Το θέμα που έχει προκύψει τις τελευταίες ημέρες (επισήμως) έχει λίγο συζητηθεί, αν και σηκώνει πολύ «ζουμί». Την αρχή έκανε η ΤΣΣΚΑ, που μέσω του ισχυρού της άντρα, Σεργκέι Κούσενκο, δήλωσε ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες πρέπει να σταματήσουν να παίζουν με ομάδες από το NBA, καθώς οι Αμερικάνοι βλέπουν την Ευρώπη ως μια χούφτα δολάρια και θέλουν μόνο να την απομυζήσουν.
Ο Κούσενκο συνέχισε λέγοντας ότι τα χρήματα που θα δίνονταν στις εκδηλώσεις για αγώνες ευρωπαϊκών ομάδων με ομάδες NBA, θα πρέπει να δοθούν για την ανάπτυξη των ευρωπαϊκών συλλόγων, ώστε το ευρωπαϊκό μπάσκετ να γίνει ακόμα ισχυρότερο και ικανό να σταθεί ως ίσος προς ίσο απέναντι στο NBA.
Εκτός από την πολιτική προέκταση του θέματος (είναι τυχαίο που η ανοιχτή ρήξη της ΤΣΣΚΑ με το NBA ξεκίνησε από τους Ρώσους την εποχή που ο Πούτιν άρχισε να κοντράρει δημοσίως την αμερικανική πολιτική; Οι Ρώσοι είναι προφανές ότι προσπαθούν να δημιουργήσουν δεύτερο πόλο στο μπάσκετ, με κέντρο την Ευρώπη, ο οποίος να μπορεί να αντισταθμίζει την κυριαρχία των Η.Π.Α. –δεν σας θυμίζει κάτι αυτό;) η ΤΣΣΚΑ ανακίνησε ένα θέμα το οποίο οι υπεύθυνοι προσπάθησαν να περάσουν στα «ψιλά».
Η κατάσταση που είχε διαρρεύσει ήταν ότι οι ευρωπαϊκές ομάδες δεν πρόκειται να αγωνιστούν με τις Αμερικάνικες και οι δύο κόσμοι δεν θα έχουν επαφή, σίγουρα μέχρι το 2009, ενώ τότε θα υπήρχε εκ νέου εκτίμηση της κατάστασης.
Ο Μπερτομέου έδωσε συνέντευξη αναφέροντας ότι αυτό είναι λάθος και πως ομάδες του NBA θα δώσουν και το 2008 αγώνες επίδειξης μεταξύ τους επί ευρωπαϊκού εδάφους, ενώ ευρωπαϊκές ομάδες θα ταξιδέψουν στις Η.Π.Α. για να αγωνιστούν με ομάδες του NBA.
Κάτι λείπει, ε; Βεβαίως! Εντελώς ασχολίαστα και ανεξήγητα από το πρόγραμμα λείπουν οι αγώνες ομάδων του NBA με ευρωπαϊκές σε ευρωπαϊκό έδαφος. Όσες ομάδες του NBA έρθουν στην Ευρώπη, θα παίξουν μόνο μεταξύ τους, ενώ όσες ευρωπαϊκές ομάδες παίξουν με αντίστοιχες του NBA, αυτό θα γίνει μόνο στις Η.Π.Α..
Επίσημη δικαιολογία δεν υπάρχει, ο Μπερτομέου ρωτήθηκε αλλά τα «μάσησε» και δεν μπόρεσε να απαντήσει, οπότε γίνεται ακόμη πιο φανερό ότι υπάρχει «εντολή» για κάτι τέτοιο από την… αντίπερα όχθη του Ατλαντικού.
Τι συμφέρον έχουν οι Αμερικάνοι για να μην παίζουν με ευρωπαϊκές ομάδες σε ευρωπαϊκό έδαφος; Εύκολα έρχονται δύο-τρεις σοβαροί λόγοι στο μυαλό.
Πρώτον, ο Στερν ξέρει ότι το πρωτάθλημά του γίνεται ολοένα και πιο γήινο και δεν θέλει να βλέπει άλλο την εικόνα του να τσαλακώνεται. Οι Ευρωπαίοι έχουν σηκώσει κεφάλι και το να βλέπει κανείς την ΤΣΣΚΑ να κάνει πλάκα στις μεσαίες ομάδες του NBA, ή ακόμα και μέτριες ευρωπαϊκές ομάδες να παίρνουν νίκες επί των Αμερικάνων, είναι κάτι που «ραγίζει» τη βιτρίνα του NBA. Απ’ την άλλη, οι 40άρες που «έφαγε» ο πρωταθλητής Ευρώπης Παναθηναϊκός (με τον τρόπο που όλοι είδαμε ότι τις έφαγε) σε Χιούστον και Σαν Αντόνιο ήταν λίαν ικανοποιητικές για τον εγωισμό των Αμερικάνων, δεν συμφωνείτε;
Δεύτερον, υπάρχει το θέμα των κανονισμών. Και δεν το εννοώ σε σχέση με την έδρα (στην Ευρώπη οι αγώνες γίνονται κατά βάση με –υβριδικούς έστω– κανονισμούς FIBA και με Ευρωπαίους διαιτητές, ενώ στις Η.Π.Α με κανονισμούς NBA και Αμερικανούς διαιτητές). Εννοώ τη συζήτηση που έχει προκύψει για σύγκλιση των δύο κόσμων σε μία ενιαία… Βίβλο κανόνων. Τον τελευταίο καιρό συζητιέται όλο και περισσότερο off the record ακόμη, γι’ αυτό και βλέπουμε ας πούμε φέτος την περίφημη «μεταφορά μπάλας» να σφυρίζεται 4-5 φορές ανά αγώνα. Και οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να δεχτούν κανόνες FIBA. Άρα, με το να μην παίζουν οι ομάδες τους σε ευρωπαϊκό έδαφος κατά ομάδων από την Ευρώπη, εξυπηρετεί κυρίως αυτό: δεν υπάρχει «δεδικασμένο» για χρήση κανονισμών FIBA από αμερικανικές ομάδες.
Η τόσο μεγάλη ανεπίσημη αντίδραση των Η.Π.Α. στους κανονισμούς FIBA έχει σχέση και με το τρομερό στραπάτσο της εθνικής τους ομάδας εδώ και 14 χρόνια. Θέλετε στατιστικά; Οι Η.Π.Α. με κανονισμούς FIBA (και με την ανοχή που όλοι βλέπουμε από τους διαιτητές) δεν έχουν πάρει Ολυμπιάδα από το 2000 στο Σίδνεϊ, χάνοντας εκείνη της Αθήνας, και δεν έχουν κατακτήσει παγκόσμιο Πρωτάθλημα από το 1994 στο Τορόντο, χάνοντας αυτά σε Αθήνα, Ιντιανάπολη, Σαϊτάμα.
Είναι πλέον σαφές ότι οι δύο κόσμοι έχουν έρθει πολύ κοντά (αγωνιστικά). Ο καθένας κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τον δικό του. Και αυτός που απειλείται είναι πάντα εκείνος που τόσο καιρό βρισκόταν στην κορυφή χωρίς να αμφισβητείται.
by Rasheed.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου