Πολλές φορές σε έναν αγώνα παρατηρούμε παίκτες να ματώνουν (ακόμη και ελαφρώς) και να αντικαθίστανται από κάποιον από τον πάγκο. Μπορεί ο κόσμος συχνά να εκνευρίζεται από την αλλαγή ενός παίκτη που έχει μία μικρή γρατζουνιά, ωστόσο ο κανονισμός είναι δικαιολογημένα αυστηρός.
Ουσιαστικά, η είσοδος αυτού του κανονισμού, υπό τον τίτλο «ΕΛΕΓΧΟΣ ΜΟΛΥΝΣΕΩΝ», επιβλήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1990 υπό την πίεση της αυξανόμενης γνώσης για το AIDS, της λοιμογόνου μάστιγας που μεταδίδεται μέσω υγρών του σώματος (κυρίως του αίματος και των γεννητικών). Το ερώτημα λοιπόν που τίθεται είναι: «μπορεί, πράγματι, μια λοιμογόνος ασθένεια, όπως το AIDS, να μεταδοθεί τόσο απλά, μέσω μιας πληγής:»
Η απάντηση είναι ναι, μπορεί. Το AIDS, η ηπατίτιδα (κυρίως η C – η Β μεταδίδεται βασικά με τη σεξουαλική επαφή), η σύφιλη, είναι σοβαρές παθήσεις που θα μπορούσαν να μεταδοθούν από μια ανοιχτή πληγή σε μία άλλη, αιματογενώς. Η πιθανότητα (να συνυπάρξουν σε έναν αγώνα δύο αθλητές με πληγές, εκ των οποίων ο ένας να είναι ασθενής, να «ανταλλάξουν» αίμα και να λάβει χώρα πράγματι μετάδοση του μικροβίου) στην πραγματικότητα είναι πολύ μικρή – άλλωστε τα οροθετικά άτομα δεν πρέπει να περιθωριοποιούνται αφού μπορούν να συμμετάσχουν κανονικά στις περισσότερες δραστηριότητες – αλλά η αρχή της πρόληψης συνίσταται σε αυτό το γεγονός: την προσπάθεια εξάλειψης κάθε πιθανότητας μετάδοσης της νόσου. Η εφαρμογή του κανονισμού είναι απαραίτητη και σημαντική.
Η ροή ενός αγώνα σπάνια επηρεάζεται από την ολιγόλεπτη αντικατάσταση ενός παίκτη. Πιο σημαντική είναι η συμβολή στην πρόληψη μιας μεγάλης μάστιγας.
by Dr.Ball
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου