες δικαιολογίες, είναι πολύ δύσκολο να αποδεχθούμε την αφοριστική άποψη ορισμένων δημοσιογράφων που λένε «όχι απεργία, αλλά διάλογος». Οι παίκτες είχαν προειδοποιήσει πολλάκις για όλα αυτά, αλλά κανείς δεν ενδιαφέρθηκε, με εξαίρεση ορισμένα άρθρα που ξεχάστηκαν την επόμενη ημέρα.
Μάλιστα, στις πρώτες αγωνιστικές του πρωταθλήματος σημειώθηκε 5λεπτη ή 10λεπτη καθυστέρηση των τζάμπολ, σα συμβολική και προειδοποιητική ένδειξη διαμαρτυρίας. Ο πολύς κόσμος δεν το έμαθε ποτέ αυτό! Γιατί; Είτε επειδή η τηλεόραση δεν έδειχνε τους αγώνες, είτε επειδή οι δημοσιογράφοι που αναμετέδιδαν αναλώνονταν αυτό το 5λεπτό σε «αθλητικά» σχόλια. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που δεν έδιναν σημασία (ή απλώς το ανέφεραν) στην καθυστέρηση της έναρξης των αγώνων, δηλώνουν τώρα ότι πρέπει να γίνει διάλογος. Μα δε γίνεται να είσαι ενεργός στο χώρο του μπάσκετ και να μιλάς σα να βρίσκεσαι στην απ’ έξω. Πιστεύεις στο διάλογο; Τότε, αφιέρωσε αυτό το 5λεπτο στο να υπενθυμίσεις στον κόσμο τα προβλήματα και να εξηγήσεις γιατί συμβαίνει αυτό, τι έχουν εξαγγείλει οι παίκτες και προς τα πού οδεύει η κατάσταση. Όταν ένας χώρος είναι προβληματικός και εσύ βρίσκεσαι εντός του τότε τα πράγματα είναι απλά: εάν δεν είσαι μέρος της λύσης, είσαι μέρος του προβλήματος.
Η κατάσταση συνοπτικά με αριθμούς: 2 και πλέον χρόνια πέρασαν από την επίσημη έναρξη των εξαγγελιών των παικτών και των κλήσεων σε διάλογο, 9 ολόκληροι μήνες από την έναρξη του χρονικού της σημερινής κατάστασης, κάτι λιγότερο από 2 μήνες από την εξαγγελία της απεργίας μέχρι την οριστική πραγματοποίησή της. Από τις 13/2 μέχρι σήμερα (για να μην το πάμε πιο πίσω) μία γυναίκα θα μπορούσε να είχε μείνει έγκυος και να είχε γεννήσει κιόλας με τελειόμηνη κύηση, αλλά δεν μπορούσε να υπάρξει απάντηση ή να γίνει ουσιαστικός διάλογος για τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ; Ο Ιωαννίδης, ο κατεξοχήν άνθρωπος του μπάσκετ που είδαμε σε σημαντική θέση στην πολιτική, αδιαφόρησε, στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου όλα πάγωσαν (αθάνατη Ελλάδα), ενώ η νέα κυβέρνηση δεν έχει ορίσει ακόμα άνθρωπο υπεύθυνο για θέματα αθλητισμού!
Πώς, λοιπόν, βγαίνουν πολλοί σήμερα και κατηγορούν τους παίκτες ότι δεν κάνουν διάλογο όταν κανείς δεν απαντά στις εκκλήσεις τους; Πώς κρίνουν «άχρηστη» την απεργία όταν κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί ουσιαστικά; Γιατί περιμένουν την τελευταία στιγμή, την τελευταία ημερομηνία για να διαμαρτυρηθούν και να πάρουν θέση, ενώ τόσο καιρό ποιούσαν την νήσσα; Πώς μπορεί να επιτευχθεί η εκ βάθρων αναδιοργάνωση του αθλήματος στην Ελλάδα όταν δεν υπάρχουν άνθρωποι σε καίριες θέσεις που να ασχολούνται;
Θα βρεθεί κάποιος να απαντήσει στα ερωτήματα του απλού κόσμου που συνεχώς πληθαίνουν; Χλωμό. Το σίγουρο είναι ότι ο σκεπτόμενος μπασκετικός φίλαθλος ξέρει τα προβλήματα, ξέρει ποιοι ασχολούνται και ποιοι αδιαφορούν, ξέρει μέχρι και τι πρέπει να γίνει. Για ακόμη μία φορά, όμως, όλοι οι άνθρωποι που ασχολούνται, όλοι όσοι βρίσκονται μέσα στο χώρο, αναλώνονται σε αντιπαραθέσεις, μηδενιστικά σχόλια ή μένουν να εθελοτυφλούν και να αιθεροβατούν.
Η απαίτηση για ρεαλιστικές λύσεις είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Και είπαμε, όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Περιμένουμε τις απόψεις, τα σχόλια και, κυρίως, τις προτάσεις σας. Έχοντας δημιουργήσει έναν καλό μπασκετικό πυρήνα σε αυτό το blog, θα μπορούσε να γίνει μία υγιής (πάντα με σεβασμό στην άποψη του άλλου και ευγένεια) συζήτηση στα σχόλια αυτού του άρθρου τις επόμενες ημέρες.
9 σχόλια:
Ρε συ Ben τι ψαχνεις να βρεις;
Η απεργια δεν ειναι ποτε λυση.Και αυτο δεν στο λενε μονο στο μπασκετ αλλα παντου.Μπορει να σου χρωστανε 5 μηνες μισθους,μπορει να σε απολυουνε,μπορει να σου κοβουν μισθους και υπερωριες ΑΛΛΑ Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΤΕ ΛΥΣΗ.
Κυριως γιατι ετσι χανουν λεφτα.
Ενω πχ με το διαλογο τα προβληματα τρεναρονται,φρεναρονται,αναβαλεται η λυση τους επ'αοριστον και η κατασταση διαιωνιζεται.
Και οι δημοσιογραφοι ξερουν πολυ καλα τι κανουν οταν μιλανε για το η απεργια δεν ειναι ποτε λυση(ειστε ατιμη φαρα οφειλεις να το παραδεχθεις).
Το κακο ειναι πως ο περισσοτερος κοσμος πιστευω εχει αντιληφθει τι παιζεται και ευελπιστω να τους στηριξει.
Το επίπεδο του μπλογκ σας δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με αυτό της ελληνικής δημοσιογραφίας. Ιδίως της αθλητικής. Οι περισσότεροι αθλητικογράφοι (ακόμη και οι κεφαλές όπως λέτε) δεν είναι τίποτα παραπάνω από κάφροι που κονομάνε από ομάδες και κόμματα. Γι' αυτό είμαστε έτσι και δεν μπορούμε να μιλήσουμε και να συζητήσουμε καν.
Εγώ θεωρώ ότι καλώς έγινε η απεργία, καθώς όλοι αδιαφορούν για το μπάσκετ. Όταν κανένας άλλος τρόπος δεν οδηγεί στη λύση, πρέπει το μαγαζί να κλείσει μέχρι κάποιοι να ακούσουν όσους δούλευαν μέσα και τώρα φωνάζουν.
Η απεργία δεν είναι λύση, όντως... Συνήθως οι απεργοί ζημιώνονται, απλά... υπάρχει εναλλακτική λύση? Μάλλον όχι. Μετά την απεργία τι?
Επομένως, η απεργία είναι μονόδρομος και καλά κάνουν και απεργούν, για μένα το λάθος τους είναι που δεν το έκαναν νωρίτερα.
Έχω μια διαφωνία σε μερικά από τα αιτήματα, αλλά επί της ουσίας και στα σημαντικότερα από αυτά έχουν δίκιο, οπότε αυτό κρατάω. Τη διαφωνία μου για το αίτημα περί περιορισμού των ξένων την έχω εκφράσει ξανά, οπότε δεν έχει νόημα να την ξαναγράψω.
Σε γενικές γραμμές, η απεργία ήταν μία κίνηση που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και καιρό.
Κάτι ψέλλισα περί εμπάργκο αλλά δεν είναι και το πιο εύκολο. Απλά θεωρώ ότι οι συνθήκες είναι αρκετά ώριμες για να επιχειρηθεί κάτι τέτοιο και θα ήθελα πάρα πολύ να το δω!
Οι δημοσιογράφοι αποκαλούνται ΑΡΔ πολλές φορές, και ξέρουμε γιατί. Ορισμένοι από αυτούς όχι άδικα, χαλάνε την πιάτσα και δίνουν το άσχημο όνομα σε ολόκληρο τον κλάδο. Εκτιμώ πως οι περισσότεροι από εμάς είμαστε σε θέση να κρίνουμε πότε ένας δημοσιογράφος είναι αντικειμενικός και πότε όχι.
Εν κατακλείδι, είμαι υπέρ της απεργίας, σαν ιδέα, σαν μέτρο, όχι υπέρ όλων των αιτημάτων αλλά όπως και να το κάνουμε, δεν είναι σώφρον να παίρνουμε το μέρος των συγκεκριμένων εργοδοτών και όχι των εργαζομένων. Κι ας μην ξεχνάμε, δεν αμοίβονται όλοι με 100000 και άνω...
Προσωπικά, θεωρώ οτι η κίνηση της απεργίας ήταν σωστή. Η κατάσταση έχει φτάσει πια στο μη περαιτέρω και αφού οι παίκτες έβλεπαν αδιαφορία από παντού κατέληξαν εκεί ως μονόδρομο.
Οι περισσότεροι πράγματι έλεγαν και έγραφαν ότι η απεργία είναι άστοχη και άκαιρη. Αυτό που έπρεπε να σχολιάσουν όμως είναι οι λόγοι που φτάσαμε στην απεργία αλλά και την συντονισμένη αδιαφορία που υπάρχει σε όλα τα μέτωπα.
Η αντιμετώπιση των προβλημάτων πρέπει να γίνει συλλογικά από όλους τους φορείς(ΠΣΑΚ,ΕΣΑΚΕ,ΕΟΚ) και με κοινή γραμμή πλεύσης διαφορετικά το μπάσκετ θα συνεχίζει να παρακμάζει.
Το κακό είναι ότι οι μόνοι που βαρέθηκαν να είναι θεατές σε αυτές τις κωμικοτραγικές καταστάσεις που ζει το μπάσκετ είναι οι παίκτες, οι οποίοι ασφαλώς και δεν είναι άμοιροι ευθυνών.
Οι ομάδες είναι καιρός να ενεργοποιηθούν και να δράσουν συντονισμένα μέσω ΕΣΑΚΕ ή με κάποια άλλη συλλογική κίνηση (βλ. superleague), ώστε να παρθούν σημαντικές αποφάσεις για το καλό του ίδιου του αθλήματος, η πορεία του οποίου δυστυχώς ολοένα και φθίνει.
Σε αρκετά βασικά θέματα όλοι οι φορείς μπορούν να συμφωνήσουν αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει ισχυρή θέληση ή αν θέλετε αυτοί που διοικούν δεν αγαπούν το μπάσκετ και δεν νοιάζονται γι'αυτό καθεαυτό. Μάλλον βρέθηκαν τυχαία ή από σπόντα σε αυτές τις θέσεις. Χαρακτηριστική είναι η κατάσταση στον ΕΣΑΚΕ. Αν δεν κάνω λάθος, στις τελευταίες εκλογές ήταν υποψήφιος ο πρώην πρόεδρος του ΠΓΣΣ κ.Λιανός και είχε παρουσιάσει σχέδιο με συγκεκριμένες προτάσεις για να κάνει η λίγκα το βήμα παραπάνω. Ε, αφού εκ του αποτελέσματος είδε την έλλειψη διάθεσης αποχώρησε απογοητευμένος από τον χώρο. Παρόμοιο σκηνικό και στις προτελευταίες εκλογές όπου υποψήφιος πρόεδρος ήταν ο του Αμαρουσίου κ.Αλεξανδρής που η ομάδα του ήταν και η πρώτη που είχε προτείνει τις μεσημεριανές μεταδόσεις των αγώνων. Κανείς και τότε δεν ήθελε να προχωρήσει. Με την πάροδο των ετών είδαμε που φτάσαμε. Οι ομάδες να ζητιανεύουν κάθε χρόνο σε πολιτεία,ΟΠΑΠ και ΕΡΤ και να συζητούν ακόμη και για την εκχώρηση των τηλεοπτικών δικαιωμάτων χωρίς αντίτιμο!!! Εν ολίγοις, πιάσαμε πάτο!
Η λύση θα δοθεί μόνο όταν και οι ίδιες οι ομάδες Α1 και Α2 καταλάβουν ότι έτσι δεν γίνεται τίποτα και σταματήσουν να βολεύονται σε ένα αρρωστημένο σκηνικό που βλάπτει τους πάντες και το κυριότερο αποξενώνει την πλειοψηφία του κόσμου.
Πρέπει πλέον να παρθούν ρηξικέλευθες αποφάσεις και αφού κανείς πραγματικά δεν νοιάζεται και οι δυνατοί ΠΑΟ,ΟΣΦΠ ενδιαφέρονατι μόνο για την προσωπική κόντρα τους χωρίς να παίρνουν κάποια ουσιαστική για το άθλημα πρωτοβουλία, οι παίκτες ορθώς να απεργήσουν και κατά την γνώμη μου να μπει λουκέτο στο μαγαζί μέχρις ότου αποφασίσουν να ενδιαφερθούμ όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς.
Γιώργος Β.
Διαπίστωσα με έκπληξη πως σε γενικές γραμμές πολλοί έλεγαν πως τα αιτήματα των παικτών είναι δίκαια αλλά η απεργία λάθος και πως έτσι οδηγείται το ελληνικό μπάσκετ σε ακόμα περισσότερο μαρασμό και αυτοκαταστροφή. Δύο επιχειρήματα είναι πως απ' την στιγμή που οι "ιδιοκτήτες" μπαίνουν μέσα πως μπορεί να έχουν απαιτήσεις οι αθλητές και επίσης πως ακόμα και στην Α2 πολλά λεφτά τα παίρνουν οι παίκτες χωρίς αυτά να φαίνονται. Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει το τελευταίο ούτε για τι ποσά μιλάμε αλλά απορώ:
1)Είναι η καταστροφή του μπάσκετ η απεργία; Μήπως επειδή τα κανάλια χρυσοπληρώνουν για να δείχνουν τα παιχνίδια σε Α1 και Α2, ή επειδή οι κερκίδες είναι γεμάτες; Και αν πολύς κόσμος άκουσε ή θυμήθηκε ότι υπάρχει Α2 η αιτία ήταν αυτή η απεργία.
2) Το ότι οι ιδιοκτήτες μπαίνουν μέσα δεν είναι δικαιολογία, το ξέρουν εξ' αρχής ας μην πρόσφεραν τους μισθούς που προσφέρουν ούτε μπορούμε να κατηγορούμε όπως άκουσα τους παίκτες επειδή πάνε σε ομάδες που ξέρουν ότι είναι αφερέγγυες και δεν θα τους πληρώσουν. Δηλαδή έπρεπε να κάθονται σπίτια τους και να περιμένουν προσφορά από τις λίγες ομάδες που είναι αξιόπιστες;
3) Ένα σχόλιο για το "Πάμε Στοίχημα", είμαι περιστασιακός παίκτης και θα ήθελα να παίζω παιχνίδια του μπάσκετ, είναι όμως αποτρεπτικό. Δεν υπάρχουν αγώνες που μπορείς να τους παίξεις δυάδες ή μόνους, οι αγώνες είναι όλοι με πλεονέκτημα πόντων και ακόμα και αυτά τα πλεονεκτήματα ειδικά για τους αγώνες του NBA τα μαθαίνεις τελευταία στιγμή. Έτσι στην ουσία δεν παίζεις με τις αποδόσεις και τις πιθανότητες, απλώς παίζεις ρουλέτα με τις πιθατότες συντριπτικά εναντίον σου.
Συμφωνω απολυτα με το αρθρο σας, και μου ειχε προξενησει μεγαλη εκπληξη η σταση της πλειοψηφιας των δημοσιογραφων απεναντι στους αθλητες. Δεν εδειχναν απλα οτι διαφωνουν, αλλα καποιοι εβγαζαν και μια κακια... "Θα τα φανε το κεφαλι τους. Το γεναρη κλαινε μετα τη δηλωση του ΟΣΦΠ" κ.α.
Σιγουρα οπως αναφερθηκε και πιο οανω καποια απο τα αιτηματα ειναι ατοπα, αλλα παντα ετσι γινεται σε αυτες τις περιπτωσεις. Ζητας πολλα γηια να παρεις τα μισα...
το μόνο κακό με την απεργία είναι ότι έγινε καθυστερημένα. δυο χρόνια κοροϊδίας είναι πολλά. το άλλο θέμα είναι ότι δεν πρέπει να σταματήσουν εδώ τις απεργιακές κινητοποιήσεις. ας μου επιτραπεί η έκφραση αλλά "τσούζει" πολλούς η απεργία και αυτό γίνεται κάτι περισσότερο από σαφές από τον τρόπο με τον οποίο αντέδρασαν τα πάσης φύσεως τσιράκια..
για το ζήτημα της μείωσης των ξένων νομίζω ότι κακώς το φέρνει στην επιφάνεια ο πσαπ. όχι τόσο γιατί είναι άδικο αίτημα (που προσωπικά δεν το θεωρώ σωστό αλλά μικρή σημασία έχει αυτό) αλλά γιατί χάνουν την απήχηση σε ένα μεγάλο μέρος του κόσμου, ο οποίος δυστυχώς βάζει τα οπαδικά του αισθήματα πάνω από όλα. αυτός ο κόσμος βλέπει με κακό μάτι τη μείωση των ξένων της ομάδας του και κατά συνέπεια με κακό μάτι την ίδια την απεργία
παντως καλο ειναι να μην εθελοτυφλει και ο ΠΣΑΚ σε καποια πραγματα πχ διπλα συμβολαια...
Ειδικα όταν ακομα και ο πρόεδρος του κανει συμβολαιο 10-15χιλιαρικα και πριμ 110...
Κατ' αρχάς μου δημιουργείται η εντύπωση ότι η απεργία πέρασε και δεν ακούμπησε. Η αποτελεσματική απεργία, όπως πάντα σε αυτές τις περιπτώσεις, μάλλον είναι η απεργία διαρκείας. Το θέμα είναι ότι κάτι τέτοιο αποκλείεται να γίνει, για χίλιους δύο λόγους. Στο NBA όμως, αν θυμάμαι καλά, έτσι έγινε.
Επίσης, επειδή υπερασπιζόμαστε την απεργία, οφείλουμε να πούμε ότι η απεργία είναι γενική, όχι όπου ...με παίρνει. Τουτέστιν και ευρωλίγκα, και παντού. Ομελέτα φτιάχνεις μόνο αν σπάσεις αυγά. Το ζήτημα/εμπόδιο που προκύπτει, είναι ότι αυτοί που αγωνίζονται στην ευρωλίγκα δεν έχουν ουσιαστικά προβλήματα, και γενικώς είναι προς τιμήν των παικτών των μεγάλων ομάδων που διατηρούν αυτό το συμπαγές μέτωπο. Όμως και μετά την ανακοίνωση του Ολυμπιακού, τα πράγματα θα αρχίσουν να ζορίζουν και κανείς δεν ξέρει αν θα διατηρηθεί έτσι.
Αναφορικά με τους επιχειρηματίες που "δε βγαίνουν", είναι μάλλον σκέτη κοροϊδία. Πρώτα απ' όλα, αν δε βγαίνουν και δε νοιάζονται, ας πάνε σπίτια τους. Αν όμως νοιάζονται, ας δουν τι μπορούν να κάνουν ώστε να ανέβει το επίπεδο και η προβολή του αθλήματος. Γιατί, κακά τα ψέματα, καλές ομάδες έχουμε. Και καλούς παίκτες (έλληνες/ξένους) έχουμε, όχι μόνο σε ΠΑΟ - ΟΣΦΠ. Αλλού πάσχουμε - και δεν είναι της παρούσης να το συνεχίσω.
Όμως εγώ δεν ξέρω πουθενά στον κόσμο επιχειρηματίες (όχι έναν και δύο μεμονωμένα, αλλά εν προκειμένω ένα ολόκληρο σύνολο!) να διατηρούν δραστηριότητες που δεν είναι επικερδείς. Και κάπου εδώ μπαίνει το ζήτημα των τεράστιων επενδύσεων με ελάχιστη απόδοση -ας μη γίνω πιο συγκεκριμένος. Τι συμπέρασμα βγάζω εγώ; Μαύρα λεφτά. Ξεκάθαρα...Είμαι ένας ανώνυμος (σχετικά) χρήστης και το λέω, καταλαβαίνω ότι αντίστοιχα ένας δημοσιογράφος δε μπορεί με τόση άνεση να το πει.
Σε αυτό το σημείο ούτε οι παίκτες είναι άμοιροι ευθυνών, καθώς οι απολαβές που δηλώνουν σε πολλές περιπτώσεις είναι πλασματικές.
Που πας έτσι, όμως;
Τέλος, αναφορικά με τους ξένους, όσο το ζήτημα έχει να κάνει με τους τρεις αμερικανούς, είναι χαζό. Οι τρεις αμερικάνοι ανεβάζουν το επίπεδο των ομάδων και του ανταγωνισμού, χωρίς το αντίστοιχο κόστος. Ως ένα βαθμό,κλείνουν και λίγο την ψαλίδα. Το πρόβλημα είναι οι κοινοτικοί. Αυτοί παίρνουν τις θέσεις των ελλήνων παικτών, χωρίς πάντα να το αξίζουν. Κάπου κοιτάμε και την ποιότητα της ομάδας, και ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτά που προσφέρουν οι περισσότεροι αμερικάνοι, λίγοι Έλληνες παίκτες (πλην επιπέδου εθνικής) μπορούν να τα προσφέρουν. Αντίθετα, οι μισοί (ρολίστες) κοινοτικοί θα μπορούσαν εύκολα να αντικατασταθούν από αντίστοιχους Έλληνες. Αυτή η κατεύθυνση είναι μονόδρομος, αν θέλουμε και οι ομάδες μας να διατηρούνται σε υψηλό επίπεδο, και ο χρόνος των Ελλήνων παικτών να αυξηθεί. Κάπου εδώ όμως, μπαίνει και το άλλο ακανθώδες ζήτημα των ελληνικών ταλέντων, που συσσωρεύονται στις μεγάλες ομάδες, ή στην καλύτερη περίπτωση δίνονται δανεικοί.
arisff
ΥΓ1. Ποια η γνώμη σας για ...Salary Cap?
ΥΓ2. Δεν αναφέρομαι καθόλου στους δημοσιογράφους, γιατί θα μπορούσα να χύνω δηλητήριο ως το πρωί. Και η αλήθεια είναι ότι οι αθλητικοί μπροστά στους πολιτικούς δημοσιογράφους είναι ...απλές οδοντόκρεμες , ως προς την προβολή και αντιμετώπιση των προβλημάτων, και των αντιδρώντων.
ΥΓ3. Δεν τσουβαλιάζω όλους τους δημοσιογράφους, ούτε όλους τους πολίτες ό,τι μασάνε από αυτά τα κόλπα. Αλλά την πραγματικότητα και τις εξελίξεις τις διαμορφώνει αυτή η γ***μένη η "κοινή γνώμη"... Και όχι η σκέψη των ανθρώπων, η προσωπική κρίση και η διάθεση για δράση.
...το παράκανα λίγο στην έκταση του σχολίου.
Δημοσίευση σχολίου