Κα-Λαμπω-κης

Ποικίλα σχόλια μπορούμε να κάνουμε για τις εμφανίσεις των δύο ελληνικών ομάδων την Τετάρτη. Θα αρχίσω από τον Πανιώνιο, που έκανε και το πιο σημαντικό κατόρθωμα: η νίκη στην Κωνσταντινούπολη επί της φετινής Εφές είναι τεράστιο θέμα για τον Πανιώνιο.

Δεν ξέρω κατά πόσο ο Πανιώνιος έκανε ένα βήμα πιο κοντά στην πρόκριση με τη νίκη αυτή, αλλά σίγουρα έδειξε στον όμιλό του ότι δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Αν βέβαια χάσει από τη Ρεάλ (που δεν θα έχει τον Πλάθα τότε) στην έδρα του, τότε είναι σαν να μην έκανε τίποτα, μιας και η Παρτιζάν έχει κερδίσει τους Μαδριλένους.
Τι μένει από το ματς στην Πόλη; Βεβαίως ο Καλαμπόκης, που είναι ο παίκτης του Πανιωνίου που «φωνάζει» περισσότερο Ευρωλίγκα. Ο μοναδικός παίκτης που δεν φοβήθηκε να σουτάρει όταν έκαιγε η μπάλα και ο βασικός λόγος που ο Πανιώνιος κέρδισε. Την ώρα που όλοι κρύβονταν, ο Καλαμπόκης ζητούσε την μπάλα, κι αυτό κάνει τη διαφορά ανάμεσα στον καλό παίκτη και στον παίκτη-ηγέτη. Πολύ καλοί ο Γεωργαλής, ο Μπάξτερ και ο Μάιλς, ακολούθησαν τον Καλαμπόκη και βοήθησαν στη νίκη.

Ο Πανιώνιος απέδειξε και κάτι άλλο την Τετάρτη: ότι μια ομάδα μπορεί να κερδίσει χωρίς σχεδόν να πάρει αμυντικό ριμπάουντ στην τέταρτη περίοδο. Η Εφές είχε 15 επιθετικά ριμπάουντ στο ματς, 39-27 συνολικά τα ριμπάουντ, κυριάρχησε απόλυτα, ανανέωνε συνεχώς επιθέσεις στο τελευταίο 8λεπτο και αν κέρδιζε σε αυτό θα το όφειλε.

Οι Τούρκοι είχαν προφανώς κάνει άθλιο σκάουτινγκ και είχαν υποτιμήσει τον Πανιώνιο (ευθύνη αποκλειστικά και μόνο του Αταμάν αυτό), αφού από την αρχή του ματς έπαιζαν χαζά απέναντι σε μια ομάδα που στην ουσία είχε ένα σέντερ. Οι δύο σέντερ της ομάδας πήραν 2 σουτ (!), ο Ακιόλ δοκίμαζε σουτάκια από την περιφέρεια και ο μόνος που πήρε χαμπάρι τι γινόταν ήταν ο Γκονλούμ, που έκανε πάρτι με 13 πόντους και 12 ριμπάουντ (6 επιθετικά) με 6/8 δίποντα. Ο Αταμάν φάνηκε ανεπαρκής, επέμενε σε χαζά συστήματα και σε σουτ από την περιφέρεια, για να τελειώσει η Εφές το ματς με 21% στα τρίποντα. Όταν άρχισαν να πιέζουν οι Τούρκοι και μπήκαν κοντά στο καλάθι, γύρισαν τους 18 πόντους στον 1, αλλά ήταν αργά, ευτυχώς για τον Πανιώνιο. Πάντως, παρά τη μεγάλη νίκη, ο Πανιώνιος συνεχίζει να δείχνει γυμνός στη ρακέτα και να θέλει επειγόντως καλό παίκτη εκεί.

Ο Παναθηναϊκός γλίτωσε από μεγάλο πατατράκ στη Γαλλία, καθώς δεν είναι για ήττες από ομάδες όπως η Νανσί. Από την αρχή της χρονιάς λέγαμε ότι οι Γάλλοι έχουν καλή ομάδα (για τα στάνταρ τους), αλλά η Νανσί είχε βαλθεί να μας διαψεύσει. Την Τετάρτη το απέδειξε και παραλίγο να το πληρώσει ο Παναθηναϊκός. Βεβαίως, ακόμη και στο 68-69 οι «πράσινοι» ήταν το αδιαφιλονίκητο φαβορί του ματς, αλλά δεν γίνεται να δίνεις το δικαίωμα σε ομάδες όπως η Νανσί να επιστρέφουν από διψήφιες διαφορές (24-35) και μετά να μιλούν στον Τύπο έχοντας παράπονα από τη διαιτησία και λέγοντας εν πολλοίς ότι γι' αυτό έχασαν. Μικρό το θέμα, αλλά φάνηκε ξανά αυτό που λέμε από την αρχή της χρονιάς: ο Παναθηναϊκός ψάχνει τη νέα αγωνιστική του ταυτότητα.

Μια εβδομάδα κυριαρχεί απόλυτα στα ριμπάουντ, μια χάνει κατά κράτος, ένα ματς έχει άμυνα που σπάει κόκαλα, ένα ματς δεν μπορεί να μαρκάρει στη ρακέτα. Ο Πέκοβιτς έχει πάρα πολύ ταλέντο, αλλά προς στιγμήν δεν μπορεί να μαρκάρει ούτε τη σκιά του και αυτό χαλά τις ισορροπίες σε μια «πράσινη» αμυντική μηχανή που είχε μάθει να δουλεύει στην εντέλεια. Ένα άλλο θέμα είναι ότι είναι εμφανές πως ο Γιασικεβίτσιους δυστροπεί για τον τρόπο που χρησιμοποιείται και μεταξύ μας, δεν έχει απόλυτο άδικο. Προσωπικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Περπέρογλου έκανε 6 τρίποντα στη Γαλλία (0/6 είχε). Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συνέχιζε να σουτάρει και γιατί δεν… τον σταματούσε κάποιος. Επίσης, ο Παναθηναϊκός δείχνει να έχει βγει εκτός πορείας επιθετικά στην περιφέρεια: Νίκολας και Κέτσμαν, ο Περπέρογλου και η απουσία Σπανούλη, έχουν αλλοιώσει το πρόσωπο της ομάδας και τις ισορροπίες, με αποτέλεσμα να βλέπουμε πολλά ελεύθερα άστοχα σουτ, πολλές πάσες που θα έπρεπε να είναι σουτ και γενικώς ένα γενικότερο μπέρδεμα και μια έλλειψη εμπιστοσύνης του κάθε παίκτη στο σουτ του.

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού για πρώτη φορά την τελευταία πενταετία (και βάλε) θα πρέπει να συνηθίσουν σκαμπανεβάσματα στην απόδοση της ομάδας τους και αστάθεια από ματς σε ματς. Μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά και όπως λέει ο BEN, κανείς δεν πήρε (ούτε έχασε) πρωτάθλημα το Νοέμβριο. Χρόνο να δώσουν στην ομάδα πρέπει για να βρει τη νέα της ταυτότητα.

Στα άλλα ματς, η Αρμάνι έδειξε ότι στην ουσία δεν μπορεί να κερδίσει κανένα ματς εκτός έδρας. Όταν χάνεις αγώνα απέναντι σε μια άπειρη ομάδα, ενώ προηγείσαι με 17 στο ημίχρονο, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Απ’ την άλλη η Παρτιζάν έστειλε μήνυμα… στον Πανιώνιο. Κανείς δεν θα περάσει εύκολο απόγευμα στο Βελιγράδι και οι «κυανέρυθροι» εξακολουθούν να μην είναι το φαβορί για την 4η θέση.

Η Ταού κομμάτιασε την Άλμπα, που προφανώς στη Φερνάντο Μπουέσα Αρίνα μπήκε, είδε και… ήθελε να φύγει από το πρώτο πεντάλεπτο. Αν δεν έκοβαν οι Ισπανοί στο τελευταίο δεκάλεπτο, θα είχαν φτάσει στους 120-130 πόντους και η διαφορά… ποιος ξέρει πού. Η Άλμπα είναι καλή ομάδα πάντως και θα παίξει ρόλο στην υπόθεση πρόκριση.

Η Προκόμ πήρε αυτό που έπρεπε στην έδρα της, δεν έχυσε την καρδάρα με το γάλα (της νίκης επί της Νανσί) και είναι πια το μεγάλο φαβορί για την πρόκριση από την 4η θέση του ομίλου. Λόγκαν και Γιούιν σούταραν πάλι όσο ήθελαν, αλλά όχι τόσο καλά όσο πριν από 7 μέρες και τελείωσαν το ματς με 14/34 σουτ!

Στην Ιταλία, η Μάλαγα έκανε μεγάλο δώρο… στη Μακάμπι και χάλασε (περισσότερο απ’ όσο θα τη χαλάσει ο Ολυμπιακός την Πέμπτη) την εβδομάδα της Τσιμπόνα, φέρνοντας στα ίσια την υπόθεση 4η θέση στον όμιλο. Η Αβελίνο κέρδισε κι έτσι Τσιμπόνα και Αβελίνο έχουν από μία νίκη με «μεγάλο» αντίπαλο στην έδρα τους: άρα… είναι πάτσι. Η Μάλαγα θα έχει πολλές… σκέψεις να κάνει στο αεροπλάνο του γυρισμού για Ισπανία, αφού πρώτα συνειδητοποιήσει πώς έχασε: οι Ισπανοί βρέθηκαν πίσω στο 10-7 και ξανά στο… τελικό 72-70. Απαράδεκτο για ομάδα τέτοιας εμπειρίας.

by Rasheed.