Ποιος είναι ο... αψηλός;

Τελικά, 7 αγώνες χωρίς έκπληξη επιφύλασσε η 13^η αγωνιστική της Α1. Η ΑΕΛ κέρδισε το Μαρούσι στη Λάρισα, κάνοντας σημαντικό βήμα για την παραμονή της, την οποία (ας μην κρυβόμαστε) ουσιαστικά έχει πάρει, παρότι μαθηματικά της λείπουν 3 νίκες. Το Μαρούσι προηγήθηκε για ένα ημίχρονο, πάλεψε στο τρίτο δεκάλεπτο, αλλά, δυστυχώς γι’ αυτό, δεν πήρε σκορ από την περιφέρειά του: Μιλισάβλιεβιτς, Χαραλαμπίδης, Μπουντούρης, Κογιαντίνοβιτς πέτυχαν όλοι μαζί 16 πόντους, ενώ τα προσχήματα έσωσε μόνο ο Τέιλορ με 10, αν και ήταν αρκετά άστοχος. Αν σε αυτά προσθέσετε και την απουσία του Μπράιαντ, όλα τα άλλα έρχονται λογικά.

Η ΑΕΛ ξεχωρίζει για τρεις λόγους: ο πρώτος είναι ο Κώστας Πιλαφίδης, που έχει φτιάξει μία πάρα πολύ καλή ομάδα, ο δεύτερος είναι το οργανωμένο μπάσκετ που παίζει (αποτέλεσμα υπακοής των παικτών στα πλάνα του προπονητή) και ο τρίτος για μένα είναι ο Ντράγκαν Τσέρανιτς. Οι Αμερικανοί της ΑΕΛ είναι ιδιαίτερα καλοί, αλλά εκείνος που κάνει τη διαφορά είναι ο Τσέρανιτς. Και εξηγούμαι: ο Τσέρανιτς προσφέρει στην ομάδα του 8,7 πόντους και 7,2 ριμπάουντ ανά αγώνα και παρά το… αδόκιμο στιλ παιχνιδιού του δημιουργεί αρκετές φάσεις για τους συμπαίκτες του, που πολλές φορές σουτάρουν μόνοι τους γιατί εκείνος έχει νταμπλ-τιμ.

Ο Παναθηναϊκός έκανε έναν υγιεινό περίπατο στην Κυψέλη και η αλήθεια είναι ότι με όσα γίνονται στον Πανελλήνιο, δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς. Ο Πανελλήνιος είχε κι αυτός μία πολύ… ωραία συγκυρία (έτσι το είπαν στην τηλεόραση, έτσι το λέω) να παίξει συνεχόμενα με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό. Συνολικά έχασε 62 πόντους διαφορά, ακολουθώντας το παράδειγμα της… Ολυμπιάδας. Ο ΑΓΟΡ που θα κάνει το ίδιο αυτή την εβδομάδα, εμπίπτει σε άλλη κατηγορία, καθώς τους έχει στο τέλος του πρώτου γύρου και στην αρχή του δεύτερου. Να φτάσουμε και στο ιδιαίτερο στοιχείο της (κατά τα άλλα αδιάφορης) συγκυρίας; Ούτε λίγο ούτε πολύ 9 (!!!) ομάδες της Α1 έχει κληρωθεί να παίξουν με τους δύο «αιώνιους» δύο συνεχόμενες αγωνιστικές: ο ΠΑΟΚ, το Μαρούσι, η Ολύμπια, ο Κολοσσός, το Αιγάλεω, η ΑΕΚ, ο Πανιώνιος και οι Ολυμπιάδα, Πανελλήνιος!

Για να πάμε και στα σοβαρά του ματς: ο Πανελλήνιος νοσεί και αυτό φαίνεται από μακριά. Ο Ζούρος έχει τελειώσει τον Εν Ντζάι, «σκοτώνοντάς» του την ψυχολογία και αχρηστεύοντάς τον με τον τρόπο που παίζει η ομάδα. Δεν είναι δυνατόν απέναντι στην τόσο ελλιπή (μόνο με Ζίζιτς, Τσαρτσαρή, Αλβέρτη) και χωρίς κλασικό πεντάρι φροντ λάιν του Παναθηναϊκού ο Εν Ντζάι να μένει άποντος παίζοντας 14 λεπτά και ο Παπαϊωακείμ να μπορεί να κάνει νταμπλ-νταμπλ με 18 πόντους και 11 ριμπάουντ. Κάτι πάει στραβά γιατί, χωρίς να μειώνω τον Παντελή, δεν συγκρίνεται με τον Εν Ντζάι. Ο Μαμαντού λογικά θα μείνει μέχρι να έρθει ο Μούλα και αν δεν… «δέσουν» έφυγε. Τεράστιο λάθος αν με ρωτάτε και ξέρω ήδη μνηστήρες για τον Σενεγαλέζο. Πριν αλλάξουμε ματς, κάτι που θα σας αρέσει, αλλά στο οποίο δεν μπορώ να δώσω προς το παρόν συνέχεια: ο Παναθηναϊκός ψάχνει ψηλό (γνωστό αυτό), καθώς ο Τομάσεβιτς χάνει όλη τη χρονιά. Αν προχωρήσουν οι προσπάθειες που γίνονται τώρα, ο ψηλός είναι πολύ σημαντικής αξίας και δεν θα συμπληρώσει απλώς το ρόστερ. Μακάρι να τον πάρει το «τριφύλλι». Αν και αυτή τη στιγμή «παίζουν» 2-3 ονόματα. Αυτά για τώρα.

Ο Ολυμπιακός στο Ρέθυμνο έπαιξε άθλια για δεύτερο συνεχόμενο ματς. Αυτό που δεν έγινε στην αρχή της χρονιάς με τους τραυματισμούς, φαίνεται να γίνεται τώρα. Η ομάδα του Πειραιά δείχνει να έχει απορυθμιστεί από τις απουσίες σε βαθμό που δεν δικαιολογείται. Δεν θα σταθώ πολύ στο ματς, άλλωστε μικρό ρόλο παίζει στη συνέχεια, αφού απώλειες δεν υπήρχαν για τους «κόκκινους», αλλά θα τονίσω 2-3 σημεία: Ο Γουντς έπαιξε 7 λεπτά. Ο Γκέρσον τον απέσυρε και δεν τον έβαλε ξανά στο ματς. Δεν έχω πρόβλημα με αυτό. Ήθελε να του δείξει ότι μπορεί και χωρίς αυτόν, αν βαριέται να παίξει, και το έκανε. Όμως, ο Γουντς είναι ο μόνος παίκτης στον οποίο ο Γκέρσον κάνει τέτοια (από τους ξένους). Ίσως πρέπει να πει ορισμένα πράγματα και σε άλλους. Αν δείτε τα τελευταία 3 παιχνίδια του Ολυμπιακού, για να μην σας πάω πιο μακριά, ο Κίντελ περιφέρεται ζητώντας μπάλα και οι συμπαίκτες του τον αγνοούν επιδεικτικά. Ελάχιστες επιθέσεις περνούν από τα χέρια του και πρέπει να έχει τουλάχιστον… κάνει αίτηση για να πάρει την μπάλα. Δεν υποστηρίζω ότι η αντίδρασή του να μένει παθητικός μην παίζοντας άμυνα είναι σωστή, αλλά δεν είναι ο πρώτος Αμερικανός-βεντέτα που θέλει την μπάλα. Ας το προσέξει αυτό ο Γκέρσον.

Η επίθεση του Ολυμπιακού μοιάζει διαφορετική. Και κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι αυτό έγινε εξαιτίας της αντίπαλης άμυνας που κλείδωσε τους «ερυθρόλευκους» γιατί ο Ολυμπιακός έπαιζε με ΑΓΟΡ και Προκόμ. Από τα έσω δείχνει να μπλόκαρε, ο Μου-Μου είναι αρνητικός, κίνηση δεν υπάρχει, η απουσία του Μάτσε (και του προ θλάσης Γκριρ) φαίνεται κραυγαλέα και αν στο Ρέθυμνο δεν υπήρχε ο τρομερός Τζάκσον (29 πόντοι, 5 ριμπάουντ, 7 κερδισμένα φάουλ) ο Ολυμπιακός δεν θα περνούσε. Απ’ την άλλη, ίσως το είχε καταλάβει ο Γκέρσον και γι’ αυτό από την αρχή έδινε μόνο μία εντολή: την μπάλα στον Τζάκσον.

Μπράβο του γι’ αυτό, αλλά δεν μπορώ να αφήσω απ’ έξω την απίστευτη αδράνειά του στην τελευταία φάση. Αν αφαιρέσεις ότι οι παίκτες του Ολυμπιακού «κοιμήθηκαν» στο πιο κρίσιμο ριμπάουντ του αγώνα, σου μένει η απόφαση του Γκέρσον να μην κάνει φάουλ. Και δεν το αποφάσισε ο Ομπράντοβιτς αυτό (που δεν το κάνει), που θα είχε κάθε λόγο με την άμυνα του «τριφυλλιού», αλλά ο προπονητής της ομάδας με την καλύτερη επίθεση σε Ελλάδα και Ευρώπη και μία πολύ μέτρια άμυνα. Αποτέλεσμα: ο ΑΓΟΡ έκανε δύο ελεύθερα ουσιαστικά σουτ τριών πόντων στα τελευταία 10 δευτερόλεπτα και από κακή τύχη έχασε τον αγώνα. Θεωρώ τη συγκεκριμένη επιλογή Γκέρσον ιδιαίτερα άστοχη και λανθασμένη με το σκορ στο 69-71.

by Rasheed.