Κανονικά, η 2η μέρα του Νοέμβρη είναι μια ιδιαίτερη μέρα για το μπάσκετ. Και είναι έτσι από το 1946 όταν οι Μπόστον Σέλτικς ιδρύθηκαν μετά τη συγχώνευση των Πρόβιντενς και των Στιμ Ρόλερς.
Τέτοια μέρα ήταν όταν ο Μάτζικ Τζόνσον αποχώρησε ξανά από το μπάσκετ το 1992, μετά το χρυσό των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ο ίδιος ήθελε να παίξει, αλλά βλέποντας πόσο άσχημες (και αδαείς) αντιδράσεις είχαν πολλοί άλλοι παίκτες, ανακοίνωσε ότι δεν θα αγωνιστεί τη σεζόν 1992-93.
Και στα δικά μας μέρη η 2η μέρα του Νοέμβρη είναι σημαντική, καθώς το 2002 την ημέρα αυτή ο Άγγελος Κορωνιός πέρασε τους 6.549 πόντους του Νίκου Γκάλη κι έγινε ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της Α1. Το ματς ήταν Μαρούσι-Πανιώνιος (87-79) και ο Κορωνιός είχε 9 πόντους σε 16 λεπτά.
Όμως, η Δευτέρα που πέρασε ήταν μια μέρα γεμάτη από γεγονότα σχετιζόμενα με το μπάσκετ, γεγονότα όχι ευχάριστα.
Στα δικά μας είχαμε την παραίτηση του Βαγγέλη Κουτσουκέρα από την Ολύμπια, με τον (πρώην πλέον) προπονητή της ομάδας να αναφέρει στο σχετικό κείμενο πολλές άσχημες αλήθειες για την ομάδα και, συνεπώς, το επίπεδο της Α1. Βέβαια, όλα αυτά θα περάσουν στο ντούκου (ήδη πέρασαν είδατε κάποιο σάιτ να τα σχολιάζει;) αφού η εθνική, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πάνε καλά και πιο πίσω δεν υπάρχει ελληνικό μπάσκετ…
Ο Κουτσουκέρας μιλάει για μια νοσηρή κατάσταση (χρονικά, οικονομικά) με επιλογές παικτών, και υποσχέσεις που «γύριζαν» α λα Γιούρι Γκέλερ πίσω από την πλάτη του. Τέλος πάντων, δυστυχώς τίποτα δεν θα αλλάξει και η Ολύμπια θα συνεχίσει ακάθεκτη το δρόμο της στη φετινή Α1.
Τη Δευτέρα ανακοίνωσε ο ΠΣΑΚ ξανά την απεργία που έχει κηρύξει για την 4η αγωνιστική και αν δεν αλλάξει κάτι, δεν θα γίνει ματς σε δύο βδομάδες. Βέβαια, γνώμη μου είναι ότι σε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να μπει λουκέτο και μπουρλότο μέχρι να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, αλλά μάλλον κάποια μεσοβέζικη λύση παράτασης θα βρεθεί ξανά. Ας δούμε πόσο ενωμένοι θα μείνουν παίκτες και διαιτητές που ως τώρα έχουν κοινό μέτωπο.
Τη Δευτέρα μάθαμε και δύο πολύ άσχημα νέα. Τη δολοφονία του Σαμπτάι Καλμάνοβιτς προέδρου της γυναικείας ομάδας της Σπαρτάκ Μόσχας, ο οποίος δέχτηκε 20 πυροβολισμούς. Βέβαια, προφανές είναι ότι δεν δολοφονήθηκε… επειδή ήταν πρόεδρος της Σπαρτάκ, αλλά μάλλον για όλα τα υπόλοιπα που τον έφεραν σε οικονομική θέση να μπορεί να είναι πρόεδρος της Σπαρτάκ…
Το πιο τραγικό ήταν προφανώς ο θάνατος του Ζοναθάν Μπουρίς, Γάλλου παίκτη της Ντιζόν, παιδιού 19 χρονών, που σκοτώθηκε με το αυτοκίνητό του. Δεν έχει καμία σημασία να πούμε ότι ο Μπουρίς ήταν καλός παίκτης και μεγάλο ταλέντο, όπως γράφεται παντού και όντως ισχύει. Και κακός παίκτης να ήταν χωρίς καθόλου ταλέντο, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη ματαιότητα του θανάτου ενός 19χρονου παιδιού σε αυτοκινητικό δυστύχημα.
Στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, ένας παλιός μας γνώριμος αποφάσισε να εγκαταλείψει το μπάσκετ. Ο Τζέρι ΜακΝαμάρα είπε στα 26 του χρόνια «αντίο» στο μπάσκετ αφού, χτυπημένος από αλλεπάλληλους τραυματισμούς στα γόνατα, δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει την καριέρα που ήθελε.
Ο ΜακΝαμάρα είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού το 2006 κι έπαιξε σε 1 παιχνίδι Ευρωλίγκας. Το 2007 ήρθε ξανά κι αγωνίστηκε σε 4 παιχνίδια (3 στην Α1, 1 στο ULEB Cup) με τη φανέλα του Πανιωνίου.
Αναδείχτηκε ένας από τους 20 καλύτερους αθλητές (γενικά) στην ιστορία του Στράντον της Πενσιλβάνια όπου και γεννήθηκε. Στο κολέγιο, φρέσμαν της χρονιάς το 2003 στην Big-East, στην καλύτερη πεντάδα το 2005 και ’06. Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών για το Σιράκιουζ, αφού είναι 4ος σκόρερ, 1ος σε λεπτά συμμετοχής, 2ος σε κλεψίματα, 3ος σε ασίστ, 1ος σε εύστοχα τρίποντα και 1ος σε ποσοστό βολών. Μάλιστα είναι 6ος όλων των εποχών στο NCAA σε εύστοχα τρίποντα με 400.
Μια ιστορία που λίγοι ξέρουν είναι ότι το 2005-06 ο ΜακΝαμάρα είχε ψηφιστεί «πιο υπερτιμημένος παίκτης» από αντιπάλους και βοηθούς προπονητών στην Big-East λίγο πριν το τελικό τουρνουά. Ο ίδιος ήταν τραυματίας, αλλά επέστρεψε και μέσα σε 4 μέρες χάρισε στο Σιράκιουζ 4 νίκες (με τρίποντο στην εκπνοή / τρίποντο, κλέψιμο και ασίστ στο φινάλε με 5 τρίποντα στο 2ο ημίχρονο / 17 πόντους και 13 ασίστ με το τρίποντο που έστειλε το ματς στην παράταση / 14 πόντους, 6 ασίστ σε κάθε ματς) για να το οδηγήσει στον τίτλο στην Big-East και στο τελικό τουρνουά. Κέρδισε το βραβείο MOP (Most Outstanding Player, αντίστοιχο του MVP στους άντρες) και το παρέλαβε με μπλουζάκι που έγραφε μπροστά «Overrated?!!».
Στο τελευταίο του παιχνίδι κανονικής περιόδου στο Σιράκιουζ στις 5 Μαρτίου 2006, το γήπεδο ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημίου «advance sell-out» δηλαδή χωρίς να υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια τη μέρα του αγώνα! Οι 33.633 θεατές που βρέθηκαν στις εξέδρες προς τιμήν του είναι ρεκόρ στην ιστορία του NCAA για αγώνα που γίνεται σε γήπεδο πανεπιστημίου, ενώ ανάμεσά τους βρέθηκαν και 3.000 «πιστοί» από το Στράντον που με 60 λεωφορεία είχαν πάει για να τον παρακολουθήσουν. Ο Τζέρι τελείωσε το ματς με 29 πόντους.
Μπορεί ο ΜακΝαμάρα να μην ξαναπάρει το «όπλο του» για να «πυροβολήσει» από το τρίποντο, αλλά το όνομά του θα μείνει χαραγμένο στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ και ο ίδιος ήδη έχει αρχίσει ως βοηθός στο Σιράκιουζ να προπονεί νέα ταλέντα.
by Rasheed.
Τέτοια μέρα ήταν όταν ο Μάτζικ Τζόνσον αποχώρησε ξανά από το μπάσκετ το 1992, μετά το χρυσό των Η.Π.Α. στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Ο ίδιος ήθελε να παίξει, αλλά βλέποντας πόσο άσχημες (και αδαείς) αντιδράσεις είχαν πολλοί άλλοι παίκτες, ανακοίνωσε ότι δεν θα αγωνιστεί τη σεζόν 1992-93.
Και στα δικά μας μέρη η 2η μέρα του Νοέμβρη είναι σημαντική, καθώς το 2002 την ημέρα αυτή ο Άγγελος Κορωνιός πέρασε τους 6.549 πόντους του Νίκου Γκάλη κι έγινε ο 1ος σκόρερ στην ιστορία της Α1. Το ματς ήταν Μαρούσι-Πανιώνιος (87-79) και ο Κορωνιός είχε 9 πόντους σε 16 λεπτά.
Όμως, η Δευτέρα που πέρασε ήταν μια μέρα γεμάτη από γεγονότα σχετιζόμενα με το μπάσκετ, γεγονότα όχι ευχάριστα.
Στα δικά μας είχαμε την παραίτηση του Βαγγέλη Κουτσουκέρα από την Ολύμπια, με τον (πρώην πλέον) προπονητή της ομάδας να αναφέρει στο σχετικό κείμενο πολλές άσχημες αλήθειες για την ομάδα και, συνεπώς, το επίπεδο της Α1. Βέβαια, όλα αυτά θα περάσουν στο ντούκου (ήδη πέρασαν είδατε κάποιο σάιτ να τα σχολιάζει;) αφού η εθνική, ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός πάνε καλά και πιο πίσω δεν υπάρχει ελληνικό μπάσκετ…
Ο Κουτσουκέρας μιλάει για μια νοσηρή κατάσταση (χρονικά, οικονομικά) με επιλογές παικτών, και υποσχέσεις που «γύριζαν» α λα Γιούρι Γκέλερ πίσω από την πλάτη του. Τέλος πάντων, δυστυχώς τίποτα δεν θα αλλάξει και η Ολύμπια θα συνεχίσει ακάθεκτη το δρόμο της στη φετινή Α1.
Τη Δευτέρα ανακοίνωσε ο ΠΣΑΚ ξανά την απεργία που έχει κηρύξει για την 4η αγωνιστική και αν δεν αλλάξει κάτι, δεν θα γίνει ματς σε δύο βδομάδες. Βέβαια, γνώμη μου είναι ότι σε αυτό το πρωτάθλημα πρέπει να μπει λουκέτο και μπουρλότο μέχρι να αναγεννηθεί από τις στάχτες του, αλλά μάλλον κάποια μεσοβέζικη λύση παράτασης θα βρεθεί ξανά. Ας δούμε πόσο ενωμένοι θα μείνουν παίκτες και διαιτητές που ως τώρα έχουν κοινό μέτωπο.
Τη Δευτέρα μάθαμε και δύο πολύ άσχημα νέα. Τη δολοφονία του Σαμπτάι Καλμάνοβιτς προέδρου της γυναικείας ομάδας της Σπαρτάκ Μόσχας, ο οποίος δέχτηκε 20 πυροβολισμούς. Βέβαια, προφανές είναι ότι δεν δολοφονήθηκε… επειδή ήταν πρόεδρος της Σπαρτάκ, αλλά μάλλον για όλα τα υπόλοιπα που τον έφεραν σε οικονομική θέση να μπορεί να είναι πρόεδρος της Σπαρτάκ…
Το πιο τραγικό ήταν προφανώς ο θάνατος του Ζοναθάν Μπουρίς, Γάλλου παίκτη της Ντιζόν, παιδιού 19 χρονών, που σκοτώθηκε με το αυτοκίνητό του. Δεν έχει καμία σημασία να πούμε ότι ο Μπουρίς ήταν καλός παίκτης και μεγάλο ταλέντο, όπως γράφεται παντού και όντως ισχύει. Και κακός παίκτης να ήταν χωρίς καθόλου ταλέντο, δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν τη ματαιότητα του θανάτου ενός 19χρονου παιδιού σε αυτοκινητικό δυστύχημα.
Στην αντίπερα πλευρά του Ατλαντικού, ένας παλιός μας γνώριμος αποφάσισε να εγκαταλείψει το μπάσκετ. Ο Τζέρι ΜακΝαμάρα είπε στα 26 του χρόνια «αντίο» στο μπάσκετ αφού, χτυπημένος από αλλεπάλληλους τραυματισμούς στα γόνατα, δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει την καριέρα που ήθελε.
Ο ΜακΝαμάρα είχε πρωτοέρθει στην Ελλάδα για να φορέσει τη φανέλα του Ολυμπιακού το 2006 κι έπαιξε σε 1 παιχνίδι Ευρωλίγκας. Το 2007 ήρθε ξανά κι αγωνίστηκε σε 4 παιχνίδια (3 στην Α1, 1 στο ULEB Cup) με τη φανέλα του Πανιωνίου.
Αναδείχτηκε ένας από τους 20 καλύτερους αθλητές (γενικά) στην ιστορία του Στράντον της Πενσιλβάνια όπου και γεννήθηκε. Στο κολέγιο, φρέσμαν της χρονιάς το 2003 στην Big-East, στην καλύτερη πεντάδα το 2005 και ’06. Ένας από τους καλύτερους όλων των εποχών για το Σιράκιουζ, αφού είναι 4ος σκόρερ, 1ος σε λεπτά συμμετοχής, 2ος σε κλεψίματα, 3ος σε ασίστ, 1ος σε εύστοχα τρίποντα και 1ος σε ποσοστό βολών. Μάλιστα είναι 6ος όλων των εποχών στο NCAA σε εύστοχα τρίποντα με 400.
Μια ιστορία που λίγοι ξέρουν είναι ότι το 2005-06 ο ΜακΝαμάρα είχε ψηφιστεί «πιο υπερτιμημένος παίκτης» από αντιπάλους και βοηθούς προπονητών στην Big-East λίγο πριν το τελικό τουρνουά. Ο ίδιος ήταν τραυματίας, αλλά επέστρεψε και μέσα σε 4 μέρες χάρισε στο Σιράκιουζ 4 νίκες (με τρίποντο στην εκπνοή / τρίποντο, κλέψιμο και ασίστ στο φινάλε με 5 τρίποντα στο 2ο ημίχρονο / 17 πόντους και 13 ασίστ με το τρίποντο που έστειλε το ματς στην παράταση / 14 πόντους, 6 ασίστ σε κάθε ματς) για να το οδηγήσει στον τίτλο στην Big-East και στο τελικό τουρνουά. Κέρδισε το βραβείο MOP (Most Outstanding Player, αντίστοιχο του MVP στους άντρες) και το παρέλαβε με μπλουζάκι που έγραφε μπροστά «Overrated?!!».
Στο τελευταίο του παιχνίδι κανονικής περιόδου στο Σιράκιουζ στις 5 Μαρτίου 2006, το γήπεδο ήταν για πρώτη φορά στην ιστορία του πανεπιστημίου «advance sell-out» δηλαδή χωρίς να υπάρχουν διαθέσιμα εισιτήρια τη μέρα του αγώνα! Οι 33.633 θεατές που βρέθηκαν στις εξέδρες προς τιμήν του είναι ρεκόρ στην ιστορία του NCAA για αγώνα που γίνεται σε γήπεδο πανεπιστημίου, ενώ ανάμεσά τους βρέθηκαν και 3.000 «πιστοί» από το Στράντον που με 60 λεωφορεία είχαν πάει για να τον παρακολουθήσουν. Ο Τζέρι τελείωσε το ματς με 29 πόντους.
Μπορεί ο ΜακΝαμάρα να μην ξαναπάρει το «όπλο του» για να «πυροβολήσει» από το τρίποντο, αλλά το όνομά του θα μείνει χαραγμένο στην ιστορία του κολεγιακού μπάσκετ και ο ίδιος ήδη έχει αρχίσει ως βοηθός στο Σιράκιουζ να προπονεί νέα ταλέντα.
by Rasheed.
8 σχόλια:
Αρα ειναι 11/2 (για κρατησουμε τον αμερικανικο συμβολισμο) η ημερα που γεννηθηκε η πιο σημαντικη ομαδα στην ιστορια του μπασκετ...
Συνεχιζω να μην καταννοω τις περισσοτερες ελληνικες ομαδες μπασκετ.Αφου εχουν τεραστια προβληματα και ολοι φωναζουν Ε ΑΣ ΜΑΖΕΥΤΟΥΝ ΝΑ ΡΙΞΟΥΝ ΤΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗ.
ΤΟΣΟ ΑΠΛΑ.
Αφου ο ΕΣΑΚΕ φταιει που
1)δεν υπαρχει τηλεοπτικη στεγη για ολους(να πει δεν ξεκινα κυριοι το πρωταθλημα χωρις κεντρικη διαχειριση τηλεοπτικων δικαιωματων)
2)Απο promotion αφηστε το καλυτεραπχ(ο Πανιωνιος ΑΚΟΜΑ δεν εχει βρει ΧΟΡΗΓΟ!(να κατσει να βρει κεντρικα καποιους χορηγους για την Α1 και να ισοκατανειμει τα χρηματα,να φερει διαφημισεις στο site καναλι στο youtube )
3)να βαλει ταξη στα χρεη(να πει θα εφαρμοστει ο νομος και οσες ομαδες δεν μπορουν,υποβιβαζονται )
4)να αρχισει εγκυρα το πρωταθλημα
5)να φτιαξει το all star(και να βαλει οριο 4 παικτες απο καθε ομαδα max)
6)να φερει σχολεια στα γηπεδα και νεολαια
Για ολα αυτα δε φτιαει μονο ο ΕΣΑΚΕ αλλα φταιει ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ.Ε αφου ειναι πιο ευκολο να γκρινιαζεις για τους αλλους,τουλαχιστον αλλαξε τους και αυτους.
Δηλαδη προτιμουν να γκρινιαζουν απο το να φτιαξουν τα προβληματα τους;
Για το πρωτάθλημα της Α1, εκείνο που χρειάζεται είναι κάποια στιγμή το κράτος (μιας και μιλάμε για Ανώνυμες Εταιρείες) να κυνηγήσει τα φυσικά πρόσωπα. Από εκεί και πέρα, η ομοσπονδία οφείλει να τιμωρεί τις ομάδες, όλες, ανεξαιρέτως ιστορίας και κόσμου.
Απλά, αν δεν τιμωρούνται τα φυσικά πρόσωπα, τότε ποιος και τι θα εμποδίσει τους επόμενους να απομυζήσουν τις ομάδες και τον αθλητισμό?
Αν είναι, όμως, να ρισκάρουν τις επιχειρήσεις τους καθώς και μερικά χρονάκια στη στενή, δε νομίζω να το επιχειρούσαν και πολλοί.
Κρίμα για το ΜακΝαμάρα, δε γνώριζα την πορεία του και κυρίως τα προβλήματά του. Είναι πολύ λυπηρό να βλέπεις αθλητές να μην μπορούν να αποδώσουν αυτά που μπορούν.
Και είναι αρκετοί αθλητές που λόγω τραυματισμών δεν έκαναν την καριέρα που τους άρμοζε.
Ο Daugherty, o Sampson, o Kellogg (αυτόν δεν τον θυμόμουν αλλά νομίζω ότι κάπου τον έχετε αναφέρει ξανά), ο Sam Bowie ο γνωστός, όπως και να το κάνουμε, η καριέρα του θα ήταν καλύτερη.
Αλλά και άλλοι παίκτες που είχαν γεμάτη καριέρα, έδειχναν να είναι λίγο slowed down λόγω των προβλημάτων τους. Για παράδειγμα, ένας από τους αγαπημένους μου παίκτες ήταν ο Glen Rice, με αυτό το απίστευτο σουτ (όχι μόνο λόγω ευστοχίας, 40% στα τρίποντα, αλλά και λόγω στυλ). Το έβλεπες ότι ο τύπος ήταν φανερά αργός και στην πορεία της καριέρας του βγήκαν αρκετά προβλήματα τραυματισμών. Δεν έχανε πολλά παιχνίδια στη σεζόν, αλλά ίσως έκανε συντήρηση πράγμα που επιβάρυνε την κατάστασή του.
Φανταστείτε δλδ, τον Τζόρνταν με προβλήματα τραυματισμών πόσο διαφορετικό θα ήταν το μπάσκετ σήμερα, δε θα'χαμε να μιλάγαμε γι'αυτόν.
Υγεία πάνω απ'όλα. Όσο καλός και να'ναι ο άλλος, αν δεν πατάει γερά στα πόδια του...
ΥΓ Ξέχασα και το Σαμπόνις.
ΥΓ 1 Το 1992 ήταν τέτοια η άγνοια του κόσμου που η αντίδραση των αθλητών ήταν αναμενόμενη. Όχι σωστή αλλά δεν μπορώ να τους κατηγορήσω, αν δεν υπάρχει ενημέρωση είναι λογικό να αντιδράσεις έτσι.
Ενα μικρό σχόλιο, σε ένα λεπτό θέμα: Κατά βάθος μας ενδιαφέρει όταν ένας νεκρός τροχαίου έχει ταλέντο, γιατί αν δεν είχε δε θα ήταν μπασκετμπολίστας, κι αν δεν ήταν, η είδηση δε θα'χε θέση στο δικό σας site. Γιατί αλλιώς είναι τουλάχιστον περιττό να λέμε ότι ένας θάνατος σε τροχαίο είναι τραγικός. Όσο είναι για έναν ταλαντούχο μπασκετμπολίστα, άλλο τόσο είναι για έναν ατάλαντο μπασκετμπολίστα, κι άλλο τόσο για έναν ατάλαντο σκέτο. Αλλά αυτό περνάει σε άλλες κατηγορίες της ενημέρωσης. Κατά μία έννοια περιττό το σχόλιο μου, απλά το λέω για να δικαιολογήσω τους αθλητικογράφους που τονίζουν το ταλέντο του.
Αναφορικά με τον Μακναμάρα, ούτε εγώ γνώριζα τη σταδιοδρομία του, αλλά δε νομίζω να βάζει κανείς το χέρι του στη φωτιά ότι εγκαταλείπει δια παντός. Ίσως σε δύο χρόνια (ας πούμε) να επανέλθει, καθώς είναι ακόμα πολύ μικρός. Τώρα τι εξέλιξη θα έχει ή αν θα φτάσει στο επίπεδο που θα μπορούσε, ναι, αυτό είναι άλλη ιστορία...
Όσο για τα προβλήματα του ελληνικού μπάσκετ, νομίζω πως όλα συγκλίνουν σε ένα φαύλο κύκλο: Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται και γι'αυτό δεν υπάρχει πίεση να διορθωθεί η κατάσταση, και η κατάσταση δε διορθώνεται με συνέπεια ο κόσμος να μην ενδιαφέρεται. Ώρες ώρες νιώθω με λύπη ότι το μπάσκετ στην Ελλάδα είναι για ένα κλειστό σύνολο τύπων όπως εμείς, που καθόμαστε και σπαταλάμε ώρες διαβάζοντας (και γράφοντας) εξεζητημένες απόψεις, ενώ ο πολύς κόσμος απλά ενδιαφέρεται μόνο για έναν τίτλο, μια νίκη γοήτρου και ως εκεί. Ούτε για το μπάσκετ ως άθλημα, ούτε για την ομορφιά του, ούτε για το τι βρίσκεται πίσω από μια καλή ή κακή ομάδα.
arisff
@Ανώνυμος 03:09: Δύσκολο να χαρακτηρίσεις ΜΙΑ ομάδα έτσι, αλλά αυτό είναι υποκειμενικό.
@Ανώνυμος 03:32: Δεν έχεις άδικο αλλά το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων είναι η γκρίνια.
@Patrick Star: Συμφωνώ και για την Α1 και για τους τραυματισμούς, είναι κρίμα για τους παίκτες.
@Arisff: Επειδή έπαιζε μπάσκετ τον αναφέρουμε, αλλά, αντίστροφα, στο άκουσμα της είδησης, το τελευταίο που ενδιαφέρει είναι το ότι έπαιζε μπάσκετ. Δύσκολο να γυρίσει ο ΜακΝαμάρα, όχι μόνο δεν έχει καταφέρει να πολεμήσει τους τραυματισμούς στα πόδια εδώ και 3-4 χρόνια, αλλά πλέον λαφησε την προπόνηση και ανέλαβε άλλο πόστο. Για το ελληνικό μπάσκετ δεν έχεις άδικο. Δυστυχώς, είναι ελάχιστοι οι αγνοί ΦΙΛΑΘΛΟΙ που απλώς γουστάρουν να βλέπουν το άθλημα.
BEN
pedia o kristof lavrinovic 8a pexi sto pexnidi tis siena?
Δεν έπαιξε ούτε το Σαββατοκυριακο, οπότε δύσκολα.
Διαβάζοντας την αναφορά της Ευρωλίγκα ναι μπορεί να παίξει. Αλλά επειδή το παιχνίδι μάλλον θα το καθαρίσουνε και χωρίς αυτόν υποθέτω ο προπονητής δε θα το ρισκάρει να τον βάλει και για πολύ μέσα
pdiablo
Δημοσίευση σχολίου