Το Age of Basketball ήταν στο Ελληνικό την Κυριακή το βράδυ και είδε τον τελικό από κοντά. Στο παιχνίδι δεν θεωρώ ότι είδαμε κάτι που δεν περιμέναμε. Δύο ισοδύναμες ομάδες, που έπαιξαν περίπου το ίδιο μπάσκετ με τις αδυναμίες και τα δυνατά σημεία της καθεμίας.
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Μπορεί οι κάφροι να ήταν ούτε 1.200, αλλά από νωρίς άφησαν το στίγμα τους. Το ξύλο άρχισε να πέφτει νωρίς, αλλά ευτυχώς σταμάτησε και νωρίς. Ως χαρακτηριστικότερη σκηνή, θα κρατήσω τη στιγμή όταν περίπου 50 λεπτά πριν το τζάμπολ, οι δύο πλευρές αντάλλασσαν υβριστικά συνθήματα και χειρονομίες υπό τον εκκωφαντικό ήχο του «Another Brick in the Wall», με το στίχο «we don’t need no education» να ηχεί ειρωνικά στα αυτιά μας, κοιτώντας τα «καμάρια» που επέλεξαν οι δύο ομάδες να βάλουν στο Ελληνικό. Γιατί οι δύο ομάδες τους επέλεξαν, μη γελιόμαστε. Θα μπορούσαν να βάλουν κατόχους διαρκείας, θα μπορούσαν να βάλουν ανθρώπους, θα μπορούσαν να βάλουν πρόβατα, προτίμησαν να βάλουν κάφρους. Το πρώτο σύγκρυο μας ήρθε όταν σφύριξαν οι δύο φωτοβολίες πάνω από τις μπασκέτες προς τη μία και την άλλη πλευρά. Πάντως, δια μαγείας, μετά το ημίχρονο τα πράγματα ηρέμησαν ανεξήγητα και εκτός από 3 φωτοβολίδες δεν είχαμε κάτι στο δεύτερο μέρος. Σημαντικό, επίσης, (για να το παίξω… Ομπράντοβιτς) ότι δεν έπεσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο.
Πάμε στο ματς; Οι δύο ομάδες έδειξαν ισοδύναμες, όπως είναι πάνω κάτω. Οι προπονητές έκαναν αμφότεροι λάθη και σωστά, δεν νομίζω ότι ήταν κάποιος από τους δύο που έχασε το ματς. Ο Ομπράντοβιτς αδυνατούσε να βοηθήσει την ομάδα του να πάρει ριμπάουντ και να σταματήσει τον Ολυμπιακό στη ρακέτα, ενώ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να προσαρμόσει σωστά την ομαδική περιφερειακή άμυνα. Ως εκεί, όμως.
Οι διαιτητές έκαναν λαθάκια και απ’ τις δύο πλευρές, αλλά δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα. Μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι ήταν από τις καλύτερες διαιτησίες σε ντέρμπι τα τελευταία χρόνια.
Άρα, πού κρίθηκε το ματς; Για μένα κρίθηκε στους παικταράδες που έχουν οι δύο ομάδες μέσα στο παρκέ. Συγκεκριμένα, στην προκειμένη περίπτωση, το ματς κρίθηκε σε 4 φάσεις. Τα δύο τεράστια τρίποντα του Διαμαντίδη, το άστοχο τρίποντο του Γκριρ και τη λάθος πάσα του Παπαλουκά στον Βασιλόπουλο. Αν κάποια από αυτές τις φάσεις είχε έρθει ανάποδα, τότε το ματς θα είχε αντιστραφεί πιθανότατα.
Θέλετε να σας πω ότι ο ένας κόουτς «κλείδωσε» τον άλλο; Ότι κάποιος έκανε τραγικά λάθη; Ότι κάποιος παίκτης ή προπονητής φάνηκε ανεπαρκής; Ότι η διαιτησία «έσφαξε» έναν από τους δύο; Λυπάμαι, δεν θα το κάνω, γιατί δεν το είδα έτσι.
Είδα τον Ολυμπιακό να ελέγχει απόλυτα τις εναέριες μάχες στο πρώτο ημίχρονο, να έχει καλή κίνηση επιθετικά, αλλά να είναι άστοχος από το τρίποντο (2/11 – λογικό για την ομάδα που έχει το άγχος να αποδείξει κάτι). Είδα τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να μαρκάρει στη ρακέτα, να παίζει άσχημη άμυνα στο πρώτο ημίχρονο, να μην μπορεί να κλείσει το δρόμο προς το ριμπάουντ στον Ολυμπιακό, αλλά να έχει καλή δημιουργία επιθετικά. Είδα τον Ολυμπιακό να «λύνεται» επιθετικά στο τρίτο δεκάλεπτο και να δείχνει ότι μπορεί να πάρει το ματς, αλλάζοντας το μομέντουμ του αγώνα. Είδα τον Παναθηναϊκό στο ίδιο διάστημα να δυσκολεύεται να μπει στη ρακέτα και να καταφεύγει στα τρίποντα. Αλλά είδα, επίσης, τον Ολυμπιακό να αγχώνεται πολύ στην τέταρτη περίοδο, τη στιγμή που θα έφτανε στην πηγή, να κάνει αβίαστα λάθη, ενώ είδα ταυτόχρονα τον Παναθηναϊκό να παίζει σωστή άμυνα και να δείχνει ότι έχει την ηρεμία, τη σιγουριά και την βεβαιότητα του κυρίαρχου και του πρωταθλητή. Εκεί κρίθηκε ο πρώτος τίτλος της χρονιάς. Στις μικρές, αλλά φυσιολογικές διαφορές μετά από 10 χρόνια κυριαρχίας του «τριφυλλιού». Δεν φταίει ο Γιαννάκης που ο Παπαλουκάς πέταξε την μπάλα έξω, ούτε φταίει που ο Πρίντεζης και ο Μιλόσεβιτς έχασαν λέι απ, ή ο Γκριρ πάτησε γραμμή, κτλ. Το να βρούμε εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του προπονητή είναι το ευκολότερο και το συχνότερο, αλλά δεν πιστεύω ότι ισχύει σε καμία περίπτωση. Τη μάχη των πάγκων θα τη χαρακτήριζα ισόπαλη σε κάθε περίπτωση αυτή τη φορά.
Το 5ο συνεχόμενο Κύπελλο δεν το πήρε ο Ομπράντοβιτς ούτε το έχασε ο Γιαννάκης. Το πήρε ο τεράστιος παίκτης που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης. Σε ένα ματς που ήταν στον πόντο, η μόνη διαφορά ήταν τα δικά του απανωτά τρίποντα συν την κακή επιθετική αντίδραση του Ολυμπιακού στο τελευταίο πεντάλεπτο της τέταρτης περιόδου. Κακή επιθετική αντίδραση που για μένα οφειλόταν μόνο στην ισορροπία δυνάμεων που έχει παγιωθεί, δηλαδή στην ψυχολογία με την οποία μπαίνουν οι ομάδες πλέον στο παρκέ σε τέτοια ματς. Όσο πιο πολλά χρόνια είναι μια ομάδα στην κορυφή, τόσο πιο δύσκολο είναι για κάθε αντίπαλο να πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να την εκθρονίσει. Αυτό έδειξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο κρίσιμο σημείο: ότι υποσυνείδητα ίσως δεν το πίστεψαν ότι μπορούν. Μπορεί να… ξέρεις ότι μπορείς, αλλά να μην… πιστεύεις ότι μπορείς, αν με αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο αυτό που εννοώ. Ο Γιαννάκης είχε προετοιμάσει καλά ψυχολογικά την ομάδα ως σύνολο (φάνηκε στις αντιδράσεις της στην αρχή), αλλά δεν μπορεί να μπει στο μυαλό κάθε παίκτη. Και αυτό που είπε στη συνέντευξη Τύπου, όσο κι αν δεν αρέσει στους περισσότερους φίλους του Ολυμπιακού είναι πέρα για πέρα αληθινό: μια ομάδα 5 μηνών δεν είναι το ίδιο με μια ομάδα 10 χρόνων. Και δεν φταίει ο Γιαννάκης γι’ αυτό. Όπως, αληθινό είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά δύο πιο σημαντικούς στόχους (και ο Παναθηναϊκός βέβαια, το είπαν και ο Ομπράντοβιτς και ο Διαμαντίδης), όπως αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε άγχος και νευρικότητα στο τέλος και ότι πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Κατόπιν εορτής θα μου πείτε; Μήπως έχετε δει αυτό το «ερυθρόλευκο» ρόστερ να έχει παίξει άλλο τελικό, θα απαντήσω…
Αν σε αυτά τα τρία στοιχεία (α.Διαμαντίδης, β.κακές επιθετικές επιλογές στο τέλος, γ.ψυχολογία), προσθέσουμε και τη μέτρια «κόκκινη» άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο τότε έχουμε τους λόγους που έκριναν το ντέρμπι, αρκεί τον πρώτο (Διαμαντίδης) να τον επαναλάβουμε δυο-τρεις φορές παραπάνω. Γιατί αυτός έκρινε το ματς.
by Rasheed.
Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως. Μπορεί οι κάφροι να ήταν ούτε 1.200, αλλά από νωρίς άφησαν το στίγμα τους. Το ξύλο άρχισε να πέφτει νωρίς, αλλά ευτυχώς σταμάτησε και νωρίς. Ως χαρακτηριστικότερη σκηνή, θα κρατήσω τη στιγμή όταν περίπου 50 λεπτά πριν το τζάμπολ, οι δύο πλευρές αντάλλασσαν υβριστικά συνθήματα και χειρονομίες υπό τον εκκωφαντικό ήχο του «Another Brick in the Wall», με το στίχο «we don’t need no education» να ηχεί ειρωνικά στα αυτιά μας, κοιτώντας τα «καμάρια» που επέλεξαν οι δύο ομάδες να βάλουν στο Ελληνικό. Γιατί οι δύο ομάδες τους επέλεξαν, μη γελιόμαστε. Θα μπορούσαν να βάλουν κατόχους διαρκείας, θα μπορούσαν να βάλουν ανθρώπους, θα μπορούσαν να βάλουν πρόβατα, προτίμησαν να βάλουν κάφρους. Το πρώτο σύγκρυο μας ήρθε όταν σφύριξαν οι δύο φωτοβολίες πάνω από τις μπασκέτες προς τη μία και την άλλη πλευρά. Πάντως, δια μαγείας, μετά το ημίχρονο τα πράγματα ηρέμησαν ανεξήγητα και εκτός από 3 φωτοβολίδες δεν είχαμε κάτι στο δεύτερο μέρος. Σημαντικό, επίσης, (για να το παίξω… Ομπράντοβιτς) ότι δεν έπεσαν αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο.
Πάμε στο ματς; Οι δύο ομάδες έδειξαν ισοδύναμες, όπως είναι πάνω κάτω. Οι προπονητές έκαναν αμφότεροι λάθη και σωστά, δεν νομίζω ότι ήταν κάποιος από τους δύο που έχασε το ματς. Ο Ομπράντοβιτς αδυνατούσε να βοηθήσει την ομάδα του να πάρει ριμπάουντ και να σταματήσει τον Ολυμπιακό στη ρακέτα, ενώ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να προσαρμόσει σωστά την ομαδική περιφερειακή άμυνα. Ως εκεί, όμως.
Οι διαιτητές έκαναν λαθάκια και απ’ τις δύο πλευρές, αλλά δεν επηρέασαν το αποτέλεσμα. Μάλιστα, μπορούμε να πούμε ότι ήταν από τις καλύτερες διαιτησίες σε ντέρμπι τα τελευταία χρόνια.
Άρα, πού κρίθηκε το ματς; Για μένα κρίθηκε στους παικταράδες που έχουν οι δύο ομάδες μέσα στο παρκέ. Συγκεκριμένα, στην προκειμένη περίπτωση, το ματς κρίθηκε σε 4 φάσεις. Τα δύο τεράστια τρίποντα του Διαμαντίδη, το άστοχο τρίποντο του Γκριρ και τη λάθος πάσα του Παπαλουκά στον Βασιλόπουλο. Αν κάποια από αυτές τις φάσεις είχε έρθει ανάποδα, τότε το ματς θα είχε αντιστραφεί πιθανότατα.
Θέλετε να σας πω ότι ο ένας κόουτς «κλείδωσε» τον άλλο; Ότι κάποιος έκανε τραγικά λάθη; Ότι κάποιος παίκτης ή προπονητής φάνηκε ανεπαρκής; Ότι η διαιτησία «έσφαξε» έναν από τους δύο; Λυπάμαι, δεν θα το κάνω, γιατί δεν το είδα έτσι.
Είδα τον Ολυμπιακό να ελέγχει απόλυτα τις εναέριες μάχες στο πρώτο ημίχρονο, να έχει καλή κίνηση επιθετικά, αλλά να είναι άστοχος από το τρίποντο (2/11 – λογικό για την ομάδα που έχει το άγχος να αποδείξει κάτι). Είδα τον Παναθηναϊκό να μην μπορεί να μαρκάρει στη ρακέτα, να παίζει άσχημη άμυνα στο πρώτο ημίχρονο, να μην μπορεί να κλείσει το δρόμο προς το ριμπάουντ στον Ολυμπιακό, αλλά να έχει καλή δημιουργία επιθετικά. Είδα τον Ολυμπιακό να «λύνεται» επιθετικά στο τρίτο δεκάλεπτο και να δείχνει ότι μπορεί να πάρει το ματς, αλλάζοντας το μομέντουμ του αγώνα. Είδα τον Παναθηναϊκό στο ίδιο διάστημα να δυσκολεύεται να μπει στη ρακέτα και να καταφεύγει στα τρίποντα. Αλλά είδα, επίσης, τον Ολυμπιακό να αγχώνεται πολύ στην τέταρτη περίοδο, τη στιγμή που θα έφτανε στην πηγή, να κάνει αβίαστα λάθη, ενώ είδα ταυτόχρονα τον Παναθηναϊκό να παίζει σωστή άμυνα και να δείχνει ότι έχει την ηρεμία, τη σιγουριά και την βεβαιότητα του κυρίαρχου και του πρωταθλητή. Εκεί κρίθηκε ο πρώτος τίτλος της χρονιάς. Στις μικρές, αλλά φυσιολογικές διαφορές μετά από 10 χρόνια κυριαρχίας του «τριφυλλιού». Δεν φταίει ο Γιαννάκης που ο Παπαλουκάς πέταξε την μπάλα έξω, ούτε φταίει που ο Πρίντεζης και ο Μιλόσεβιτς έχασαν λέι απ, ή ο Γκριρ πάτησε γραμμή, κτλ. Το να βρούμε εξιλαστήριο θύμα στο πρόσωπο του προπονητή είναι το ευκολότερο και το συχνότερο, αλλά δεν πιστεύω ότι ισχύει σε καμία περίπτωση. Τη μάχη των πάγκων θα τη χαρακτήριζα ισόπαλη σε κάθε περίπτωση αυτή τη φορά.
Το 5ο συνεχόμενο Κύπελλο δεν το πήρε ο Ομπράντοβιτς ούτε το έχασε ο Γιαννάκης. Το πήρε ο τεράστιος παίκτης που λέγεται Δημήτρης Διαμαντίδης. Σε ένα ματς που ήταν στον πόντο, η μόνη διαφορά ήταν τα δικά του απανωτά τρίποντα συν την κακή επιθετική αντίδραση του Ολυμπιακού στο τελευταίο πεντάλεπτο της τέταρτης περιόδου. Κακή επιθετική αντίδραση που για μένα οφειλόταν μόνο στην ισορροπία δυνάμεων που έχει παγιωθεί, δηλαδή στην ψυχολογία με την οποία μπαίνουν οι ομάδες πλέον στο παρκέ σε τέτοια ματς. Όσο πιο πολλά χρόνια είναι μια ομάδα στην κορυφή, τόσο πιο δύσκολο είναι για κάθε αντίπαλο να πείσει τον εαυτό του ότι μπορεί να την εκθρονίσει. Αυτό έδειξαν οι παίκτες του Ολυμπιακού στο κρίσιμο σημείο: ότι υποσυνείδητα ίσως δεν το πίστεψαν ότι μπορούν. Μπορεί να… ξέρεις ότι μπορείς, αλλά να μην… πιστεύεις ότι μπορείς, αν με αυτό γίνεται πιο ξεκάθαρο αυτό που εννοώ. Ο Γιαννάκης είχε προετοιμάσει καλά ψυχολογικά την ομάδα ως σύνολο (φάνηκε στις αντιδράσεις της στην αρχή), αλλά δεν μπορεί να μπει στο μυαλό κάθε παίκτη. Και αυτό που είπε στη συνέντευξη Τύπου, όσο κι αν δεν αρέσει στους περισσότερους φίλους του Ολυμπιακού είναι πέρα για πέρα αληθινό: μια ομάδα 5 μηνών δεν είναι το ίδιο με μια ομάδα 10 χρόνων. Και δεν φταίει ο Γιαννάκης γι’ αυτό. Όπως, αληθινό είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει μπροστά δύο πιο σημαντικούς στόχους (και ο Παναθηναϊκός βέβαια, το είπαν και ο Ομπράντοβιτς και ο Διαμαντίδης), όπως αλήθεια είναι ότι ο Ολυμπιακός είχε άγχος και νευρικότητα στο τέλος και ότι πρέπει να μάθει να το διαχειρίζεται. Κατόπιν εορτής θα μου πείτε; Μήπως έχετε δει αυτό το «ερυθρόλευκο» ρόστερ να έχει παίξει άλλο τελικό, θα απαντήσω…
Αν σε αυτά τα τρία στοιχεία (α.Διαμαντίδης, β.κακές επιθετικές επιλογές στο τέλος, γ.ψυχολογία), προσθέσουμε και τη μέτρια «κόκκινη» άμυνα στο τελευταίο δεκάλεπτο τότε έχουμε τους λόγους που έκριναν το ντέρμπι, αρκεί τον πρώτο (Διαμαντίδης) να τον επαναλάβουμε δυο-τρεις φορές παραπάνω. Γιατί αυτός έκρινε το ματς.
by Rasheed.
6 σχόλια:
1)Για αρχή πιστεύω πως ήταν το καλύτερο παιχνίδι που είδα απο τον τελικό CSSKA-ΠΑΟ πριν 2 χρόνια.
2)Ο Ολυμπιακός έπαιξε καταπληκτικά.Αν είχε απέναντι του την Ρεάλ,την Μακάμπι,την Ταού,την Μπάρτσα,την ΤΣΣΚΑ θα κέρδιζε.Εχασε γιατι είχε απέναντι του τον αιώνιο αντίπαλο και σε τέτοια ντέρμπυ δίνεις το 100% των δυνατοτήτων σου.
3)Εχασε γιατί επίσης δεν είχε τον σκόρερ στην ομάδα του κυρίως έξω απο τα 6.75.Κάποιον που όταν ο ΠΑΟ έκανε κρεσέντο έξω από τα 6.75 θα απαντούσε.
4)Χαλπεριν,Πέκοβιτς,Νικολας εξουδετερώθηκαν γιατί οι ομάδες είχαν προσαρμόσει τις άμυνες πάνω τους.
5)Διαιτησια 55%-45% υπέρ του Ολυμπιακού με το +5% να είναι καθαρά ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΛΑΘΟΣ.Εξαιρετική.
6)Ο ΠΑΟ τώρα αρκεί να κερδίσει τον ΟΣΦΠ 1 φορά σε 4 παιχνίδια στην έδρα του(1 στον κανονικο γύρο+3 στο πρωτάθλημα αν χάσει το πλεονέκτημα έδρας).
7)Το ματς στην Α1 θα έχει άλλη φιλοσοφία.ΘΑ αναδιεχθούν άλλοι πρωταγωνιστές.Ετσι είναι τα derby.Δεν βγαίνει πάντα πρωταγωνιστής ο ίδιος παίκτης.
8)Πιστεύω πως το παιχνίδι χάθηκε με τα 2 απανωτά τρίποντα Φώτση-Περπέρογλου.Αφού δεν είχε παίκτη να απαντήσει και να σκοτώσει τον αιώνιο εκεί,ο Ολυμπιακός κάποια στιγμή προς το τέλος όταν ΟΛΟΙ χαλααρώνουν θα δεχόταν κρεσέντο σουτ από την περιφέρεια.Σήμερα ήταν ο Διαμαντίδης,αύριο μπορεί να είναι κάποιος από αυτούς που είχαν άσχημα ποσοστά σήμερα όπως Σπανούλης,Σάρας,Τσαρτσαρής.
9)Ο Πάο πρέπει να δουλέψει παραπάνω τη ρακέτα του.ΑΝ θέλει f-4 πρέπει να βγάλει περισσότερα συστήματα για να πάει η μπάλα στο καλάθι με ένας εναντίον ενός.
10)Κάτι κριτικές παικτών από ορισμένους αναλόγως με τα λεπτά και τους πόντους δεν τα σχολιάζω.Οσοι έχουν ΠΑΙΞΕΙ μπάσκετ στη ζωή τους ξέρουν πως υπάρχουν πράγματα που δεν φαίνονται και ωστόσο ειναι εξαιρετικά χρήσιμα.Αυτά γιατι κάποιοι γράφανε Νικολας,Βασιλοπουλος,Πέκοβιτς,Χαλπεριν απογοητεύσεις.Ας τους πει κάποιος πως αυτό που ήταν να κάνουν το κάνανε και πως αν ο αντίπαλος προσαρμοστεί πάνω σου,δεν μπορείς να κάνεις πολλά παρά να πασάρεις.Αυτή είναι η έννοια της μεγάλης ομάδας.Κλείνεις τον έναν,σε σκοτώνει ο άλλος...
Και εγώ θα συμφωνήσω με τους λίγους για τον Γιαννάκη. Τι φταίει ο Γιαννάκης αν οι άλλοι κοιτάγανε σαν υπνωτισμένοι το Διαμαντίδη να τα βάζει. Ο Γιαννάκης έχει κάνει κακά κουτσαρίσματα στο παρελθόν αλλά αυτό το παιχνίδι το χάσανε οι παίκτες του Ολυμπιακού.
Και η ψυχολογία όπως τα λες. Σε κάποια φάση στο τέταρτο δεκάλεπτο έγενετο μπλακ αουτ. Ασυγχώρητη κίνηση για το φορμαρισμένο τελευταία Παναθηναικό.
Η αλήθεια είναι ότι, λόγω του ΠΓ (δεν με έχει πείσει 100% σε υψηλότατο επίπεδο), περίμενα ότι ο Παο θα κάνει το κλασικό 3ο δεκάλεπτο και μετά θα θέλανε κυάλια, αλλά τελικά μου άρεσε όπως το πήγε ο Γιαννάκης, ειδικότερα με τις συνεργασίες των ψηλών εντός και εκτός της ρακέτας.
Μου άρεσε ο Περπε. Άντε να ωριμάσει σιγά σιγά και θα κάνουνε φοβερό δίδυμο με το Βασιλόπουλο στο τρία.
Επίσης άκουσα πολύ μουρμούρα από τους Ολυμπιακούς για το Βασιλόπουλο, μέχρι που θυμήθηκαν ότι είναι Παοκτζης (που ως Πυργιώτης μάλλον δεν είναι). Εγώ έχω να πώ ότι Μπουρούσης-Βασιλόπουλος είναι ότι καλύτερο υπάρχει στη γενιά τους. Αν τους χάσουν και πολύ περισσότερο αν καταλήξουν στον Παο θα κάνυν άλλη μια 10ετία να δουν τίτλο.
Πολύ καλή ανάλυση. Συμφωνώ στα περισσότερα από αυτά. Πιστεύω ότι τα δυο φάουλ που έδωσαν οι διαιτητές στον Παπαλουκά ήταν υπερβολικά και το αωαφέρω αυτό επειδή απο εκεί άρχισε η άνοδος του Διαμαντίδη. Από την άλλη πλευρά ο Ολυμπιακός όφειλε να έχει καλύτερες λύσεις στον άσσο από τον ανέτοιμο Πάργκο και τον "λίγο" Μιλόσεβιτς.
Η διαιτησία το μόνο σημαντικό λάθος που έκανε ήταν τα 2 φάουλ του παπαλουκά! δεν πιστεύω ωστόσο οτι έκριναν οτιδήποτε. ο παπαλουκάς δεν παίζει ποτέ 35 λεπτά είτε έχει 4 είτε δεν έχει κανένα φάουλ! εξάλλου είναι από του παίκτες που διαχειρίζονται πολύ καλά τα φάουλ τους και δεν ήταν μεγάλος ο κίνδυνος κατά τη γνώμη μου!
Σε κάθε περίπτωση είναι από τις λίγες φορές που χάνει ο ολυμπιακός ένα ματς που κρίθηκε τα τελευταία λεπτά κα δε σιχτιρίζω με τους διαιτητές!
αυτό που με ενόχλησε περισσότερο με τη διαιτησία δεν ήταν οι διαιτητές αλλά κάποιοι παίκτες, που στις διεισδύσεις τους σκοπός δεν είχαν να τελειώσουν τη φάση αλλά να κουτουλήσουν στον αντίπαλο και να τους χαρίσει ο διαιτητής κανένα φάουλ! αυτά που λέει και ο σκουντής, οτι με "έξυμπνο τρόπο ξεγελούν τους διαιτητές" (λες και είναι ηλίθιοι οι διαιτητές).
ο Διαμαντίδης έδειξε οτι πέραν τεχνικών και αθλητικών προσόντων υπάρχει και η κλάση του μεγάλου παίκτη!
ο παπαλουκάς έστειλε μήνυμα οτι στα playoff θα είναι παρών!
ο γιαννάκης έβαλε το χεράκι του για να βρει ρυθμό ο παο με την ανεξήγητη ζώνη στην τέταρτη περίοδο και το μαρκάρισμα του διαμαντίδη από το μιλόσεβιτς.
οι ομάδες έδειξαν να μην έχουν χαοτική διαφορά στη δυναμικότητα τους, μάλιστα στην περίοδο του υπερφορμαρίσματος του παο, πράγμα που με γεμίζει ελπίδες για τα playoff! αρκεί ο ολυμπιακός να είναι 101% σοβαρός σε κάθε λεπτό! πράγμα όμως εντελώς ασυνήθιστο για την ομάδα μου!
σύγγνωμη για το bouble post αλλά δεν κρατήθηκα...
μόλις διάβασα το σημερινό άρθρο του παπαδογιάννη... ένα απόσπασμα:
"Ο καινούργιος αρχηγός του Παναθηναϊκού ζέστανε τα χέρια του με δύο αλλεπάλληλα λέι-απ απέναντι στον «Τεό», πέτυχε άλλα δύο καλάθια απέναντι στον ουρανοκατέβατο Μιλόσεβιτς..."
αν βάλουμε και τα 3 τρίποντα βγάζουμε 17 πόντους!!! άλλον αγώνα έβλεπε αυτός;;;
Καλησπέρα και από μένα, θα απαντήσω γενικά. Δεν νομίζω ότι αμφέβαλε κανείς μπασκετικός ότι ο Παπαλουκάς στα κρίσιμα θα είναι εδώ.
Μην ξεχνάτε ότι για τον Πάργκο ήταν το πρώτο του ντέρμπι... και έπαθε πολιτισμικό σοκ. Εδώ ο Έντι κάποτε και είχε κάνει μια βδομάδα να συνέλθει.
Όσο γι αυτούς που δεν έπαιξαν καλα, έτσι είναι. Κάθε ομάδα επιλέγει σε ποιους θα προσαρμόσει την άμυνα, ενώ είναι και θέμα μέρας.
Η ζώνη του Γιαννάκη είχε εξήγηση. Αν ο Ολυμπιακός είχε εκμεταλλευτεί το άστοχο τρίποντο του Περπέρογλου στο 64-63 και είχε σκόραρει, θα έμπαινε στο τελευταίο 3λεπτο με 0 φάουλ παθητικό, τον Παναθηναϊκό να κυνηγάει και με δικαίωμα βολών (του ΟΣΦΠ) σε κάθε φάουλ. Και τότε θα είχε τεράστιο πλεονέκτημα, αφου θα ήταν μπροστά. Όμως, τότε έγινε το ένα από τα δύο ανεξήγητα λάθη στην επίθεση που έκριναν το ματς. Πάντως, η ζώνη είχε εξήγηση για μένα.
Ο Παπαδογιάννης, δεν βλέπει γενικά. Δεν πολυασχολείται. Είναι απλώς ανώτερος από το μπάσκετ. Στους 17 ξεχασες τη βολή, άρα εννοούσε... 18. Δεν είναι ότι βλέπει άλλο αγώνα, απλώς δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Οι πολλοί Έλληνες φίλαθλοι να τα βλέπουν αυτά που τον θεωρούν γκουρού του αθληματος... Περίπου, ίσως, κάπου τόσο... μέτρα πόσα λέει στις αναμεταδόσεις του.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου