Το αθλητικό παπούτσι είναι σημαντικό κομμάτι για τον μπασκετμπολίστα, αλλά συχνά η επιλογή και η χρήση του υποτιμάται. Είναι σημαντικό, όμως, το παπούτσι να εκπληρώνει ορισμένες προδιαγραφές. Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι οι βιομηχανίες παραγωγής αθλητικών παπουτσιών εκπροσωπούνται από εταιρείες – κολοσσούς που ξοδεύουν εκατομμύρια και κλείνουν συμβόλαια με γνωστούς αθλητές για την προώθηση των προϊόντων τους.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, στο μπάσκετ κυριαρχούσαν τα λεγόμενα Chuck Taylor ή All-Star παπούτσια της Converse, τα οποία παραμένουν το μοντέλο με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών, με περισσότερα από 500 εκατομμύρια ζευγάρια να έχουν αγοραστεί. Το μπασκετικό παπούτσι πέρασε σε νέο επίπεδο με δύο σημαντικές διαφοροποιήσεις: την εισαγωγή του δέρματος στην κατασκευή τη δεκαετία του ’60 και την προσθήκη της αερόσολας το 1983.
Επανάσταση στο μάρκετινγκ των παπουτσιών, φυσικά, έφερε η συνεργασία εταιρειών με δημοφιλείς μπασκετμπολίστες. Ξεκινώντας από τους Λάρι Μπερντ και Μάτζικ Τζόνσον, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι σταθμό στην ιστορία του μπασκετικού παπουτσιού θα αποτελούσε ο Μάικλ Τζόρνταν. Ως ρούκι εμφανίστηκε με παπούτσι με τη δική του υπογραφή και υποχρεώθηκε να πληρώνει πρόστιμο σε κάθε αγώνα επειδή το παπούτσι του ήταν «πολύ πολύχρωμο» και «δε συμβάδιζε με τα χρώματα της ομάδας». Το Air Jordan με τους «απογόνους του» (τα μοντέλα έχουν σταματήσει τώρα στο AJ XII) κυριάρχησε στα ράφια και στις προτιμήσεις αθλητών και παιδιών σε όλο τον κόσμο.
Ο ανταγωνισμός των μεγάλων εταιρειών (NIKE, Adidas, Puma, Reebok, And1, Fila) σε συνδυασμό με τη χρήση του ανταγωνισμού μεταξύ των καλύτερων παικτών του NBA στις διαφημιστικές καμπάνιες οδήγησαν στην κατασκευή των εξαιρετικών σημερινών μοντέλων.
ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ
Το παπούτσι που πρέπει να φοράει ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, αλλά και τα παιδιά που ασχολούνται με το άθλημα καθώς και όσοι συνηθίζουν να παίζουν ερασιτεχνικά πρέπει να πληροί ορισμένες βασικές προδιαγραφές: το ανώτερο τμήμα να είναι μαλακό και να «κρατάει» το πόδι σταθερό κατά τις διάφορες κινήσεις. Μπορεί να είναι ψηλό (πάνω από τον αστράγαλο), ενδιάμεσο ή χαμηλό, αλλά γεγονός είναι ότι το 70% των επαγγελματιών επιλέγουν παπούτσι με ψηλό ανώτερο τμήμα. Το φερμουάρ, αν και πρακτικό, δεν είναι καλή λύση για ενήλικες αφού δε βοηθά στη σταθεροποίηση του ποδιού.
Το κάτω μέρος του παπουτσιού πρέπει να προσφέρει ένα σταθερό, επίπεδο πάτημα και να δημιουργεί μια ευρεία βάση για να αποφεύγονται οι αποκλίσεις του αστραγάλου από τη φυσιολογική του θέση. Η αερόσολα βοηθά στο να απορροφούνται οι κραδασμοί. Η υδρόσολα θα πρέπει να επιλέγεται καλύτερα εάν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία με ανάλογο παπούτσι, αφού δε δημιουργεί «βολικό» αίσθημα για όλους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πλέον υπάρχουν ακόμη και παπούτσια για εξωτερικό ή εσωτερικό, κλειστό, γήπεδο.
ΤΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ;
Γενικά, οι γυναίκες που παίζουν μπάσκετ καλό είναι να επιλέγουν ειδικά μοντέλα σχεδιασμένα για γυναίκες, παρά τα τυπικά αντρικά παπούτσια. Είναι προτιμότερο γιατί το κλασικό παπούτσι έχει ευρύτερο πάτο και οι γυναίκες, οι οποίες έχουν κατά κανόνα, «στενότερο» πόδι θα έχουν πρόβλημα σταθερότητας, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς.
ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ;
Το να παίρνει νέα παπούτσια κάποιος που ασχολείται με το μπάσκετ επαγγελματικά ή τακτικά, δεν είναι ένα περιττό έξοδο, αλλά μια σημαντική συνιστώσα. Ένα παπούτσι που έχει σημαντική φθορά τόσο στον πάτο όσο και στο ανώτερο μέρος του έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί προβλήματα. Μυϊκή αδυναμία και πόνος στις αρθρώσεις είναι τα απώτερα αποτελέσματα, αλλά εάν εμφανιστούν ασυνήθιστες κράμπες ή πόνος στους μυς (ακόμα και στη μέση) είναι ένα δείγμα ότι το παπούτσι χρειάζεται αλλαγή. Οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες αλλάζουν παπούτσια ακόμα και ανά 2-3 αγώνες. Ωστόσο, η γενική συμβουλή είναι κάποιος που ασχολείται με το μπάσκετ ερασιτεχνικά (αλλά παίζει συχνά) καλό είναι να παίρνει καινούργια παπούτσια μετά από 75-100 ώρες άθλησης και να μην ξεχνά να ψάχνει για σημάδια φθοράς στη σόλα, τον πάτο και στο εσωτερικό.
by Dr.Ball
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ
Μέχρι τη δεκαετία του 1960, στο μπάσκετ κυριαρχούσαν τα λεγόμενα Chuck Taylor ή All-Star παπούτσια της Converse, τα οποία παραμένουν το μοντέλο με τις περισσότερες πωλήσεις όλων των εποχών, με περισσότερα από 500 εκατομμύρια ζευγάρια να έχουν αγοραστεί. Το μπασκετικό παπούτσι πέρασε σε νέο επίπεδο με δύο σημαντικές διαφοροποιήσεις: την εισαγωγή του δέρματος στην κατασκευή τη δεκαετία του ’60 και την προσθήκη της αερόσολας το 1983.
Επανάσταση στο μάρκετινγκ των παπουτσιών, φυσικά, έφερε η συνεργασία εταιρειών με δημοφιλείς μπασκετμπολίστες. Ξεκινώντας από τους Λάρι Μπερντ και Μάτζικ Τζόνσον, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι σταθμό στην ιστορία του μπασκετικού παπουτσιού θα αποτελούσε ο Μάικλ Τζόρνταν. Ως ρούκι εμφανίστηκε με παπούτσι με τη δική του υπογραφή και υποχρεώθηκε να πληρώνει πρόστιμο σε κάθε αγώνα επειδή το παπούτσι του ήταν «πολύ πολύχρωμο» και «δε συμβάδιζε με τα χρώματα της ομάδας». Το Air Jordan με τους «απογόνους του» (τα μοντέλα έχουν σταματήσει τώρα στο AJ XII) κυριάρχησε στα ράφια και στις προτιμήσεις αθλητών και παιδιών σε όλο τον κόσμο.
Ο ανταγωνισμός των μεγάλων εταιρειών (NIKE, Adidas, Puma, Reebok, And1, Fila) σε συνδυασμό με τη χρήση του ανταγωνισμού μεταξύ των καλύτερων παικτών του NBA στις διαφημιστικές καμπάνιες οδήγησαν στην κατασκευή των εξαιρετικών σημερινών μοντέλων.
ΤΟ ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΟ ΠΑΠΟΥΤΣΙ
Το παπούτσι που πρέπει να φοράει ένας επαγγελματίας μπασκετμπολίστας, αλλά και τα παιδιά που ασχολούνται με το άθλημα καθώς και όσοι συνηθίζουν να παίζουν ερασιτεχνικά πρέπει να πληροί ορισμένες βασικές προδιαγραφές: το ανώτερο τμήμα να είναι μαλακό και να «κρατάει» το πόδι σταθερό κατά τις διάφορες κινήσεις. Μπορεί να είναι ψηλό (πάνω από τον αστράγαλο), ενδιάμεσο ή χαμηλό, αλλά γεγονός είναι ότι το 70% των επαγγελματιών επιλέγουν παπούτσι με ψηλό ανώτερο τμήμα. Το φερμουάρ, αν και πρακτικό, δεν είναι καλή λύση για ενήλικες αφού δε βοηθά στη σταθεροποίηση του ποδιού.
Το κάτω μέρος του παπουτσιού πρέπει να προσφέρει ένα σταθερό, επίπεδο πάτημα και να δημιουργεί μια ευρεία βάση για να αποφεύγονται οι αποκλίσεις του αστραγάλου από τη φυσιολογική του θέση. Η αερόσολα βοηθά στο να απορροφούνται οι κραδασμοί. Η υδρόσολα θα πρέπει να επιλέγεται καλύτερα εάν υπάρχει προηγούμενη εμπειρία με ανάλογο παπούτσι, αφού δε δημιουργεί «βολικό» αίσθημα για όλους. Θα πρέπει να σημειωθεί ότι πλέον υπάρχουν ακόμη και παπούτσια για εξωτερικό ή εσωτερικό, κλειστό, γήπεδο.
ΤΙ ΠΑΠΟΥΤΣΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΛΕΓΕΙ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ;
Γενικά, οι γυναίκες που παίζουν μπάσκετ καλό είναι να επιλέγουν ειδικά μοντέλα σχεδιασμένα για γυναίκες, παρά τα τυπικά αντρικά παπούτσια. Είναι προτιμότερο γιατί το κλασικό παπούτσι έχει ευρύτερο πάτο και οι γυναίκες, οι οποίες έχουν κατά κανόνα, «στενότερο» πόδι θα έχουν πρόβλημα σταθερότητας, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε τραυματισμούς.
ΚΑΘΕ ΠΟΤΕ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΛΛΑΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ;
Το να παίρνει νέα παπούτσια κάποιος που ασχολείται με το μπάσκετ επαγγελματικά ή τακτικά, δεν είναι ένα περιττό έξοδο, αλλά μια σημαντική συνιστώσα. Ένα παπούτσι που έχει σημαντική φθορά τόσο στον πάτο όσο και στο ανώτερο μέρος του έχει ήδη αρχίσει να προκαλεί προβλήματα. Μυϊκή αδυναμία και πόνος στις αρθρώσεις είναι τα απώτερα αποτελέσματα, αλλά εάν εμφανιστούν ασυνήθιστες κράμπες ή πόνος στους μυς (ακόμα και στη μέση) είναι ένα δείγμα ότι το παπούτσι χρειάζεται αλλαγή. Οι επαγγελματίες μπασκετμπολίστες αλλάζουν παπούτσια ακόμα και ανά 2-3 αγώνες. Ωστόσο, η γενική συμβουλή είναι κάποιος που ασχολείται με το μπάσκετ ερασιτεχνικά (αλλά παίζει συχνά) καλό είναι να παίρνει καινούργια παπούτσια μετά από 75-100 ώρες άθλησης και να μην ξεχνά να ψάχνει για σημάδια φθοράς στη σόλα, τον πάτο και στο εσωτερικό.
by Dr.Ball
4 σχόλια:
Εγώ έχω μια απορία: Θεωρώ ότι το blog σας προσφέρει στην ελληνική αθλητική δημοσιογραφία πράγματα που δεν τα βρίσκεις πουθενά αλλού: ιατρικά άρθρα, αμεσότητα με τον κόσμο, κουίζ, σταυρόλεξα, αναλύσεις και αφιερώματα απίστευτα. Ακόμη και τα άρθρα παικτών που βάλατε πρόσφατα.
Όμως, αντί να έρχεται εδώ μέσα ο έλληνας αναγνώστης και να απολαμβάνει αυτό που ήταν τυχερός να βρει, που για μένα που είμαι μεγαλύτερος από τους περισσότερους εδώ σύμφωνα με τα δημογραφικά στοιχεία του ιντερνετ, είναι μια ελπίδα και μια νέα πνοή στην ελληνική δημοσιογραφία, κάθεται και καφρίζει για το αν έπρεπε να σχολιάσετε αρνητικά τον παίκτη της ομάδας του επειδή έφτυσε!!!
Δηλαδή αν εκείνον που έγραφε τα εν λόγω σχόλια ένας συνάδελφός του στη δουλειά πέρναγε ένα πρωί από το γραφείο του και τον έφτυνε θα του φαινόταν εντάξει επειδή το έκανε ο Διαμαντίδης;
Ίσως θα ήταν καλό να καταργήσετε τα σχόλια, καθώς το ελληνικό κοινό φαίνεται ιδιαίτερα ανέτοιμο στο να έχει το λεγόμενο netiquette.
Επέλεξα να βάλω το σχόλιο αυτό εδώ και όχι στο προηγούμενο άρθρο, ακριβώς γιατί το σημερινό άρθρο σας αποδεικνύει τα όσα γράφω. Πόσοι ήξεραν αυτά που λέτε;
Ιωάννης Κ.
@Ιωάννης Κ.: Με φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση το σχόλιό σου ως προς την απάντηση που πρέπει να δώσω. Πλέον αποκαλύφθηκε ότι τα παίρνεις από εμάς (ουσιαστικά τα παίρνεις κι εσύ από τους Αγγελόπουλους, αφού εμείς σου δίνουμε από εκείνα που μας δίνουν εκείνοι).
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια και εκ μέρους των άλλων παιδιών του blog. Αυτό προσπαθούμε να κάνουμε κι εμείς. Να φέρουμε άλλα ήθη στην ελληνική αθλητική δημοσιογραφία. Βλέπουμε παίκτες, βλέπουμε μπάσκετ, και όχι φανέλες, αλλά πολλοί Έλληνες φίλαθλοι δεν έχουν εκπαιδευτεί στο να βλέπουν έτσι τα σπορ, που γι' αυτούς είναι καθαρά οπαδικά. Εξ ου και οι κόντρες. Δεν πειράζει, κάθε δύσκολη προσπάθεια θέλει καιρό για να αποδώσει.
Θεωρώ πάντως ότι στο Blog οι αναγνώστες μας κρατούν στην πλειοψηφία τους υψηλότατο επίπεδο και σε αυτό είμαστε τυχεροί. Στο να έχουμε τέτοιους αναγνώστες εννοώ.
Αυτό που γράφεις για κατάργηση των σχολίων το είχαμε σκεφτεί σοβαρά πέρσι το χειμώνα, αλλά δεν το κάναμε για τους εξής λόγους: τα σχόλια για μας χρησιμεύουν για να ανοίξει εποικοδομητική συζήτηση δίνοντάς μας τη δική τους πτυχή των γεγονότων, να ρωτούν οι αναγνώστες αν έχουν απορία, αλλά και να υπάρχει διάδραση με τους δημιουργούς του Blog, διάδραση που το mail δεν επιτρέπει προφανώς.
Θεωρώ ότι για την πλειονότητα των ανθρώπων που σχολιάζουν εδώ μέσα και για τις υγιείς ιδέες και γνώμες που προσθέτουν στο περιεχόμενο του Blog, αξίζει τον κόπο μια φορά στις τόσες να εκνευρίζομαι όταν καλούμαι να αντιμετωπίσω κάποιον που δεν με σέβεται ως επαγγελματία και ως άνθρωπο.
Θεωρώ κι εγώ ότι αρκετές από τις παροχές του Age of Basketball δεν θα τις βρεις πουθενά, ενώ είμαι ιδιαιτέρως περήφανως για το γεγονός ότι έχουμε στην παρέα μας τον Dr.Ball, για να σχολιάσω το πώς κλείνεις το άρθρο σου. Καλύπτει πλευρές του αθλητισμού απίστευτα ενδιαφέρουσες που λίγοι γνωρίζουν, ενώ (και αυτό είναι εγωιστικό) όποιος κάνει στο μέλλον κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα, θα το έχει πάρει από το Age of Basketball, καθώς εμείς το εισάγαμε στην αθλητική ζωή του τόπου.
Rasheed.
Ειλικρινά το σημερινά άρθρο είναι πολύ καλό κ γενικά τα άρθρα του Dr.Ball όλα είναι ένα κ ένα. Ο άνθρωπός εκτός του ότι είναι γνώστης ξέρει και να γράφει.
Για το blog τα έχουμε ξανα πει απλά συνεχίστε ετσι παιδες.Μην μασάτε.
Loukmosh
Αγαπητοί Ιωάννη Κ. και Loukmosh σας ευχαριστώ πολύ για τα καλά σας λόγια. Χαίρομαι που βρίσκετε ενδιαφέρον σε αυτή τη σειρά άρθρων. Να θυμάστε επίσης ότι μπορείτε να ζητάτε και εσείς κάποιο θέμα για το οποίο θα θέλατε να μιλήσουμε.
Dr.Ball
Δημοσίευση σχολίου