Δεν είναι εύκολο να αναλύσεις μια βραδιά που άφησε γεμάτο με εικόνες υψηλού επιπέδου κάθε φίλο του μπάσκετ. Το φάιναλ-φορ επιβεβαίωσε με καθορισμένη ακρίβεια τις προβλέψεις μας για σπουδαία ματς που θα κρίνονταν στις λεπτομέρειες. Με συνολική διαφορά 6 πόντων κρίθηκαν οι δύο ημιτελικοί και μεγάλους πρωταγωνιστές δύο Λιθουανούς.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό με ένα καλάθι διαφορά και κοιτώντας κανείς ψύχραιμα το παιχνίδι θα βρει πολλά θετικά και αρνητικά στοιχεία για τις δύο ομάδες για να αναλύσει, αλλά η ουσία έγκειται τελικά, ουσιαστικά σε ένα μόνο σημείο: σε ένα σουτ. Ήταν ένα συγκλονιστικό ματς με τους «πράσινους» να δημιουργούν αρκετές φορές τις προϋποθέσεις για να χτίσουν μία διαφορά αλλά τους «ερυθρολεύκους» να έχουν πάντα απάντηση και μάλιστα αρκετά σύντομα.
Ο Παναθηναϊκός, στην πλέον αρνητική βραδιά του Διαμαντίδη, στηρίχθηκε αποκλειστικά στους 4 παίκτες που βρέθηκαν σε πολύ καλή μέρα και επέμεινε να ακουμπάει σε αυτούς την μπάλα εμπιστευόμενος το momentum, με αποτέλεσμα να πάρει τον εντυπωσιακή απολογίσμό των 18-20 πόντων από αυτούς. Σπανούλης και Πέκοβιτς «τράβηξαν το κουπί» στο πρώτο ημίχρονο, ο Μπατίστ ανέβασε την απόδοσή του στο δεύτερο, αλλά για μία ακόμη φορά, αυτός που έκρινε ένα μεγάλο παιχνίδι ήταν ο μεγάλος γκαρντ, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο Λιθουανός σταρ έβαλε όλα τα μεγάλα σουτ που πήρε στις κρίσιμες στιγμές, ενώ έτοιμα καλάθια ήταν οι ασίστ που μοίρασε. Χαριτολογώντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχετε κουραστεί να διαβάζετε από αυτό εδώ το blog πόσο τεράστιο κεφάλαιο είναι για τον Παναθηναϊκό ο Σάρας και πόσο καθοριστικός είναι, αφού είναι ο υψηλότερης μπασκετικής αξίας παίκτης της ομάδας, αλλά κι εμείς έχουμε κουραστεί να δικαιωνόμαστε, αφού ο Γιασικεβίτσιους είναι ο παίκτης που κρίνει τους μεγάλους αγώνες.
Από την άλλη μεριά, ο Ολυμπιακός είχε έναν μεγαλύτερο πλουραλισμό στην επίθεση και μπορεί να νιώθει λίγο άτυχος που δεν είχε τον Βασιλόπουλο και που είδε τον Μπουρούση να ασθενεί την παραμονή του αγώνα και να μην καταφέρνει να πιάσει τα συνηθισμένα του στάνταρ. Είχε όμως τον Γκριρ σε μία από τις μεγάλες του βραδιές, και αλάνθαστο, στις οποίες δεν μπορεί να σταματηθεί (η αδυναμία αντιμετώπισής του ανάγλυφα αποτυπώνεται στα 11 κερδισμένα του φάουλ). Ο Βούισιτς ήταν μέτριος στο πρώτο αλλά ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ο Παπαλουκάς, απ’ τον οποίο περίμενε περισσότερα η ομάδα του, είχε μεταπτώσεις μέσα στο ίδιο το παιχνίδι αν και έκανε τρεις συνεχόμενες προσωπικές φάσεις που γύρισαν το παιχνίδι όταν οι «πράσινο» ξέφυγαν με 8 στο τέλος. Όσο για την τελευταία φάση, τόσο εμείς ως θεατές, όσο και ο ίδιος ο Γκριρ και ο Γιαννάκης που έδωσε την εντολή, περιμέναμε ένα τρίποντο από τον Αμερικανό και αυτό φάνηκε από τη διστακτικότητά του να δώσει την πάσα παρότι είχε δύο παίκτες μπροστά του. Η τελική επιλογή, πάντως, ήταν καλή, έστω και αν ο Μπουρούσης δεν ήταν στην καλύτερή του μέρα, και ουσιαστικά ήταν ένα χαμένο κοντινό σουτ με 50% πιθανότητες να μπει.
Αυτό που μένει από τον αγώνα είναι ότι οι δύο ελληνικές ομάδες προσέφεραν πολύ υψηλού επιπέδου θέαμα στους φιλάθλους, ένα καθαρό, μπασκετικό ματς απαλλαγμένο από σκοπιμότητες, που κρίθηκε στην προσωπικότητα των μεγάλων παικτών και στο ένα σουτ. Μεγάλος νικητής σε αυτές τις λεπτομέρειες ο Παναθηναϊκός, που φυσικά θα πρέπει να εστιάσει στο σημαντικότερο στόχο, που δεν είναι ο ημιτελικός, αλλά ο τίτλος.
Στον άλλο ημιτελικό έγινε ένα πολύ ωραίο ματς με την ΤΣΣΚΑ να περνάει μπροστά για πρώτη φορά στον αγώνα στο 33 και να μην κοιτάει ποτέ ξανά πίσω. Η Μπαρτσελόνα έβγαλε πολλές λύσεις σε όλο το ματς, έμοιαζε σίγουρη για τον εαυτό της, είχε και τον Άντερσεν σε εκπληκτική ημέρα (ρεκόρ πόντων για φέτος στην Ευρωλίγκα), αλλά πανικοβλήθηκε όταν είδε τους Μοσχοβίτες να περνούν μπροστά. Το ματς κρίθηκε ακριβώς εκεί, στα μισά της 4ης περιόδου, όπου η ΤΣΣΚΑ είχε την εμπειρία για να πάρει ένα πολύ δύσκολο για αυτήν παιχνίδι.
Για να συμβεί αυτό, βέβαια, χρειάστηκε η ανυπέρβλητη κλάση του Ραμούνας Σισκάουσκας ο οποίος έβαλε 18 πόντους στην τελευταία περίοδο (!!!), κάνοντας ό,τι ήθελε στο παρκέ. Ο Λιθουανός σούπερ-σταρ ουσιαστικά έδωσε μία από τις μεγαλύτερες παραστάσεις στην ιστορία των φάιναλ-φορ (άλλωστε οι 29 πόντοι είναι η τέταρτη καλή επίδοση στην ιστορία των ημιτελικών των φάιναλ-φορ), ενώ η ομάδα του, στην κρίσιμη στιγμή απέδειξε αυτό που περιμέναμε: ότι αν βρεθεί μπροστά στο σκορ δεν είναι εύκολο να τη βάλεις από κάτω. Η Μπαρτσελόνα πλήρωσε τελικά την κακή εμφάνιση των Ιλιασόβα και Μπαζίλε και τον μειωμένο χρόνο του Ναβάρο λόγω φάουλ. Από την άλλη, ο Λάνγκτον πήρε 7 κερδισμένα φάουλ για πρώτη φορά φέτος, ενώ ο Μεσίνα πήρε πολλή δουλειά και από τον Χριάπα.
Η ουσία εδώ είναι ότι παρότι η Μπαρτσελόνα έπαιξε καλά, είχε μεγαλύτερο βάθος και τον Άντερσεν να κάνει μεγάλη εμφάνιση, η ΤΣΣΚΑ κατάφερε να πάρει τη νίκη, όχι μόνο βάζοντας το συνηθισμένο της «αυτόματο πιλότο», αλλά και γυρίζοντας ένα ματς στο οποίο κυνηγούσε για περισσότερα από 30 λεπτά, περνώντας στον τελικό στη, θεωρητικά, χειρότερη σεζόν από τις τελευταίες της με μια επίδειξη κλάσης.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Ο τίτλος σαφώς είναι ένα λογοπαίγνιο με τη μασκότ του Κολοσσού. Σήμερα "Κολοσσός" ήταν ο Σάρας.
Ο Παναθηναϊκός κέρδισε τον Ολυμπιακό με ένα καλάθι διαφορά και κοιτώντας κανείς ψύχραιμα το παιχνίδι θα βρει πολλά θετικά και αρνητικά στοιχεία για τις δύο ομάδες για να αναλύσει, αλλά η ουσία έγκειται τελικά, ουσιαστικά σε ένα μόνο σημείο: σε ένα σουτ. Ήταν ένα συγκλονιστικό ματς με τους «πράσινους» να δημιουργούν αρκετές φορές τις προϋποθέσεις για να χτίσουν μία διαφορά αλλά τους «ερυθρολεύκους» να έχουν πάντα απάντηση και μάλιστα αρκετά σύντομα.
Ο Παναθηναϊκός, στην πλέον αρνητική βραδιά του Διαμαντίδη, στηρίχθηκε αποκλειστικά στους 4 παίκτες που βρέθηκαν σε πολύ καλή μέρα και επέμεινε να ακουμπάει σε αυτούς την μπάλα εμπιστευόμενος το momentum, με αποτέλεσμα να πάρει τον εντυπωσιακή απολογίσμό των 18-20 πόντων από αυτούς. Σπανούλης και Πέκοβιτς «τράβηξαν το κουπί» στο πρώτο ημίχρονο, ο Μπατίστ ανέβασε την απόδοσή του στο δεύτερο, αλλά για μία ακόμη φορά, αυτός που έκρινε ένα μεγάλο παιχνίδι ήταν ο μεγάλος γκαρντ, Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Ο Λιθουανός σταρ έβαλε όλα τα μεγάλα σουτ που πήρε στις κρίσιμες στιγμές, ενώ έτοιμα καλάθια ήταν οι ασίστ που μοίρασε. Χαριτολογώντας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχετε κουραστεί να διαβάζετε από αυτό εδώ το blog πόσο τεράστιο κεφάλαιο είναι για τον Παναθηναϊκό ο Σάρας και πόσο καθοριστικός είναι, αφού είναι ο υψηλότερης μπασκετικής αξίας παίκτης της ομάδας, αλλά κι εμείς έχουμε κουραστεί να δικαιωνόμαστε, αφού ο Γιασικεβίτσιους είναι ο παίκτης που κρίνει τους μεγάλους αγώνες.
Από την άλλη μεριά, ο Ολυμπιακός είχε έναν μεγαλύτερο πλουραλισμό στην επίθεση και μπορεί να νιώθει λίγο άτυχος που δεν είχε τον Βασιλόπουλο και που είδε τον Μπουρούση να ασθενεί την παραμονή του αγώνα και να μην καταφέρνει να πιάσει τα συνηθισμένα του στάνταρ. Είχε όμως τον Γκριρ σε μία από τις μεγάλες του βραδιές, και αλάνθαστο, στις οποίες δεν μπορεί να σταματηθεί (η αδυναμία αντιμετώπισής του ανάγλυφα αποτυπώνεται στα 11 κερδισμένα του φάουλ). Ο Βούισιτς ήταν μέτριος στο πρώτο αλλά ανέβηκε στο δεύτερο ημίχρονο, ενώ ο Παπαλουκάς, απ’ τον οποίο περίμενε περισσότερα η ομάδα του, είχε μεταπτώσεις μέσα στο ίδιο το παιχνίδι αν και έκανε τρεις συνεχόμενες προσωπικές φάσεις που γύρισαν το παιχνίδι όταν οι «πράσινο» ξέφυγαν με 8 στο τέλος. Όσο για την τελευταία φάση, τόσο εμείς ως θεατές, όσο και ο ίδιος ο Γκριρ και ο Γιαννάκης που έδωσε την εντολή, περιμέναμε ένα τρίποντο από τον Αμερικανό και αυτό φάνηκε από τη διστακτικότητά του να δώσει την πάσα παρότι είχε δύο παίκτες μπροστά του. Η τελική επιλογή, πάντως, ήταν καλή, έστω και αν ο Μπουρούσης δεν ήταν στην καλύτερή του μέρα, και ουσιαστικά ήταν ένα χαμένο κοντινό σουτ με 50% πιθανότητες να μπει.
Αυτό που μένει από τον αγώνα είναι ότι οι δύο ελληνικές ομάδες προσέφεραν πολύ υψηλού επιπέδου θέαμα στους φιλάθλους, ένα καθαρό, μπασκετικό ματς απαλλαγμένο από σκοπιμότητες, που κρίθηκε στην προσωπικότητα των μεγάλων παικτών και στο ένα σουτ. Μεγάλος νικητής σε αυτές τις λεπτομέρειες ο Παναθηναϊκός, που φυσικά θα πρέπει να εστιάσει στο σημαντικότερο στόχο, που δεν είναι ο ημιτελικός, αλλά ο τίτλος.
Στον άλλο ημιτελικό έγινε ένα πολύ ωραίο ματς με την ΤΣΣΚΑ να περνάει μπροστά για πρώτη φορά στον αγώνα στο 33 και να μην κοιτάει ποτέ ξανά πίσω. Η Μπαρτσελόνα έβγαλε πολλές λύσεις σε όλο το ματς, έμοιαζε σίγουρη για τον εαυτό της, είχε και τον Άντερσεν σε εκπληκτική ημέρα (ρεκόρ πόντων για φέτος στην Ευρωλίγκα), αλλά πανικοβλήθηκε όταν είδε τους Μοσχοβίτες να περνούν μπροστά. Το ματς κρίθηκε ακριβώς εκεί, στα μισά της 4ης περιόδου, όπου η ΤΣΣΚΑ είχε την εμπειρία για να πάρει ένα πολύ δύσκολο για αυτήν παιχνίδι.
Για να συμβεί αυτό, βέβαια, χρειάστηκε η ανυπέρβλητη κλάση του Ραμούνας Σισκάουσκας ο οποίος έβαλε 18 πόντους στην τελευταία περίοδο (!!!), κάνοντας ό,τι ήθελε στο παρκέ. Ο Λιθουανός σούπερ-σταρ ουσιαστικά έδωσε μία από τις μεγαλύτερες παραστάσεις στην ιστορία των φάιναλ-φορ (άλλωστε οι 29 πόντοι είναι η τέταρτη καλή επίδοση στην ιστορία των ημιτελικών των φάιναλ-φορ), ενώ η ομάδα του, στην κρίσιμη στιγμή απέδειξε αυτό που περιμέναμε: ότι αν βρεθεί μπροστά στο σκορ δεν είναι εύκολο να τη βάλεις από κάτω. Η Μπαρτσελόνα πλήρωσε τελικά την κακή εμφάνιση των Ιλιασόβα και Μπαζίλε και τον μειωμένο χρόνο του Ναβάρο λόγω φάουλ. Από την άλλη, ο Λάνγκτον πήρε 7 κερδισμένα φάουλ για πρώτη φορά φέτος, ενώ ο Μεσίνα πήρε πολλή δουλειά και από τον Χριάπα.
Η ουσία εδώ είναι ότι παρότι η Μπαρτσελόνα έπαιξε καλά, είχε μεγαλύτερο βάθος και τον Άντερσεν να κάνει μεγάλη εμφάνιση, η ΤΣΣΚΑ κατάφερε να πάρει τη νίκη, όχι μόνο βάζοντας το συνηθισμένο της «αυτόματο πιλότο», αλλά και γυρίζοντας ένα ματς στο οποίο κυνηγούσε για περισσότερα από 30 λεπτά, περνώντας στον τελικό στη, θεωρητικά, χειρότερη σεζόν από τις τελευταίες της με μια επίδειξη κλάσης.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Ο τίτλος σαφώς είναι ένα λογοπαίγνιο με τη μασκότ του Κολοσσού. Σήμερα "Κολοσσός" ήταν ο Σάρας.
13 σχόλια:
χαριτολογώντας θα ελεγα πως δεν κερδισε η CSKA αλλα το εχασε η Βαρκελωνη
Ο Πασκουαλ πληρωσε την απειρια του αφου προτιμησε να βαλει για υπερβολικα μεγαλο χρονο στον παγκο τον Ναβαρρο επειδη ειχε φορτωθει ενω σε αυτα τα μας προτιμας πρωτα να αποβληθει ο παικτης και μετά να δεις τι θα κανεις
Επισης δεν καταλαβα καθολου την εμμονη με τα τριποντα απο παικτες του χωρις να τους βαλει στοπ καθως και την απουσια δεισδύσεων
Για να μη σχολιασω την προτιμηση του Βαθκεθ απο Τριας και Σαντιαγκο
Η CSKA με τους Λορμπεκ Σμοντις σε κακή μερα ευτηχησε να δει εναν Χολντεν ΨΥΧΡΑΙΜΟ,τον Λανγκτον να την κρατα ζωντανη και ενα Σισκα σε μεγαλη βραδια
εδω μπορω να πω πως ειχαμε μια συμμετρια στους νικητες: Σε 3 παικτες στηριχτηκε η αρκουδα(Χολντεν,Σαρας,Λανγκτον) σε 3 και ο ΠΑΟ(Πεκοβιτς,Σαρας,Σπανουλης)
τα μεγαλα ερωτηματα πλεον ειναι:
1)Θα οργιασει ο Σισκα απεναντι στην παλια του ομαδα; Θα ειναι αυτο αρκετο;
2)ΘΑ σταματησει το pick and roll η CSKA?
3)Παικτες που στον ημιτελικο ηταν λιγοτερο παραγωγικοι επιθετικα ή και καθόλου(Smodis,Lorbec,
Planinic,Zizis)vs(Nickolas,
Diamantidis,Tsartsaris,Perperoglou)
θα καταφερουν να ανεβουν σε 1 μερα χαριζοντας το τροπαιο στην ομαδα τους;
ΥΓ.Ο Μεσινα εχει χασει αραγε ποτε σε ημιτελικο;
ναι φιλε. Ο Μεσινα δεν έχει χάσει ποτέ ημιτελικό Ευρωλίγκας. Έχει 4 κούπες και 3 ήττες σε τελικό, η μία από τον Παναθηναϊκό το 2007 στην Αθήνα.
...και άλλη μία στην Μπολόνια και η τρίτη από την Ζαλγκίρις... Δεν έχει κερδίσει ποτέ τον Ομπράντοβιτς σε τελικό. Δε θυμάμαι αν έχουν συναντηθεί σε ημιτελικό, νομίζω πως όχι. Επίσης ο Ομπράντοβιτς δεν έχει χάσει τελικό στην αδιαίρετη Ευρωλίγκα. Μόνο με την Μακάμπι έχασε το 2001. Αλλά αυτή τη χρονιά δεν θέλουμε να τη θυμόμαστε ΟΚ?
Και κάτι για το τέλος του παιχνιδιού. Στο τέλος ορθώς παίρνει ο Γκριρ τη μπάλα στα χέρια του, κακώς για μένα ο Ομπράντοβιτς δεν κάνει φάουλ να έχει ο Παο την τελευταία επίθεση. Στην κίνηση και το ψευτό -σκριν που κάνει ο Μπουρούσης, ο Πέκοβιτς δεν περιμένει να δει αν θα βγει το σκριν αλλά πάει κατευθείαν στον Γκριρ, (ορθώς γιατί καλύτερα παράταση παρά ήττα) και ο Μπουρούσης μένει για λίγο μόνος του.
Εκεί αυτό που δεν κατάλαβα είναι γιατί ο Γκριρ δεν την πασάρει στον Μπουρούση με τη μία. Δεν την πασάρει επειδή δεν έχει τη γρήγορη σκέψη του Παπαλουκά π.χ., ή το παιδί μπλόκαρε επειδή δεν το περίμενε. Λίγο και από τα δύο υποθέτω. Το κακό βέβαια για τον Ολυμπιακό ήταν ότι για το τελευταίο λεπτό δεν μπόρεσε να πάρει ταιμ άουτ, έτσι όπως ήρθε το παιχνίδι.
Ο Σάρας είναι ο Σάρας, έχει παίξει αμέτρητα φαιναλ φορ, έχει πάρει και 4 τίτλους, για μένα ήταν βέβαιο ότι θα έχει ρόλο πρωταγωνιστή. Αλλιώς θα έπρεπε να χαρίσει το συμβόλαιο του σε κάποιον άλλο. Σε ένα παιδί π.χ., το οποίο στη δεύτερη ουσιαστικά χρονιά του στην Ευρωλίγκα ήταν καθοριστικό. Στον Πέκοβιτς, ο οποίος το μόνο που ήθελε ήταν να πάρει με κάποιον τρόπο την μπάλα στο ζωγραφιστό και από εκεί και πέρα θα την έβρισκε την άκρη. Ενώ ο Μπατίστ ανέβηκε όταν μπήκε ο Σάρας.
Επιπλέον, για να μη λέμε έτσι γενικά και αόριστα για το μέταλλο μιας ομάδας που βγαίνει αλώβητη από δυνατά παιχνίδια, θεωρώ ότι η σειρά με τη Σιένα και όπως τελικά εξελίχθηκε, βελτίωσε τον Πέκοβιτς στον πνευματικό τομέα του παιχνιδιού (καλή νοοτροπία, ψυχραιμία και καθαρό μυαλό). Τεράστιο όπλο εν όψει τελικού, καθώς χθες είδαμε ότι ο Σαντιάγκο ζόρισε αρκετά τους ψηλούς της ΤΣΣΚΑ.
ΥΓ Η ΤΣΣΚΑ έχει μεγάλο τριάρι. Αλλά δεν έχει Παπαλουκά και ο γέρο-τρελό-Χόλντεν βλέπω να σκάει.
Ο Γκριρ δεν πάσαρε την μπάλα γιατί τη στιγμή που ο Μπουρούσης έμεινε μόνος του, εκείνος κοιτούσε προς τη μεριά του Παπαλουκά. Η επιλογή ήταν η καλύτερη αφού ο κορυφαίος σουτέρ του Ολυμπιακού στο παρκέ (Γκριρ) ήταν κλεισμένος και οι άλλες επιλογές ήταν Παπαλουκάς και Τσίλντρες. Ίσως να μπορούσε ο Αμερικανός να δώσει στον Τεό για ένα μπάσιμο της τελευταίας στιγμής (από αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Θοδωρής) και ένα λει απ ή μία ασίστ αλλά και η προσπάθεια του Μπουρούση έγινε υπό πολύ καλές συνθήκες. Τελικά δεν μπήκε, αλλά γι' αυτό ίσως το μπάσκετ είναι το συναρπαστικότερο των αθλημάτων. Ένα ματς που θα θυμόμαστε για πολλά πολλά χρόνια.
Ο Πέκοβιτς ήταν πολύ καλός σε όλο το ματς, αλλά αν έμπαινε το χουκ του Μπουρούση θα ήταν ο μοιραίος. Δεν έχει ακόμα ψυχολογία τελευταίων λεπτών και γι αυτό στην 4η περίοδο πάντα σχεδόν κάνει σημαντικά λάθη ή χάνεται. Χτες έχασε καλάθι εξ επαφής και στην αμυνα έπαιξε τελείως λάθος αν προσέξεις, μην κρατώντας αμυντική ισορροπία και την ώρα που ο Μπουρούσης έμπαινε για χουκ εκείνος μάρκαρε τον βουισιτς στα 7 μετρα. Έτσι ο Τσίλντρες έφτασε στο φόλοου παρότι με κακές προϋποθεσεις. Αν ο ΠΑΟ είχε χάσει θα ήταν ο μοιραίος, θεωρώ. Κέρδισε όμως και είναι ο (δεύτερος) καλύτερος. Αυτή είναι η άγρια ομορφιά του μπάσκετ.
Για τα υπόλοιπα αναλυτικά θα τα πούμε και το βράδυ.
Rasheed.
Αραγε ο Κετσμαν θα καταφερει να σταματησει τον Σισκα;
Ο Ζησης θα αντιμετωπισει τον Σαρας;
Ο Διαμαντιδης θα πιεσει τον Χολντεν στην οργανωση του παιχνιδιου;
Ο Σπανουλης ή ο Πλανιντις θα βαλουν περισσοτερους;
Δυναμη(Πεκοβιτς)ή ικανότητα(Λορμπεκ);
Ο Νικολας θα αντισταθμισει τον Λανγκτον;
Ο Σμοντις θα καταφερει να περασει το εμόδιο του Φώτση;
Μεγαλα ερωτηματα για αυριο...
ΥΓ.Ολα τα λεφτα ηταν το σκηνικο με τις ταμπελες που επεφταν και μενει μονο ορθια αυτη του Ομπραντοβιτς.Και εκεινη την ωρα οποιος ο Μεσσινα παιρνει ενα βλεμα λες και ειδε τον διαβολο μεταμορφωμενο :P
Το 54-50 έγινε 60-64 ελέω Σάρας. Και δεν είναι μόνο οι πόντοι του αλλά και η επανεμφάνιση του Μπατίστ στο παιχνίδι. Μόλις μπήκε ο Γιάσκε μέσα, άρχισε να παίζει και ο Μπατίστ.
Από εκεί και πέρα, εκτός του Σάρας, σημαντικός παράγοντας ήταν η κυριαρχία του Πέκοβιτς στο ξεκίνημα, ο οποίος δε γινόταν να σταματηθεί. Όμως, ο Πέκοβιτς έπαιζε ουσιαστικά ένας με έναν, άμυνα που ούτε ο Βούισιτς αλλά ούτε ο Μπουρούσης μπορούσαν να παίξουν. Εκεί νομίζω, πως φάνηκε η απουσία του Βασιλόπουλου, καθώς βοήθειες δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες. Δεν είναι τυχαία, άλλωστε, η δήλωση του Βούισιτς για την απουσία του Βασιλόπουλου...
Ορισμένες απορίες που έχω από το ματς:
1.) Ο Πάργκο ξεκινάει, παίζει 3 λεπτά και μετά τέλος. Εντάξει, ο Γκριρ ήταν φοβερός χθες, οπότε η παρουσία του Πάργκο δεν ήταν απαραίτητη αλλά και πάλι. Τον ξεκινάς και το χρησιμοποιείς για 3 λεπτά? Αυτά τα έκαναν με τον Πετσάρσκι στον ΠΑΟ πριν από 15 χρόνια...
2.) Όταν ο Πέκοβιτς έκανε το 82-84, ο Γιαννάκης γιατί δεν πήρε time out? Δεν μπορούσε? Ρωτάω γιατί κάτι τέτοιο μου φάνηκε ότι άκουσα στη μετάδοση. Αλλά μετά από καλάθι δεν μπορείς να πάρεις time out?
Ξαναβλέποντας τα τελευταία λεπτά, τελικά κατάλαβα ότι ο Γκριρ μάλλον ήθελε να πάρει το σουτ και να τελειώσει το παιχνίδι. Από τη στιγμή που ήταν και ο Μπατμαν επάνω του (και όχι ο Πέκοβιτς, λάθος μου) μάλλον μετά άρχισε να σκέφτεται τη δεύτερη επιλογή, γι' αυτό άργησε
Τέλοσπάντων, σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε να συζητά κανείς ώρες για το τι θα μπορούσε να ήταν η τελευταία επιλογή, αλλά ίσως η πιο ταιριαστή θα ήταν ένα τρελό σουτ του Γκριρ γιατί ήταν ασταμάτητος χθες, αλλά και επειδή το τρίποντο θα έδινε τη νίκη, ενώ η παράταση άλλα 5 λεπτά με 4 φάουλ του Μπουρούση, του Βούισιτς και του Τσίλντρες.
Επίσης διαβάζω σήμερα κριτικές περί Σχορτσιανίτη. Συγγνώμη who is Schortsianitis? Ποιος τράβηξε το κάρο για την πρόκριση στο φάιναλ φορ ο Σχορτσιανίτης? Που το τελευταίο παιχνίδι που ήταν καθοριστικός ήταν πριν από 3 χρόνια? Άσε που πιστεύω ότι άμα τον χρησιμοποιούσε ο Γιαννάκης, θα έπεφτε σε μεγάλο λάθος. Ίσως όχι τόσο αγωνιστικά αλλά περισσότερο σε σχέση με τις ισορροπίες στην ομαδα του και με το προφίλ του ως προπονητής. Ο Γιαννάκης είναι ένας πολύ καλός προπονητής ο οποίος προσπαθεί να γίνει κορυφαίος σε διασυλλογικό επίπεδο (Ομπράντοβιτς και Μεσίνα για να τα λέμε και με όνομα) και μέχρι στιγμής το πάει καλά το πράγμα. Αν είναι να του κάνουμε κριτική, να τον ξεσκίσουμε για τον τελικό του κυπέλλου, όπου έδειχνε να είναι εκτός κλίματος. Αλλά όταν από μια πιο έμπειρη και πιο πλήρεις ομάδα χάνεις από ένα σουτ, ε όχι και να του κάνουμε κριτική επειδή δεν είχε το Σχορτσιανίτη.
Άλλοι πάλι λένε ποιο ήταν το πλάνο της τελευταίας επίθεσης. Το πλάνο είναι να πάει η μπάλα στον καλύτερο σου παίκτη. Για πιο συγκεκριμένο σχέδιο, απαιτείται time out και από τό 84-82 του πέκοβιτς δεν διακόπηκε καθόλου το παιχνίδι.
Τέλος, έλεος πια με το Σχορτσιανίτη. Αρκετά. Δεν πρέπει να ασχολούμαστε άλλο με το παλικάρι, μέχρι να μας αποδείξει ο ίδιος ότι αξίζει να ξανασχοληθούμε. Αντιθέτως αξίζει να ασχοληθείς με τον Μπουρούση, ο οποίος αν συνεχίσει να βελτιώνεται έτσι θα είναι ασταμάτητος του χρόνου.
Τώρα που την ξαναείδα την τελευταία φάση με ηρεμία, καταλαβαίνω ένα πράγμα: ότι η τελευταία επίθεση του Ολυμπιακού έγινε όπως έγινε γιατί κανείς δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη του τελευταίου σουτ. Ναι παιδιά, αν ξαναδείτε τη φάση θα δείτε ότι όλοι κρύφτηκαν. Κανείς δεν έκανε ένα βηματάκι πίσω να ξεμαρκαριστεί. Ακόμα και ο μεγάλος σκόρερ Γκριρ περίμενε να ξανασεταριστεί η άμυνα του Παναθηναϊκού (και όχι, ας πούμε, να πάει σε ένα μπάσιμο με την άμυνα του ΠΑΟ εκτός ισορροπίας – για τρίποντο δεν το συζητάμε) για να είναι σίγουρος ότι απλώς θα δώσει μία πάσα προπόνησης στον ψηλό (ο οποίος έπαιζε με πυρετό…) και δεν θα κάνει κανένα λάθος…
Και λίγα πράγματα για τον Πέκοβιτς: δεν ξέρω τι κάνει στις τελευταίες περιόδους γενικά, αλλά ξέρω ότι στον ημιτελικό ούτε κρύφτηκε ούτε έκανε κανένα λάθος στα δύσκολα. Έβαλε πολύ όμορφα το τελευταίο καλάθι του αγώνα, στην τελευταία επίθεση του ΠΑΟ έκανε τέλεια κίνηση παρά την πολύ καλή άμυνα του (πολύ έμπειρου και «μανούλα» σε τέτοιες άμυνες ) Παπαλουκά και την απεγνωσμένη και με μεγάλη ένταση βοήθεια του Μπορούση, και το σουτάκι δεν μπήκε από καθαρή ατυχία (η μπάλα γύρισε δυο-τρεις φορές στο στεφάνι και απλώς έπεσε έξω), ενώ στην τελευταία φάση μαρκάρει πολύ σωστά κοντά στον Βούισιτς ο οποίος είναι ένας πολύ έμπειρος και πολύ καλός σουτέρ (και εκτός των άλλων είναι και πολύ ψηλός σουτέρ που σημαίνει ότι αν ο Πέκοβιτς ήταν μακριά του και αυτός επιχειρούσε σουτ δεν θα μπορούσε να τον κόψει ή έστω να τον δυσκολέψει με τίποτα). Αυτά για να μην ξεχάσουμε και τα βασικά του μπάσκετ που είμαι σίγουρος ότι όλοι γνωρίζουμε.
Άμα ξανακούσω ότι φοβήθηκε ο Γκρηρ την τελευταία φάση θα πάω να κλειστώ σε ίδρυμα!
Αν φοβήθηκε γιατί έκανε κίνηση προς τα μέσα, περνόντας δίπλα από τον Μπουρούση;
Ότι παιχνίδι και να 'χεις κάνει σουτ με 3 παίκτες πάνω σου δεν παίρνεις, ούτε το επιχειρείς όταν έχει ακόμη 8 δεύτερα το ματς. Tότε πιάνει τη μπάλα με τα δύο χέρια ο Γκρηρ και μετά από 2" πασσάρει. Δε μπορεί να πασσάρει πιο πριν γιατί αφενός κοιτά προς άλλη κατεύθυνση, αφετέρου έχει 3 παίκτες πάνω του (στα 9"). Ίσως έπρεπε να δώσει στον Παπαλουκά για να κάνει ντράιβ ο τελευταίος ή κάτι τέτοιο αλλά όλα αυτά πλέον είναι λεπτομέρειες.
Απλά δεν λέει κανείς για τον Τσίλντρες πχ που είναι στη γωνία κατασκηνωμένος...
@ανώνυμος: Ίσως να μην ξέρω τα βασικά του μπάσκετ όπως υπονοείς αλλά η άμυνα του Πέκοβιτς στην τελευταία επίθεση ήταν λάθος από τη στιγμή που ο Μπουρούσης πήρε την μπάλα. Και στην προηγούμενη επίθεση πετάει την μπάλα στο καλάθι, δεν σουτάρει. Δες το βίντεο.
@the glove: Άποψη του ΒΕΝ την οποία οποία ενστερνίζομαι είναι ότι ο Γκριρ ήθελε να σουτάρει (δεν θα πω καν ότι ο ίδιος μου το είπε, δεν έχει νόημα αυτό). Αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι διστάζει να δώσει την μπάλα στον Μπουρούση όταν εκείνος μένει εντελώς μόνος του. Έχει στο μυαλό του το σουτ. Εξ ου και η καθυστέρηση. Την ίδια ώρα όμως λειτουργεί και το ένστικτο του παίκτη ομάδας που βλέπει συμπαίκτη ελεύθερο και μέχρι να πασάει ο Μπουρούσης είναι κλεισμένος. Ο δισταγμός του Γκριρ στην πάσα εμένα μου δείχνει ότι είχε στο μυαλό του το σουτ.
Όσο για τον Τσίλντρες, από την αρχή της επίθεσης ζητά την μπάλα, μάλιστα σε ένα σημείο κάνει κίνηση πίσω από τον Διαμαντίδη και ζητάει μπάκ ντορ για άλεϊ ουπ. Επίσης από το βίντεο (δεν ξέρω αν φάνηκε στην τηλεόραση, τις επόμενες ημέρες θα ανεβάσουμε βίντεο του Age of Basketball που όλα αυτά θα φαίνονται).
Τέλος πάντων, αν ο Μπουρούσης είχε ευστοχήσει τότε όλοι θα έλεγαν τι παικταράς είναι ο Γκριρ που παρότι είναι Αμερικανός δεν σκέφτηκε εγωιστικά για να πα΄ρει σουτ, αλλά τροφοδότησε τον ψηλό για ένα εύκολο χουκ από τα 2 μέτρα. Έτσι δεν είναι;
Και αυτό μας φέρνει στο ζουμί που είναι ότι κάθε τελευταία φάση κρίνεται εκ του αποτελέσματος και όπως είπε και ο Ομπράντοβιτς έχεις 39:50 για να κερδίσεις το ματς, η τελευταία φάση είναι λαχείο.
Rasheed.
Συμφωνώ για Γκρηρ και τελευταία φάση, περιμένω το video! :)
Δημοσίευση σχολίου