Ένας μετριότατος για 30 λεπτά Ολυμπιακός στη Γαλλία, μπόρεσε μόνο στην τελευταία περίοδο να κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να μετατρέψει το παιχνίδι με την Ορλεάν σε παράσταση για ένα ρόλο. Ίσως κοιμισμένος, ίσως υποτιμώντας τον αντίπαλο, ίσως παρασυρμένος από την κυριακάτικη νίκη, το σίγουρο, πάντως, είναι ότι ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε αποδιοργανωμένος στην έδρα της Ορλεάν δίνοντας το δικαίωμα στους άσημους Γάλλους να ελπίζουν ακόμη και σε νίκη.
Χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τα σέντερ, με τη θέση «3» να μοιάζει κενή ελλείψει Τσίλντρες και με τον Κλέιζα να πελαγοδρομεί, ήταν οι τρεις γκαρντ αυτοί που πήραν την ομάδα πάνω τους και την κράτησαν στο παιχνίδι. Με τον Παπαλουκά να γεμίζει το γήπεδο από τη θέση του πλέι-μέικερ, τον Χαλπερίν να σουτάρει με ευστοχία και τον Τεόντοσιτς να δείχνει οργανωτική ωριμότητα, οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονταν το κάτι παραπάνω για να ξεφύγουν από το τέλμα στο οποίο είχαν πέσει λόγω της χαλαρότητάς τους στην άμυνα και της αδυναμίας να αναστρέψουν το μομέντουμ του αγώνα στις 3 πρώτες περιόδους.
Τελικά, το κάτι παραπάνω ήταν ξανά ο Λίνας Κλέιζα (θυμηθείτε στην αρχή της σεζόν όταν μιλήσαμε για «εποχή Κλέιζα») ο οποίος προσέφερε ένα εκπληκτικό επιθετικό ρεσιτάλ στην τελευταία περίοδο, δείχνοντας την κλάση του, με ανάλογο (και ακόμη εντυπωσιακότερο) τρόπο όπως το έκανε και στο φινάλε του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, όταν και έβαλε 11 από τους 13 τελευταίους πόντους της ομάδας του. Σήμερα, έβαλε 19 στην τελευταία περίοδο, με 5 τρίποντα σε αυτό το διάστημα, ξεδιπλώνοντας τις επιθετικές του αρετές.
Με το 18-30 της τελευταίας περιόδου, ο Ολυμπιακός κατάφερε να σβήσει τα άσχημα συναισθήματα που γεννούσαν οι 3 πρώτες περίοδοι και να στρέψει τα βλέμματα πάνω στις εντυπωσιακές στατιστικές επιδόσεις των Κλέιζα και Παπαλουκά (14 ασίστ, ισοφάριση του ρεκόρ της Ευρωλίγκας), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν και οι προβληματισμοί που προέκυψαν από τον αγώνα. Κυρίως, μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού συνιστά η απρόσμενη αδυναμία στη θέση «5», με τον Σχορτσιανίτη να μην προσφέρει σταθερότητα, τον Μπουρούση να μην έχει βρει ρυθμό (σήμερα έπαιξε καλά μόνο στο τέλος της 4ης περιόδου), τον Βούισιτς να έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης μετά το Ευρωμπάσκετ, τον Γλυνιαδάκη να μην υπολογίζεται στο υψηλότερο επίπεδο και τον Μαυροκεφαλίδη στα πιτς. Είναι εντυπωσιακό μία ομάδα με 5 γνωστούς παίκτες που μπορούν να καλύψουν τη θέση του σέντερ να έχει πρόβλημα σε αυτήν ακριβώς τη θέση και είναι ένας δύσκολος γρίφος για τον Γιαννάκη η επίλυση αυτού του προβλήματος η οποία ίσως βοηθήσει στο θέμα σταθερότητας της απόδοσης των «ερυθρολεύκων», τώρα που ο Παπαλουκάς δείχνει να ανεβάζει την απόδοσή του. Από τον Ολυμπιακό δε λείπουν τα καλά επιθετικά plays ή το ταλέντο, αλλά λείπουν η διάρκεια στην απόδοση, ο χαρακτήρας στα δύσκολα εκτός έδρας και η καλή περιφερειακή άμυνα (που οδήγησε και στις σημερινές δυσκολίες από μία κατεξοχήν περιφερειακή ομάδα).
Στον απογευματινό αγώνα, το Μαρούσι έχασε ξανά αφήνοντας θετικές εντυπώσεις, αλλά, δυστυχώς, τελικά η ήττα στην Ευρωλίγκα του έγινε συνήθεια. Σήμερα, το ματς χάθηκε σε ένα ξέσπασμα της ΤΣΣΚΑ στην τρίτη περίοδο που άφησε τους Αμαρουσιώτες ανήμπορους να αντιδράσουν. Και ενώ οι δύο ομάδες είχαν ανάλογα εύστοχα ποσοστά σε τρίποντα και βολές, η ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ καλύτερη στα δίποντα, δείγμα καλύτερων επιλογών και πιο καθαρού μυαλού. Οι Μοσχοβίτες πήραν και τα ριμπάουντ και τις ασίστ, και επικράτησαν δίκαια καθαρά, αφού ο Μπαρτζώκας έχασε και τον Καϊμακόγλου από τραυματισμό νωρίς στο ματς.
Το Μαρούσι έμεινε στους 65 πόντους, επίδοση που δεν μπορεί να χαρίσει τη νίκη στη Μόσχα, είδε τον Χόμαν να έχει 3/10 δίποντα και τον Μαυροειδή 2/7. Αυτή η ήττα ουσιαστικά μετατρέπει οριστικά σε τυπική διαδικασία τις υπόλοιπες αγωνιστικές για την ομάδα των βορείων προαστίων που θα πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσει σοβαρά τους αγώνες και να προσπαθήσει για κάποιες νίκες.
Στα υπόλοιπα ματς, η νίκη της Παρτιζάν περιέπλεξε την κατάσταση στον όμιλο του Ολυμπιακού, με την ελληνική ομάδα να κοιτάζει ξανά προς την πρώτη θέση, η οποία εν πολλοίς ίσως καθοριστεί και από το ρόλο τον οποίο θα παίξει και το πόσο ισχυρή θα είναι η Εφές στο δεύτερο γύρο. Στο ματς της Μάλαγα, Μάριτς, Κέτσμαν και ΜακΚάλεμπ ήταν οι καλύτεροι για μία έξοχη Παρτιζάν που είχε τον έλεγχο του αγώνα για 40 λεπτά.
Με όλα τα άλλα ματς, εκτός των ελληνικών, να γίνονται στην Ισπανία, η Λαμποράλ κέρδισε τη Ρόμα πιο εύκολα απ’ ό,τι δείχνει το τελικό σκορ, στηριζόμενη στην τριπλέτα Τελέτοβιτς-Σπλίτερ-Σαν Εμετέριο. Τέλος, η Ρεάλ χρειάστηκε ένα ξέσπασμα στο τέταρτο δεκάλεπτο για να κάμψει την αντίσταση της Χίμκι που στηρίχθηκε στον έξοχο Γιαφτόκας. Οι Μαδριλένοι είχαν 4 παίκτες σε διψήφιο αριθμό πόντων και ένα σερί 10-5 στην αρχή της τέταρτης περιόδου που τους οδήγησε σε διαφορά ασφαλείας.
“Good night, and good luck”
by BEN
Χωρίς ουσιαστική βοήθεια από τα σέντερ, με τη θέση «3» να μοιάζει κενή ελλείψει Τσίλντρες και με τον Κλέιζα να πελαγοδρομεί, ήταν οι τρεις γκαρντ αυτοί που πήραν την ομάδα πάνω τους και την κράτησαν στο παιχνίδι. Με τον Παπαλουκά να γεμίζει το γήπεδο από τη θέση του πλέι-μέικερ, τον Χαλπερίν να σουτάρει με ευστοχία και τον Τεόντοσιτς να δείχνει οργανωτική ωριμότητα, οι «ερυθρόλευκοι» χρειάζονταν το κάτι παραπάνω για να ξεφύγουν από το τέλμα στο οποίο είχαν πέσει λόγω της χαλαρότητάς τους στην άμυνα και της αδυναμίας να αναστρέψουν το μομέντουμ του αγώνα στις 3 πρώτες περιόδους.
Τελικά, το κάτι παραπάνω ήταν ξανά ο Λίνας Κλέιζα (θυμηθείτε στην αρχή της σεζόν όταν μιλήσαμε για «εποχή Κλέιζα») ο οποίος προσέφερε ένα εκπληκτικό επιθετικό ρεσιτάλ στην τελευταία περίοδο, δείχνοντας την κλάση του, με ανάλογο (και ακόμη εντυπωσιακότερο) τρόπο όπως το έκανε και στο φινάλε του αγώνα με τον Παναθηναϊκό, όταν και έβαλε 11 από τους 13 τελευταίους πόντους της ομάδας του. Σήμερα, έβαλε 19 στην τελευταία περίοδο, με 5 τρίποντα σε αυτό το διάστημα, ξεδιπλώνοντας τις επιθετικές του αρετές.
Με το 18-30 της τελευταίας περιόδου, ο Ολυμπιακός κατάφερε να σβήσει τα άσχημα συναισθήματα που γεννούσαν οι 3 πρώτες περίοδοι και να στρέψει τα βλέμματα πάνω στις εντυπωσιακές στατιστικές επιδόσεις των Κλέιζα και Παπαλουκά (14 ασίστ, ισοφάριση του ρεκόρ της Ευρωλίγκας), αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ξεπεράστηκαν και οι προβληματισμοί που προέκυψαν από τον αγώνα. Κυρίως, μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού συνιστά η απρόσμενη αδυναμία στη θέση «5», με τον Σχορτσιανίτη να μην προσφέρει σταθερότητα, τον Μπουρούση να μην έχει βρει ρυθμό (σήμερα έπαιξε καλά μόνο στο τέλος της 4ης περιόδου), τον Βούισιτς να έχει πρόβλημα φυσικής κατάστασης μετά το Ευρωμπάσκετ, τον Γλυνιαδάκη να μην υπολογίζεται στο υψηλότερο επίπεδο και τον Μαυροκεφαλίδη στα πιτς. Είναι εντυπωσιακό μία ομάδα με 5 γνωστούς παίκτες που μπορούν να καλύψουν τη θέση του σέντερ να έχει πρόβλημα σε αυτήν ακριβώς τη θέση και είναι ένας δύσκολος γρίφος για τον Γιαννάκη η επίλυση αυτού του προβλήματος η οποία ίσως βοηθήσει στο θέμα σταθερότητας της απόδοσης των «ερυθρολεύκων», τώρα που ο Παπαλουκάς δείχνει να ανεβάζει την απόδοσή του. Από τον Ολυμπιακό δε λείπουν τα καλά επιθετικά plays ή το ταλέντο, αλλά λείπουν η διάρκεια στην απόδοση, ο χαρακτήρας στα δύσκολα εκτός έδρας και η καλή περιφερειακή άμυνα (που οδήγησε και στις σημερινές δυσκολίες από μία κατεξοχήν περιφερειακή ομάδα).
Στον απογευματινό αγώνα, το Μαρούσι έχασε ξανά αφήνοντας θετικές εντυπώσεις, αλλά, δυστυχώς, τελικά η ήττα στην Ευρωλίγκα του έγινε συνήθεια. Σήμερα, το ματς χάθηκε σε ένα ξέσπασμα της ΤΣΣΚΑ στην τρίτη περίοδο που άφησε τους Αμαρουσιώτες ανήμπορους να αντιδράσουν. Και ενώ οι δύο ομάδες είχαν ανάλογα εύστοχα ποσοστά σε τρίποντα και βολές, η ΤΣΣΚΑ ήταν πολύ καλύτερη στα δίποντα, δείγμα καλύτερων επιλογών και πιο καθαρού μυαλού. Οι Μοσχοβίτες πήραν και τα ριμπάουντ και τις ασίστ, και επικράτησαν δίκαια καθαρά, αφού ο Μπαρτζώκας έχασε και τον Καϊμακόγλου από τραυματισμό νωρίς στο ματς.
Το Μαρούσι έμεινε στους 65 πόντους, επίδοση που δεν μπορεί να χαρίσει τη νίκη στη Μόσχα, είδε τον Χόμαν να έχει 3/10 δίποντα και τον Μαυροειδή 2/7. Αυτή η ήττα ουσιαστικά μετατρέπει οριστικά σε τυπική διαδικασία τις υπόλοιπες αγωνιστικές για την ομάδα των βορείων προαστίων που θα πρέπει, όμως, να αντιμετωπίσει σοβαρά τους αγώνες και να προσπαθήσει για κάποιες νίκες.
Στα υπόλοιπα ματς, η νίκη της Παρτιζάν περιέπλεξε την κατάσταση στον όμιλο του Ολυμπιακού, με την ελληνική ομάδα να κοιτάζει ξανά προς την πρώτη θέση, η οποία εν πολλοίς ίσως καθοριστεί και από το ρόλο τον οποίο θα παίξει και το πόσο ισχυρή θα είναι η Εφές στο δεύτερο γύρο. Στο ματς της Μάλαγα, Μάριτς, Κέτσμαν και ΜακΚάλεμπ ήταν οι καλύτεροι για μία έξοχη Παρτιζάν που είχε τον έλεγχο του αγώνα για 40 λεπτά.
Με όλα τα άλλα ματς, εκτός των ελληνικών, να γίνονται στην Ισπανία, η Λαμποράλ κέρδισε τη Ρόμα πιο εύκολα απ’ ό,τι δείχνει το τελικό σκορ, στηριζόμενη στην τριπλέτα Τελέτοβιτς-Σπλίτερ-Σαν Εμετέριο. Τέλος, η Ρεάλ χρειάστηκε ένα ξέσπασμα στο τέταρτο δεκάλεπτο για να κάμψει την αντίσταση της Χίμκι που στηρίχθηκε στον έξοχο Γιαφτόκας. Οι Μαδριλένοι είχαν 4 παίκτες σε διψήφιο αριθμό πόντων και ένα σερί 10-5 στην αρχή της τέταρτης περιόδου που τους οδήγησε σε διαφορά ασφαλείας.
“Good night, and good luck”
by BEN
11 σχόλια:
Σιγα σιγα η Ρεαλ μετατρεπεται σε ομαδα Μεσσινα.Δεν ειναι τυχαιο που ολοι οι αντιπαλοι της καταρρεουν στο τελευταιο δεκαλεπτο,κουρασμενοι απο τη σκληρη αμυνα και διχως να εχουν πλεον αλλες λυσεις στην επιθεση.
ΜΠΑ; ΤΩΡΑ Ο ΓΙΑΝΝΑΚΗΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΟΣΧΕΣΙΤΗΣ;
ΕΔΩ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ ΠΑΟ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΧΥΡΗ ΠΑΡΤΙΖΑΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΗΝ ΜΑΓΑΛΑ ΕΚΤΟΣ ΕΔΡΑΣ!
ΤΙ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑ ΠΑΠΑΓΑΛΑΚΙΑ;
ΟΕΟ?
Φίλε "Ανώνυμε" ώρας 03:36, μην πέφτεις στη λούπα της οπαδικής εφημερίδας. Ο Γιαννάκης είναι πάντα ο ίδιος. Χθες, π.χ., ενώ ο Χαλπερίν ήταν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου επί 30 λεπτά, τον βγάζει στο τρίτο δεκάλεπτο ενώ γυρίζει το μομέντουμ του αγώνα για να βάλει τον ...Μπέβερλι! Που δεν την παλεύει γενικώς. Αποτέλεσμα, μένουμε και πάλι πίσω στο σκορ, με τη διαφορά να φτάνει μέχρι τους -13 (71-58).
Το αρνητικό της χθεσινής βραδιάς είναι ότι η ομάδα πάλι δε διαχειρίστηκε το ματς όπως θα ήθελε. Εκτός αν είχε σχεδιάσει το προπονητικό τιμ, να χάνουμε με 13 πόντους, 9 λεπτά πριν το τέλος, και να δώσει μετά ο Κλέιζα ένα από τα μεγαλύτερα επιθετικά shows σε δεκάλεπτο. Δεχτήκαμε 48 πόντους στο ημίχρονο από μια ομάδα με 68 πόντους μ.ο. αγώνα στη διοργάνωση και παρασυρθήκαμε σε ένα ανελέητο run'n'gun προκειμένου να κερδίσουμε, τελικά, πολύ δύσκολα. Δεν παίξαμε πειστικά καλά, αυτό είναι σίγουρο.
Ο Χαλπερίν έχει φορμαριστεί και πρέπει στα επόμενα ματς να πάρει χρόνο (και πιο συγκεκριμένα το χρόνο του Μπέβερλι), αφού ήταν πολύ καλός σερί με Παρτιζάν, ΠΑΟ και Ορλεάνη. Ο Παπαλουκάς επίσης βρίσκεται σε μια προ-χριστουγεννιάτικη έκλαμψή του.
Όσο για το Μάλαγα-Παρτιζάν, στοιχηματικά ακουγόταν πολύ το διπλό (+9.5 είχε η Παρτιζάν) και το under (147,5 πόντους) δεδομένης της απουσίας Χιμένεθ, Άρτσιμπαλντ και Πρίντεζη από την ισπανική ομάδα. Όπως ήταν λογικό, μόνο με συνοδεία under γινόταν η έκπληξη, με την Παρτιζάν μαεστρικά να κρατάει το σκορ υπερβολικά χαμηλά (22 πόντοι στη 2η περίοδο συνολικά, 11-11).
Τώρα ο Ολυμπιακός αν πάρει τη διαφορά από τη Μάλαγα στο ΣΕΦ την επόμενη εβδομάδα (δύσκολο, έτσι όπως τα καταντήσανε) πατάει πρώτη θέση, έχοντας όμως δυο δύσκολα ματς σε Λιθουανία και Τουρκία (που με την παρούσα κατάστασή του μόνο σίγουρες νίκες δεν είναι). Ο όμιλος έχει κλείσει πολύ, δεδομένου ότι στην πέμπτη θέση βρίσκεται η ...Εφές (που δε νομίζω να πιστεύει κανείς ότι θα μείνει έξω με τρία ματς στην έδρα της στο δεύτερο γύρο), πράγμα που κάνει όλα τα εναπομείναντα ματς του Ολυμπιακού δύσκολα (όλοι κυνηγάνε πρόκριση)!
Πάντως, για να ξέρουμε τι λέμε, "η λούπα των οπαδικών εφημερίδων" είναι οι κατηγορίες, όχι η υπεράσπιση του Γιαννάκη. Και εγώ θυμάμαι τον (εξαιρετικό πάντως) Χαλπερίν στον πάγκο όταν γύρισε η διαφορά.
Το πιο αστείο από όλα είναι η δήλωση του Γιαννάκη ότι λέει δεν χρησιμοποίησε τον Wafer (παρ'ότι ήθελε όπως ισχυρίστηκε) διότι ο αγώνας χρειαζόταν παίκτες που ξέρουν να διαβάζουν καλύτερα τον ευρωπαϊκό τρόπο παιχνιδιού!! Όπως ο Beverley για παράδειγμα, που έχει τόνους εμπειρίας από το ευρωπαϊκό στυλ: ένας χρόνος στην Α2 Ουκρανίας δεν είναι και λίγο... Μα, καλά ποιον κοροϊδεύει ο Γιαννάκης? Αν όντως υπολογίζει ακόμη τον Wafer χθες ήταν, κατά την άποψή μου, ιδανικές οι συνθήκες για την χρησιμοποίησή του. Απόντως του Childress, δεν έχουμε άλλο καθαρόαιμο 3άρι - με εξαίρεση τον Παπανικολάου (ούτε αυτός πήρε ουσιαστικό χρόνο συμμετοχής) και αν δεν έχω ξεχάσει το μπασκετ που ξέρω ο ρυθμός κ το στυλ του παιχνιδιού χθες έφερνε περισσότερο σε NBA παρά ευρωπαϊκό στυλ (run n' gun & χαλαρές άμυνες στο μεγαλυτερο μέρος). Οπότε, αν κατά τον κοουτς αυτές δεν ήταν συνθήκες για να βάλει - έστω κ λίγο - τον Wafer, απορώ ποιες είναι.. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι είναι δικαίωμα του κάθε προπονητή να κάνει τις επιλογές του, αλλά να μην παραμυθιάζει τον κόσμο διότι έτσι χάνει και το δίκιο που ενδεχομένως να είχε. Κλείνοντας, θέλω να εκφράσω την απορία (και παρακαλώ τους Ben & Rasheed να σχολιάσουν αν έχουν κάποια παραπάνω πληροφόρηση) πως γίνεται να αφήνεις σχεδόν μόνιμα στον πάγκο έναν παίχτη που κοστίζει 2 εκατ. δολλάρια το χρόνο αν δεν κάνω λάθος, ενώ την ίδια ώρα χρησιμοποιείς κατά μέσο όρο 20λεπτά έναν 19χρονο πιτσιρικά προερχόμενο απο Α2 Ουκρανίας που κοστίζει ένα μικρό ποσοστό της αξίας του Wafer και στο κάτω κάτω δεν έχει προσφέρει τίποτα! (φανταστείτε ότι ο Γιαννάκης είχε αρχικά επιλέξει τον Beverley αντί του Halperin για Α1!!!!)
@Leonidas: Εγώ συμφωνώ με τη δήλωση του Γιαννάκη. Ο Ολυμπιακός δέχτηκε 27 πόντους στην πρώτη περίοδο και μετά προσπαθούσε να σφίξει την άμυνά του. Ιδίως στο δεύτερο ημίχρονο κράτησε την Ορλεάν κάτω από τους 20 και στα δύο δεκάλεπτα, κάτι που είναι δύσκολο, καθώς οι Γάλλοι είχαν βρει ρυθμό στο πρώτο.
Ο Μπέβερλι έχει παραστάσεις από ευρωπαϊκό μπάσκετ. Μπορεί το επίπεδο να είναι χαμηλότερο, αλλά και η Ουκρανία στην Ευρώπη είναι όχι στο NBA. Αυτή είναι η διαφορά, στο στιλ του μπάσκετ. Όσο για το αν είναι για το επίπεδο του Ολυμπιακού, τα έχουμε πει, δεν είναι. Χτες πάντως έκανε το χειρότερό του ματς, συνήθως βοηθάει σε ριμπάουντ, άμυνα και είναι εύστοχος όταν αποφασίζει να σουτάρει.
Στην Α1 μπήκε γιατί ο Ολυμπιακός ήθελε και τρίτο άσο. Ξεκάθαρα. Η επιλογή έγινε Ουέιφερ αντί Χαλπερίν και δεν ήταν του Γιαννάκη, που από μέσα Σεπτέμβρη ήθελε να αφήσει τον Ουέιφερ εκτός Α1.
Όπως ξεκάθαρο είναι και ότι ο Ουέιφερ δεν την παλεύει. Δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να παίξει ένας παίκτης που σε κάθε επίθεση κάνει λάθος τη στιγμή που κυνηγάς διψήφια διαφορά. Τότε βάζεις αυτούς που εμπιστεύεσαι. Ο κάθε προπονητής θα φοβόταν να βάλει έναν εντελώς ανύπαρκτο Αμερικανό για να τον ψήσει σε ένα ματς που ξεκίνησε για να χαθεί.
Για μένα συνθήκες για να παίξει αυτός ο Ουέιφερ είναι μόνο όταν κερδίζεις 20 πόντους και βάζεις τα δεύτερα. Εκεί θα δοκιμαστεί και αν πετύχει θα πάει σε πιο κλειστά σκορ. Δεν θα τον δοκιμάσεις όταν χάνεις με 13 πόντους με το φόβο να πάει στους 20 αν δεν κάτσει (που ως τώρα... δεν κάθεται). Ο Ουέιφερ έπαιζε 16 λεπτά μέσο όρο στην αρχή της χρονιάς και πέταξε στα σκουπίδια κάθε ευκαιρία που πήρε. Δεν θα πάρει εύκολα άλλη σε τέτοιο επίπεδο. Τώρα γιατί παίρνει 2,5 εκατομμύρια δολάρια ένας παίκτης που έχει καριέρα μιας χρονιάς, ρώτα τον Αγγελόπουλο. Είναι στη λογική του ό,τι βλέπεις να περνάει τον Ατλαντικό είναι καλό (σαν τα παριζάκια ένα πράγμα).
Rasheed.
Rasheed, εκτιμώ την γρήγορη και τεκμηριωμένη απάντησή σου στο post μου. Αν το έπιασα καλά το υπονοούμενο, φαίνεται ότι οι Αγγελοπουλαίοι ίσως να έχουν παρεξηγήσει τον ρόλο του προέδρου σε μια μεγάλη ομάδα. Και αυτό που λες ενισχύει την άποψή μου ότι ο Wafer ήταν προσωπική επιλογή τους και όχι του Γιαννάκη - προφανώς για επικοινωνιακούς λόγους. Βέβαια, σύμφωνα με πληροφορίες που έχω -επιφυλάσσομαι για την εγκυρότητά τους- οι Αγγελόπουλοι ήθελαν να διώξουν τον Γιαννάκη το καλοκαίρι, αλλά ο Αγγελόπουλος senior έθεσε βέτο κ αυτός ήταν τελικά ο λόγος που έμεινε (σχόλια ευπρόσδεκτα). Τέλος πάντων, αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα για ομάδα που έχει στόχο την κορυφή παντού. Απόδειξη αποτελεί -όσο και αν με πονάει σαν Ολυμπιακό- ο υποδειγματικός τρόπος λειτουργίας εδώ και χρόνια του Παναθηναϊκού: ο Obradovic είναι ο μόνος υπεύθυνος για τον σχεδιασμό της ομάδας και οι πρόεδροι απλά ακολουθούν τις οδηγίες του.
Οπότε βλέπω δύο λύσεις μόνο:
1) Ο Wafer αντιμετωπίζεται σαν καμμένο χαρτί και λύνεται το συμβόλαιό του. Πιθανή αντικατάστασή του με αμερικανό με ευρωπαϊκές παραστάσεις (Solomon, Woods είναι 2 καλές λύσεις από όσο μπορώ να σκεφτώ) η καλύτερη λύση. Αν αυτό δεν είναι δυνατόν, καλύτερα να μην πάρουμε αντικαταστάτη του και να αναβαθμιστεί ο ρόλος του Παπανικολάου για παράδειγμα.
2) Αλλαγή προπονητή με κάποιον που αν μη τι άλλο χαίρει σεβασμού από όλους (Αγγελοπουλαίων συμπεριλαμβανωμένων) και έχει βιογραφικό αντάξιο ομάδας που θέλει να πρωταγωνιστήσει παντού - μόνο Ivkovic μπορώ κ θέλω να σκεφτώ, αν και από όσο ξέρω τέτοια πιθανότητα δεν υπάρχει.
@Leonidas: Είναι δύσκολο να σπάσει το συμβόλαιο του Ουέιφερ, καθώς, όπως όλοι οι ερχόμενοι εκ του NBA Αμερικανοί (πολύ σωστά από την πλευρά του) έχει φτιάξει πολύ ισχυρό συμβόλαιο. Είχα πει και παλιότερα ότι ο Σόλομον είναι πολύ καλύτερη περίπτωση στα μάτια μου, αλλά μάλλον αυτά είναι για εσωτερική κατανάλωση δική μας.
Όσο για τον προπονητή, δίκιο έχεις, η πιθανότητα να πάει ο Ίβκοβιτς σε όμαδα είναι απειροελάχιστη. Θέλει την εθνική για 3 ακόμη χρόνια και μετά να αποσυρθεί.
Και στον Παναθηναϊκό, πάντως, οι Γιαννακόπουλοι... κάνουν και λίγο του κεφαλιού τους, όπως με τον Σάρας που ήταν δική τους επιλογή.
Πάντως, για μένα το βασικό είναι να στηρίζεις τον προπονητή σου και να τον αφήνεις να κάνει τη δουλειά του όπως θέλει αυτός μέσα στη χρονιά (αυτό κάνει ο Παναθηναϊκός). Με υπομονή μια ομάδα φτάνει ψηλά.
Σε ευχαριστώ που κράτησες το επίπεδο ψηλά.
Rasheed.
Λεό (το ξέρω προσωπικά το παληκάρι, εξ' ου και η προσφώνηση) δε θα βγάλουμε άκρη αν αρχίσουμε να μιλάμε για παρασκήνια μεταξύ Αγγελόπουλου senior και sons ή μεταξύ Αγγελόπουλων και Γιαννάκη. Ο Γιαννάκης έμεινε, ο Wafer υπέγραψε και από εδώ ξεκινά και η κουβέντα. Με ενδιαφέρουν τα αγωνιστικά, για τα οικονομικά είμαι σίγουρος ότι υπάρχει ένας στρατός λογιστών στις υπηρεσίες των Αγγελόπουλων που τους προφυλάσσει από κάθε κίνδυνο.
Αγωνιστικά ο Beverley δε την παλεύει στον Ολυμπιακό (είναι πια σχεδόν κοινά αποδεκτό) και θα κάνει απλά τον τρίτο άσσο μας με 10 μάξιμουμ λεπτά συμμετοχής σε ματς σαν το χθεσινό (όσον αφορά τη δυναμικότητα του αντιπάλου και όχι την εξέλιξη του αγώνα). Δώσε ρε πρόεδρε κανά ψιλό να φέρουμε το Ρίκι, φώναζα το καλοκαίρι... (:p)
Ο Wafer δε μπορεί έτσι απλά να φύγει, οπότε θα μείνει περιμένοντας μια ευκαιρία από τον προπονητή του. Δεν είναι έτοιμος να βοηθήσει άμεσα και κανείς δεν ξέρει αν θα είναι ποτέ μέσα στην σαιζόν (παράδειγμα από τη μεριά του ΠΑΟ: Τόνι Ντελκ). Αν δεν είναι, ποτέ να μην μπει, ξεκινήσαμε με 15 παίχτες, και με 14 γίνεται η δουλειά μας. Το άρθρο των παιδιών στο μπλογκ την Τρίτη για τον Wafer ήταν άψογο, τα είπε όλα.
Και όχι, ο Σόλομον δε θα έρθει φέτος.
Μια παρέμβαση στο σχόλιο του Στέφανου. Ο Ντελκ ήρθε εδώ ήδη με μια καλή καριέρα στο ΝΒΑ. Ο Ουέιφερ όμως όχι. Ο Ντελκ ίσως ήθελε κάποια επιμονή και κάποιο χρόνο για να του βρεις έναν καλό ρόλο, αλλά με τον Ουέιφερ μπορεί και να ισχύει η περίφημη ατάκα του Αγγελάρα για τον Πάολο Σόουζα.
pdiablo
Προφανώς δεν μπορώ να διαφωνήσω. Ούτε για το ότι ο Ντελκ ήταν φτασμένος και με καριέρα, ούτε για το ότι ήθελε προσοχή, ούτε για το πόση υπομονή αξίζει ο Ουέιφερ.
Πάντως, το προϊόν πλασαρίστηκε σωστά. Δεν έχει σημασία που τελικά βγήκε εντελώς ανεπαρκές. Ένας παίκτης που είχε συνολικά μια σεζόν καριέρα και 9 πόντους μέσο όρο, παντελώς άγνωστος και με ατέλειες εμφανείς, έγινε από τις εφημερίδες μεσσίας πολύ πριν πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Και με τέτοιο τρόπο που πολλοί δεν πιστεύουν τα μάτια τους, αν θυμηθούμε τα σχόλια στο σχετικό άρθρο.
Θυμάμαι τον BEN το καλοκαίρι, που είχαμε επί τρεις μήνες την ίδια συζήτηση όταν μας ρωτούσαν για τον Ουέιφερ. Εγώ έλεγα... ας τον δούμε πρώτα, δεν έχει μεγάλη καριέρα, πάντως μοιάζει εύστοχος, κι εκείνος... παίκτης με 1 χρόνο καριέρα και 9 πόντους μέσο όρο, με 19 λεπτά συμμετοχής και τίποτα από διακρίσεις δεν κάνει σε τέτοιο επίπεδο στην Ευρώπη. Δικαιώθηκε πανηγυρικά.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου