Αν ψάξουμε την τελευταία δεκαετία την ομάδα που έχει κάνει τις περισσότερες μετεγγραφές, τότε σίγουρα μία από αυτές είναι ο Ολυμπιακός. Η ομάδα του λιμανιού έχει κάνει μια άσχημη για το όνομά της 11ετία για διάφορους λόγους. Και αν αυτά τα χρόνια, ο Ολυμπιακός τείνει να δημιουργήσει μια καλή παράδοση στους Αμερικανούς πλέι-μέικερ (ήρθαν και έπαιξαν καλά παίκτες όπως ο Ρίβερς, ο Ρόμπινσον, ο Έντνεϊ, ο Πεν, ο Γκριρ), στο άλλο άκρο, οι Πειραιώτες παίρνουν με διαφορά το… όσκαρ για τις χειρότερες επιλογές σε Αμερικανούς σμολ-φόργουορντ! Από τον τεράστιο Έντι Τζόνσον, το 1995, ξεκίνησε μία… κατάρα στις επιλογές της συγκεκριμένης θέσης.
Ο Ολυμπιακός έχει προσπαθήσει πολλές φορές να φέρει καλό Αμερικανό τριάρι για να καλύψει μια νευραλγική θέση στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά η ιστορία του τα 11 τελευταία χρόνια είναι γεμάτη με αποτυχημένες απόπειρες και παίκτες που πέρασαν και δεν… ακούμπησαν.
Όταν το 1997 ο Ολυμπιακός κατακτούσε τα πάντα στην Ευρώπη, είχε ξεκινήσει τη σεζόν με τον Ουίλι Άντερσον βασικό στο «3». Ο Άντερσον δεν έπαιζε άσχημα (12,1 πόντοι και 4,5 ριμπάουντ), αλλά μεσούσης της περιόδου έφυγε για να επιστρέψει στο NBA, όπου βρήκε συμβόλαιο στο Μαιάμι και έπαιξε 30 αγώνες. Έτσι, οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν χωρίς αυτόν και έφτασαν μέχρι την κορυφή, αφού πρώτα, όμως, δοκίμασαν τον Έβρικ («Έυρηκα») Γκρέι που ήλθε, βρέθηκε ντοπαρισμένος και απήλθε (μάλιστα, στο ματς που βρέθηκε ντοπαρισμένος ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό με 20 πόντους για να προκριθεί στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας, αλλά ο Γκρέι είχε μόλις 2 πόντους!).
Τα επόμενα δύο χρόνια, οι Πειραιώτες δοκίμασαν Ευρωπαίους αστέρες, το 1997-98 τον Αρτούρας Καρνισόβας (που τραυματίστηκε σοβαρά εκείνη τη σεζόν) και το 1998-99 τον Άριαν Κόμαζετς, με τον οποίο δεν έφτασε σε κάποιο τίτλο.
Το 1999 ήρθε μετά βαΐων και κλάδων ο Κρις Μόρις, που διαφημιζόταν ότι είχε διψήφιο μέσο όρο πόντων στο NBA. 3 αγώνες αργότερα, ο Μόρις έφυγε σαν αποτυχημένος αφού δεν έδειξε τίποτα και ήρθε στη θέση του ο «Μπλου» Έντουαρντς, που ναι μεν δεν ήταν κακός, αλλά δεν παρουσίασε και τίποτα εξαιρετικό εκτός από μια σημαντική εμφάνιση εναντίον της ΑΕΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την κανονική περίοδο είχε 12,1 πόντους με 41% στα τρίποντα, αλλά στα πλέι-οφ έπεσε στους 10 πόντους με 26% έξω από τη γραμμή των 6,25.
Το 2000-01 βασικός στο «3» ήταν ο Δημήτρης Παπανικολάου στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του, ενώ την επόμενη χρονιά, πάλι ήταν ο Παπανικολάου που πέρναγε την περισσότερη ώρα στο «3», με την παρουσία του Αλφόνσο Φορντ, ωστόσο, να καλύπτει οποιονδήποτε άλλον στην περιφέρεια.
Το 2002-03 ο Μορίς Έβανς άφησε καλές εντυπώσεις (12,1 πόντοι, 8 ριμπάουντ), ήταν, όμως, άπειρος και δεν μπορούσε να καταμερίσει τις δυνάμεις του και το σκοράρισμά του και στα 4 δεκάλεπτα, ενώ, δεν έπαιξε και στα πλέι-οφ. Την επόμενη χρονιά, το «πείραμα» με Λιαδέλλη, Γκόρενς και Διαμαντόπουλο στην περιφέρεια απέτυχε παταγωδώς, έστω και αν ο Λιαδέλλης σκόραρε με τη συνήθη του ευκολία και με την «ερυθρόλευκη» φανέλα.
Το 2004 η χρονιά ξεκίνησε με 2 Αμερικανούς σμολ-φόργουορντ, τον Λαβόρ Ποστέλ και τον Τζεφ Νόρντγκααρντ. Ο πρώτος έπαιξε 9 αγώνες και δεύτερος 3, σχηματίζοντας, ίσως, ένα από τα πιο αποτυχημένα δίδυμα! Οι αντικαταστάτες τους, περιορισμένων δυνατοτήτων, ήταν και οι δύο γκαρντ: ο Μαρκί Πέρι και ο Ρότζερ Μέισον τζούνιορ.
Τη σεζόν 2005-06, βασικό τριάρι ήταν ο Κουίνσι Λιούις, ένας φιλότιμος παίκτης με κάποια καλά στοιχεία και, απρόσμενη, διάθεση για τη βρώμικη δουλειά, που, ωστόσο, ήταν ασταθής, χωρίς διάρκεια στο παιχνίδι του και μάλλον «σοφτ». Είχε μέτρια συγκομιδή, 9,3 πόντους, στο ελληνικό πρωτάθλημα, και ανάλογα έπαιξε και στην Ευρωλίγκα, όπου σαν «παράσημα» έχει τις εμφανίσεις του απέναντι στη Μακάμπι. Το άλλο άκρο σε παίκτη ήταν ο Αμερικανός φόργουορντ της επόμενος σεζόν, ο Άλεξ Άκερ. Καθόλου φιλότιμος, νωθρός και νωχελικός στην άμυνα στο μεγαλύτερο μέρος κάθε αγώνα, ο Άκερ έκανε εντυπωσιακή είσοδο στην Ευρωλίγκα, «έβγαλε μάτια» στο ξεκίνημα δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες, τις οποίες δεν μπόρεσε να δικαιώσει στη συνέχεια, όταν και ξεφούσκωσε, ενώ αναδείχθηκε και μοιραίος στους τελικούς της Α1 δεχόμενος την τάπα, σε λέι-απ, από τον Διαμαντίδη.
Οι αποτυχημένες επιλογές Αμερικανών στο «3», κορυφώθηκαν, θα έλεγε κανείς, με τον Κιντέλ Γουντς (για τον οποίo τα είπαμε και χθες) την περσινή χρονιά, ο οποίος όσα προσόντα έχει, άλλο τόσο μυαλό του λείπει.
Παρά την κακοδαιμονία των συγκεκριμένων επιλογών, ο Ολυμπιακός επιμένει και φέτος Αμερικανικά στο «3», αφού προσπέρασε τους Κάρλος Ντελφίνο και Γκόρνταν Γκίριτσεκ που πέρασαν τον Ατλαντικό και «χρυσοπλήρωσε» τον Τζος Τσίλντρες (των 285 αγώνων στο NBA σε 4 σεζόν, με 11,1 πόντους και 4,6 ριμπάουντ συνολικό μέσο όρο), ελπίζοντας ότι θα είναι αυτός που θα «σπάσει» την κακή παράδοση.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Μετά τους Λινάρδο και Γαλακτερό, και ο Γιώργος Σιγάλας μίλησε στον δικό μας άνθρωπο από το blog και είπε τη γνώμη του για τα αιτήματα του ΠΣΑΚ.
Ο Ολυμπιακός έχει προσπαθήσει πολλές φορές να φέρει καλό Αμερικανό τριάρι για να καλύψει μια νευραλγική θέση στο σύγχρονο μπάσκετ, αλλά η ιστορία του τα 11 τελευταία χρόνια είναι γεμάτη με αποτυχημένες απόπειρες και παίκτες που πέρασαν και δεν… ακούμπησαν.
Όταν το 1997 ο Ολυμπιακός κατακτούσε τα πάντα στην Ευρώπη, είχε ξεκινήσει τη σεζόν με τον Ουίλι Άντερσον βασικό στο «3». Ο Άντερσον δεν έπαιζε άσχημα (12,1 πόντοι και 4,5 ριμπάουντ), αλλά μεσούσης της περιόδου έφυγε για να επιστρέψει στο NBA, όπου βρήκε συμβόλαιο στο Μαιάμι και έπαιξε 30 αγώνες. Έτσι, οι ερυθρόλευκοι συνέχισαν χωρίς αυτόν και έφτασαν μέχρι την κορυφή, αφού πρώτα, όμως, δοκίμασαν τον Έβρικ («Έυρηκα») Γκρέι που ήλθε, βρέθηκε ντοπαρισμένος και απήλθε (μάλιστα, στο ματς που βρέθηκε ντοπαρισμένος ο Ολυμπιακός είχε κερδίσει τον Παναθηναϊκό με 20 πόντους για να προκριθεί στο φάιναλ-φορ της Ευρωλίγκας, αλλά ο Γκρέι είχε μόλις 2 πόντους!).
Τα επόμενα δύο χρόνια, οι Πειραιώτες δοκίμασαν Ευρωπαίους αστέρες, το 1997-98 τον Αρτούρας Καρνισόβας (που τραυματίστηκε σοβαρά εκείνη τη σεζόν) και το 1998-99 τον Άριαν Κόμαζετς, με τον οποίο δεν έφτασε σε κάποιο τίτλο.
Το 1999 ήρθε μετά βαΐων και κλάδων ο Κρις Μόρις, που διαφημιζόταν ότι είχε διψήφιο μέσο όρο πόντων στο NBA. 3 αγώνες αργότερα, ο Μόρις έφυγε σαν αποτυχημένος αφού δεν έδειξε τίποτα και ήρθε στη θέση του ο «Μπλου» Έντουαρντς, που ναι μεν δεν ήταν κακός, αλλά δεν παρουσίασε και τίποτα εξαιρετικό εκτός από μια σημαντική εμφάνιση εναντίον της ΑΕΚ. Είναι χαρακτηριστικό ότι την κανονική περίοδο είχε 12,1 πόντους με 41% στα τρίποντα, αλλά στα πλέι-οφ έπεσε στους 10 πόντους με 26% έξω από τη γραμμή των 6,25.
Το 2000-01 βασικός στο «3» ήταν ο Δημήτρης Παπανικολάου στην καλύτερη σεζόν της καριέρας του, ενώ την επόμενη χρονιά, πάλι ήταν ο Παπανικολάου που πέρναγε την περισσότερη ώρα στο «3», με την παρουσία του Αλφόνσο Φορντ, ωστόσο, να καλύπτει οποιονδήποτε άλλον στην περιφέρεια.
Το 2002-03 ο Μορίς Έβανς άφησε καλές εντυπώσεις (12,1 πόντοι, 8 ριμπάουντ), ήταν, όμως, άπειρος και δεν μπορούσε να καταμερίσει τις δυνάμεις του και το σκοράρισμά του και στα 4 δεκάλεπτα, ενώ, δεν έπαιξε και στα πλέι-οφ. Την επόμενη χρονιά, το «πείραμα» με Λιαδέλλη, Γκόρενς και Διαμαντόπουλο στην περιφέρεια απέτυχε παταγωδώς, έστω και αν ο Λιαδέλλης σκόραρε με τη συνήθη του ευκολία και με την «ερυθρόλευκη» φανέλα.
Το 2004 η χρονιά ξεκίνησε με 2 Αμερικανούς σμολ-φόργουορντ, τον Λαβόρ Ποστέλ και τον Τζεφ Νόρντγκααρντ. Ο πρώτος έπαιξε 9 αγώνες και δεύτερος 3, σχηματίζοντας, ίσως, ένα από τα πιο αποτυχημένα δίδυμα! Οι αντικαταστάτες τους, περιορισμένων δυνατοτήτων, ήταν και οι δύο γκαρντ: ο Μαρκί Πέρι και ο Ρότζερ Μέισον τζούνιορ.
Τη σεζόν 2005-06, βασικό τριάρι ήταν ο Κουίνσι Λιούις, ένας φιλότιμος παίκτης με κάποια καλά στοιχεία και, απρόσμενη, διάθεση για τη βρώμικη δουλειά, που, ωστόσο, ήταν ασταθής, χωρίς διάρκεια στο παιχνίδι του και μάλλον «σοφτ». Είχε μέτρια συγκομιδή, 9,3 πόντους, στο ελληνικό πρωτάθλημα, και ανάλογα έπαιξε και στην Ευρωλίγκα, όπου σαν «παράσημα» έχει τις εμφανίσεις του απέναντι στη Μακάμπι. Το άλλο άκρο σε παίκτη ήταν ο Αμερικανός φόργουορντ της επόμενος σεζόν, ο Άλεξ Άκερ. Καθόλου φιλότιμος, νωθρός και νωχελικός στην άμυνα στο μεγαλύτερο μέρος κάθε αγώνα, ο Άκερ έκανε εντυπωσιακή είσοδο στην Ευρωλίγκα, «έβγαλε μάτια» στο ξεκίνημα δημιουργώντας τεράστιες προσδοκίες, τις οποίες δεν μπόρεσε να δικαιώσει στη συνέχεια, όταν και ξεφούσκωσε, ενώ αναδείχθηκε και μοιραίος στους τελικούς της Α1 δεχόμενος την τάπα, σε λέι-απ, από τον Διαμαντίδη.
Οι αποτυχημένες επιλογές Αμερικανών στο «3», κορυφώθηκαν, θα έλεγε κανείς, με τον Κιντέλ Γουντς (για τον οποίo τα είπαμε και χθες) την περσινή χρονιά, ο οποίος όσα προσόντα έχει, άλλο τόσο μυαλό του λείπει.
Παρά την κακοδαιμονία των συγκεκριμένων επιλογών, ο Ολυμπιακός επιμένει και φέτος Αμερικανικά στο «3», αφού προσπέρασε τους Κάρλος Ντελφίνο και Γκόρνταν Γκίριτσεκ που πέρασαν τον Ατλαντικό και «χρυσοπλήρωσε» τον Τζος Τσίλντρες (των 285 αγώνων στο NBA σε 4 σεζόν, με 11,1 πόντους και 4,6 ριμπάουντ συνολικό μέσο όρο), ελπίζοντας ότι θα είναι αυτός που θα «σπάσει» την κακή παράδοση.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Μετά τους Λινάρδο και Γαλακτερό, και ο Γιώργος Σιγάλας μίλησε στον δικό μας άνθρωπο από το blog και είπε τη γνώμη του για τα αιτήματα του ΠΣΑΚ.
2 σχόλια:
Eπιτρέψτε μου να διαφωνήσω. Θα έλεγα ότι είναι μάλλον η κατάρα του Σιγάλα που έχει στοιχειώσει τον Ολυμπιακό. Από το 1997 που έφυγε δεν έχει σταυρώσει πρωτάθλημα ο Ολυμπιακός! Φημολογείται ότι μόνο αν του δώσουν θέση στον πάγκο δίπλα στον Τόμιτς θα σπάσει η κατάρα (και μάλιστα θα σπάσει διπλά, αφού έτσι δε θα χρειαστεί να τον υποστούμε και μεις στη μετάδοση των αγώνων της Ευρωλίγκα).
Μίλτος
@Μίλτος: Συμμερίζομαι την.. αγωνία σου για τις μεταδόσεις, αλλά η πόρτα του Ολυμπιακού δύσκολα θα ανοίξει ξανά για τον Σιγάλα. Με τον Κόκκαλη τα έχει σπάσει, ενώ οι σχέσεις του με τον Βασιλακόπουλο δεν... βοηθούν την κατάσταση γενικά.
Όσο για το θέμα μας, μιλούσαμε για Αμερικανούς τριάρια, οπότε ο Έντι ήταν ο τελευταίος που "έπιασε" στο λιμάνι.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου