Με συναρπαστικό τρόπο ολοκληρώθηκε το top-16 που άφησε την Ελλάδα με έναν εκπρόσωπο στην οκτάδα. Ο Παναθηναϊκός τελικά… πήρε μαζί του το Μαρούσι σε ένα παράξενο ματς. Οι «πράσινοι» μπήκαν για να κάνουν το παιχνίδι τους χωρίς άγχος και ενώ από τη μία πλευρά βλέπαμε ήρεμο και χαλαρό μπάσκετ, από την άλλη οι παίκτες του Αμαρουσίου είχαν… καταληφθεί από το άγχος για τη νίκη και δεν μπόρεσαν να αποδώσουν το μπάσκετ που ξέρουν. Δεν κατάφεραν καν να εκμεταλλευτούν το γεγονός ότι ήταν πια πολύ πιο κοντά στο επίπεδο του αντιπάλου τους με τις δεδομένες απουσίες, αφού παίκτες – κλειδιά, όπως ο Λούκας (4/16 σουτ!) και ο Καϊμακόγλου έμειναν χαμηλά.
Η «γεύση» που φαίνεται να αφήνει το ματς μοιάζει ως ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε για να δείξει ότι θα τιμήσει τη φανέλα του και θα παίξει αξιοπρεπώς, αλλά χωρίς να έχει διάθεση να κόψει τα «φτερά» του αντιπάλου του που έπαιζε την πρόκριση. Αυτό καταδεικνύεται όχι μόνο από την απόφαση για ξεκούραση των κατά τεκμήριο τριών σημαντικότερών του παικτών φέτος, αλλά και από κάποιες φάσεις ειδικά στο φινάλε. Ο Νίκολας είχε δύο κακά τρίποντα εκτός ισορροπίας, συν ένα χαμένο λέι-απ και δύο εύκολα φάουλ. Ενώ, ο Γιασικεβίτσιους (που πήρε χρόνο και προσπάθησε να βρει πατήματα) με το 92.6% ποσοστό καριέρας στην Ευρωλίγκα έστειλε δύο βολές στο μπροστινό σίδερο της στεφάνης (άσχετα αν η δεύτερη μπήκε μετά από μικρό ταξίδι). Αντίθετα, το Μαρούσι που έδειχνε λογική ήττας σε όλο το ματς δεν μπόρεσε ούτε στα τελευταία δευτερόλεπτα να εκδηλώσει μια ορθολογική επίθεση με τον Κις να αποφασίζει να σουτάρει από τα 8,5 μέτρα και την επόμενη επίθεση ο ένας να δίνει την μπάλα στον άλλον για να βγει τελικά ένα άστοχο τρίποντο του Καϊμακόγλου. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι περισσότερο έχασε το Μαρούσι, παρά κέρδισε ο Παναθηναϊκός.
Ο Ολυμπιακός στη Ρωσία έκανε μακράν το χειρότερο ξεκίνημα στη σεζόν με το 4-23 την ώρα που η Χίμκι είχε μπει με ξεκάθαρο προσανατολισμό να «πυροβολεί» τρίποντα από παντού προσπαθώντας, πιθανώς, να αυξήσει την παραγωγικότητά της μήπως μπορέσει να πάρει διαφορά από μία καλύτερη επιθετικά ομάδα. Τελικά, λίγο πριν η Λαμποράλ αρχίσει να νιώθει η αδικημένη της υπόθεσης, οι «ερυθρόλευκοι» συμμάζεψαν τα πράγματα, και έδειξαν ότι η διαφορά μάλλον θα κυμαινόταν στα επίπεδα των 10 πόντων. Το φινάλε ήταν συναρπαστικό, καθώς παράλληλα η Λαμποράλ τα είχε βρει σκούρα με την υπερπροσπάθεια της Τσιμπόνα του, για ακόμη μια βραδιά εκπληκτικού, αν και άστοχου, Γκόρντον, και οι Ρώσοι πίστεψαν προς στιγμήν ότι μπορεί να τους αρκούσε και μόνο η νίκη. Το ματς στην Ισπανία πήγε στην παράταση, όπου για κάποια λεπτά, στους δύο αγώνες, παιζόταν στον πόντο το ποιος θα προκριθεί (η Χίμκι ήθελε νίκη με 7 πόντους περισσότερους από όσους θα κέρδιζε η Λαμποράλ). Την πρόκριση έκρινε ένα 12-0 των Ισπανών (που έβαλαν 24 πόντους στην παράταση και 45 συνολικά στα τελευταία 9 αγωνιστικά λεπτά!), παράλληλα με την προσπάθεια του Ολυμπιακού να μείνει σοβαρός στο τέλος. Ο Σκαριόλο πήρε 2 τάιμ-άουτ στο τελευταίο λεπτό αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει το μοιραίο.
Από αγωνιστική σκοπιά, ο Ολυμπιακός είχε ακριβώς την εικόνα μίας ομάδας χωρίς κίνητρο. Αυτό αποτυπώθηκε ιδιαίτερα στους τομείς που χρειάζονται περισσότερη διάθεση: στην άμυνα και στα ριμπάουντ, όπου ήταν αρκετά μέτριος στα πρώτα 30 λεπτά. Ήταν ένα ματς που ανεξαρτήτως αποτελέσματος οι Πειραιώτες θα το ξεχνούσαν αμέσως μετά, το κακό, όμως, ξεκίνημα και ο φόβος να μην ξεφύγει η διαφορά απέτρεψε από το να ξεκουραστούν περισσότερο κάποιοι βασικοί.
Στα δύο ματς που θα έκριναν δύο ζευγάρια προημιτελικών και, ενδεχομένως, τον αντίπαλο του Ολυμπιακού στο final-4 είχαμε και εκεί μεγάλες συγκινήσεις. Η Μπαρτσελόνα ουσιαστικά «κατάπιε» την Παρτιζάν με ένα 13-0 στην τρίτη περίοδο που έκοψε κάθε όνειρο των Σέρβων. Στη Μαδρίτη, σε ένα ματς συγκρατημένο μεν, αλλά με πολλές ωραίες στιγμές δε, ο αγώνας είχε συγκλονιστική εξέλιξη και ενώ η Ρεάλ είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και έδειχνε να ελέγχει την εξέλιξη του αγώνα για 30 λεπτά, στο τέταρτο δεκάλεπτο «λύγισε» από την αντεπίθεση της Μακάμπι, η οποία ουσιαστικά «γύρισε» ματς 10 πόντων σε λιγότερο από μία περίοδο. Έτσι, η Μακάμπι γίνεται πια φαβορί για να μπει στο final-4, και παρότι πολλοί ίσως τη θεωρούν αουτσάιντερ, οι δύο φοβερές παραστάσεις της στην τέταρτη περίοδο των τελευταίων αγώνων (43 πόντοι με τη Σιένα και 30 πόντοι στη Μαδρίτη) δείχνουν ότι κανείς δεν μπορεί να τη θεωρήσει αντίπαλο στα μέτρα του.
Στα ματς που δεν είχαν βαθμολογικό ενδιαφέρον, η Μάλαγα διέλυσε μία αδιάφορη και χαλαρή Προκόμ, η Σιένα κέρδισε στο ντέρμπι των απογοητευμένων την Εφές, σε έναν ελεύθερο, χωρίς σκοπιμότητες, αγώνα, ενώ χθες η ΤΣΣΚΑ κέρδισε εύκολα τη Ζαλγκίρις δίνοντας χώρο και χρόνο στον Μένσα-Μπόνσου να σκοράρει. Για τα διασταυρώματα των προημιτελικών και τις εύθραυστες ισορροπίες που διαμορφώνονται θα τα συζητήσουμε λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πλέι-οφ.
“Good night, and good luck”
by BEN
Η «γεύση» που φαίνεται να αφήνει το ματς μοιάζει ως ότι ο Παναθηναϊκός μπήκε για να δείξει ότι θα τιμήσει τη φανέλα του και θα παίξει αξιοπρεπώς, αλλά χωρίς να έχει διάθεση να κόψει τα «φτερά» του αντιπάλου του που έπαιζε την πρόκριση. Αυτό καταδεικνύεται όχι μόνο από την απόφαση για ξεκούραση των κατά τεκμήριο τριών σημαντικότερών του παικτών φέτος, αλλά και από κάποιες φάσεις ειδικά στο φινάλε. Ο Νίκολας είχε δύο κακά τρίποντα εκτός ισορροπίας, συν ένα χαμένο λέι-απ και δύο εύκολα φάουλ. Ενώ, ο Γιασικεβίτσιους (που πήρε χρόνο και προσπάθησε να βρει πατήματα) με το 92.6% ποσοστό καριέρας στην Ευρωλίγκα έστειλε δύο βολές στο μπροστινό σίδερο της στεφάνης (άσχετα αν η δεύτερη μπήκε μετά από μικρό ταξίδι). Αντίθετα, το Μαρούσι που έδειχνε λογική ήττας σε όλο το ματς δεν μπόρεσε ούτε στα τελευταία δευτερόλεπτα να εκδηλώσει μια ορθολογική επίθεση με τον Κις να αποφασίζει να σουτάρει από τα 8,5 μέτρα και την επόμενη επίθεση ο ένας να δίνει την μπάλα στον άλλον για να βγει τελικά ένα άστοχο τρίποντο του Καϊμακόγλου. Εν κατακλείδι, θεωρώ ότι περισσότερο έχασε το Μαρούσι, παρά κέρδισε ο Παναθηναϊκός.
Ο Ολυμπιακός στη Ρωσία έκανε μακράν το χειρότερο ξεκίνημα στη σεζόν με το 4-23 την ώρα που η Χίμκι είχε μπει με ξεκάθαρο προσανατολισμό να «πυροβολεί» τρίποντα από παντού προσπαθώντας, πιθανώς, να αυξήσει την παραγωγικότητά της μήπως μπορέσει να πάρει διαφορά από μία καλύτερη επιθετικά ομάδα. Τελικά, λίγο πριν η Λαμποράλ αρχίσει να νιώθει η αδικημένη της υπόθεσης, οι «ερυθρόλευκοι» συμμάζεψαν τα πράγματα, και έδειξαν ότι η διαφορά μάλλον θα κυμαινόταν στα επίπεδα των 10 πόντων. Το φινάλε ήταν συναρπαστικό, καθώς παράλληλα η Λαμποράλ τα είχε βρει σκούρα με την υπερπροσπάθεια της Τσιμπόνα του, για ακόμη μια βραδιά εκπληκτικού, αν και άστοχου, Γκόρντον, και οι Ρώσοι πίστεψαν προς στιγμήν ότι μπορεί να τους αρκούσε και μόνο η νίκη. Το ματς στην Ισπανία πήγε στην παράταση, όπου για κάποια λεπτά, στους δύο αγώνες, παιζόταν στον πόντο το ποιος θα προκριθεί (η Χίμκι ήθελε νίκη με 7 πόντους περισσότερους από όσους θα κέρδιζε η Λαμποράλ). Την πρόκριση έκρινε ένα 12-0 των Ισπανών (που έβαλαν 24 πόντους στην παράταση και 45 συνολικά στα τελευταία 9 αγωνιστικά λεπτά!), παράλληλα με την προσπάθεια του Ολυμπιακού να μείνει σοβαρός στο τέλος. Ο Σκαριόλο πήρε 2 τάιμ-άουτ στο τελευταίο λεπτό αλλά δεν κατάφερε να αποτρέψει το μοιραίο.
Από αγωνιστική σκοπιά, ο Ολυμπιακός είχε ακριβώς την εικόνα μίας ομάδας χωρίς κίνητρο. Αυτό αποτυπώθηκε ιδιαίτερα στους τομείς που χρειάζονται περισσότερη διάθεση: στην άμυνα και στα ριμπάουντ, όπου ήταν αρκετά μέτριος στα πρώτα 30 λεπτά. Ήταν ένα ματς που ανεξαρτήτως αποτελέσματος οι Πειραιώτες θα το ξεχνούσαν αμέσως μετά, το κακό, όμως, ξεκίνημα και ο φόβος να μην ξεφύγει η διαφορά απέτρεψε από το να ξεκουραστούν περισσότερο κάποιοι βασικοί.
Στα δύο ματς που θα έκριναν δύο ζευγάρια προημιτελικών και, ενδεχομένως, τον αντίπαλο του Ολυμπιακού στο final-4 είχαμε και εκεί μεγάλες συγκινήσεις. Η Μπαρτσελόνα ουσιαστικά «κατάπιε» την Παρτιζάν με ένα 13-0 στην τρίτη περίοδο που έκοψε κάθε όνειρο των Σέρβων. Στη Μαδρίτη, σε ένα ματς συγκρατημένο μεν, αλλά με πολλές ωραίες στιγμές δε, ο αγώνας είχε συγκλονιστική εξέλιξη και ενώ η Ρεάλ είχε την πρωτοβουλία των κινήσεων και έδειχνε να ελέγχει την εξέλιξη του αγώνα για 30 λεπτά, στο τέταρτο δεκάλεπτο «λύγισε» από την αντεπίθεση της Μακάμπι, η οποία ουσιαστικά «γύρισε» ματς 10 πόντων σε λιγότερο από μία περίοδο. Έτσι, η Μακάμπι γίνεται πια φαβορί για να μπει στο final-4, και παρότι πολλοί ίσως τη θεωρούν αουτσάιντερ, οι δύο φοβερές παραστάσεις της στην τέταρτη περίοδο των τελευταίων αγώνων (43 πόντοι με τη Σιένα και 30 πόντοι στη Μαδρίτη) δείχνουν ότι κανείς δεν μπορεί να τη θεωρήσει αντίπαλο στα μέτρα του.
Στα ματς που δεν είχαν βαθμολογικό ενδιαφέρον, η Μάλαγα διέλυσε μία αδιάφορη και χαλαρή Προκόμ, η Σιένα κέρδισε στο ντέρμπι των απογοητευμένων την Εφές, σε έναν ελεύθερο, χωρίς σκοπιμότητες, αγώνα, ενώ χθες η ΤΣΣΚΑ κέρδισε εύκολα τη Ζαλγκίρις δίνοντας χώρο και χρόνο στον Μένσα-Μπόνσου να σκοράρει. Για τα διασταυρώματα των προημιτελικών και τις εύθραυστες ισορροπίες που διαμορφώνονται θα τα συζητήσουμε λίγες ημέρες πριν την έναρξη των πλέι-οφ.
“Good night, and good luck”
by BEN
3 σχόλια:
Ισχύει ότι ο ΠΑΟ δεν έκανε δα και τα "αδύνατα-δυνατά" για να κερδίσει το Μαρούσι. Σε όλο το ματς μου είχε καρφωθεί στο μυαλό ότι ο ΠΑΟ "απέφευγε" να ξεφύγει με παραπάνω από 5-6 πόντους, ούτως ώστε όλα να κριθούν στο τέλος, όπως και έγινε. Δεν ξέρω τι έπαθε το Μαρούσι, που μπορούσε με μια νίκη με 2 πόντους σε ένα δεκάλεπτο (στο 30' βρισκόταν ένα πόντο πίσω) να περάσει στους "8" της Ευρωλίγκας, όμως η εικόνα του και το πάθος που έβγαζε σε καμία περίπτωση δεν το δικαιολογούσαν. Το τρίποντο του Keys στο τέλος νομίζω προήλθε από το γεγονός ότι ο πάγκος του ΠΑΟ ξελαρυγγιαζόταν για "φάουλ" (ακούστηκε πεντακάθαρα λόγω έλλειψης αναμετάδοσης)και ίσως να φοβήθηκε ο παίκτης ότι δε θα προλάβει να εκτελέσει για 3.
Επίσης είδα και το Ρεάλ-Μακάμπι ευχόμενος τον άσο, διότι θεωρώ τη Ρεάλ την ευκολότερη από τις 7 μεγάλες (Μπάρτσα, Ρεάλ, ΠΑΟ, ΤΣΣΚΑ, Σιένα, Μακάμπι, Κάχα) και την ήθελα αντίπαλο του Ολυμπιακού στον ημιτελικό. Τελικά ο Πίνι έβγαλε ακόμα μια φορά τη γλώσσα κοροϊδευτικά σε όλους όσους τον θεωρούν (ακόμα;) ταβερνιάρη και κέρασε το Μεσίνα τρία (αν είναι τυχερός) όμορφα βράδια στο Palau Blaugrana. Ο Anderson δικαίωσε τον τίτλο του πιο φορμαρισμένου παίκτη στο φετινό top-16. Δεδομένου ότι ο Ολυμπιακός έχει μεγάλα προβλήματα με παίκτες που επιδιώκουν το 1on1 και έχουν απίστευτα αθλητικά προσόντα, θεωρώ ότι η παρουσία μας στον τελικό του Παρισιού έχει από χθες λιγότερες πιθανότητες.
Το ματς του Ολυμπιακού δε θα το σχολιάσω καθότι αδιάφορο (δεν κρινόταν ούτε θέση ούτε "σταύρωμα" 8άδας).
Περιμένω wallpaper "Starfish Troopers πρωταθλητές 2010"...
ΥΓ Ο ελπόγιο ντιάμπλο - ο οποίος δήλωσε ότι θα αλλάξει το nickname του οσονούπω - το θέλει σε ανάλυση 1024x768.
Το πρώτο από τα όνειρα μου (΄ηττα της Ρεαλ) έγινε πραγματικότητα και τα επόμενα δύο (βιασμός 3-0 της Ρεαλ, ει δυνατον με 30αρες και τετράδα ΟΣΦΠ, ΜπαρΣα, Μακάμπι και ΤΣΕ-ΕΣ-ΚΑ) είναι πολύ κοντά.
Ο Μεσίνα δήλωσε "'ολη η Ευρώπη περιμένει ότι θα χάσουμε".Ωραίος. Έχει τον μεγαλύτερο προυπολογισμό, τις περισσότερες περγαμηνές από κάθε άλλον προπονητή (ακόμη κα απο τον Ομπράντοβιτς πιο πολύ τον παινεύουν),έχει στήριξη απο οπαδούς και διοίκηση και έχει αντίπαλο έναν πρωην βοηθό ενός αποτυχημένου και πάει να χάσει. Πίνι και πάλι Πίνι. Και, γιατί όχι, Παναγιώτης Γιαννάκης, ο μεγαλύτερος άνθρωπος του μπάσκετ στην Ελλάδα ως τώρα.
Δημοσίευση σχολίου