Κοινός παρανομαστής: χρονιά αποτυχημένη

Συνεχίζουμε με τον έλεγχο των ομάδων που ολοκλήρωσαν τη χρονιά. Απόψε θα ασχοληθούμε με τις ομάδες που τερμάτισαν στην 5η και την 6η θέση, δηλαδή τον Πανελλήνιο και τον Πανιώνιο. Αμφότεροι είχαν έναν κοινό παρανομαστή, ότι δεν πέτυχαν το στόχο τους.

6. ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ: Η χρονιά ξεκίνησε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Συμμετοχή στην Ευρωλίγκα, διπλό στην Πυλαία και προπονητής στον πάγκο που το καλοκαίρι αποτελούσε τον πρώτο στόχο της ομάδας. Για το ρόστερ τα είχαμε πει εμείς από πέρσι τον Οκτώβρη, όταν είχαμε εγείρει μεγάλα ερωτήματα όσον αφορά την ανταγωνιστικότητά του. Και τελικά πέσαμε μέσα. Στην Ευρωλίγκα, εκτός από μία-δύο θεαματικές νίκες (Ρεάλ μέσα, Εφές έξω) ο Πανιώνιος δεν μπόρεσε να περάσει γύρο από έναν όμιλο που ήταν αρκετά δύσκολος, αλλά εξελίχθηκε (με την Εφές για κλάματα) σε τόσο βατό που μέχρι και η Αρμάνι πέρασε στο Top-16. Στην Α1 σχεδόν όλο το χρόνο ο Πανιώνιος ήταν ιδιαίτερα ασταθής ακόμη και μέσα στο ίδιο παιχνίδι, από δεκάλεπτο σε δεκάλεπτο. Προφανώς και ο Τριφούνοβιτς έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό, όπως μερίδιο ευθύνης έχει και στο γεγονός ότι έμοιαζε να κάνει σπασμωδικές κινήσεις. Ο Νίκολιτς ήρθε στην ομάδα, έπαιξε καλά στην αρχή και μετά, αναίτια (για αγωνιστικούς λόγους) εξαφανίστηκε από το ροτέισον μέχρι να αποδεσμευτεί. Αποδεσμεύτηκε αλλά αντικαταστάτης δεν ήρθε ποτέ. Μπορεί τη θέση του Νίκολιτς να την κάλυψε ο Ντικούδης, αλλά, ας μην κρυβόμαστε, ο Πανιώνιος είχε μεγάλα κενά στο ρόστερ του. Η χρονιά κύλησε και 5 αγώνες πριν το φινάλε της, ο Τριφούνοβιτς αποφάσισε ότι είχε αγωνιστικά παράπονα από τον Τσβέτκοβιτς. Για ομάδα που παλεύει για την εξάδα και την Ευρωλίγκα, τέτοια αλλαγή ήταν λίγο-πολύ απαράδεκτη στο τάιμινγκ που έγινε. Ο Μίτσοφ δεν είναι κακός παίκτης, αλλά δεν πρόλαβε να προσφέρει πολλά. Μερίδιο ευθύνης έχει και για τη σαπουνόπερα "δεν ξέρω τι να κάνω με τον Καλαμπόκη" που για ένα σημαντικό μέρος της χρονιάς δεν τον χρησιμοποιούσε σχεδόν καθόλου και μόλις ήρθε η πρόταση από το εξωτερικό, τότε όλοι θυμήθηκαν ότι είναι απαραίτητος στην ομάδα.

Ίσως αυτό που μπορούμε να προσάψουμε περισσότερο απ’ όλα στον Τριφούνοβιτς είναι η άρνησή του να πάρει παίκτη όταν έγινε γνωστό ότι ο Μπάξτερ θα έχανε το υπόλοιπο της σεζόν. Όταν θες πραγματικά να χτυπήσεις έξοδο στην Ευρωλίγκα, τότε παίρνεις παίκτη, δεν αντιδράς σαν κακομαθημένο δεκάχρονο. Ο Τριφούνοβιτς ήθελε τον Βάρντα, που θα ήταν σημαντική προσθήκη, ο Βάρντα αρχικά ήταν διστακτικός περιμένοντας κάτι άλλο, αλλά μία εβδομάδα μετά δέχτηκε την πρόταση. Τότε ήταν που ο Τριφούνοβιτς είπε το περίφημο «ήθελα τον Βάρντα, αλλά όταν του κάναμε πρόταση, όχι τώρα. Θα μείνουμε ως έχουμε». Όποιος έχει δει περισσότερους από… 3 αγώνες μπάσκετ στη ζωή του, τότε κατάλαβε ότι ο Πανιώνιος απλώς δεν το εννοούσε όταν έλεγε ότι θέλει να ξαναβγεί Ευρωλίγκα. Έμενε με ένα ξένο, χωρίς βασικό σέντερ, στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της χρονιάς. Λογικό κι επόμενο να αποκλειστεί με συνοπτικές διαδικασίες από τη συνέχεια.

Η χρονιά μπορεί μόνο ως αποτυχημένη να θεωρηθεί, καθώς ο Πανιώνιος έμεινε εκτός τετράδας, εκτός διεκδίκησης της Ευρωλίγκας, δεν προκρίθηκε στη δεύτερη φάση της Ευρωλίγκας, δεν έπεισε κανέναν ότι μπόρεσε να σηκώσει τα δύο καρπούζια που είχε φέτος επωμιστεί. Η σεζόν επίσης ήταν κι ένα μάθημα για τους ανθρώπους της ομάδας που είδαν ότι με αμφιβόλου ποιότητας και λογικής κινήσεις και σπασμωδικές αντιδράσεις δεν μπορείς να χτίσεις ομάδα Ευρωλίγκας. Γιατί κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν το πάλεψαν, τουλάχιστον στο ξεκίνημα.

5. ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ: Άλλος ένας που ξεκίνησε κοιτώντας ψηλά και τελικά τερμάτισε με σκυμμένο το κεφάλι. Ο Πανελλήνιος ήταν σοβαρός στην αρχή της χρονιάς και μάλιστα έπιασε υψηλά επίπεδα απόδοσης αρχικά. Τότε ήταν που κέρδισε τον Παναθηναϊκό, τότε (λίγο πιο μετά χρονικά) που απέκλεισε τον Άρη από το Eurocup. Τελικά, στην επόμενη φάση του Eurocup ουσιαστικά ήταν κομπάρσος, ενώ και στο πρωτάθλημα μόνο τον εαυτό του μπορεί να θεωρεί υπεύθυνο για την απώλεια της 3ης θέσης. Ουσιαστικά έμεινε 5ος επειδή έχασε από τα Τρίκαλα και από το Μαρούσι στο γήπεδό του.

Μετά τον Γενάρη, ο Πανελλήνιος ήταν ολοένα και χειρότερος και έμοιαζε να χάνει από τη φρεσκάδα του. Το ρόστερ του δεν ήταν άσχημο, αν και ελλιπές στον άσο. Αυτό φάνηκε με τον τραυματισμό του Καλαϊτζή, τον οποίο η ομάδα δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Γκράντι και Νιούλι θα συνέθεταν ένα πολύ δυνατό δίδυμο στην περιφέρεια, αλλά ενώ ο Γκράντι έβγαλε μάτια στην Α1, ήταν μέτριος στο Eurocup, ενώ ο Νιούλι όλη τη χρονιά ήταν ασταθής και παίκτης στον οποίο δεν μπορούσες να στηριχτείς. Η φροντλάιν της ομάδας ήταν αυτή που την έκανε αρχικά να ξεχωρίζει, με τους Ραντένοβιτς, Γκόλεματς, Νατζφέι και Όστοϊτς, αλλά μέσα στη χρονιά ο Άρης κάλυψε τη διαφορά αυτή, ενώ το Μαρούσι ουσιαστικά δεν είχε πρόβλημα εξαρχής. Τελικά, ο Πανελλήνιος περιορίστηκε στην 5η θέση για ακόμη μία χρονιά, με τις ευθύνες να βαραίνουν και τον Ηλία Ζούρο, στον οποίο θα μπορούσε κανείς να προσάψει ότι φόρμαρε την ομάδα σε λάθος περίοδο, ότι δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί τους περιφερειακούς του ξένους, ότι δεν είχε ένα ακόμη πλέι μέικερ και ότι δεν κυνήγησε κάποια σημαντική μετεγγραφή Έλληνα παίκτη το καλοκαίρι (πλην του Παπαμακάριου για να μην παρεξηγούμαστε).

Η απόκτηση του Σακούρ για το Eurocup έδειχνε ότι ο Πανελλήνιος ήθελε να το παλέψει στον δεύτερο γύρο, αλλά η χρησιμοποίησή του δεν το… αποδείκνυε. Ο αποκλεισμός από το Μαρούσι ήρθε πολύ εύκολα στα πλέι οφς, ενώ το Μαρούσι τελικά… τον είχε όλο το χρόνο τον Πανελλήνιο, εξ ου και το 5-1 συνολικά στις αναμετρήσεις τους. Αυτό δείχνει ότι ούτε ο Πανελλήνιος ήταν έτοιμος να παλέψει για την Ευρωλίγκα. Απέτυχε κι αυτός δηλαδή με βάση τους στόχους που είχε θέσει στην αρχή.

by Rasheed.