Οι πιτσιρικάδες διεθνείς πήραν το χρυσό μετάλλιο και πλέον πρέπει και οι ίδιοι να κοιτάξουν το μέλλον τους. Να δουν μπροστά και να προσπαθήσουν να αρπάξουν την καλύτερη ευκαιρία για να χτίσουν την καριέρα τους. Καλώς ή κακώς ο Έλληνας μπασκετμπολίστας στην Ελλάδα αναγνωρίζεται όταν παίζει στο εξωτερικό, όταν είναι 19 χρονών και σε δυο-τρεις άλλες περιπτώσεις που δεν θέλω να τις αναφέρω συγκεκριμένα για να μη χαλάσουμε τις καρδιές μας καλοκαιριάτικα.
Ο Έλληνας είναι του «όλε και του γιούχα». Τη μια στιγμή αποθεώνει και την επόμενη αμφισβητεί πρόσωπα και ονόματα που δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα ούτε να τα βάζει στο στόμα του (τρανότερο παράδειγμα ο Γιαννάκης, αλλά είναι και πάρα πολλά άλλα). Οπότε τα παιδιά της εθνικής αυτής θα πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους. Στο αεροδρόμιο είχαμε τα γνωστά ελληνικά: τιμές, φωτογραφίες, δηλώσεις βαρυσήμαντες, μέχρι και συνάντηση με τον πρωθυπουργό θα ακολουθήσει. Κάθε φορά τα ίδια. Όσοι νοιάζονται λίγο για το μπάσκετ, τα έχουν απλώς βαρεθεί. Και δεν εννοώ τους παράγοντες, εννοώ τους απ’ έξω. Αυτούς που ξέρουν ότι κάθε φωτογραφία και κάθε πρόσκληση σε μεγάλο σαλόνι είναι μία ακόμα γυρισμένη πλάτη όταν το μπάσκετ χρειαστεί βοήθεια.
Τέλος πάντων, πάμε στην εθνική αυτή. Οι 12 της Νέας Ζηλανδίας και οι 5 της Ρόδου ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ή μήπως όχι;
Ας δούμε κάποια παραδείγματα. Από όλους αυτούς, ποιοι έπαιξαν μπάσκετ πέρσι; Οι εξής 4: Παππάς, Γιάνκοβιτς, Σακελλαρίου και Μπόγρης. Ο πρώτος γιατί είχε τα κότσια να φύγει από μια ομάδα που περίμενε να φτάσει 25 για να τον αφήσει να παίξει στο «διπλό», ο δεύτερος γιατί είχε τα κότσια να ζητήσει να παίξει δανεικός για να πάρει χρόνο συμμετοχής και οι υπόλοιποι γιατί έπαιζαν στην Α2.
Ο Μπόγρης έπαιζε 21 λεπτά ανά αγώνα στον Ηλυσιακό (μπορούσαν να ήταν και περισσότερα δείχνουν οι 9,4 πόντοι και τα 4,4 ριμπάουντ). Ο Σακελλαρίου έπαιζε 15 λεπτά στο Παγκράτι (17 αγώνες, είχε αρχίσει τη χρονιά στην Αβελίνο). Οι υπόλοιποι;
Ξεκινώ από τη μοναδική περίπτωση που… δεν φταίνε οι άλλοι. Ο Σαρικόπουλος δεν έπαιξε ούτε ένα παιχνίδι όλο το χρόνο, καθώς άλλαξε κολέγια για να πάει στο Οχάιο. Απόφαση που θεωρεί ότι θα τον ευνοήσει, οπότε μένει να δούμε πόσο θα παίζει τη χρονιά που έρχεται.
Ο Μάντζαρης είχε σχετικά καλό χρόνο, παίζοντας 12 λεπτά ανά ματς σε 28 αγώνες με το Περιστέρι στην Α2. Ο Κασελάκης έπαιξε στα μισά παιχνίδια (16 από τα 30) με 6 λεπτά ανά ματς σε αυτά που πάτησε παρκέ. Μετά πάμε στην Α1 και… σε πιάνει κατάθλιψη.
Ο Σλούκας στον Ολυμπιακό έπαιξε 8 ματς με 9 λεπτά ανά αγώνα, ο Γιαννόπουλος 1 παιχνίδι όλο το χρόνο μένοντας στο παρκέ 4 λεπτά, ο Καραθανάσης κανένα ματς. Ο Μούρτος στον Άρη 3 παιχνίδια με 1,5 λεπτό ανά αγώνα, ο Παπανικολάου 12 παιχνίδια παίζοντας 4 λεπτά ανά ματς. Ο Παπαντωνίου στο Μαρούσι έπαιξε 5 ματς με 2 λεπτά ανά αγώνα.
Όλοι αυτοί μαζεύτηκαν το καλοκαίρι χωρίς αγώνες στα πόδια τους και απέδειξαν στη χώρα το προφανές: ότι είχαν τρελαθεί για να παίξουν μπάσκετ. Αυτό που μένει τώρα είναι να κάνουν σωστές επιλογές για να αγωνιστούν. Ο Παπαντωνίου είπε σε συνέντευξή του ότι θα φύγει από το Μαρούσι αν δεν του υποσχεθούν ότι θα παίζει, ο Γιάνκοβιτς επιστρέφει για να παίζει, ο Σακελλαρίου επέλεξε τα Τρίκαλα θεωρώντας ότι θα πάρει χρόνο συμμετοχής. Υπάρχουν και τα ερωτηματικά. Θα παίξει ο Μπόγρης στον Παναθηναϊκό και πόσο; Εγώ τις κορώνες τύπου «επιτέλους ο Ομπράντοβιτς θα δουλέψει με καλό νεαρό Έλληνα» που διάβασα κάπου, τις ακούω βερεσέ. Και ο Βεργίνης ήταν ο καλύτερος στη γενιά του και έπαιξε 10 ματς, πηγαίνοντας πάρα πολλά βήματα πίσω. Όπως και ο Σάκοτα πήγε πίσω. Όπως και ο Σλούκας θα πάει αν μείνει κι άλλο χρόνο στην εξέδρα, και ο Γιαννόπουλος και ο Καραθανάσης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία πιστεύουμε ότι ο παίκτης πρέπει να πάει 25 χρονών για να παίξει, γιατί αλλιώς είναι πολύ μικρός. Έτσι έχουμε «αιώνια» ταλέντα. Ο Κασελάκης αν πάει σε μια από τις δύο μεγάλες (και δεν δοθεί δανεικός) θα βγάλει μια σεζόν στην εξέδρα. Κανένας 19χρονος και 20χρονος δεν εξελίσσεται επειδή κάνει προπονήσεις. Εκτός από τις ομάδες πρέπει και αυτά τα παιδιά να μεριμνήσουν για την καριέρα τους. Δεν θα υποστηρίξω εδώ ότι πρέπει ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να τα βάλουν στο ροτέισον, θα πρέπει και τα ίδια να κοιτάξουν να διαλέξουν μια ομάδα στην οποία θα παίζουν και όχι μία στην οποία θα έχουν 4 διεθνείς παίκτες μπροστά τους στη θέση τους.
Η ιστορία δείχνει ότι όποιος τόλμησε δεν έχασε. Το παράδειγμα του Σάκοτα είναι ιδιαίτερα εύγλωττο. Μετά από 2 χρόνια στην εξέδρα, σχεδόν καμία ελληνική ομάδα δεν πίστεψε ότι μπορεί να βοηθήσει. Μπορεί να έβγαλε καλά λεφτά, αλλά έχασε δύο χρόνια από την καριέρα του, που θα έπρεπε να ήταν παραγωγικά. Και οι Σλούκας, Γιαννόπουλος, Βεργίνης είναι στο όριο να κάνουν το ίδιο.
Δεν μπορείς να απαιτείς μόνο χρόνο μέσω των μέντια, πρέπει να υποστηρίζεις και με τις επιλογές σου ότι αυτό είναι που σε κινεί πρωταρχικά στις αποφάσεις σου. Όπως έκαναν πέρσι ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς, όπως υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα κάνει φέτος ο Παπαντωνίου. Για να δούμε…
by Rasheed.
Ο Έλληνας είναι του «όλε και του γιούχα». Τη μια στιγμή αποθεώνει και την επόμενη αμφισβητεί πρόσωπα και ονόματα που δεν θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα ούτε να τα βάζει στο στόμα του (τρανότερο παράδειγμα ο Γιαννάκης, αλλά είναι και πάρα πολλά άλλα). Οπότε τα παιδιά της εθνικής αυτής θα πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους. Στο αεροδρόμιο είχαμε τα γνωστά ελληνικά: τιμές, φωτογραφίες, δηλώσεις βαρυσήμαντες, μέχρι και συνάντηση με τον πρωθυπουργό θα ακολουθήσει. Κάθε φορά τα ίδια. Όσοι νοιάζονται λίγο για το μπάσκετ, τα έχουν απλώς βαρεθεί. Και δεν εννοώ τους παράγοντες, εννοώ τους απ’ έξω. Αυτούς που ξέρουν ότι κάθε φωτογραφία και κάθε πρόσκληση σε μεγάλο σαλόνι είναι μία ακόμα γυρισμένη πλάτη όταν το μπάσκετ χρειαστεί βοήθεια.
Τέλος πάντων, πάμε στην εθνική αυτή. Οι 12 της Νέας Ζηλανδίας και οι 5 της Ρόδου ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Ή μήπως όχι;
Ας δούμε κάποια παραδείγματα. Από όλους αυτούς, ποιοι έπαιξαν μπάσκετ πέρσι; Οι εξής 4: Παππάς, Γιάνκοβιτς, Σακελλαρίου και Μπόγρης. Ο πρώτος γιατί είχε τα κότσια να φύγει από μια ομάδα που περίμενε να φτάσει 25 για να τον αφήσει να παίξει στο «διπλό», ο δεύτερος γιατί είχε τα κότσια να ζητήσει να παίξει δανεικός για να πάρει χρόνο συμμετοχής και οι υπόλοιποι γιατί έπαιζαν στην Α2.
Ο Μπόγρης έπαιζε 21 λεπτά ανά αγώνα στον Ηλυσιακό (μπορούσαν να ήταν και περισσότερα δείχνουν οι 9,4 πόντοι και τα 4,4 ριμπάουντ). Ο Σακελλαρίου έπαιζε 15 λεπτά στο Παγκράτι (17 αγώνες, είχε αρχίσει τη χρονιά στην Αβελίνο). Οι υπόλοιποι;
Ξεκινώ από τη μοναδική περίπτωση που… δεν φταίνε οι άλλοι. Ο Σαρικόπουλος δεν έπαιξε ούτε ένα παιχνίδι όλο το χρόνο, καθώς άλλαξε κολέγια για να πάει στο Οχάιο. Απόφαση που θεωρεί ότι θα τον ευνοήσει, οπότε μένει να δούμε πόσο θα παίζει τη χρονιά που έρχεται.
Ο Μάντζαρης είχε σχετικά καλό χρόνο, παίζοντας 12 λεπτά ανά ματς σε 28 αγώνες με το Περιστέρι στην Α2. Ο Κασελάκης έπαιξε στα μισά παιχνίδια (16 από τα 30) με 6 λεπτά ανά ματς σε αυτά που πάτησε παρκέ. Μετά πάμε στην Α1 και… σε πιάνει κατάθλιψη.
Ο Σλούκας στον Ολυμπιακό έπαιξε 8 ματς με 9 λεπτά ανά αγώνα, ο Γιαννόπουλος 1 παιχνίδι όλο το χρόνο μένοντας στο παρκέ 4 λεπτά, ο Καραθανάσης κανένα ματς. Ο Μούρτος στον Άρη 3 παιχνίδια με 1,5 λεπτό ανά αγώνα, ο Παπανικολάου 12 παιχνίδια παίζοντας 4 λεπτά ανά ματς. Ο Παπαντωνίου στο Μαρούσι έπαιξε 5 ματς με 2 λεπτά ανά αγώνα.
Όλοι αυτοί μαζεύτηκαν το καλοκαίρι χωρίς αγώνες στα πόδια τους και απέδειξαν στη χώρα το προφανές: ότι είχαν τρελαθεί για να παίξουν μπάσκετ. Αυτό που μένει τώρα είναι να κάνουν σωστές επιλογές για να αγωνιστούν. Ο Παπαντωνίου είπε σε συνέντευξή του ότι θα φύγει από το Μαρούσι αν δεν του υποσχεθούν ότι θα παίζει, ο Γιάνκοβιτς επιστρέφει για να παίζει, ο Σακελλαρίου επέλεξε τα Τρίκαλα θεωρώντας ότι θα πάρει χρόνο συμμετοχής. Υπάρχουν και τα ερωτηματικά. Θα παίξει ο Μπόγρης στον Παναθηναϊκό και πόσο; Εγώ τις κορώνες τύπου «επιτέλους ο Ομπράντοβιτς θα δουλέψει με καλό νεαρό Έλληνα» που διάβασα κάπου, τις ακούω βερεσέ. Και ο Βεργίνης ήταν ο καλύτερος στη γενιά του και έπαιξε 10 ματς, πηγαίνοντας πάρα πολλά βήματα πίσω. Όπως και ο Σάκοτα πήγε πίσω. Όπως και ο Σλούκας θα πάει αν μείνει κι άλλο χρόνο στην εξέδρα, και ο Γιαννόπουλος και ο Καραθανάσης. Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία πιστεύουμε ότι ο παίκτης πρέπει να πάει 25 χρονών για να παίξει, γιατί αλλιώς είναι πολύ μικρός. Έτσι έχουμε «αιώνια» ταλέντα. Ο Κασελάκης αν πάει σε μια από τις δύο μεγάλες (και δεν δοθεί δανεικός) θα βγάλει μια σεζόν στην εξέδρα. Κανένας 19χρονος και 20χρονος δεν εξελίσσεται επειδή κάνει προπονήσεις. Εκτός από τις ομάδες πρέπει και αυτά τα παιδιά να μεριμνήσουν για την καριέρα τους. Δεν θα υποστηρίξω εδώ ότι πρέπει ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός να τα βάλουν στο ροτέισον, θα πρέπει και τα ίδια να κοιτάξουν να διαλέξουν μια ομάδα στην οποία θα παίζουν και όχι μία στην οποία θα έχουν 4 διεθνείς παίκτες μπροστά τους στη θέση τους.
Η ιστορία δείχνει ότι όποιος τόλμησε δεν έχασε. Το παράδειγμα του Σάκοτα είναι ιδιαίτερα εύγλωττο. Μετά από 2 χρόνια στην εξέδρα, σχεδόν καμία ελληνική ομάδα δεν πίστεψε ότι μπορεί να βοηθήσει. Μπορεί να έβγαλε καλά λεφτά, αλλά έχασε δύο χρόνια από την καριέρα του, που θα έπρεπε να ήταν παραγωγικά. Και οι Σλούκας, Γιαννόπουλος, Βεργίνης είναι στο όριο να κάνουν το ίδιο.
Δεν μπορείς να απαιτείς μόνο χρόνο μέσω των μέντια, πρέπει να υποστηρίζεις και με τις επιλογές σου ότι αυτό είναι που σε κινεί πρωταρχικά στις αποφάσεις σου. Όπως έκαναν πέρσι ο Παππάς και ο Γιάνκοβιτς, όπως υποσχέθηκε στον εαυτό του ότι θα κάνει φέτος ο Παπαντωνίου. Για να δούμε…
by Rasheed.
1 σχόλιο:
έτσι είναι.
ο Σάκοτα αν πχ είχε μείνει το καλοκαίρι του 2003 στην ΑΕΚ θα είχε εντελώς διαφορετική εξέλιξη. Και χωρίς να κάνει τις προπονήσεις με τον Ομπράντοβιτς.
Ο Βεργίνης χάθηκε φέτος, όπως είχε χαθεί πριν ο Ξανθόπουλος...
Στον Οσφπ μια από τα ίδια.
Όσο για την Α2, και ο Κασελάκης εκεί με το ζόρι πατούσε παρκέ...
Δημοσίευση σχολίου