Κουφέ, ακούς;

Η κανονική περίοδος του NCAA ολοκληρώθηκε την προηγούμενη εβδομάδα και το Οχάιο Στέιτ δεν κατάφερε να μπει στο τελικό τουρνουά των «64». Αντίθετα το κολέγιο βρέθηκε να παίζει για το τουρνουά της παρηγοριάς, το NIT. Όταν μόλις πέρυσι η ομάδα του κολεγίου είχε φτάσει μέχρι τον τελικό του πρωταθλήματος, αυτή η εξέλιξη σίγουρα φαντάζει αποτυχία.

Μέσα σε αυτήν τη μέτρια χρονιά, λοιπόν, για το Οχάιο, ο μέτριος προπονητής του, Θαντ Μάτα, δεν είχε την ικανότητα να εκμεταλλευτεί πλήρως τον Κώστα Κουφό. Παρακολουθώντας αγώνες της ομάδας, ο καθένας μπορεί να δει ότι δε δόθηκε πλήρως η ευκαιρία στον Κώστα να κάνει την αίσθηση που περιμέναμε. Αυτό οφείλεται, πέρα από την ανεπάρκεια του προπονητή, και σε έναν ακόμη βασικό λόγο:

Η αίσθηση του να παίζεις για το σχολείο σου είναι τελείως διαφορετική από το να παίζεις σε οποιαδήποτε επαγγελματική ομάδα. Όλα αυτά τα παιδιά που μπαίνουν στο παρκέ δυο φορές την εβδομάδα φορώντας τη φανέλα με το λογότυπο του κολεγίου τους, δεν έχουν ως βασικό στόχο να δώσουν χαρά σε φιλάθλους που αγαπούν την ομάδα, δεν έχουν ως κύριο κίνητρο την κατάκτηση της νίκης, δε θυμούνται καν ότι υπάρχουν σκάουτερ από ομάδες του NBA στις εξέδρες ούτε ενδιαφέρονται να τιμήσουν το συμβόλαιό τους. Το μόνο που ενδιαφέρει ένα παιδί σε αυτήν τη φάση είναι να εντυπωσιάσει το συμμαθητή και, κυρίως, τη συμμαθήτρια που έβαλε τα καλά της για να πάει στο γήπεδο για χάρη του. Την επόμενη ημέρα από έναν αγώνα δεν ξυπνούν το πρωί για προπόνηση, αλλά για να πάνε στο σχολείο, και εάν το προηγούμενο βράδυ έχουν βάλει και 1-2 τρίποντα παραπάνω, οι αγκαλιές, τα συγχαρητήρια και τα… πεταχτά φιλιά θα πέσουν βροχή. Οι ηγέτες μια κολεγιακής ομάδας είναι «θεοί» στο σχολείο τους και αυτό το συναίσθημα δεν το αλλάζουν με τίποτα.

Ξέφυγα από το θέμα; Καθόλου. Μέσα σε αυτό το κλίμα γίνονται και οι αγώνες του Οχάιο Στέιτ, όπου ο Κουφός έχει δύο καίρια μειονεκτήματα: πρώτον, δεν τον βλέπουν σαν Αμερικάνο (άρα, είναι λιγότερο δημοφιλής), δεύτερον, δεν είναι πλέι-μέικερ, για να κατεβάζει την μπάλα και να τη σουτάρει μόνος του. Ως εκ τούτου περνούν πάρα πολλές φάσεις στις οποίες ο Κώστας έχει πάρει καλή θέση και ζητάει… απεγνωσμένα την μπάλα, αλλά κανείς δεν του δίνει σημασία γιατί το καλάθι δε… φαίνεται να είναι μακριά και η κοπελιά στη πρώτη σειρά γλυκοκοιτάζει.

Ο Μάτα είχε την ευκαιρία να μετατρέψει ένα σύνολο μέτριων παικτών σε ομάδα – πρωταγωνίστρια, αλλά, απ’ ό,τι φάνηκε δεν είχε καμία διάθεση να εκμεταλλευτεί το Ελληνικό φαινόμενο που είχε την τύχη να έχει στο ρόστερ του. Οι μέσοι όροι του Κουφού (13.8 πόντοι, 6.8 ριμπάουντ, 1.8 τάπες) φαίνονται χαμηλοί σε όποιον ξέρει τις δυνατότητές του. Η χρονιά αυτή είναι πισωγύρισμα στην εξέλιξη του Έλληνα σέντερ και, προσωπικά πιστεύω, ότι κάθε επιπλέον χρονιά που θα μένει στο κολέγιο, δεν έχει να του προσφέρει τίποτα (εκτός φυσικά από ένα πτυχίο, αλλά αυτό είναι άσχετο με το μπάσκετ). Καλό για τον ίδιο είναι να φύγει σύντομα.

Εσχάτως, και ο ίδιος ο Κουφός φέρεται να έχει αντιληφθεί ότι δεν του προσφέρει πολλά πράγματα αυτή η κατάσταση και διαμαρτυρήθηκε στον κύκλο του για την ανούσια χρησιμοποίησή του από τον προπονητή του.

Μάτια στο NBA που να βλέπουν, υπάρχουν, και αν ο Κώστας αποφασίσει να μπει φέτος στα ντραφτ, λογικά θα παίξει γρήγορα. Σε διαφορετική περίπτωση, ξέρω μια πράσινη και μια κόκκινη φανέλα τυπωμένες με το όνομά του που τον περιμένουν διακαώς για να τις φορέσει…

"Good night, and good luck"

by BEN