«Απόψε πέθανε το μπάσκετ». Ο τελικός στο ΣΕΦ, έχει μόλις τελειώσει και ο προπονητής της Μπενετόν, Πέταρ Σκάνσι, που είδε πριν λίγο τον παίκτη του, Τόνι Κούκοτς, να ξεσπάει σε κλάματα, δεν μπορεί να συγκρατήσει τη πικρία του. Από την άλλη μεριά, ο θριαμβευτής Μάλκοβιτς, μέσα από δύο μόλις αγώνες έχει επηρεάσει το ευρωπαϊκό μπάσκετ περισσότερο απ’ ό,τι νόμιζε.
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις σε φάιναλ-φορ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης έλαβε χώρα στην Αθήνα, όπου η Λιμόζ έπαιξε την απόλυτη άμυνα και πήρε την κούπα δεχόμενη κατά μέσο όρο 53,5 πόντους! Ξεκινώντας ως αουτσάιντερ, τόσο τον ημιτελικό με τη Ρεάλ, όσο και τον τελικό με την Μπενετόν, η Λιμόζ υποχρέωσε δύο από τους μεγαλύτερους θρύλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τους Σαμπόνις και Κούκοτς, να δουν την πλάτη της και πήρε τον πρώτο – και μοναδικό – τίτλο της Γαλλίας στην υψηλότερη τη τάξει διοργάνωση. Έχοντας ένα ρόστερ έξυπνα ισορροπημένο ανάμεσα σε μεγάλα ταλέντα (Γιανγκ, Ζντοβτς, Ντακουρί, Φορτέ) και εργαλεία (Μπιλμπά, Ρέντεν, Μπάτερ, Βερόβ), ο Μάλκοβιτς παρέδωσε μαθήματα ψυχολογικής προετοιμασίας, παθιασμένης άμυνας και συγκέντρωσης στον απόλυτο στόχο.
Ούτε οι Σαμπόνις, Μπιριούκοφ, Μπράουν, Μάρτιν, Λάσα μπόρεσαν να τη σταματήσουν στον ημιτελικό, ούτε οι Κούκοτς (στο 4ο του φάιναλ-φορ τα τελευταία 5 χρόνια), Τιγκλ (19 πόντοι), Ρουσκόνι (13 πόντοι, 15 ριμπάουντ), Ιακοπίνι είχαν απάντηση στον τελικό. Στο ημίχρονο του τελικού το σκορ ήταν 22-28, αλλά οι Γάλλοι γύρισαν το ματς σκοράροντας λίγο καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο και κρατώντας ταυτόχρονα την Μπενετόν στους 27 και στο δεύτερο μισό.
Το φάιναλ-φορ σχημάτισαν εκείνη τη χρονιά 4 ομάδες με σημαντικό όνομα, αλλά καινούργιες στο θεσμό. Ανάμεσα τους και ο σπουδαίος ΠΑΟΚ του Ίβκοβιτς με ρόστερ πολλών αστέρων: Πρέλεβιτς, Φασούλας, Κόρφας, Μπουντούρης, Φιλίππου και το φοβερό δίδυμο Αμερικανών Μπάρλοου – Λέβινγκστον. Οι Θεσσαλονικείς, όμως, έμειναν στον ημιτελικό, χάνοντας με 79-77 από την Μπενετόν, με τον Λέβιγκστον ακόμα να περιμένει την μπάλα για να πάρει το τελευταίο σουτ…
Το φάιναλ-φορ του 1993 έμεινε στην ιστορία ως αυτό στο οποίο είδαμε το χειρότερο μπάσκετ, αλλά η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ που έπαιξε εκείνο το τριήμερο η ομάδα του Μάλκοβιτς επηρέασε πολύ το άθλημα στην Ευρώπη, όσο και αν κάποιοι από το χώρο πίστευαν ότι ήταν μόνο μία παρένθεση ή ότι άλλοι προπονητές δε θα ακολουθούσαν το ίδιο παράδειγμα. Οι αριθμοί πιστοποιούν του λόγου το αληθές: πριν το 1993 μόνο μία ομάδα είχε κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υποχρεώνοντας τον αντίπαλό της να σκοράρει 65 πόντους ή λιγότερους. Μετά το 1993, όμως, είδαμε άλλα 5 φάιναλ-φορ να κρίνονται σε τόσο χαμηλό σκορ. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, της 15ης Απριλίου στο ΣΕΦ, δεν «πέθανε το μπάσκετ», αλλά γεννήθηκε – καλύτερα, εδραιώθηκε – μία νέα σχολή.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Δείτε εδώ ένα βίντεο με φάσεις από το δεύτερο ημίχρονο του τελικού.
Μία από τις μεγαλύτερες εκπλήξεις σε φάιναλ-φορ της κορυφαίας ευρωπαϊκής διοργάνωσης έλαβε χώρα στην Αθήνα, όπου η Λιμόζ έπαιξε την απόλυτη άμυνα και πήρε την κούπα δεχόμενη κατά μέσο όρο 53,5 πόντους! Ξεκινώντας ως αουτσάιντερ, τόσο τον ημιτελικό με τη Ρεάλ, όσο και τον τελικό με την Μπενετόν, η Λιμόζ υποχρέωσε δύο από τους μεγαλύτερους θρύλους του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τους Σαμπόνις και Κούκοτς, να δουν την πλάτη της και πήρε τον πρώτο – και μοναδικό – τίτλο της Γαλλίας στην υψηλότερη τη τάξει διοργάνωση. Έχοντας ένα ρόστερ έξυπνα ισορροπημένο ανάμεσα σε μεγάλα ταλέντα (Γιανγκ, Ζντοβτς, Ντακουρί, Φορτέ) και εργαλεία (Μπιλμπά, Ρέντεν, Μπάτερ, Βερόβ), ο Μάλκοβιτς παρέδωσε μαθήματα ψυχολογικής προετοιμασίας, παθιασμένης άμυνας και συγκέντρωσης στον απόλυτο στόχο.
Ούτε οι Σαμπόνις, Μπιριούκοφ, Μπράουν, Μάρτιν, Λάσα μπόρεσαν να τη σταματήσουν στον ημιτελικό, ούτε οι Κούκοτς (στο 4ο του φάιναλ-φορ τα τελευταία 5 χρόνια), Τιγκλ (19 πόντοι), Ρουσκόνι (13 πόντοι, 15 ριμπάουντ), Ιακοπίνι είχαν απάντηση στον τελικό. Στο ημίχρονο του τελικού το σκορ ήταν 22-28, αλλά οι Γάλλοι γύρισαν το ματς σκοράροντας λίγο καλύτερα στο δεύτερο ημίχρονο και κρατώντας ταυτόχρονα την Μπενετόν στους 27 και στο δεύτερο μισό.
Το φάιναλ-φορ σχημάτισαν εκείνη τη χρονιά 4 ομάδες με σημαντικό όνομα, αλλά καινούργιες στο θεσμό. Ανάμεσα τους και ο σπουδαίος ΠΑΟΚ του Ίβκοβιτς με ρόστερ πολλών αστέρων: Πρέλεβιτς, Φασούλας, Κόρφας, Μπουντούρης, Φιλίππου και το φοβερό δίδυμο Αμερικανών Μπάρλοου – Λέβινγκστον. Οι Θεσσαλονικείς, όμως, έμειναν στον ημιτελικό, χάνοντας με 79-77 από την Μπενετόν, με τον Λέβιγκστον ακόμα να περιμένει την μπάλα για να πάρει το τελευταίο σουτ…
Το φάιναλ-φορ του 1993 έμεινε στην ιστορία ως αυτό στο οποίο είδαμε το χειρότερο μπάσκετ, αλλά η αλήθεια είναι ότι το μπάσκετ που έπαιξε εκείνο το τριήμερο η ομάδα του Μάλκοβιτς επηρέασε πολύ το άθλημα στην Ευρώπη, όσο και αν κάποιοι από το χώρο πίστευαν ότι ήταν μόνο μία παρένθεση ή ότι άλλοι προπονητές δε θα ακολουθούσαν το ίδιο παράδειγμα. Οι αριθμοί πιστοποιούν του λόγου το αληθές: πριν το 1993 μόνο μία ομάδα είχε κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα υποχρεώνοντας τον αντίπαλό της να σκοράρει 65 πόντους ή λιγότερους. Μετά το 1993, όμως, είδαμε άλλα 5 φάιναλ-φορ να κρίνονται σε τόσο χαμηλό σκορ. Εκείνο το βράδυ, λοιπόν, της 15ης Απριλίου στο ΣΕΦ, δεν «πέθανε το μπάσκετ», αλλά γεννήθηκε – καλύτερα, εδραιώθηκε – μία νέα σχολή.
“Good night, and good luck”
by BEN
ΥΓ. Δείτε εδώ ένα βίντεο με φάσεις από το δεύτερο ημίχρονο του τελικού.
3 σχόλια:
Οσο χειροτερη ειναι η ομαδα που κατακτα f4,τοσο μεγαλυτερη η αξια του προπονητη της
Οταν μαλιστα παιζει ενα μπασκετ τελειως διαφορετικο απο τις αλλες 3 ,παει να πει πως εχει καταλαβει ο προπονητης της καποιες μικρες λεπτομερειες που ωστοσο ειναι ικανες να φερουν το κυπελλο
Kαλός ο Μπόζα τότε αλλά κάπου στην αλλαγή της χιλιετίας τον ξεπέρασε το μπάσκετ... Κέρδισε βέβαια μια θέση στην ιστορία.
Για έναν περίεργο λόγο, όλοι μνημονεύουν τις θεαματικές ομάδες σαν έργο των θαυμαστό έργο των παικτών, βάζοντας λίιγο πιο πίσω τον προπονητή και στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ, αλλά όταν μια ομάδα παίζει αντίτουριστικά αλλά καταφέρνει παρόλα αυτά να κερδίζει τρόπαια, τότε είναι είναι έργο "κακού" ή "σατανικού" προπονητή.
Να θυμίσω το αντίστοιχο ποδοσφαιρικό παράδειγμα του Χερέρρα στην Ίντερ, με το κατενάτσιο. Που στάνταρ το εφάρμοζαν και άλλες ομάδες, αλλά η δικιά του είχε και την ποιότητα να παίρνει τίτλους. (Η τέλεια εκδοχή του κατενάτσιο ωστόσο ήταν η Εθνική Ελλάδος το '04 γιατί πήρε τίτλο με πολύ υποδεέστερη ομάδα).
Και αν το '93 ήταν ο θάνατος του μπάσκετ και για μερικά χρόνια ακόμα, τότε η ανάσταση του ήταν το 99 με τη Ζαλγκίρις. Ένα ενδιαφέρον στατιστικό είναι ότι από το '93 μέχρι το '98 υπάρχει πάντα ομάδα του Μάλκοβιτς ή του Ιωαννίδη στον τελικό. Ενώ μετά το 99 αυτοί οι δύο δεν εμφανίζονται, ούτε καν σε φάιναλ φορ. Ή μάλλον εμφανίζεται ο Μπόζα με μια ομάδα όμως που δεν την είχε από την αρχή της χρονιάς και ισχύει ακριβώς η γνωστή ρήση για το τι έκανε στην ομάδα μοντέλο. Γιαυτό ο Ομπράντοβιτς είναι τεράστιος προπονητής. Γιατί δεν άφησε της εξελίξεις να τον ξεπέρασουν.
Βέβαια αν η παικτούρα ο Λέβινγκστον έβαζε το τελευταίο σουτ θα ήταν διαφορετικά τα πράγματα? Ίσως, αλλά όχι και πολύ.
Διόρθωση: εκτός από το '97 όπου συγκρούστηκαν οι Ιβκοβιτς-Ρενέσες. Αλλά πάλι ο Ολυμπιακός εκείνη την περίοδο είχε ακόμα λίγο Ιωαννίδη μέσα του.
Δημοσίευση σχολίου