Ολυμπιακός: Οι παίκτες στο μικροσκόπιο

Σήμερα θα μιλήσουμε για τους παίκτες του Ολυμπιακού, κάνοντας ξεχωριστή αναφορά στον καθένα. Ξεκαθαρίζω από τώρα ότι η κριτική αφορά τη σεζόν και όχι τη γενική αξία του κάθε παίκτη στο μπασκετικό χρηματιστήριο.

Θοδωρής Παπαλουκάς: Ο Παπαλουκάς ήταν για τον Ολυμπιακό το καλοκαίρι η μεγαλύτερη μετεγγραφή. Μετά από 6 συνεχόμενα φάιναλ φορ, μετά την κορυφή της Ευρώπης ήρθε πίσω στην Ελλάδα για να παίξει ξανά με τον Ολυμπιακό. Όπως κάθε χρόνο μπήκε χαλαρά στη σεζόν, όπως κάθε χρόνο ρόλαρε από το Top-16 και μετά, όπως κάθε χρόνο έφτασε στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας. Τι άλλαξε; Η ψυχολογία του πιθανότατα, καθώς στο λιμάνι η μπάλα καίει και είδαμε για πρώτη φορά τον Παπαλουκά να κάνει τόσα λάθη σε ντέρμπι, να κάνει λάθος επιλογές στα τελευταία δευτερόλεπτα κρίσιμων αγώνων, να διστάζει (το μη ποστάρισμα του Σάρας στον ημιτελικό του Βερολίνου και η πάσα στον… μαρκαρισμένο Βούισιτς για τρίποντο είναι σίγουρα η πιο χαρακτηριστική φάση όλων) και γενικώς να δείχνει ότι έχει πολύ περισσότερο άγχος από αυτό που θα του επέτρεπε να πάρει την ομάδα στις πλάτες του. Ήρθε και ο τραυματισμός στους τελικούς, που δεν του έδωσε την ευκαιρία να βοηθήσει, οπότε η χρονιά έκλεισε άσχημα. Αδιαμφισβήτητα θα είναι ο ηγέτης στην περιφέρεια και του χρόνου, απλώς μένει να δούμε αν θα έχει ηρεμήσει ψυχολογικά ή αν η επιβάρυνση ενός ακόμη χρόνου χωρίς τίτλο (για τον Ολυμπιακό) τον φορτώσει παραπάνω.

Μιχάλης Πελεκάνος: Δεν μπόρεσε να βοηθήσει ουσιαστικά και σε βάθος χρόνου, δεν είχε και τη συμμετοχή που θα του έδινε τέτοια δυνατότητα. Ταλαιπωρήθηκε από πολλούς τραυματισμούς και έχασε ευκαιρίες ακόμη κι εκεί που θα τις έπαιρνε σίγουρα (όταν άλλοι έλειπαν λόγω τραυματισμού) και ουσιαστικά δεν μπορεί να κριθεί. Μετά έμεινε πίσω και δεν μπόρεσε να ενταχθεί ξανά στο ροτέισον της ομάδας. Η αλήθεια είναι ότι απογοήτευσε, όμως ακόμη παραμένει παίκτης κλάσης και γι’ αυτό μάλλον στον Ολυμπιακό σκέφτονται τον δανεισμό και όχι να τον αφήσουν ελεύθερο. Θέλει μια γεμάτη χρονιά για να σταθεί ξανά στα πόδια του, καθώς λίγο ο πάγκος της Ρεάλ, λίγο οι τραυματισμοί φέτος, τον πήγαν πίσω.

Τζος Τσίλντρες: Παίκτης… μάλαμα, Αμερικανός από αυτούς που δεν συναντάς συχνά. Αν του πεις ότι δεν θα πάρει την μπάλα σε όλο το ματς, δεν θα αντιδράσει, θα σκύψει το κεφάλι και θα παίξει άμυνα και θα μαζέψει ριμπάουντ. Βοήθησε πάρα πολύ σε όλους τους τομείς, έκανε δουλειά που σπάνια γίνεται από Αμερικανό σε ομάδα, στους τελικούς κουβάλησε τον Ολυμπιακό, αλλά άργησε να μπει στο κλίμα της Ευρώπης. Θέλοντας να μην είναι αρνητικός περιόρισε τις προσπάθειές του, μέχρι να νιώσει σιγουριά για τον εαυτό του. Τον πήγε πίσω πολύ ο τραυματισμός, αλλά ήταν θετικός. Αν είναι να συνεχίσει, θα πρέπει να εμφανιστεί από την αρχή… όπως στο τέλος, να μην διστάζει να σουτάρει και να πάρει προσπάθειες. Πάντως, επειδή έχουν ακουστεί πολλά, τα λεφτά της μετεγγραφής του τα έβγαλε στον τομέα του μάρκετινγκ. Απλώς σκεφτείτε πόσες φορές είδαμε το «Olympiacos» γραμμένο στα αμερικανικά μέσα.

Νικόλα Βούισιτς: Μετά από μια πολύ άτυχη σεζόν, ο Βούισιτς έμεινε όλο το χρόνο υγιής για να σταματήσουν επιτέλους και οι αμπασκετικοί που τον έβγαζαν τελειωμένο επειδή δεν πήγε στην ομάδα τους. Ρόλαρε στο πιο κρίσιμο σημείο της περιόδου (Γενάρης-Απρίλης) και οδήγησε τον Ολυμπιακό στο φάιναλ φορ. Εκεί ήταν πολύ μόνος όμως. Προφανώς και πρέπει να συνεχίσει.

Ιγκόρ Μιλόσεβιτς: Δεν έδειξε αυτά για τα οποία τον πήραν. Το παιχνίδι ουσιαστικά το έχασε μαζί με τα λέι απ στον τελικό του Κυπέλλου. Όταν είσαι ο 15ος παίκτης μιας ομάδας πρέπει να είσαι έτοιμος κάθε στιγμή να αρπάξεις την ευκαιρία από τα μαλλιά. Δεν το έκανε, φοβόταν να σουτάρει, δίσταζε και απογοήτευσε αυτούς που τον πίστεψαν.

Γιάννης Μπουρούσης: Ήταν ο καλύτερος σέντερ στην Ευρώπη, όπως ψηφίστηκε από την Ευρωλίγκα. Αυτό τα λέει όλα. Δούλεψε πάρα πολύ με τον Βούισιτς, πρόσθεσε το χουκ στις κινήσεις του (πρέπει να πιστωθεί μέρος και αυτού ο Κροάτης), κάνει ακόμη κάθε χρόνο άλματα προόδου. Φέτος τα έκανε σχεδόν όλα… εκτός από το να βγάλει τις αμυγδαλές του. Έτσι, στα παιχνίδια που έκριναν τους τίτλους έπαιξε σε όλα σχεδόν άρρωστος και ήταν η σκιά του καλού του εαυτού. Δεν θα μιλήσω για άγχος, φόβο, δισταγμό, καθώς είχε πρόβλημα. Όμως, του χρόνου θα πρέπει να έχει άλλο πρόσωπο στους τελικούς, αν μείνει στην ομάδα.

Γιόταμ Χαλπερίν: Μπήκε στη χρονιά θεαματικά. Έκανε μεγάλα παιχνίδια, είναι παίκτης που έχει ταλέντο για να γράψει ιστορία στο μπάσκετ, καθώς το παιχνίδι του και οι δυνατότητές του θυμίζουν Τζινόμπιλι. Τι έγινε; Κάποια στιγμή κρύφτηκε. Και δεν ξαναβγήκε. Ανύπαρκτος από τον Φλεβάρη μέχρι τον Ιούνη, έκανε ακόμη και τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του να ψάχνουν στα χαρτιά κάθε φορά για να δουν αν έπαιζε στα ματς. Απαράδεκτο για παίκτη που θέλει να είναι στην αφρόκρεμα της Ευρώπης.

Λιν Γκριρ: Ναι δεν πήρε τίτλο, ναι έκανε και 2 κακά παιχνίδια στους τελικούς. Όμως, είναι ο μόνος από το ρόστερ που δεν μαρκάρεται στην καλή του μέρα, ήταν εκεί σε πολλά κρίσιμα ματς, είναι Αμερικανός-οικονομία και μυαλωμένος στις προσπάθειες που παίρνει και δύσκολα θα βρει ο Ολυμπιακός τέτοιο παίκτη. Το πιθανότερο είναι να φύγει, αλλά το δυσκολότερο είναι να αντικατασταθεί από κάποιον άλλο η δουλειά που έκανε στο γήπεδο.

Παναγιώτης Βασιλόπουλος: Η ιστορία έγραψε ότι ο Ολυμπιακός ό,τι έχασε φέτος, το έχασε χωρίς τον Βασιλόπουλο. Αυτό μιλάει μόνο του. Αντιεμπορικός, πολλοί δεν καταλαβαίνουν γιατί τον θεωρούμε σημαντικό, έχει πρόβλημα στην επίθεση, του λείπει εκτελεστικό ταλέντο στο σκοράρισμα, αλλά ο Βασιλόπουλος ίσως είναι ο σημαντικότερος παίκτης του Ολυμπιακού. Ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη, ο παίκτης που μπορεί να αλλάξει τη ροή του αγώνα παίζοντας μόνο από το κέντρο και πίσω και ο παίκτης που δηλώνει πάντα «παρών» στα κρίσιμα. Είναι μπαλαντέρ και φτιάχνει τα σχήματα σε κάθε πεντάδα παίζοντας από «2» μέχρι «4» και μαρκάροντας από τον άσο μέχρι το τεσσάρι. Όλο το μέλλον του ανήκει, αρκεί να επιστρέψει δυνατός από το πολύ σοβαρό πρόβλημα που αντιμετωπίζει στη μέση και να μην του αφήσει ευπάθεια.

Ίαν Βουγιούκας: Δεν μπορεί να κριθεί γιατί είχε ελάχιστη συμμετοχή. Όποτε πάτησε στο παρκέ δεν ήταν ποτέ αρνητικός. Στη Βιτόρια από το πουθενά έδωσε λύσεις αποδεικνύοντας ότι πνευματικά ήταν έτοιμος όλη τη χρονιά. Ίσως, ο παίκτης που αδικήθηκε στο ρόστερ, δεδομένου του τι γινόταν στους ψηλούς.

Γιώργος Πρίντεζης: Καλύτερος από πέρσι, βελτιώνεται συνεχώς και είναι πια μετά τον Φώτση ό,τι καλύτερο στο «4» στην Ελλάδα. Φέτος μπόρεσε στο τέλος να ξεπεράσει και το δισταγμό που είχα στα ντέρμπι στα οποία κρυβόταν παλιότερα. Το μεγαλύτερο προσόν του; Δουλεύει σαν σκυλί συνεχώς και βελτιώνεται συνεχώς.

Ζόραν Έρτσεγκ: Φέρελπις αλλά άγουρος ακόμη. Στην αρχή της χρονιάς υπήρχαν παιχνίδια που δεν ήξερε πού πατάει και πού βρίσκεται όταν έμπαινε μέσα. Το είδε αυτό ο Γιαννάκης, τον παραμέρισε, δούλεψε σκληρά μαζί του και ο Έρτσεγκ απέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι είναι επαγγελματίας, ότι έχει όρεξη, ότι δουλεύει, ότι τα πιάνει εύκολα και ότι θέλει να βελτιωθεί και να παίξει. Καλύτερα να δοθεί δανεικός πλέον.

Μίλος Τεόντοσιτς: Ασταθής λόγω ηλικίας και ιδιοσυγκρασίας. Είχε ευκαιρία σε μια ομάδα με Γιαννάκη, Τόμιτς, Παπαλουκά να μάθει από τους καλύτερους. Δεν την εκμεταλλεύτηκε απόλυτα. Στιγμές διάνοιας στην οργάνωση, αλλά γενικά ανωριμότητα. Θέλει παιχνίδια και κυρίως θέλει χαλινάρια. Με τον χαρακτήρα του ίσως θα πρέπει να πάει δανεικός για να φανεί αν θα ωριμάσει ή όχι. Έτσι, δεν μπορεί να βοηθήσει ουσιαστικά όταν στο ένα ματς είναι και στο άλλο όχι.

Σοφοκλής Σχορτσανίτης (θα τα πούμε σύντομα και πιο αναλυτικά): Άλλη μια χαμένη χρονιά, αποκλειστικά δική του ευθύνη. Ο Σχορτσανίτης φέτος υπολογιζόταν για βασικό στέλεχος στη φροντ λάιν. Αντ’ αυτού καταδίκασε την ομάδα του σε αποτυχία, αφού της στέρησε στα πιο κρίσιμα έναν σέντερ. Όταν ο Μπουρούσης ήταν άρρωστος, ο Σόφο απλώς έπιανε θέση στο ρόστερ, θέση από την οποία οποιοσδήποτε άλλος παίκτης στην Ευρώπη θα βοηθούσε περισσότερο. Δεν βοήθησε ούτε στο ελάχιστο, ήταν μόνο βάρος για την ομάδα, την ταλαιπώρησε με τον αντιεπαγγελματισμό του και τα προβλήματα που δημιούργησε και φέτος και πλέον δεν του φταίει κανείς. Αν κάνει τα ίδια και του χρόνου, έχει τελειώσει από το μπάσκετ, καθώς θα είναι πια 3 χρόνια ουσιαστικά εκτός αγώνων. Αν μείνει στον Ολυμπιακό (περισσότερο γιατί δεν θέλει η διοίκηση να τον αφήσει ελεύθερο, όχι γιατί τον πιστεύει κανείς) θα ξεκινάει ως 6ος ψηλός του χρόνου και κανείς δεν θα υπολογίζει σε αυτόν. Μόνος του κατάφερε να φτάσει την καριέρα του τόσο χαμηλά, ενώ θα μπορούσε να έχει τα πάντα. Πρέπει να αποφασίσει μόνος του αν θέλει να γίνει επαγγελματίας μπασκετμπολίστας γιατί δεν νομίζω ότι είναι αυτή τη στιγμή, απλώς πληρώνεται ως επαγγελματίας. Πια, και οι πιο ένθερμοι οπαδοί του (εκτός από τους γραφικούς «Σχορτσανιτης-Σχορτσανίτης» του ΣΕΦ) μιλούν… γενικά, καθώς κανείς δεν μπορεί να θυμηθεί το τελευταίο καλό παιχνίδι του ή να στηριχτεί πάνω του για το πότε θα είναι το επόμενο. Κρίμα.

Τζανίρο Πάργκο: Ήρθε από τη Ρωσία απροπόνητος κι έφυγε… μισοπροπονημένος, καθώς έχανε τις μισές προπονήσεις με τα μικροπροβλήματα που είναι από την… υπέροχη χρονιά που είχε στην Ντιναμό. Δεν βοήθησε καθόλου, δεν μπήκε στο κλίμα της ομάδας και έφυγε χωρίς να λείψει σε κανέναν.

Κώστας Σλούκας: Έπαιξε όσο περιμέναμε ότι θα παίξει. Λίγο. Όμως, έδειξε ότι το έχει. Είναι το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ και αυτό το ξέρουμε από πέρσι. Αρκεί να προσεχτεί και να συνεχίσει να δουλεύει. Πρώτη χρονιά επιτυχημένη. Θυμηθείτε πού έπαιζε μέχρι πέρσι. Πρέπει να κοιτάξει μπροστά με όρεξη.

by Rasheed.