Ένα ακόμη ρεκόρ νικών πρόσθεσε η Σιένα στην αξιοθαύμαστη συλλογή που έχει ξεκινήσει εδώ και περίπου 7 χρόνια. Φτάνοντας το 10-0 στο φετινό πρωτάθλημα ισοφάρισε το ρεκόρ (και πολύ πιθανό να το ξεπεράσει την επόμενη εβδομάδα) της Στεφανέλ Τριέστε από τη σεζόν 1993-94 με 10 συνεχόμενες νίκες σε πρωτάθλημα 16 ομάδων. Για τη λογική απορία που δημιουργεί η φράση «σε πρωτάθλημα 16 ομάδων», να αναφέρω ότι το ιταλικό πρωτάθλημα έχει υπάρξει με 14, 16 και 18 ομάδες. Το αντίστοιχο ρεκόρ σε πρωτάθλημα 18 ομάδων, με 18 συνεχόμενες νίκες, το έχει κι αυτό η Σιένα από την περσινή σεζόν.
Η σύγχρονη ιστορία της Σιένα ξεκινάει ουσιαστικά από τη σεζόν 2001-02 και ταυτίζεται με το πέρασμα στη σύγχρονη περίοδο του και του ιταλικού πρωταθλήματος όταν και η λίγκα μετονομάστηκε από Α1 σε Serie A. Με τον Εργκίν Αταμάν στον πάγκο, η Σιένα βγάζει τη σεζόν στην Ιταλία με ρεκόρ 27-14, κατακτά το Κύπελλο Σαπόρτα (12-5 ρεκόρ) και φτάνει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας. Την επόμενη σεζόν του Αταμάν, η ιταλική ομάδα φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της στους 4 του πρωταθλήματος (συνολικό ρεκόρ 26-15) και στην πρώτη της συμμετοχή στην Ευρωλίγκα φτάνει μέχρι το φάιναλ-φορ.
Η σεζόν 2003-04 φέρνει στον πάγκο της τον Τσάρλι Ρεκαλκάτι, ο οποίος την οδηγεί στην καλύτερη σεζόν της ιστορίας της μέχρι τότε: πρωτάθλημα Ιταλίας (ρεκόρ 35-8) και δεύτερο συνεχόμενο φάιναλ-φορ. Ωστόσο, η παραμονή του Ρεκαλκάτι στον πάγκο για τις επόμενες δύο χρονιές δε θα έχει την ίδια συνέχεια: η Σιένα μένει και τις δύο χρονιές εκτός τετράδας (26-12 το 2004-05 και 24-14 το 2005-06), ενώ γράφει μόνο 9-11 και 4-10 στην Ευρωλίγκα αντίστοιχα.
Η εποχή Πιανιτζιάνι που ξεκινάει από το 2006 (και συνεχίζεται μέχρι σήμερα) είναι η πλέον λαμπρή στην ιστορία του συλλόγου. Έχοντας πλέον τα εχέγγυα για κάτι καλό, ο Πιανιτζιάνι στην πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής σε ηλικία μόλις 37 ετών χτίζει μια πανίσχυρη ομάδα που… ξεχνάει να χάσει: Πρωτάθλημα με συνολικό ρεκόρ 39-5 το 2006-07, πρωτάθλημα με ρεκόρ 41-4 και το 2007-08! Επιστροφή στην Ευρωλίκα το 2007 και, ξανά με την πρώτη, φάιναλ-φορ με νίκες – ήττες 17-7!
Η φετινή σεζόν δε διαφέρει και πολύ. Εκτός από το νέο ρεκόρ νικών στο ιταλικό πρωτάθλημα, η Σιένα έχει ξεκινήσει με 6-1 στην Ευρωλίγκα. Μια ομάδα που από το 2006 έχει συνολικό ρεκόρ σε Ιταλία και Ευρώπη 122-21 (85% το ποσοστό νικών της!!!) δεν μπορεί παρά να έχει στόχο να κατακτήσει τα πάντα. Αυτό που έχει καταφέρει ο νεαρός Ιταλός προπονητής και παρουσιάζει στον κόσμο είναι μια ομάδα που παίζει οργανωμένο και στρωτό μπάσκετ χωρίς να «πνίγει» τις ατομικές ποικιλίες. Κυρίως, μια ομάδα με απόλυτη ισορροπία μεταξύ αστέρων και «χαμάληδων» , μέσα στην οποία ο καθένας ξέρει ακριβώς το ρόλο και την αποστολή του και πώς να τη φέρει εις πέρας.
Μετά από 3 πρωταθλήματα, 3 φάιναλ-φορ και πολλά, πολλά ροζ φύλλα αγώνα, η Σιένα πλέον έχει και την εμπειρία για να διεκδικήσει στα ίσια το βήμα παραπάνω. Μέσα στο γαλαξία αστέρων της Ευρωλίγκας, μια ομάδα που προέρχεται από ένα από τα κατεξοχήν πιο ισχυρά πρωταθλήματα στην Ευρώπη και έχει αναπτύξει τέτοια νοοτροπία νικητή, σίγουρα θα λάβει θέση στα υψηλότερα στρώματα.
“Good night, and good luck”
by BEN
Η σύγχρονη ιστορία της Σιένα ξεκινάει ουσιαστικά από τη σεζόν 2001-02 και ταυτίζεται με το πέρασμα στη σύγχρονη περίοδο του και του ιταλικού πρωταθλήματος όταν και η λίγκα μετονομάστηκε από Α1 σε Serie A. Με τον Εργκίν Αταμάν στον πάγκο, η Σιένα βγάζει τη σεζόν στην Ιταλία με ρεκόρ 27-14, κατακτά το Κύπελλο Σαπόρτα (12-5 ρεκόρ) και φτάνει μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου Ιταλίας. Την επόμενη σεζόν του Αταμάν, η ιταλική ομάδα φτάνει για πρώτη φορά στην ιστορία της στους 4 του πρωταθλήματος (συνολικό ρεκόρ 26-15) και στην πρώτη της συμμετοχή στην Ευρωλίγκα φτάνει μέχρι το φάιναλ-φορ.
Η σεζόν 2003-04 φέρνει στον πάγκο της τον Τσάρλι Ρεκαλκάτι, ο οποίος την οδηγεί στην καλύτερη σεζόν της ιστορίας της μέχρι τότε: πρωτάθλημα Ιταλίας (ρεκόρ 35-8) και δεύτερο συνεχόμενο φάιναλ-φορ. Ωστόσο, η παραμονή του Ρεκαλκάτι στον πάγκο για τις επόμενες δύο χρονιές δε θα έχει την ίδια συνέχεια: η Σιένα μένει και τις δύο χρονιές εκτός τετράδας (26-12 το 2004-05 και 24-14 το 2005-06), ενώ γράφει μόνο 9-11 και 4-10 στην Ευρωλίγκα αντίστοιχα.
Η εποχή Πιανιτζιάνι που ξεκινάει από το 2006 (και συνεχίζεται μέχρι σήμερα) είναι η πλέον λαμπρή στην ιστορία του συλλόγου. Έχοντας πλέον τα εχέγγυα για κάτι καλό, ο Πιανιτζιάνι στην πρώτη του δουλειά ως πρώτος προπονητής σε ηλικία μόλις 37 ετών χτίζει μια πανίσχυρη ομάδα που… ξεχνάει να χάσει: Πρωτάθλημα με συνολικό ρεκόρ 39-5 το 2006-07, πρωτάθλημα με ρεκόρ 41-4 και το 2007-08! Επιστροφή στην Ευρωλίκα το 2007 και, ξανά με την πρώτη, φάιναλ-φορ με νίκες – ήττες 17-7!
Η φετινή σεζόν δε διαφέρει και πολύ. Εκτός από το νέο ρεκόρ νικών στο ιταλικό πρωτάθλημα, η Σιένα έχει ξεκινήσει με 6-1 στην Ευρωλίγκα. Μια ομάδα που από το 2006 έχει συνολικό ρεκόρ σε Ιταλία και Ευρώπη 122-21 (85% το ποσοστό νικών της!!!) δεν μπορεί παρά να έχει στόχο να κατακτήσει τα πάντα. Αυτό που έχει καταφέρει ο νεαρός Ιταλός προπονητής και παρουσιάζει στον κόσμο είναι μια ομάδα που παίζει οργανωμένο και στρωτό μπάσκετ χωρίς να «πνίγει» τις ατομικές ποικιλίες. Κυρίως, μια ομάδα με απόλυτη ισορροπία μεταξύ αστέρων και «χαμάληδων» , μέσα στην οποία ο καθένας ξέρει ακριβώς το ρόλο και την αποστολή του και πώς να τη φέρει εις πέρας.
Μετά από 3 πρωταθλήματα, 3 φάιναλ-φορ και πολλά, πολλά ροζ φύλλα αγώνα, η Σιένα πλέον έχει και την εμπειρία για να διεκδικήσει στα ίσια το βήμα παραπάνω. Μέσα στο γαλαξία αστέρων της Ευρωλίγκας, μια ομάδα που προέρχεται από ένα από τα κατεξοχήν πιο ισχυρά πρωταθλήματα στην Ευρώπη και έχει αναπτύξει τέτοια νοοτροπία νικητή, σίγουρα θα λάβει θέση στα υψηλότερα στρώματα.
“Good night, and good luck”
by BEN
5 σχόλια:
Χμμ,πλέον ο Μπερτομέου διατηρεί κακή σχέση με Γιαννακόπουλους,Κούσενκο κά.Υπάρχει περίπτωση να δούμε να αλλάζει;
Η Σιένα οφείλει τα πάντα στο Μιχάλη Κακιούζη, το μεγαλύτερο "κλεφτοκοτά" (όσον αφορά τον τρόπο που αγωνίζεται) του μπάσκετ...
Και μετά από αυτήν την επισήμανση (με την οποία δεν πιστεύω να... συμφωνήσει κανείς), να ρωτήσω κάτι:
Συμφωνείτε με την ανακοίνωση του σωλήνα, εεε... συγγνώμη, της ΕΟΚ ήθελα να πω, που κατηγορεί τον ΠΣΑΤ για τα βραβεία? Εμένα μου φαίνονται υπερβολές όλα αυτά.
Οχι μόνο επειδή με αφήνουν παντελώς αδιάφορο αυτές οι βραβεύσεις, όπως και τους αθλητές πιστεύω, αλλά και γιατί η ομάδα βγήκε 5η στους Ολυμπιακούς.
Επίσης, ήταν μες στις υποψήφιες, ενώ 2 χρονιές ο ΠΣΑΤ την είχε ψηφίσει ως την κορυφαία ομάδα, το 2005 και το 2006 (και το Γιαννάκη ως προπονητή). Άρα, ποια κρατικοδίαιτη εκδήλωση του ΠΣΑΤ? Δηλαδή όταν μας ψηφίζουν, η διαδικασία είναι αδιάβλητη, όταν όχι, είναι κατευθυνόμενη? Σε τελική ανάλυση, ασημένιο πήραν οι άνθρωποι, έλεος!!
Εκτός όλων των άλλων, θεωρώ το άθλημα των Πολύμερου-Μούγιου ομαδικό και όχι ατομικό. Από δύο και πάνω είναι ομαδικό. Η συνεργασία επιβάλλεται σε αυτό το άθλημα. Εκτός εάν θεωρεί ως ομαδικά αθλήματα όσα έχουν από 5 και πάνω. Άρα και το beach volley δεν είναι ομαδικό. Ή μήπως το ποδόσφαιρο είναι περισσότερο ομαδικό από το μπάσκετ γιατί παίζεται με 11?
Με τι ασχολούνται ορισμένοι ώρες ώρες... Τα έχει λύσει όλα τα προβλήματα στο μπάσκετ και αυτό που μένει είναι να πέσει το κατεστημένο των δημοσιογράφων που δεν ανακηρύσσουν την εθνική ομάδα μπάσκετ ως την καλύτερη. Άντε, να θεσπίσουν και το βραβείο "Καλύτερος παράγοντας" για να γουστάρει...
Η αλήθεια είναι ότι επί τριπλ κράουν της πανάθας, είχαν ψηφίσει Ότο και ξερό ψωμί (αντί Ζελικο), αν και είχαν ψηφίσει καλύτερο αθλητή το Διαμαντίδη, οπότε μάλλον το κρατάει μανιάτικο. Αν και όλα αυτά είναι πόλεμος εντυπώσεων και πολιτικής. Εξάλλου στο φάιναλ φορ στην Αθήνα ψήφισαν κορυφαίο το Δ.Δ. αλλά άλλος (Σίσκα) το άξιζε.
Τέλοσπάντων, όντως πάτρικ ας λύσουν τα υπόλοιπα και μετά μπορούν να διαμαρτυρηθούν επιεδή βγήκε ο Μπάμπης ο Τεννές για προπονητής της χρονιας....
ΥΓ Δε κατάλαβαίνω τι το κακό βρίσκεις στους κλεφτοκοτάδες...
Όχι μόνο Ότο αλλά και εθνική ποδοσφαίρου Ανδρών... Ήμαρτον...
Άλλο όμως να ψηφίζουν ό,τι να'ναι και άλλο να βγάζει ανακοινώσεις για βραβεία που δε συγκλονίζουν με τη λάμψη τους...
Μωρέ και τον Τεννέ ας τον έβγαζαν, τον Αγγέλου μην... Btw, ξέχασα να το συγχαρώ για το μεγαλειώδες κοουτσάρισμα που έκανε το Σάββατο... Είπα κι εγώ, μετά τη νίκη επι του Πανιωνίου είχα αρχίσει να ανησυχώ...
ΥΓ Εμ βέβαια, με τέτοιο νικνέιμ, τι άλλο θα ήσουν? Κλεφτοκοτάς...
@ανώνυμος: Δεν το πιστεύω φίλε. Η πολιτική της ULEB πάντως δεν πρόκειται να αλλάξει, οπότε...
@Patrick star: Μιας και ρωτάς θεωρώ την ανακοίνωση της ΕΟΚ ντροπή για το μπάσκετ, προσβλητική για τον αθλητισμό και τους αθλητές που βραβεύτηκαν. Δεν έχει καμιά σημασία αν συμφωνούμε ή όχι, αν έπρεπε να βραβευτούν εκείνοι που βραβεύτηκαν ή όχι. Το μπάσκετ δεν έχει ανάγκη από Ομοσπονδία ζητιανιάς που το μυαλό της φτάνει μόνο μέχρι του σημείου να ασχοληθεί με ορισμένα ασήμαντα βραβεία (και σημαντικά να ήταν το ίδιο θα έλεγα). Αυτή η ανακοίνωση δείχνει απλώς την ακαταλληλότητα και την γελοιότητα που διέπει την ηγεσία του μπάσκετ.
Κι εγώ συμφωνω με το περί... Ομπράντοβιτς και Παναθηναϊκού τότε που το λέτε. Αλλά δεν πρόκειται να κατηγορήσω τον ΠΣΑΤ επειδή βράβευσε άλλους. Αν είμαι ομοσπονδία και ασχολούμαι με τέτοια πράγματα, φαίνεται εύγλωττα γιατί η οργάνωση του μπάσκετ στην Ελλάδα θυμίζει κόκκινο σπίτι με ίδιου χρώματος φωτάκι. Και δεν εννοω... αχυρώνα.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου