Έφτασαν λίγο πριν το τέλος οι τελικοί του NBA. Με τη νίκη τους στον 4ο αγώνα, οι Λέικερς έφτασαν στο 3-1 τη σειρά και πλέον έχουν τρία «match ball» για τον τίτλο. Η αλήθεια είναι ότι η λογική λέει ότι το πρωτάθλημα τελείωσε την Πέμπτη. Μπορεί στην ιστορία 8 σειρές να έχουν γυρίσει από το 3-1, αλλά ποτέ δεν έχει γυρίσει σειρά τελικών. Οι Λέικερς θα έχουν μια ευκαιρία να κλείσουν τη σειρά στην έδρα των Μάτζικ και δύο στη συνέχεια στο δικό τους γήπεδο. Ουσιαστικά, ισοδυναμεί με αυτοκτονία το να χάσουν τον τίτλο.
Πάντως, τα δύο ματς στο Ορλάντο δεν ήταν παιχνίδια χωρίς ενδιαφέρον, ενώ και το 2ο παιχνίδι ήταν οριακό. Ο Κόμπι Μπράιαντ έχει λυσσάξει να πάρει αυτόν τον τίτλο, τόσο πολύ που το 2ο ματς της σειράς, παραλίγο να το χάσει μόνος του. Στα τελευταία τέσσερα λεπτά της κανονικής διάρκειας πήρε όλες τις επιθέσεις της ομάδας του εκτός από μία στην οποία σκόραρε ο Γκασόλ. Θα συμφωνήσω ότι ένας χαρισματικός παίκτης όπως ο Κόμπι πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο επιθετικά, αλλά όχι και να είναι πάνω από την ομάδα. Αστόχησε σε κρίσιμες στιγμές, αγνόησε ελεύθερους συμπαίκτες, υπερέβαλλε και τελικά έφτασε στο σημείο να κάνει την αδιανόητη προσπάθεια που έκανε στην τελευταία επίθεση, με τον Χάουαρντ κρεμασμένο πάνω του και τον Τούρκογλου να τον ταπώνει από πίσω.
Έδωσε την ευκαιρία στο Ορλάντο να πάρει το παιχνίδι, ο Βαν Γκάντι τον στόχευσε στην τελευταία άμυνα των Λέικερς, καθότι ήταν μακράν ο χειρότερος αμυντικός στο παρκέ για το Λ.Α., δικαιώθηκε απόλυτα ότι ο Κόμπι δεν θα καταλάβαινε την κομπίνα και θα κολλούσε στο σκριν, ο Τούρκογλου έβγαλε σχεδόν τέλεια πάσα 15 μέτρων για άλεϊ-ουπ, αλλά τελικά ο Λι δεν μπόρεσε να κάνει το εύκολο, να βάλει την μπάλα στο διχτάκι από τους 30 πόντους απόσταση. Σε όλους αρχικά κακοφάνηκε ότι ο Λι πήρε την τελευταία προσπάθεια, αλλά στην ουσία δεν την πήρε ο Λι, την πήρε ο παίκτης που μάρκαρε ο Κόμπι. Όποιος κι αν ήταν αυτός. Στην παράταση ανέλαβε δράση ο Γκασόλ, που καθάρισε τον αγώνα.
Όπως ήταν φυσιολογικό οι Ορλάντο Μάτζικ κέρδισαν το πρώτο παιχνίδι στην έδρα τους, αφού σχεδόν πάντα το πιο «ύποπτο» παιχνίδι για να σπάσει η έδρα σε σειρά 2-3-2 είναι το δεύτερο, δηλαδή το 4ο των τελικών. Κι εκεί έγινε η ζημιά για το Ορλάντο. Στο 3ο παιχνίδι, ο Μπράιαντ έκανε πάλι υπερβολική χρήση της απόλυτης ελευθερίας που απολαμβάνει στην ομάδα κάνοντας 25 σουτ για να βάλει 26 πόντους (είχε και 5/10 βολές) τελειώνοντας με το κακό 11/25 τον αγώνα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω όταν υπάρχει στην ομάδα ένας τόσο κυρίαρχος σέντερ όπως ο Γκασόλ (μαζί με τον Γιάο οι καλύτεροι στον κόσμο) γιατί να μην παίρνει πάνω από 10-12 προσπάθειες μάξιμουμ, παρότι τελειώνει με 60-80% τα ματς. Στο 3ο είχε 9/11, αλλά έκανε 14 σουτ λιγότερα από τον Μπράιαντ. Δεν λέει κανείς ότι ο Κόμπι δεν είναι καλός παίκτης ή ότι δεν πρέπει να σουτάρει, αλλά απλώς με καλύτερη επιλογή στα σουτ, θα μπορούσε το 11/25 να το κάνει 11/19 και να έχει δώσει και 6 επιθέσεις στην υπόλοιπη ομάδα που θα γίνονταν υπό σαφώς καλύτερες προϋποθέσεις από τις απίστευτες με τις οποίες σουτάρει τις μισές φορές ο Μπράιαντ.
Και φτάνουμε στο ζουμί ως τώρα των τελικών. Ο Βαν Γκάντι δεν έμαθε από το πάθημά του. Όταν προηγείσαι με 87-84 και το παιχνίδι θέλει 11 δευτερόλεπτα δεν αφήνεις τον αντίπαλο να σουτάρει τρίποντο. Και τα χαζά που λένε οι Αμερικάνοι ότι… στο NBA δεν θέλουν να κάνουν φάουλ, αλλά θέλουν να παίξουν καθαρή άμυνα, εμείς τα ακούμε βερεσέ. Και ποιοι είμαστε εμείς; Όλοι όσοι βλέπουμε μπάσκετ για να κερδίζει η ομάδα μας και όχι για… τη χαρά του αθλήματος. Δηλαδή, ο Βαν Γκάντι προτίμησε να χάσει τον τίτλο από το να κάνει φάουλ; Όχι, απλώς κάποια πράγματα είναι τόσο «κολλημένα» στο NBA που μέχρι και τα αυτονόητα πολλές φορές δεν γίνονται. Αν οι Μάτζικ είχαν πάει το ματς στη ρουλέτα των βολών θα το είχαν κερδίσει κατά 95%, καθώς είχαν πλεονέκτημα 3 πόντων και θα έπρεπε απλώς να βάλουν… τις ίδιες βολές με τους αντιπάλους τους. Το να έχεις επαναφορά από τη δική σου ρακέτα, να κάνεις ντρίμπλα για 6 δευτερόλεπτα πριν το σουτ και να μην σου κάνει κανείς φάουλ, ούτε όταν ο Φίσερ ήταν έξω από τη γραμμή των τριών πόντων και φαινόταν μέχρι… και την Ελλάδα ότι θα σουτάρει (με τον Νέλσον να κάνει τόσο… φανατικά άμυνα που προσγειώθηκε με πλάτη στον Φίσερ μετά το άλμα για να παρεμποδίσει το σουτ!!), τότε απλώς μιλάμε για αμυντική προσπάθεια παιδικού πρωταθλήματος. Όπως αυτή του Νέλσον, που στην κρισιμότερη φάση του πρωταθλήματος για την ομάδα του, απλώς παρακολουθούσε τον Φίσερ και δεν τον παρενόχλησε καν στο σουτ.
Η συνέχεια θα δοθεί την Κυριακή το βράδυ, με τη λογική να λέει ότι οι Μάτζικ θα μειώσουν σε 3-2 για να κλείσει η σειρά στο Λ.Α.. Βέβαια, μπάσκετ δεν παίζει η λογική και κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν οι παίκτες του Ορλάντο μετά από την καταδικαστική ουσιαστικά ήττα της Πέμπτης, οπότε οψόμεθα…
by Rasheed.
Πάντως, τα δύο ματς στο Ορλάντο δεν ήταν παιχνίδια χωρίς ενδιαφέρον, ενώ και το 2ο παιχνίδι ήταν οριακό. Ο Κόμπι Μπράιαντ έχει λυσσάξει να πάρει αυτόν τον τίτλο, τόσο πολύ που το 2ο ματς της σειράς, παραλίγο να το χάσει μόνος του. Στα τελευταία τέσσερα λεπτά της κανονικής διάρκειας πήρε όλες τις επιθέσεις της ομάδας του εκτός από μία στην οποία σκόραρε ο Γκασόλ. Θα συμφωνήσω ότι ένας χαρισματικός παίκτης όπως ο Κόμπι πρέπει να έχει τον πρώτο λόγο επιθετικά, αλλά όχι και να είναι πάνω από την ομάδα. Αστόχησε σε κρίσιμες στιγμές, αγνόησε ελεύθερους συμπαίκτες, υπερέβαλλε και τελικά έφτασε στο σημείο να κάνει την αδιανόητη προσπάθεια που έκανε στην τελευταία επίθεση, με τον Χάουαρντ κρεμασμένο πάνω του και τον Τούρκογλου να τον ταπώνει από πίσω.
Έδωσε την ευκαιρία στο Ορλάντο να πάρει το παιχνίδι, ο Βαν Γκάντι τον στόχευσε στην τελευταία άμυνα των Λέικερς, καθότι ήταν μακράν ο χειρότερος αμυντικός στο παρκέ για το Λ.Α., δικαιώθηκε απόλυτα ότι ο Κόμπι δεν θα καταλάβαινε την κομπίνα και θα κολλούσε στο σκριν, ο Τούρκογλου έβγαλε σχεδόν τέλεια πάσα 15 μέτρων για άλεϊ-ουπ, αλλά τελικά ο Λι δεν μπόρεσε να κάνει το εύκολο, να βάλει την μπάλα στο διχτάκι από τους 30 πόντους απόσταση. Σε όλους αρχικά κακοφάνηκε ότι ο Λι πήρε την τελευταία προσπάθεια, αλλά στην ουσία δεν την πήρε ο Λι, την πήρε ο παίκτης που μάρκαρε ο Κόμπι. Όποιος κι αν ήταν αυτός. Στην παράταση ανέλαβε δράση ο Γκασόλ, που καθάρισε τον αγώνα.
Όπως ήταν φυσιολογικό οι Ορλάντο Μάτζικ κέρδισαν το πρώτο παιχνίδι στην έδρα τους, αφού σχεδόν πάντα το πιο «ύποπτο» παιχνίδι για να σπάσει η έδρα σε σειρά 2-3-2 είναι το δεύτερο, δηλαδή το 4ο των τελικών. Κι εκεί έγινε η ζημιά για το Ορλάντο. Στο 3ο παιχνίδι, ο Μπράιαντ έκανε πάλι υπερβολική χρήση της απόλυτης ελευθερίας που απολαμβάνει στην ομάδα κάνοντας 25 σουτ για να βάλει 26 πόντους (είχε και 5/10 βολές) τελειώνοντας με το κακό 11/25 τον αγώνα. Εγώ προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω όταν υπάρχει στην ομάδα ένας τόσο κυρίαρχος σέντερ όπως ο Γκασόλ (μαζί με τον Γιάο οι καλύτεροι στον κόσμο) γιατί να μην παίρνει πάνω από 10-12 προσπάθειες μάξιμουμ, παρότι τελειώνει με 60-80% τα ματς. Στο 3ο είχε 9/11, αλλά έκανε 14 σουτ λιγότερα από τον Μπράιαντ. Δεν λέει κανείς ότι ο Κόμπι δεν είναι καλός παίκτης ή ότι δεν πρέπει να σουτάρει, αλλά απλώς με καλύτερη επιλογή στα σουτ, θα μπορούσε το 11/25 να το κάνει 11/19 και να έχει δώσει και 6 επιθέσεις στην υπόλοιπη ομάδα που θα γίνονταν υπό σαφώς καλύτερες προϋποθέσεις από τις απίστευτες με τις οποίες σουτάρει τις μισές φορές ο Μπράιαντ.
Και φτάνουμε στο ζουμί ως τώρα των τελικών. Ο Βαν Γκάντι δεν έμαθε από το πάθημά του. Όταν προηγείσαι με 87-84 και το παιχνίδι θέλει 11 δευτερόλεπτα δεν αφήνεις τον αντίπαλο να σουτάρει τρίποντο. Και τα χαζά που λένε οι Αμερικάνοι ότι… στο NBA δεν θέλουν να κάνουν φάουλ, αλλά θέλουν να παίξουν καθαρή άμυνα, εμείς τα ακούμε βερεσέ. Και ποιοι είμαστε εμείς; Όλοι όσοι βλέπουμε μπάσκετ για να κερδίζει η ομάδα μας και όχι για… τη χαρά του αθλήματος. Δηλαδή, ο Βαν Γκάντι προτίμησε να χάσει τον τίτλο από το να κάνει φάουλ; Όχι, απλώς κάποια πράγματα είναι τόσο «κολλημένα» στο NBA που μέχρι και τα αυτονόητα πολλές φορές δεν γίνονται. Αν οι Μάτζικ είχαν πάει το ματς στη ρουλέτα των βολών θα το είχαν κερδίσει κατά 95%, καθώς είχαν πλεονέκτημα 3 πόντων και θα έπρεπε απλώς να βάλουν… τις ίδιες βολές με τους αντιπάλους τους. Το να έχεις επαναφορά από τη δική σου ρακέτα, να κάνεις ντρίμπλα για 6 δευτερόλεπτα πριν το σουτ και να μην σου κάνει κανείς φάουλ, ούτε όταν ο Φίσερ ήταν έξω από τη γραμμή των τριών πόντων και φαινόταν μέχρι… και την Ελλάδα ότι θα σουτάρει (με τον Νέλσον να κάνει τόσο… φανατικά άμυνα που προσγειώθηκε με πλάτη στον Φίσερ μετά το άλμα για να παρεμποδίσει το σουτ!!), τότε απλώς μιλάμε για αμυντική προσπάθεια παιδικού πρωταθλήματος. Όπως αυτή του Νέλσον, που στην κρισιμότερη φάση του πρωταθλήματος για την ομάδα του, απλώς παρακολουθούσε τον Φίσερ και δεν τον παρενόχλησε καν στο σουτ.
Η συνέχεια θα δοθεί την Κυριακή το βράδυ, με τη λογική να λέει ότι οι Μάτζικ θα μειώσουν σε 3-2 για να κλείσει η σειρά στο Λ.Α.. Βέβαια, μπάσκετ δεν παίζει η λογική και κανείς δεν ξέρει πώς θα αντιδράσουν οι παίκτες του Ορλάντο μετά από την καταδικαστική ουσιαστικά ήττα της Πέμπτης, οπότε οψόμεθα…
by Rasheed.
6 σχόλια:
Η σειρά λογικά έχει τελειώσει, αλλά δε θα έπρεπε να τίθεται ζήτημα καθώς οι Lakers είναι καλύτερη ομάδα από τους Magic - στα χαρτιά τουλάχιστον, γιατί εντός παρκέ, μάλλον στις λεπτομέρειες έχουν κριθεί τα πάντα.
Η απώλεια του Νέλσον είναι καθοριστική - δεν έχει καμία σχέση μετά τον τραυματισμό του, είναι φανερά ανέτοιμος - όχι μόνο λόγω της ποιότητάς του αλλά και λόγω του Φίσερ, ο οποίος θα είχε σίγουρα μεγάλο πρόβλημα απέναντί του καθώς υστερεί κατά πολύ σε έκρηξη και ταχύτητα.
Συμφωνώ απολύτως με την ανάλυσή σας για τον Κόμπι, ο οποίος και με το Denver παραλίγο να κοστίσει κάποια παιχνίδια (τον 5ο τελικό αν δεν κάνω λάθος) και δε λέει να καταλάβει πως θα μπορούσε απλά να τελειώσει τους τελικούς με νταμπλ-νταμπλ για πλάκα, μην σου πω να κάνει και ρεκόρ ασίστ σε τελικούς... Έτσι όπως το μαρκάρουν οι Magic, μπορεί να απελευθερώνει 2 συμπαίκτες του τουλάχιστον και αν το εκμεταλλευόταν αυτό, όπως λες, η ομάδα θα είχε τουλάχιστον 6-8 πολύ εύκολους πόντους. Δηλαδή παίρνει 30 σουτ στον αγώνα και έχει και 8 ασίστ, φαντάσου να έπαιρνε 20 σουτ, πόσες ασίστ θα είχε κάθε βράδυ...
Επίσης, δίκιο έχεις και για τον Γκασόλ, αφού είναι σε πολύ καλή κατάσταση στα play-off και θα έπρεπε να επιμείνουν περισσότερο μαζί του. Σημαντική είναι και η παρουσία του Όντομ ενώ και ο Αρίζα είναι η διαφορά σε σχέση με πέρυσι, έναν παίκτη που αν τον είχαν σε αυτήν την κατάσταση οι Lakers θα είχαν περισσότερη τύχη με τους Celtics (ίσως 7 παιχνίδια).
Σχόλιο για τους διαιτητές: Σφυρίζουν ό,τι να'ναι, κυριολεκτικά όμως. Τη μία φορά δίνουν φάουλ, την άλλη δε δίνουν (σε αντίστοιχες φάσεις) και γίνεται συνέχεια με όλες τις παραβάσεις (και δε μιλάω μόνο για τους τελικούς). Ο Γκασόλ στο τέλος του 2ου τελικού κάνει παράβαση για παράδειγμα. Η πιο αστεία στιγμή των τελικών, πάντως, είναι η τάπα του Χάουαρντ στον Γκασόλ, με τον πιο υπερτιμημένο παίκτη στην ιστορία του NBA να τον κόβει βάζοντας το χέρι μέσα από το στεφάνι... Εκεί τι να πείς...
Και μιας και αναφέρθηκα στο Χάουαρντ... Τι πράγμα είναι αυτό? Τι διαιτητική ασυλία είναι αυτή? Λένε για τον Κόμπι, για το ΛεΜπρόν, παλιότερα λέγανε για το Σακίλ κ.ό.κ. αλλά αυτοί οι παίκτες τουλάχιστον, έχουν - είχαν κάτι το ξεχωριστό. Ετούτος εδώ, τι διάολο έχει και δεν το'χω καταλάβει ακόμα?
Μάλλον ξέρω, είναι αυτό που δεν έχει το NBA, σπουδαίους ψηλούς, όπως είχε στο παρελθόν. Και αν μου πείτε για Γκασόλ και Γιάο, θα σας πω ότι είναι "αντιτουριστικοί" για τους Αμερικανούς, ενώ ο Σακίλ είναι στα τελειώματα και τους μένει μόνο ο Ντάνκαν (ο οποίος κι αυτός βαδίζει προς το τέλος). Επομένως, για το μέλλον έχουν βασιστεί στο Χάουαρντ και πρέπει να τον προμοτάρουν με κάθε τρόπο. Γιατί NBA χωρίς μεγάλο ψηλό δε γίνεται...
Τέλος (κούρασα απελπιστικά αλλά είχα πολύ καιρό να σχολιάσω), η άμυνα των Magic ήταν μία φαρσοκωμωδία και αν ακούγατε τα σχόλια του Μπάρκλεϊ, θα αντιλαμβανόσασταν πως και οι ίδιοι οι Αμερικανοί - ίσως οι παίκτες περισσότερο - το θεωρούν επιεικώς γελοίο να μην κάνεις φάουλ... Γιατί ο Μπάρκλεϊ με αφορμή αυτήν τη φάση, σχολίασε γενικά την εμμονή κάποιων προπονητών σε αυτό το θέμα.
Βαν Γκάντι: στην βιβλιο των ηλιθιων προπονητων στο ΝΒΑ υπαρχει ολοκληρο κεφάλαιο για αυτον...
Τι να λέμε τώρα;
Οπως εχει καταντησει το ΝΒΑ ο Στερν,πραγματικά δεν αξιζει να χάνεις τον ύπνο σου στο 80% των περιπτώσεων
ενα f8 της Ευρωλιγκας θα ειχει πολυ περισσοτερο ενδιαφέρων
Φανταστείτε να του λένε μεθαύριο ότι αν δεν ήταν ο Παου, δε θα το έπαιρνε (που είναι και η αλήθεια). Είδα και εγώ σε επανάληψη το 87-87, όπως τα λέτε είναι.
Επίσης διάβασα για το ενδιαφέρον των Σπερς και των Καβς για τον Μπουρούση. Και αν στους Σπερς θα έχει στο πλάι του τον μεγάλο Τιμ, με τον οποίο σίγουρα θα βελτιωθεί, στους ΚΑβς έχει μπροστά του στον ανυπέρβλητο αφάνα. Αν το παιδί θέλει να πάει στο ΝΒΑ, πιστεύω ότι η περίπτωση των Καβς είναι ιδανική. Ομάδα πρωταθλητισμού, που έχει αδυναμίες στους ψηλούς. Πλην του Ilgauskas, που και αυτός τα έχει τα χρονάκια του και του Ben που φεύγει, οι άλλοι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. ο Σμιθ μάλλον είναι καλός επίσης αλλά και αυτός 35+
Ξερει κανείς κάποιο site που να μπορώ να κατεβάσω ειτε με torrent είτε με οποιονδήποτε αλλο τρόπο το final-4 toυ κολλεγιακού φέτος?
Ευχαριστώ
@patrick star: Προφανώς ξέρεις ότι για τον Χάουαρντ συμφωνούμε απόλυτα. Στο μυαλό μου οι έννοιες "χτήνος από τα βάρη" (που λέει κι ένας ξάδερφός μου) και "καλός παίκτης" είναι διαφορετικές έννοιες. Ο Χάουαρντ δεν ξέρει μπάσκετ, όσο καλό κορμί κι αν έχει.
@ανώνυμος: Έχεις δίκιο περί επιπέδου τεχνικής στο πρωτάθλημα.
@pdiablo: Προφανώς κι αν δεν ήτανο Παού δεν θα το έπαιρνε. Κανείς δεν μπορεί να το πάρει μόνος του. Όσο για τον Μπουρούση, όντως, οι Καβαλίερς είναι αγωνιστικά η καλύτερη ευκαιρία. Ή το Ντάλας αν ενδιαφερόταν, που επίσης δεν έχει ψηλό.
@ανώνυμος: Δεν γνωρίζω φίλε. Σε παραδίδω στους αναγνώστες, αν ξέρει κάποιος από αυτούς.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου