Πληγωμένο θηρίο...

Ο Γκρεγκ Όντεν μπορεί πια κάλλιστα να «ανταγωνιστεί» οποιονδήποτε αθλητή οποιουδήποτε επαγγελματικού σπορ για τον τίτλο του πιο άτυχου. Στις 5 Δεκεμβρίου, στο ματς εναντίον των Χιούστον Ρόκετς, έβλεπε για δεύτερη χρονιά την καριέρα του να σταματάει απότομα λόγω ενός τραυματισμού.

Ήταν το πρώτο δεκάλεπτο, όταν ο Όντεν χτύπησε στο αριστερό γόνατο και σωριάστηκε στο παρκέ, για να αποχωρήσει με φορείο. Οι φόβοι όλων επιβεβαιώθηκαν: κάταγμα στην επιγονατίδα, εγχείρηση και πρόωρο τέλος στη σεζόν. Άλλο ένα. Γιατί το 2007-08, τη χρονιά που όλοι περίμεναν το άστρο του να ανατείλει, δεν πάτησε καν παρκέ. Τότε ήταν το δεξί γόνατο που τον κράτησε ένα ολόκληρο χρόνο εκτός μπάσκετ, η περίφημη microfracture surgery.

Διαμάντι

Όσοι είχαν την τύχη να δουν τον Γκρεγκ Όντεν στα κολεγιακά του χρόνια και ιδίως στη σεζόν πριν τη συμμετοχή στα ντραφτ (2006-07), ξέρουν τι εννοώ όταν λέω πως οι τραυματισμοί του είναι πλήγμα για όλο το αμερικάνικο μπάσκετ.

Ο Στιβ Κερ είχε πει τον Δεκέμβρη του 2006 ότι ο Όντεν ήταν «παίκτης που βγαίνει μια φορά στα 10 χρόνια». Εμείς το είχαμε τραβήξει πιο πέρα το καλοκαίρι του 2007. Τότε είχαμε γράψει ότι από την εποχή του Ολάζουον είχαν οι Αμερικάνοι (και ο Ολάζουον δεν ήταν Αμερικάνος) να δουν έναν ψηλό με τόσες δυνητικά κινήσεις κοντά στη ρακέτα, με πλήρες ρεπερτόριο και καλή τεχνική. Αλλά ο Όντεν ήταν και δυναμίτης. Αν έμπαινες στον δρόμο του, μπορούσε να σε βάλει στο καλάθι μαζί με την μπάλα. Κάρφωνε ανηλεώς, τελείωνε φάσεις με χαρακτηριστική άνεση και στο NCAA έπαιζε χωρίς αντίπαλο. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλη τη σχολική και κολεγιακή (ένας χρόνος) καριέρα δεν έχασε ποτέ αγώνα εντός έδρας! Μέλος της καλύτερης πεντάδας, καλύτερος αμυντικός, ο 3ος φρέσμαν στην ιστορία του NCAA που έγινε all-american (μαζί με τον Ντουράντ, τον ίδιο χρόνο).

Μπορεί το NCAA να είναι πλέον ιδιαίτερα χαμηλής δυναμικότητας και το μπάσκετ που παίζεται από τα κολέγια να κάνει τον μπασκετάνθρωπο να μελαγχολεί για περασμένα μεγαλεία, αλλά η κυριαρχία του Όντεν ήταν ένα δείγμα. Το γεγονός ότι στα 19 του έδειχνε να έχει κινήσεις και τεχνική που (ας πούμε) ο Χάουαρντ (ο κατεξοχήν διαφημισμένος ψηλός αυτήν την περίοδο από την προπαγάνδα του NBA) ούτε κατά διάνοια δεν είχε μετά από 3 (τότε) χρόνια καριέρας στη λίγκα, κάτι έδειχνε. Και μας είχε προδιαθέσει για τον ερχομό ενός σέντερ που θα άφηνε ιστορία.

Ταλαιπωρημένο κορμί

Όμως, ο δρόμος δεν ήταν εύκολος και δεν θα είναι εύκολος. Ουσιαστικά, τα προβλήματα με τους τραυματισμούς ξεκίνησαν από το σχολείο. Τον Ιούνιο του 2006, ο Όντεν έκανε την πρώτη του εγχείρηση, στο δεξί καρπό, όπου είχε κόψει τους συνδέσμους στα τελευταία ματς στο Λύκειο. Έχασε την αρχή της πρώτης σεζόν του στο κολέγιο και έκανε το ντεμπούτο του στις 2 Δεκεμβρίου του 2006 παίζοντας 22 λεπτά, ερχόμενος από τον πάγκο.

Μετά την ονειρική σεζόν ήρθε η προφανής επιλογή στο νούμερο 1 του ντραφτ από τους Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς, οι οποίοι θεώρησαν ότι γύρω του θα χτίσουν αυτοκρατορία. Ποιος θα τους κατηγορούσε τότε που το σκέφτονταν;

Η ρούκι χρονιά, όμως, δεν άρχισε ποτέ. Στις 14 Σεπτέμβρη ο Όντεν μπήκε στο χειρουργείο, αφού οι συνεχιζόμενοι πόνοι στο δεξί του γόνατο είχαν οδηγήσει σε εκτενείς εξετάσεις που έδειξαν σοβαρό πρόβλημα. Ως συνέπεια έμεινε εκτός γηπέδων ολόκληρη τη σεζόν 2007-08.

Το 2008-09, ξαναθεωρήθηκε ρούκι από το NBA αφού είχε χάσει όλη την προηγούμενη σεζόν. Όμως, και πάλι δεν ήταν η χρονιά του. Στο πρώτο ματς, ουσιαστικά υπέρβαρος ακόμη (ελαφρά πάντως) και φοβισμένος αφού πάντα ένας παίκτης χρειάζεται διάστημα προσαρμογής για να νιώσει τις δυνάμεις του και να μη διστάζει μετά από σοβαρό τραυματισμό, ο Όντεν έπαιξε 13 λεπτά κι αποχώρησε τραυματίας και άποντος. Δύο εβδομάδες εκτός, επιστροφή στα μέσα Νοεμβρίου. Ανεβάζοντας συνεχώς στροφές, έφτασε στις 19 Ιανουαρίου 2008 να κάνει ρεκόρ καριέρας με 24 πόντους (είχε και 15 ριμπάουντ), αλλά στις 12 Φλεβάρη η ατυχία του χτύπησε ξανά την πόρτα: «τράκαρε» με τον Κόρεϊ Μαγκέτι, χτύπησε στην επιγονατίδα του αριστερού ποδιού κι έμεινε 5 εβδομάδες εκτός δράσης. Μετά την επιστροφή του, οι Μπλέιζερς δεν θέλησαν να τον πιέσουν και δεν έπαιξε σε κανένα ματς περισσότερα από 25 λεπτά.

Το 2009-10 φαινόταν ότι θα είναι η πραγματική πρώτη χρονιά του Όντεν στο NBA. Υγιής, στα σωστά κιλά, έτοιμος ψυχολογικά, όλα έδειχναν ότι φέτος θα σκορπούσε τον πανικό. Μια ολόκληρη χρονιά ήθελε για να αποδείξει στον εαυτό του ότι τα έχει αφήσει όλα πίσω του. Εξάλλου ακόμη 21 ετών ήταν.

Κι έτσι ξεκίνησε: σε 21 παιχνίδια είχε 11.1 πόντους, 8.5 ριμπάουντ και 2.3 τάπες με 61% εντός παιδιάς και όλα αυτά σε 24 λεπτά ανά αγώνα. Δώδεκα ματς πάνω από 10 πόντους και 8 ματς πάνω από 10 ριμπάουντ. Μάλιστα, στο παιχνίδι εναντίον των Ρόκετς πήγε με 13 πόντους και 20 ριμπάουντ εναντίον των Χιτ στο αμέσως προηγούμενο ματς.

Όμως, η χρονιά σταμάτησε στο 4ο λεπτό του αγώνα με τους Ρόκετς και άρχισαν ξανά τα χειρουργεία. Ο ίδιος είπε: «Είμαι απογοητευμένος προφανώς. Είχα δουλέψει πάρα πολύ σκληρά για να φτάσω στο σημείο αυτό. Είναι ένα ακόμη πισωγύρισμα, αλλά θα επιστρέψω».

Το θέμα είναι ότι ο Όντεν δεν έχει καταφέρει να παίξει ολόκληρη χρονιά μετά τα σχολικά του χρόνια. Μισή χρονιά στο κολέγιο (από Δεκέμβρη και μετά) το 2006-07 με εγχείρηση στο ξεκίνημα, χαμένο με εγχείρηση το 2007-08, μισή χρονιά με 2 τραυματισμούς το 2008-09 (61 αγώνες εκ των οποίων στους 29 λιγότερα από 20 λεπτά συμμετοχής), 21 αγώνες το 2009-10 με νέα εγχείρηση. Το πιο λαμπρό διαμάντι κινδυνεύει να θαμπώσει για τα καλά πονώντας σε κάποιο χειρουργικό τραπέζι, πριν προλάβει καν να λάμψει…

by Rasheed.