Ο χειμώνας του 1984 ήταν ιδιαίτερα ενδιαφέρων στο Σικάγο. Και όχι μόνο. Ο Τζόρνταν στην πρώτη του χρονιά στο NBA, απελευθερωμένος από τον Ντιν Σμιθ είχε 28.2 πόντους, 6.5 ριμπάουντ, 5.9 ασίστ και 2.4 κλεψίματα ανά αγώνα. Οι Μπουλς έγιναν ήδη από τους πρώτους μήνες παρουσίας του Τζόρνταν… περιοδεύων θίασος.
Οι αντίπαλοι οπαδοί δεν είχαν πρόβλημα να βλέπουν τις ομάδες τους να χάνουν αρκεί ο Τζόρνταν να… τους έριχνε 40-50 πόντους.
Το πόσο αγαπητός έγινε και το τι αίσθηση δημιούργησε ο Τζόρνταν από την πρώτη του χρονιά, φαίνεται από το γεγονός ότι ψηφίστηκε για την πεντάδα του all-star game από τους φιλάθλους το 1984-85, ενώ το Sports Illustrated τον είχε εξώφυλλο μετά από μόλις ένα μήνα στη σεζόν! Η επιλογή του στο all-star game έγινε η αιτία… για να μην παίξει ο Τόμας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ο Τόμας ξεκίνησε το περίφημο freeze-out του Τζόρνταν, πείθοντας τους συμπαίκτες του στην Ανατολή να μην του δίνουν πάσα! Αποτέλεσμα; Ο Τζόρνταν είχε 7 πόντους με 2/9 σουτ και είδε 6 παίκτες να παίρνουν περισσότερα σουτ από αυτόν. Ο Τόμας είχε εκνευριστεί με την προσοχή που τραβούσε πάνω του ο ρούκι, αλλά το καψώνι αυτό το πλήρωσε πολύ πιο σκληρά απ’ όσο μπορούσε ποτέ να φανταστεί, όταν ο Τζόρνταν το 1992 είπε το περίφημο «ή εγώ ή ο Τόμας» για την Dream Team, με αποτέλεσμα ο άσος των Πίστονς να μείνει εκτός εθνικής.
Ο Τζόρνταν πήρε το βραβείο του Ρούκι εκείνη τη χρονιά, αλλά δεν ήταν ακόμη έτοιμος. Ήταν μόνος του, κι ακόμη είχε αμυντικές αδυναμίες και δεν απειλούσε πίσω από το τρίποντο ιδιαίτερα. Αλίμονο σε αυτούς που έσπευσαν να τον κατακρίνουν.
Η επόμενη σεζόν (1985-86) σημαδεύτηκε από σοβαρό τραυματισμό, με τον Τζόρνταν να σπάει το αριστερό του πόδι μετά από μόλις 3 αγώνες. Αυτός ο τραυματισμός τον κράτησε εκτός για 64 ματς, αλλά πρόλαβε να γυρίσει στο τέλος της χρονιάς, με τους Μπουλς να καταφέρνουν να μπουν στα πλέι οφς. Έμελλε αυτή η κουτσουρεμένη χρονιά να σημάνει την πρώτη απόλυτη υπόκλιση του μπασκετικού κόσμου στο μεγαλείο του Τζόρνταν. Στον πρώτο γύρο των πλέι οφς, οι Μπουλς έπαιξαν με τους Σέλτικς, που «σκούπισαν» τη σειρά. Όμως, οι 63 πόντοι του Τζόρνταν στο 132-131 των Σέλτικς (δύο παρατάσεις) παραμένουν ακόμη και σήμερα το ρεκόρ πόντων στα πλέι οφς, ενώ οι 43.7 πόντοι που είχε μέσο όρο στη σειρά, είναι νούμερο εξωφρενικό.
Η απαρχή της αυτοκρατορίας μπορούμε να πούμε ότι ήταν η σεζόν 1986-87. Ο Τζόρνταν είχε τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων στην καριέρα του (37.1), πήρε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, με ακόμη 6 συνεχόμενες σεζόν να ακολουθούν στις οποίες επίσης πάνω από 20 πόντους μέσο όρο, έγινε ο 2ος παίκτης στην ιστορία (ο Τσάμπερλεν ο άλλος) που είχε πάνω από 3.000 πόντους σε μια χρονιά, έγινε ο 1ος παίκτης στην ιστορία που τελείωσε σεζόν με περισσότερα από 200 κλεψίματα και 100 τάπες, σκόραρε 40+ πόντους σε 9 συνεχόμενα ματς και 23 συνεχόμενους σε ένα παιχνίδι, για να κάνει ρεκόρ NBA. Στο all-star game κέρδισε τον πρώτο από τους δύο διαγωνισμούς καρφωμάτων που έχει πάρει. Όμως, η χρονιά τελείωσε και πάλι άδοξα, με αποκλεισμό από τους Σέλτικς.
Τι έλειπε; Ένας… ινδιάνος. Ο Τζέρι Κράουζε έχει κάνει πολλά λάθη στην καριέρα του, τα περισσότερα στη μετά-Τζόρνταν εποχή των Μπουλς. Το γεγονός ότι εκείνο το καλοκαίρι δεν άκουσε τον Τζόρνταν που του ζητούσε τον Τζο Γουλφ στο ντραφτ του 1987, μάλλον ήταν η πιο επιτυχημένη του κίνηση. Ο Κράουζε έκλεισε τα αυτιά του κι επέλεξε τον Σκότι Πίπεν, σε συμφωνία με τους Σόνικς που πήραν τον Όλντεν Πόλινις σε αντάλλαγμα. Κάπως έτσι (και με τον Χόρας Γκραντ που επιλέχτηκε τότε) γράφτηκε η ιστορία των ‘90s χωρίς ακόμη να το ξέρει κανείς.
Ο Τζόρνταν συνέχιζε το βιολί του. Ήταν ξανά 1ος σκόρερ το 1987-88 με 35.0 πόντους μέσο όρο και 53.5% εντός παιδιάς, κερδίζοντας και το 1ο του MVP, αλλά παίρνοντας και τον τίτλο του Καλύτερου Αμυντικού με 1.6 τάπες και 3.2 κλεψίματα ανά αγώνα και το MVP του all-star game. Οι Μπουλς τελείωσαν για πρώτη φορά στη δική του εποχή με 50 νίκες (50-32) και απέκλεισαν τους Καβαλίερς με 3-2 στον πρώτο γύρο των πλέι οφς για να αποκλειστούν στη συνέχεια από τους Πίστονς του Τόμας.
Το 1988-89 ήταν πιθανότατα η πιο πλήρης στατιστικά χρονιά του Τζόρνταν. Πρώτος σκόρερ με 32.5, 10ος στις ασίστ με 8.0 ανά αγώνα, αλλά και με 8.0 ριμπάουντ και (3ος με) 2.9 κλεψίματα. Οι Μπουλς πέρασαν το εμπόδιο των Καβαλίερς στον πρώτο γύρο με 3-2 με το αξέχαστο «The Shot» στο τέλος του 5ου αγώνα από τον Μάικλ. Όμως, μετά τη Νέα Υόρκη, στους τελικούς δεν μπόρεσαν να περάσουν το εμπόδιο των Πίστονς, που επικράτησαν με 4-2. Οι Πίστονς αυτές τις χρονιές, εφάρμοσαν τους περίφημους «Jordan Rules», το σύστημα του Τσακ Ντέιλι, με το οποίο έκαναν νταμπλ και τριπλ τιμ κάθε φορά που ο Τζόρνταν έπιανε την μπάλα, προσπαθώντας να τον αναγκάσουν να πάρει την προσπάθεια μόνος του χωρίς να βλέπει πάσα.
Το καλοκαίρι του 1989, ο Τζόρνταν… σκεφτόταν καριέρα στο γκολφ όταν αποχωρούσε από τα παρκέ, αλλά οι Μπουλς έκαναν την κίνηση ματ. Απέλυσαν τον Νταγκ Κόλινς και προσέλαβαν τον Φιλ Τζάκσον, ο οποίος εισήγαγε την περίφημη «τριγωνική επίθεση», ένα πολύπλοκο σύστημα από πάσες και «κοψίματα» που έδινε ευκαιρία και στους 5 παίκτες να σκοράρουν, και το οποίο είχε δημιουργήσει ουσιαστικά ο Τεξ Ουίντερ (που το είχε μάθει το 1947 από τον Σαμ Μπάρι), βοηθός προπονητή στους Μπουλς από το 1985.
Οι μεταμορφωμένοι Μπουλς είχαν 55-27, το καλύτερο ρεκόρ τους από το 1971-72 και ο Τζόρνταν τότε πέτυχε το ρεκόρ καριέρας του με 69 πόντους εναντίον των Καβαλίερς. Επίσης, εκείνη ήταν η σεζόν που άρχισε να θεωρείται και μόνιμη απειλή από το τρίποντο, αφού τελείωσε με 37.6%. Όμως, οι Πίστονς είχαν και πάλι τον τελευταίο λόγο στους τελικούς Ανατολής, κερδίζοντας τους Μπουλς με 4-3.
Τρίτος συνεχόμενος αποκλεισμός από τον Τόμας και την παρέα του και κριτική για το αν μπορεί ένας σκόρερ όπως ο Τζόρνταν να οδηγήσει τους Μπουλς στον τίτλο. Το πόσο… λάθος ήταν οι φωνές αυτές της κριτικής, θα το δούμε στο τέταρτο μέρος του αφιερώματος.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Δείτε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος με την είσοδο του Τζόρνταν στο Hall of Fame, κι εδώ το δεύτερο μέρος, με τα σχολικά και κολεγιακά του χρόνια.
Οι αντίπαλοι οπαδοί δεν είχαν πρόβλημα να βλέπουν τις ομάδες τους να χάνουν αρκεί ο Τζόρνταν να… τους έριχνε 40-50 πόντους.
Το πόσο αγαπητός έγινε και το τι αίσθηση δημιούργησε ο Τζόρνταν από την πρώτη του χρονιά, φαίνεται από το γεγονός ότι ψηφίστηκε για την πεντάδα του all-star game από τους φιλάθλους το 1984-85, ενώ το Sports Illustrated τον είχε εξώφυλλο μετά από μόλις ένα μήνα στη σεζόν! Η επιλογή του στο all-star game έγινε η αιτία… για να μην παίξει ο Τόμας στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ο Τόμας ξεκίνησε το περίφημο freeze-out του Τζόρνταν, πείθοντας τους συμπαίκτες του στην Ανατολή να μην του δίνουν πάσα! Αποτέλεσμα; Ο Τζόρνταν είχε 7 πόντους με 2/9 σουτ και είδε 6 παίκτες να παίρνουν περισσότερα σουτ από αυτόν. Ο Τόμας είχε εκνευριστεί με την προσοχή που τραβούσε πάνω του ο ρούκι, αλλά το καψώνι αυτό το πλήρωσε πολύ πιο σκληρά απ’ όσο μπορούσε ποτέ να φανταστεί, όταν ο Τζόρνταν το 1992 είπε το περίφημο «ή εγώ ή ο Τόμας» για την Dream Team, με αποτέλεσμα ο άσος των Πίστονς να μείνει εκτός εθνικής.
Ο Τζόρνταν πήρε το βραβείο του Ρούκι εκείνη τη χρονιά, αλλά δεν ήταν ακόμη έτοιμος. Ήταν μόνος του, κι ακόμη είχε αμυντικές αδυναμίες και δεν απειλούσε πίσω από το τρίποντο ιδιαίτερα. Αλίμονο σε αυτούς που έσπευσαν να τον κατακρίνουν.
Η επόμενη σεζόν (1985-86) σημαδεύτηκε από σοβαρό τραυματισμό, με τον Τζόρνταν να σπάει το αριστερό του πόδι μετά από μόλις 3 αγώνες. Αυτός ο τραυματισμός τον κράτησε εκτός για 64 ματς, αλλά πρόλαβε να γυρίσει στο τέλος της χρονιάς, με τους Μπουλς να καταφέρνουν να μπουν στα πλέι οφς. Έμελλε αυτή η κουτσουρεμένη χρονιά να σημάνει την πρώτη απόλυτη υπόκλιση του μπασκετικού κόσμου στο μεγαλείο του Τζόρνταν. Στον πρώτο γύρο των πλέι οφς, οι Μπουλς έπαιξαν με τους Σέλτικς, που «σκούπισαν» τη σειρά. Όμως, οι 63 πόντοι του Τζόρνταν στο 132-131 των Σέλτικς (δύο παρατάσεις) παραμένουν ακόμη και σήμερα το ρεκόρ πόντων στα πλέι οφς, ενώ οι 43.7 πόντοι που είχε μέσο όρο στη σειρά, είναι νούμερο εξωφρενικό.
Η απαρχή της αυτοκρατορίας μπορούμε να πούμε ότι ήταν η σεζόν 1986-87. Ο Τζόρνταν είχε τον υψηλότερο μέσο όρο πόντων στην καριέρα του (37.1), πήρε τον τίτλο του πρώτου σκόρερ, με ακόμη 6 συνεχόμενες σεζόν να ακολουθούν στις οποίες επίσης πάνω από 20 πόντους μέσο όρο, έγινε ο 2ος παίκτης στην ιστορία (ο Τσάμπερλεν ο άλλος) που είχε πάνω από 3.000 πόντους σε μια χρονιά, έγινε ο 1ος παίκτης στην ιστορία που τελείωσε σεζόν με περισσότερα από 200 κλεψίματα και 100 τάπες, σκόραρε 40+ πόντους σε 9 συνεχόμενα ματς και 23 συνεχόμενους σε ένα παιχνίδι, για να κάνει ρεκόρ NBA. Στο all-star game κέρδισε τον πρώτο από τους δύο διαγωνισμούς καρφωμάτων που έχει πάρει. Όμως, η χρονιά τελείωσε και πάλι άδοξα, με αποκλεισμό από τους Σέλτικς.
Τι έλειπε; Ένας… ινδιάνος. Ο Τζέρι Κράουζε έχει κάνει πολλά λάθη στην καριέρα του, τα περισσότερα στη μετά-Τζόρνταν εποχή των Μπουλς. Το γεγονός ότι εκείνο το καλοκαίρι δεν άκουσε τον Τζόρνταν που του ζητούσε τον Τζο Γουλφ στο ντραφτ του 1987, μάλλον ήταν η πιο επιτυχημένη του κίνηση. Ο Κράουζε έκλεισε τα αυτιά του κι επέλεξε τον Σκότι Πίπεν, σε συμφωνία με τους Σόνικς που πήραν τον Όλντεν Πόλινις σε αντάλλαγμα. Κάπως έτσι (και με τον Χόρας Γκραντ που επιλέχτηκε τότε) γράφτηκε η ιστορία των ‘90s χωρίς ακόμη να το ξέρει κανείς.
Ο Τζόρνταν συνέχιζε το βιολί του. Ήταν ξανά 1ος σκόρερ το 1987-88 με 35.0 πόντους μέσο όρο και 53.5% εντός παιδιάς, κερδίζοντας και το 1ο του MVP, αλλά παίρνοντας και τον τίτλο του Καλύτερου Αμυντικού με 1.6 τάπες και 3.2 κλεψίματα ανά αγώνα και το MVP του all-star game. Οι Μπουλς τελείωσαν για πρώτη φορά στη δική του εποχή με 50 νίκες (50-32) και απέκλεισαν τους Καβαλίερς με 3-2 στον πρώτο γύρο των πλέι οφς για να αποκλειστούν στη συνέχεια από τους Πίστονς του Τόμας.
Το 1988-89 ήταν πιθανότατα η πιο πλήρης στατιστικά χρονιά του Τζόρνταν. Πρώτος σκόρερ με 32.5, 10ος στις ασίστ με 8.0 ανά αγώνα, αλλά και με 8.0 ριμπάουντ και (3ος με) 2.9 κλεψίματα. Οι Μπουλς πέρασαν το εμπόδιο των Καβαλίερς στον πρώτο γύρο με 3-2 με το αξέχαστο «The Shot» στο τέλος του 5ου αγώνα από τον Μάικλ. Όμως, μετά τη Νέα Υόρκη, στους τελικούς δεν μπόρεσαν να περάσουν το εμπόδιο των Πίστονς, που επικράτησαν με 4-2. Οι Πίστονς αυτές τις χρονιές, εφάρμοσαν τους περίφημους «Jordan Rules», το σύστημα του Τσακ Ντέιλι, με το οποίο έκαναν νταμπλ και τριπλ τιμ κάθε φορά που ο Τζόρνταν έπιανε την μπάλα, προσπαθώντας να τον αναγκάσουν να πάρει την προσπάθεια μόνος του χωρίς να βλέπει πάσα.
Το καλοκαίρι του 1989, ο Τζόρνταν… σκεφτόταν καριέρα στο γκολφ όταν αποχωρούσε από τα παρκέ, αλλά οι Μπουλς έκαναν την κίνηση ματ. Απέλυσαν τον Νταγκ Κόλινς και προσέλαβαν τον Φιλ Τζάκσον, ο οποίος εισήγαγε την περίφημη «τριγωνική επίθεση», ένα πολύπλοκο σύστημα από πάσες και «κοψίματα» που έδινε ευκαιρία και στους 5 παίκτες να σκοράρουν, και το οποίο είχε δημιουργήσει ουσιαστικά ο Τεξ Ουίντερ (που το είχε μάθει το 1947 από τον Σαμ Μπάρι), βοηθός προπονητή στους Μπουλς από το 1985.
Οι μεταμορφωμένοι Μπουλς είχαν 55-27, το καλύτερο ρεκόρ τους από το 1971-72 και ο Τζόρνταν τότε πέτυχε το ρεκόρ καριέρας του με 69 πόντους εναντίον των Καβαλίερς. Επίσης, εκείνη ήταν η σεζόν που άρχισε να θεωρείται και μόνιμη απειλή από το τρίποντο, αφού τελείωσε με 37.6%. Όμως, οι Πίστονς είχαν και πάλι τον τελευταίο λόγο στους τελικούς Ανατολής, κερδίζοντας τους Μπουλς με 4-3.
Τρίτος συνεχόμενος αποκλεισμός από τον Τόμας και την παρέα του και κριτική για το αν μπορεί ένας σκόρερ όπως ο Τζόρνταν να οδηγήσει τους Μπουλς στον τίτλο. Το πόσο… λάθος ήταν οι φωνές αυτές της κριτικής, θα το δούμε στο τέταρτο μέρος του αφιερώματος.
by Rasheed.
Υ.Γ.: Δείτε εδώ το πρώτο μέρος του αφιερώματος με την είσοδο του Τζόρνταν στο Hall of Fame, κι εδώ το δεύτερο μέρος, με τα σχολικά και κολεγιακά του χρόνια.
2 σχόλια:
Τι ελειπε απο τους Μπουλς εκεινες τις χρονιες 87-88,88-89 και 89-90 και δεν πηραν τον τιτλο;
Απειρία της Αυτου Μεγαλειοτης;
Δεν αρκουσε αυτος και ο Πιπεν να οδηγησουν τους μπουλς σε τιτλους;
Ελειπε ο αμυντικος(Χαρπερ);
Το 6ρι που θα εδινε ανασες(Κουκοτς);
Τι ηταν αυτο που οδηγησε τους μπουλς απο απλα μια πολυ καλη ομαδα στον μυθο;
Είχαν και εκείνες τις χρονιές πολύ καλή ομάδα, αλλά έπεσαν πάνω σε μια φοβερή αμυντικά ομάδα, τους Πίστονς. Η άμυνα τους ήταν στο όριο του αντιαθλητικού πολλές φορές, μια συμπεριφορά που έβαζε φρένο στην αντίπαλη ομάδα. Θυμάμαι τον Μπιλ Λαϊμπιρ με τα χέρια - τσεκούρια που κατέβαζε τους αντίπαλους ψηλούς, αλλά είχε και φαρμακερό σουτ από μέση απόσταση. Το ίδιο συνέβαινε και με την περιφέρεια (Ντούμαρς, Τόμας, Βίνι Τζόνσον) που προκαλούσαν καθυστέρηση στην επίθεση τοπυ αντιπάλου με το πρες τους. Είχαν και τον Ρόντμαν (πριν αρχίσει τα παλαβά του) στα αμυντικά καθήκοντα να σκουπίζει ότι περνούσε απο τους προαναφερθέντες... Αξέχαστοι μου έσουμ μείνει οι τελικοί των Πίστονς με τους Λεικερς, που κυριολεκτικά δεν πήραν ανάσα.
"Έπρεπε" οι Μπούλς να πάρουν το μάθημά τους, να βελτιώσουν την άμυνά τους για να μπορέσουν να αποκλείσουν τους Πίστονς. Δεν είναι ένα πράγμα που βελτιώνει την απόδοση μιας ομάδας αλλά πολλές μικρές λεπτομέρειες που περνούν στην καθημερινή λειτουργία και ίσως να μην γόνονται άμεσα αντιληπτές από τους παίκτες. Νομίζω πως μια ομάδα που χτίζεται, φτάνει σε ένα σημείο ωριμότητας που είναι έτοιμη να κάνει το άλμα για ένα τίτλο. Αυτή η χρονική στιγμή είναι το ίδιο κρίσιμη με το χτίσιμο ολόκληρων ετών, αφού μια νίκη μπορεί να την μετατρέψει σε ομάδα τίτλων και μια ήττα να την επαναφέρει στο επίπεδο προηγούμενων ετών.
Δημοσίευση σχολίου