Με ωραία παιχνίδια ξεκίνησε η 4η αγωνιστική στην Α1. Σε θέαμα ξεχώρισε το παιχνίδι στα Τρίκαλα, απ’ όπου ο Πανελλήνιος πέρασε αλώβητος πάρα πολύ δύσκολα.
Και πέρσι είχαμε σχολιάσει τη διάθεση των Τρικάλων για πολύ μεγάλα σκορ στην έδρα τους. Συγκεκριμένα, τα Τρίκαλα, παρότι τερμάτισαν στη 12η θέση είχαν την 7η καλύτερη επίθεση, ενώ το νούμερο αυτό ανεβαίνει αν μετρήσουμε τα εντός έδρας παιχνίδια τους μόνο (στα οποία πάνε σε μεγάλα σκορ), καθώς πέρσι σε 10 από τα 13 εντός έδρας ξεπέρασαν τους 70 πόντους και σε 4 από αυτά πήγαν πάνω από τους 80.
Είχα εκφράσει και πέρσι την απορία μου αν αυτός είναι τρόπος για να κερδίζει καλύτερους αντιπάλους, το ίδιο εξακολουθώ να κάνω και φέτος. Πάντως, το Σάββατο τα Τρίκαλα ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχα και πάλεψαν ως το τέλος. Ο Πανελλήνιος ουσιαστικά είχε τον έλεγχο του αγώνα σε όλη τη διάρκειά του, αλλά όσο πλησιάζαμε στο τέλος, το ματς ήταν όλο και περισσότερο ντέρμπι. Έφτασε τελικά να κριθεί στην τελευταία επίθεση, όπου ο Αγγέλου είχε στήσει τελείως λάθος την ομάδα του στο παρκέ.
Δεν έχει σημασία το γεγονός πως ήθελε να πάρει το σουτ ο Έιμπραμς (στο ματς έδειξε εύγλωττα γιατί πανηγύριζαν οι Τρικαλινοί το καλοκαίρι που τον πήραν), αυτό ήταν λογικό. Το σημείο στο οποίο απέτυχε η άμυνα ήταν το γεγονός ότι η επαναφορά έγινε στα 9 μέτρα σε ψηλό παίκτη. Θεωρώ άδικο να πω ότι ο Σίμτσακ ήταν ο μοιραίος του αγώνα, αφού αυτός πέταξε την μπάλα από τα 7,5 μέτρα στην εκπνοή. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν μοιραίο, αυτός θα ήταν ο Αγγέλου. Με τόσο λίγο χρόνο δεν κάνεις επαναφορά στα 9 μέτρα σε παίκτη που δεν μπορεί ούτε να σκοράρει από εκεί, ούτε να κάνει ντρίμπλα και να απειλήσει, αλλά ούτε και να έχει τα γρήγορα αντανακλαστικά να δει πώς βγαίνει η φάση. Σε αυτό δεν φταίει ο σέντερ, δεν είναι η δουλειά του στο παρκέ να το κάνει.
Ο Χαραλαμπίδης έδωσε σεμινάριο άμυνας αφήνοντας τον Αποστολίδη τελείως ελεύθερο να κάνει την επαναφορά και προσπαθώντας να βραχυκυκλώσει τον Σίμτσακ έστω και για ένα δευτερόλεπτο. Τα κατάφερε, ο Σίμτσακ δίστασε, όλοι οι άλλοι μαρκαρίστηκαν, εκείνος αναγκάστηκε να πάρει το σουτ. Και τα «δεν είδε τον Πάουελ στα αριστερά στο τρίποντο» και «δεν είδε τον Αποστολίδη που έκοβε στο καλάθι» που είπε ο σχολιαστής (όπως πάντα λανθασμένα) προφανώς και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, γιατί ο Σίμτσακ δεν είναι ούτε πλέι μέικερ για να περάσει σκαστή πάσα τρύπα ανάμεσα σε 3 αμυντικούς στον Αποστολίδη, ούτε περιφερειακός για να σκεφτεί γρήγορα ποια λύση είναι η καλύτερη. Έτσι είναι το μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια. Ο Αγγέλου δεν θα έπρεπε να ρισκάρει τόσο, θα έπρεπε να βγάλει τον Έιμπραμς ή τον Πάουελ να πάρουν την μπάλα στην επαναφορά και επ’ ουδενί σέντερ.
Πέραν τούτου, το ματς πήγε σε πάρα πολύ ψηλό σκορ, καθώς οι δύο ομάδες ήταν εξωφρενικά εύστοχες. Τα Τρίκαλα είχαν 71% στα δίποντα και 39% στα τρίποντα, ενώ ο Πανελλήνιος 60% στα δίποντα και 55% στα τρίποντα. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι το παιχνίδι είχε ως επί το πλείστον χαλαρές άμυνες. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν τα πολλά φάουλ που σφυρίχτηκαν από τους διαιτητές. Τα 53 φάουλ (συνολικά) δεν είναι βέβαια ρεκόρ (έχουμε δει και πιο… θεαματικά νούμερα), αλλά σημαίνουν εν ολίγοις ότι έφταναν για να αποβληθούν… 10 από τους 24 παίκτες, ενώ είχαμε ένα φάουλ ανά 45 δευτερόλεπτα, δηλαδή ουσιαστικά επίθεση παρά επίθεση σταματούσε για φάουλ (αν σε αυτό το νούμερο βάλουμε και τα 22 λάθη, τότε έχουμε μια διακοπή κάθε 32 δευτερόλεπτα στον αγώνα). Αυτός ήταν και ο λόγος που το ματς κούρασε κάπως παρότι είχε ωραίο θέαμα και υψηλό σκορ.
Στο Περιστέρι, οι γηπεδούχοι επέστρεψαν από το -14 κάνοντας ένα μεγάλο δεύτερο ημίχρονο, για να πάρουν μια πολύ σημαντική νίκη. Όλο το σκηνικό ανατράπηκε στην 3η περίοδο, που το Περιστέρι έτρεξε ένα επιμέρους 26-14 για να κάνει το -11 μέσα σε 10 λεπτά +1. Μετά είχε μπει το νερό στο αυλάκι για μια ομάδα που έχει πάρα πολύ καλούς Αμερικανούς και, εν συνεπεία, δύσκολα κολλάει στην επίθεση στα κρίσιμα. Αυτό είναι κάτι που μόνο το Περιστέρι έχει από όλες τις ομάδες της «κατηγορίας» του, καθώς Άρνολντ, Ντάνιελς, Χάμοντς και Φάιζον στην ίδια πεντάδα αποτελούν εγγύηση για το σκοράρισμα. Στις πολλές ενστάσεις που υπήρχαν για καλή άμυνα με αυτή την πεντάδα, έβαλε τέλος ο Αντώνης Μάντζαρης, που μπορεί να πέτυχε 9 πόντους, αλλά τη διαφορά την έκανε από το κέντρο και πίσω. Εκεί ήταν απίστευτος, έδεσε ολόκληρη την ομάδα, έβγαλε φάσεις που έκριναν το ματς και θεωρώ πως ήταν ο MVP του αγώνα, παρά την καταπληκτική εμφάνιση του Άρνολντ, που ξεκάθαρα είναι παίκτης πολύ υψηλού επιπέδου για κάθε ομάδα της Α1.
Μιας και μίλησα για σημεία που έκριναν τον αγώνα, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ στην αμίμητη απόφαση των διαιτητών να καταμετρήσουν το καλάθι του Άρνολντ στο 66-62 με 46 δευτερόλεπτα να απομένουν. Η μπάλα ξεκάθαρα δεν έχει βρει ταμπλό, ούτε είναι στην κάθοδο, οπότε η τάπα του Ντόζιερ είναι νόμιμη. Αν και ο σχολιαστής έσπευσε να πει πως… η φάση δεν έκρινε το ματς, μάλλον έβλεπε άλλο ματς, καθώς νομίζω ότι άλλο 4 πόντοι και η μπάλα δική σου με 45 δευτερόλεπτα και άλλο 6 πόντοι διαφοράς.
Ο Πανιώνιος πήρε σημαντική νίκη από τον ΓΣ «Ολύμπια», καθώς κέρδισε με 9 πόντους μια ομάδα που θα εμφανιστεί λογικά μεταμορφωμένη στη συνέχεια. Ο ΓΣ είχε 4 νέους παίκτες στη σύνθεσή του και ήταν φανερό ότι θέλει πίστωση χρόνου για να βρει χημεία. Κόμματος, Αλιέβας, Σπανός και Ντεβίν Γκριν, μπορούν μαζί με τους Ντέμοντ Γκριν, Μάσι, Μπάτλερ, Τόντιτς, αλλά και Παπαχρήστο, Παπακώστα και Μπόγδανο να αλλάξουν τη διαφαινόμενη μοίρα της ομάδας και να την οδηγήσουν στην παραμονή της στην Α1. Σίγουρα πάντως θέλουν χρόνο, καθώς και οι 4 φαινόταν ότι δεν έχουν βρει τα πατήματά τους. Ο Πανιώνιος, απ’ την άλλη, ήταν τυχερός γιατί αυτό το ματς (προσωπική εκτίμηση) σε δύο εβδομάδες δεν θα το κέρδιζε με τέτοια απόδοση.
Τελευταία στάση της ημέρας στο κλειστό του Ηλυσιακού και στη νίκη του Άρη. Οι «κίτρινοι» έλεγξαν το παιχνίδι, δεν ήταν εύκολο να το κερδίσουν, δεν θεωρώ τον Ηλυσιακό ομάδα της πλάκας, ιδίως στην έδρα του. Ο Άρης έδειξε χαρακτήρα, είχε από την αρχή σχεδόν το προβάδισμα, ενώ δεν έδειξε να νιώθει άβολα στο χαμηλό τέμπο των γηπεδούχων. Όταν στο τέλος το παιχνίδι έκλεισε (51-54 με 2:31) ο Άρης είχε το χαρακτήρα και την εμπειρία να βάλει τους πόντους που έπρεπε, κάτι που του χαρίζει το φετινό του ρόστερ. Ο Ντίξον έδειξε γιατί θεωρείται καλός σκόρερ, ο Κλαρκ βρίσκει το νέο του ρόλο (μην ξεχνάμε ότι πια έχουμε πληθώρα σκόρερ στην περιφέρεια), ενώ αυτά που μπορούν να προβληματίσουν είναι ότι δεν έχει καταφέρει ακόμη ο Κατσικάρης να πάρει καλό ματς από όλους τους περιφερειακούς του στο ίδιο παιχνίδι, ενώ ο Ρίτσαρντσον εξακολουθεί να μην… ενθουσιάζει. Βέβαια, από εδώ και πέρα θα κριθεί, καθώς τα ματς με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό δεν αποτελούν κριτήριο. Ο Ηλυσιακός έχει πιάσει το λαχείο με τον Κάρτερ (όπως… γνωρίζαμε ήδη), αλλά θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί κιόλας, ιδίως εφόσον έχει Κάμινγκς και Πετγουέι στην ομάδα.
Αφήνω για το επόμενο άρθρο (ή εκείνο της Δευτέρας) το σχολιασμό ενός θέματος που πραγματικά με στενοχωρεί και με ενοχλεί από την αρχή της σεζόν.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Παρότι δεν αναφέρεται ως τηλεοπτικό, το ματς Παναθηναϊκός-Μαρούσι θα το δείξει ο ΣΚΑΪ στις 19:00. Για τα τηλεοπτικά θα τα πούμε και την Κυριακή αναλυτικά.
Και πέρσι είχαμε σχολιάσει τη διάθεση των Τρικάλων για πολύ μεγάλα σκορ στην έδρα τους. Συγκεκριμένα, τα Τρίκαλα, παρότι τερμάτισαν στη 12η θέση είχαν την 7η καλύτερη επίθεση, ενώ το νούμερο αυτό ανεβαίνει αν μετρήσουμε τα εντός έδρας παιχνίδια τους μόνο (στα οποία πάνε σε μεγάλα σκορ), καθώς πέρσι σε 10 από τα 13 εντός έδρας ξεπέρασαν τους 70 πόντους και σε 4 από αυτά πήγαν πάνω από τους 80.
Είχα εκφράσει και πέρσι την απορία μου αν αυτός είναι τρόπος για να κερδίζει καλύτερους αντιπάλους, το ίδιο εξακολουθώ να κάνω και φέτος. Πάντως, το Σάββατο τα Τρίκαλα ήταν ιδιαίτερα αξιόμαχα και πάλεψαν ως το τέλος. Ο Πανελλήνιος ουσιαστικά είχε τον έλεγχο του αγώνα σε όλη τη διάρκειά του, αλλά όσο πλησιάζαμε στο τέλος, το ματς ήταν όλο και περισσότερο ντέρμπι. Έφτασε τελικά να κριθεί στην τελευταία επίθεση, όπου ο Αγγέλου είχε στήσει τελείως λάθος την ομάδα του στο παρκέ.
Δεν έχει σημασία το γεγονός πως ήθελε να πάρει το σουτ ο Έιμπραμς (στο ματς έδειξε εύγλωττα γιατί πανηγύριζαν οι Τρικαλινοί το καλοκαίρι που τον πήραν), αυτό ήταν λογικό. Το σημείο στο οποίο απέτυχε η άμυνα ήταν το γεγονός ότι η επαναφορά έγινε στα 9 μέτρα σε ψηλό παίκτη. Θεωρώ άδικο να πω ότι ο Σίμτσακ ήταν ο μοιραίος του αγώνα, αφού αυτός πέταξε την μπάλα από τα 7,5 μέτρα στην εκπνοή. Αν έπρεπε να διαλέξω έναν μοιραίο, αυτός θα ήταν ο Αγγέλου. Με τόσο λίγο χρόνο δεν κάνεις επαναφορά στα 9 μέτρα σε παίκτη που δεν μπορεί ούτε να σκοράρει από εκεί, ούτε να κάνει ντρίμπλα και να απειλήσει, αλλά ούτε και να έχει τα γρήγορα αντανακλαστικά να δει πώς βγαίνει η φάση. Σε αυτό δεν φταίει ο σέντερ, δεν είναι η δουλειά του στο παρκέ να το κάνει.
Ο Χαραλαμπίδης έδωσε σεμινάριο άμυνας αφήνοντας τον Αποστολίδη τελείως ελεύθερο να κάνει την επαναφορά και προσπαθώντας να βραχυκυκλώσει τον Σίμτσακ έστω και για ένα δευτερόλεπτο. Τα κατάφερε, ο Σίμτσακ δίστασε, όλοι οι άλλοι μαρκαρίστηκαν, εκείνος αναγκάστηκε να πάρει το σουτ. Και τα «δεν είδε τον Πάουελ στα αριστερά στο τρίποντο» και «δεν είδε τον Αποστολίδη που έκοβε στο καλάθι» που είπε ο σχολιαστής (όπως πάντα λανθασμένα) προφανώς και δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, γιατί ο Σίμτσακ δεν είναι ούτε πλέι μέικερ για να περάσει σκαστή πάσα τρύπα ανάμεσα σε 3 αμυντικούς στον Αποστολίδη, ούτε περιφερειακός για να σκεφτεί γρήγορα ποια λύση είναι η καλύτερη. Έτσι είναι το μπάσκετ, εδώ και πολλά χρόνια. Ο Αγγέλου δεν θα έπρεπε να ρισκάρει τόσο, θα έπρεπε να βγάλει τον Έιμπραμς ή τον Πάουελ να πάρουν την μπάλα στην επαναφορά και επ’ ουδενί σέντερ.
Πέραν τούτου, το ματς πήγε σε πάρα πολύ ψηλό σκορ, καθώς οι δύο ομάδες ήταν εξωφρενικά εύστοχες. Τα Τρίκαλα είχαν 71% στα δίποντα και 39% στα τρίποντα, ενώ ο Πανελλήνιος 60% στα δίποντα και 55% στα τρίποντα. Αυτό είναι ένα δείγμα ότι το παιχνίδι είχε ως επί το πλείστον χαλαρές άμυνες. Ένα άλλο χαρακτηριστικό του αγώνα ήταν τα πολλά φάουλ που σφυρίχτηκαν από τους διαιτητές. Τα 53 φάουλ (συνολικά) δεν είναι βέβαια ρεκόρ (έχουμε δει και πιο… θεαματικά νούμερα), αλλά σημαίνουν εν ολίγοις ότι έφταναν για να αποβληθούν… 10 από τους 24 παίκτες, ενώ είχαμε ένα φάουλ ανά 45 δευτερόλεπτα, δηλαδή ουσιαστικά επίθεση παρά επίθεση σταματούσε για φάουλ (αν σε αυτό το νούμερο βάλουμε και τα 22 λάθη, τότε έχουμε μια διακοπή κάθε 32 δευτερόλεπτα στον αγώνα). Αυτός ήταν και ο λόγος που το ματς κούρασε κάπως παρότι είχε ωραίο θέαμα και υψηλό σκορ.
Στο Περιστέρι, οι γηπεδούχοι επέστρεψαν από το -14 κάνοντας ένα μεγάλο δεύτερο ημίχρονο, για να πάρουν μια πολύ σημαντική νίκη. Όλο το σκηνικό ανατράπηκε στην 3η περίοδο, που το Περιστέρι έτρεξε ένα επιμέρους 26-14 για να κάνει το -11 μέσα σε 10 λεπτά +1. Μετά είχε μπει το νερό στο αυλάκι για μια ομάδα που έχει πάρα πολύ καλούς Αμερικανούς και, εν συνεπεία, δύσκολα κολλάει στην επίθεση στα κρίσιμα. Αυτό είναι κάτι που μόνο το Περιστέρι έχει από όλες τις ομάδες της «κατηγορίας» του, καθώς Άρνολντ, Ντάνιελς, Χάμοντς και Φάιζον στην ίδια πεντάδα αποτελούν εγγύηση για το σκοράρισμα. Στις πολλές ενστάσεις που υπήρχαν για καλή άμυνα με αυτή την πεντάδα, έβαλε τέλος ο Αντώνης Μάντζαρης, που μπορεί να πέτυχε 9 πόντους, αλλά τη διαφορά την έκανε από το κέντρο και πίσω. Εκεί ήταν απίστευτος, έδεσε ολόκληρη την ομάδα, έβγαλε φάσεις που έκριναν το ματς και θεωρώ πως ήταν ο MVP του αγώνα, παρά την καταπληκτική εμφάνιση του Άρνολντ, που ξεκάθαρα είναι παίκτης πολύ υψηλού επιπέδου για κάθε ομάδα της Α1.
Μιας και μίλησα για σημεία που έκριναν τον αγώνα, δεν μπορώ παρά να αναφερθώ στην αμίμητη απόφαση των διαιτητών να καταμετρήσουν το καλάθι του Άρνολντ στο 66-62 με 46 δευτερόλεπτα να απομένουν. Η μπάλα ξεκάθαρα δεν έχει βρει ταμπλό, ούτε είναι στην κάθοδο, οπότε η τάπα του Ντόζιερ είναι νόμιμη. Αν και ο σχολιαστής έσπευσε να πει πως… η φάση δεν έκρινε το ματς, μάλλον έβλεπε άλλο ματς, καθώς νομίζω ότι άλλο 4 πόντοι και η μπάλα δική σου με 45 δευτερόλεπτα και άλλο 6 πόντοι διαφοράς.
Ο Πανιώνιος πήρε σημαντική νίκη από τον ΓΣ «Ολύμπια», καθώς κέρδισε με 9 πόντους μια ομάδα που θα εμφανιστεί λογικά μεταμορφωμένη στη συνέχεια. Ο ΓΣ είχε 4 νέους παίκτες στη σύνθεσή του και ήταν φανερό ότι θέλει πίστωση χρόνου για να βρει χημεία. Κόμματος, Αλιέβας, Σπανός και Ντεβίν Γκριν, μπορούν μαζί με τους Ντέμοντ Γκριν, Μάσι, Μπάτλερ, Τόντιτς, αλλά και Παπαχρήστο, Παπακώστα και Μπόγδανο να αλλάξουν τη διαφαινόμενη μοίρα της ομάδας και να την οδηγήσουν στην παραμονή της στην Α1. Σίγουρα πάντως θέλουν χρόνο, καθώς και οι 4 φαινόταν ότι δεν έχουν βρει τα πατήματά τους. Ο Πανιώνιος, απ’ την άλλη, ήταν τυχερός γιατί αυτό το ματς (προσωπική εκτίμηση) σε δύο εβδομάδες δεν θα το κέρδιζε με τέτοια απόδοση.
Τελευταία στάση της ημέρας στο κλειστό του Ηλυσιακού και στη νίκη του Άρη. Οι «κίτρινοι» έλεγξαν το παιχνίδι, δεν ήταν εύκολο να το κερδίσουν, δεν θεωρώ τον Ηλυσιακό ομάδα της πλάκας, ιδίως στην έδρα του. Ο Άρης έδειξε χαρακτήρα, είχε από την αρχή σχεδόν το προβάδισμα, ενώ δεν έδειξε να νιώθει άβολα στο χαμηλό τέμπο των γηπεδούχων. Όταν στο τέλος το παιχνίδι έκλεισε (51-54 με 2:31) ο Άρης είχε το χαρακτήρα και την εμπειρία να βάλει τους πόντους που έπρεπε, κάτι που του χαρίζει το φετινό του ρόστερ. Ο Ντίξον έδειξε γιατί θεωρείται καλός σκόρερ, ο Κλαρκ βρίσκει το νέο του ρόλο (μην ξεχνάμε ότι πια έχουμε πληθώρα σκόρερ στην περιφέρεια), ενώ αυτά που μπορούν να προβληματίσουν είναι ότι δεν έχει καταφέρει ακόμη ο Κατσικάρης να πάρει καλό ματς από όλους τους περιφερειακούς του στο ίδιο παιχνίδι, ενώ ο Ρίτσαρντσον εξακολουθεί να μην… ενθουσιάζει. Βέβαια, από εδώ και πέρα θα κριθεί, καθώς τα ματς με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό δεν αποτελούν κριτήριο. Ο Ηλυσιακός έχει πιάσει το λαχείο με τον Κάρτερ (όπως… γνωρίζαμε ήδη), αλλά θα πρέπει να το εκμεταλλευτεί κιόλας, ιδίως εφόσον έχει Κάμινγκς και Πετγουέι στην ομάδα.
Αφήνω για το επόμενο άρθρο (ή εκείνο της Δευτέρας) το σχολιασμό ενός θέματος που πραγματικά με στενοχωρεί και με ενοχλεί από την αρχή της σεζόν.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Παρότι δεν αναφέρεται ως τηλεοπτικό, το ματς Παναθηναϊκός-Μαρούσι θα το δείξει ο ΣΚΑΪ στις 19:00. Για τα τηλεοπτικά θα τα πούμε και την Κυριακή αναλυτικά.
2 σχόλια:
1) Ο Πανιώνιος με αυτή τη νίκη ενδεχομένως να εξασφάλισε το γεγονος πως δε θα πεσει με τιποτα κατηγορια.
Παντως παρατηρω πως ο Μαρκοβιτς παιζει με 7 παικτες:
Καλαμποκης,Ζοροσκι,Παπανικολαου,
Elder,Evtimov.Bryant και Rice.
Αν θελει να βγαλει τη χρονια πρεπει να εμπιστευθει περισσοτερους.
2)Ο Γεωργιανος ΑΠΛΑ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ.
3)Για το γεγονος πως το ματς με τα Τρικαλα εγινε ντερμπυ φταιει ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ Ο ΖΟΥΡΟΣ που δεν πηρε ειδηση πως η ομαδα του επιθετικα μπλοκαριστηκε στο τελος και επρεπε να κατεβασει το σχημα για καλυτερη κυκλοφορια.
4)Ο Κολοσσος μαλλον δε θα ναι οπως περσι στα play off κυριως επειδη οι ξενοι δεν αποδιδουν τοσο οσο οι περσινοι.
Αφού στέκεστε στις δύο τελευταίες φάσεις του ματς των Τρικάλων με τον Πανελλήνιο, νομίζω αξίζει και μια αναφορά στον Πάουελ, που έκανε το χαζό φάουλ...Ο Αγγέλου είχε ζητήσει καλή άμυνα, η ομάδα νομίζω πως την έβγαζε (ο Χαραλαμπίδης να έχει μείνει ανάμεσα στους ψηλούς) και ο Πάουελ τον σώζει. Φυσικά τέτοια πέναλτι ο Χαραλαμπίδης δεν τα χάνει.
Αλλά πολύ σωστά ρίχνετε την ευθύνη στον Αγγέλου στο σχεδιασμό της τελευταίας φάσης. Αν είναι δυνατόν...Αναρωτιέμαι αν ο Χαραλαμπίδης πήρε πρωτοβουλία ή είχε οδηγία να κάνει αυτή την έξυπνη κίνηση, που βραχυκύκλωσε πλήρως την επαναφορά.
arisff
ΥΓ. Το "Δεν είδε τον Πάουελ στα αριστερά στο τρίποντο" το ακούω εντελώς βερεσέ.Ευτυχώς που δεν τον είδε! :P
Δημοσίευση σχολίου