Ο Παναθηναϊκός περίμενε πολλά από τη φετινή Ευρωλίγκα. Είχε μπει με πολλές προσδοκίες, είχε το ρόστερ και τον προπονητή για να πείσει ότι μπορεί να φτάσει ψηλά και είχε ως απόλυτο στόχο την κατάκτηση του τροπαίου για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά. Ωστόσο, όχι μόνο δεν κατάφερε κάτι τέτοιο, αλλά έμεινε έξω και από τους «8» της διοργάνωσης, κάτι που ελάχιστοι περίμεναν. Ας δούμε τους σημαντικότερους λόγους για τους οποίους ο Παναθηναϊκός απέτυχε στη φετινή Ευρωλίγκα:
1. Η Ευρωλίγκα είναι μια πολύ δύσκολη και υψηλού επιπέδου διοργάνωση. Οι «πράσινοι» ήταν ντεφορμέ για περίπου 1.5 μήνα, και τέτοια διαστήματα χωρίς καλή απόδοση δε συγχωρούνται σε αυτό το επίπεδο.
2. Ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά στην πρεμιέρα με την Εφές και ηττήθηκε με 10 πόντους. Την επόμενη αγωνιστική η Σιένα κέρδισε το πλεονέκτημα κερδίζοντας στην Τουρκία. Έτσι, η αποπομπή των 3 Αμερικανών, που δεν ταξίδεψαν στο Βελιγράδι, τελικά γύρισε μπούμερανγκ στην ελληνική ομάδα που ήταν η μόνη που έχασε από την Εφές.
3. Η εμπειρία από την Ευρωλίγκα έχει δείξει ότι ομάδα χωρίς κλασικό σέντερ συνήθως δε φτάνει μέχρι το τέλος. Ο Παναθηναϊκός δεν είχε το 2005-06 και αποκλείστηκε από την Ταού του Σκόλα, είχε το 2006-07 τον Γιαφτόκας (που έπαιζε λίγο αλλά έκανε την… απαραίτητη χαμαλοδουλειά) και πήρε το τριπλ-κράουν, δεν είχε φέτος και έμεινες εκτός νωρίς. Ο σχεδιασμός κάπου «σκάλωσε» και η Παρτιζάν έκανε αναπόφευκτα «πάρτι» στη «πράσινη» ρακέτα στο τελευταίο ματς.
4. Αν θεωρήσουμε ότι οι ψηλοί που είχε ο Παναθηναϊκός στο ρόστερ θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά, ο Ομπράντοβιτς από την πλευρά του δεν είχε τη διάθεση να τους εμπιστευτεί (πλην Μπατίστ). Ο Πρκάτσιν πέρασε και δεν ακούμπησε, ο Ζίζιτς δεν κέρδισε ποτέ την εμπιστοσύνη.
5. Μια ομάδα που δεν είχε σημαντικούς τραυματίες, φέτος την… πάτησε χάνοντας το κρυφό της «όπλο». Ο Κώστας Τσαρτσαρής απέδειξε πόσο σημαντικός είναι χωρίς να παίζει (κάτι που άλλωστε είχαμε ξαναεπισημάνει). Όσο για τον Ντέγιαν Τομάσεβιτς, οι περισσότεροι που γνώριζαν πρόσωπα και καταστάσεις ήξεραν ότι δεν μπορεί να βγάλει όλη τη φετινή χρονιά υγιής.
7. Το κενό που άφησε ο Σισκάουσκας δεν αναπληρώθηκε ποτέ. Ο Λιθουανός φόργουορντ έκανε πολλές δουλειές στο γήπεδο το βάρος των οποίων οι Περπέρογλου – Γουίνστον ήταν ανώριμοι για να επωμιστούν. Η προσπάθεια αντιστάθμισης του κενού με τη συνύπαρξη των τριών καλύτερων περιφερειακών στην πεντάδα (οι τρεις άσοι), δε λειτούργησε.
6. Το κεφάλαιο Γιασικεβίτσιους: ο Σάρας είναι ένας σπουδαίος παίκτης που δεν κατάφερε να μπει στο κλίμα αυτής της ομάδας. Ευθύνη έχει σαφώς και ο ίδιος, αλλά εμείς εντοπίζουμε μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στον προπονητή (δεν είναι δυνατόν ένας προπονητής τέτοιου επιπέδου να μην μπορεί να εκμεταλλευτεί ένα παίκτη τέτοιου επιπέδου) και, αν θεωρήσουμε ότι ήταν μετεγγραφή του Γιαννακόπουλου και όχι του Ομπράντοβιτς, τότε το λάθος το καλοκαίρι έγινε από πολλές πλευρές.
7. Φέτος ο Παναθηναϊκός έμοιαζε λίγο κορεσμένος. Ζητήθηκε από τους ίδιους παίκτες που πέρυσι τα πήραν όλα… να τα ξαναπάρουν και φέτος. Οι δύο πρωτοκλασάτες μετεγγραφές (Σπανούλης και Γιασικεβίτσιους) δεν «έδεσαν», με αποτέλεσμα ίσως να μην κάνει και ιδιαίτερη αίσθηση στους περυσινούς βασικούς να διεκδικήσουν με περισσότερο πάθος τις νίκες. Στο τέλος μέτρησε και το άγχος της αποτυχίας.
8. Μέσα σε αυτό το κλίμα, ο Δημήτρης Διαμαντίδης υπάρχουν στιγμές που μοιάζει να έχει «σκάσει». Παίζει χωρίς καμία διακοπή εδώ και 3 χρόνια και δεν του δόθηκε η ευκαιρία να ξεκουραστεί. Παρά την πληθώρα λύσεων στον «άσο», ο χρόνος του Μήτσου αυξήθηκε, ενώ μια συγκριτική ματιά στα περσινά και φετινά στατιστικά του δείχνει ότι φέτος σούταρε σε 19 αγώνες όσα τρίποντα σούταρε πέρυσι σε 24 (και με λίγο χαμηλότερο ποσοστό), ενώ αντίθετα, σούταρε πολύ λιγότερα δίποντα. Όταν ένας παίκτης καλύπτει τουλάχιστον το 60-70% της άμυνας σου, θα πρέπει να του δίνεις και λίγες ανάσες…
Η χρονιά φυσικά δεν έχει τελειώσει, αλλά ο κόσμος του Παναθηναϊκού δεν έχει συνηθίσει να συμμετέχει σε μία μόνο διοργάνωση από τον Απρίλη. Ο τελικός του Κυπέλλου θα παίξει ρόλο στην ψυχολογία, τόσο του κόσμου (που είδε φέτος για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια τον Ολυμπιακό να φτάνει πιο μακριά στην Ευρώπη) όσο και των παικτών που σπάνια αντιμετωπίζουν τόση κριτική. Πέρα από τον κόσμο, πιο σημαντική είναι η κριτική από το… αφεντικό, που μπορεί να μη… φημίζεται για την μπασκετική λογική του, αλλά όταν κάνεις μια τέτοια επένδυση είναι λογικό να περιμένεις και αποτελέσματα…
"Good night, and good luck"
by BEN
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου