Την περασμένη εβδομάδα (4 Σεπτέμβρη) είχαμε μια θλιβερή μπασκετική επέτειο. 4 χρόνια πέρασαν από εκείνο το θλιβερό φθινοπωρινό πρωινό που ο Αλφόνσο Φορντ άφησε την τελευταία του πνοή.
Σε ηλικία μόλις 33 ετών, ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι το γελαστό παιδί που είχαμε την τύχη να θαυμάσουμε από κοντά στη χώρα μας για 5 σεζόν με τη φανέλα 4 ομάδων (Παπάγου, Σπόρτιγκ, Περιστέρι, Ολυμπιακός), είχε χάσει μια προσωπική μονομαχία έστω και μία φορά στη ζωή του.
Ο Φορντ, στην πραγματικότητα, είναι ίσως στην κορυφή της λίστας με τους παίκτες για τους οποίους μπορεί η χώρα μας να… βαυκαλίζεται ότι αυτή έκανε γνωστούς στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις που, παρότι έβγαλαν μάτια στο NCAA (ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του κολλεγιακού πρωταθλήματος που είχε μέσο όρο τουλάχιστον 25 πόντους και στις 4 χρονιές του), το NBA παραδόξως τους προσπέρασε. Έτσι, πέρασε τον Ατλαντικό σαν υποψήφιος αποτυχημένος ψάχνοντας για αξιοπρεπή χρήματα για να ζήσει. Μετά από ε΄να σύντομο πέρασμα από την Ισπανία, ξεκίνησε από τον Παπάγου το 1996, όπου έδειξε αμέσως την τεράστια κλάση του στο σκοράρισμα. Ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια: Σπόρτιγκ, Περιστέρι και Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός, ενώ μετά συνέχισε στην Ιταλία. Η καριέρα του γεμάτη από παράσημα: 4 φορές πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα, δύο φορές στην Ευρωλίγκα. Πρώτος σκόρερ σε μέσο όρο και σε πόντους ανά λεπτό, όλων των εποχών, στην Ευρωλίγκα, ενώ 3 χρόνια στη διοργάνωση δεν έμεινε ποτέ κάτω από διψήφιο αριθμό πόντων!
Τον Φορντ τον γνωρίσαμε σιγά σιγά και μπήκε στις καρδιές μας χάρη στο αστείρευτο ταλέντο του και τη συνήθειά του να χαμογελάει συνεχώς. Ακόμη και εκείνη η στιγμή που πιάστηκε στα χέρια με τον Μποντιρόγκα δεν έμεινε κακία, περισσότερο αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα στα δύο μεγάλα ονόματα. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι από τον Αύγουστο του 1997 ο Φορντ είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία, σε μια μορφή σαφώς θανατηφόρο για τον οργανισμό του. Συνεχίζαμε να αποθεώνουμε αυτήν την ακούραστη καλαθομηχανή χωρίς να γνωρίζουμε το προσωπικό του δράμα.
Ο ίδιος δε μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Επιπλέον, ποτέ δεν κόμπαζε, πάντοτε ήταν μετριόφρων και καλότροπος, ποτέ δεν αγόρασε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε έκανε επίδειξη. «Καλλιτέχνης του σκοραρίσματος; Ωραίο και αυτό, μόνο που καλλιτέχνες ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζούλιους Ερβινγκ και ο Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος στα 38 χρόνια του κάνει τους νεαρούς παίκτες να παραμιλάνε, ενώ εγώ τι είμαι; Ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του, να διασκεδάζει με το παιχνίδι και να φέρνει χρήματα στην οικογένειά του», δήλωνε.
Όταν κανείς έβλεπε αυτόν τον ανίκητο αθλητή, συνειδητοποιούσε ότι έβλεπε στιγμές που θα χαράσσονταν στη μνήμη για καιρό. Ο Αμερικανός γκαρντ με τη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία, τον αστείρευτο έρωτα για το μπάσκετ και τους… υπερτροφικούς δικεφάλους, έκανε κάθε στιγμή, κάθε επίθεση να αξίζει. Όταν μάθαμε ότι τόσα χρόνια έδινε μάχη με το θάνατο, λάμβανε πολύ ισχυρά φάρμακα σε υψηλές δόσεις και συνέχιζε να παίζει, ευχηθήκαμε να ξαναβλέπαμε όλους τους αγώνες του από την αρχή και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε κάπου πίσω από το χαμόγελο (που επέμενε να μην υποχωρεί) το δράμα μιας ψυχής. Όσοι κάποτε τον θεώρησαν ντοπαρισμένο, όσοι τον κατηγόρησαν ότι έπαιρνε κιλά ή ότι διαμαρτυρόταν πολύ για τη μέση του, έψαξαν να βρουν μέρος να κρυφτούν όταν έμαθαν την αλήθεια.
Ο Φορντ έπαιξε μπάσκετ μέχρι τη στιγμή που δεν μπορούσε άλλο. Κάποια στιγμή το 2002 είπε ότι θα σταματούσε το μπάσκετ για να μπορέσει να αφοσιωθεί στο ψάρεμα και την οικογένειά του. Δεν… άντεξε, και στο τέλος της σεζόν υπέγραψε διετές συμβόλαιο στη Σκαβολίνι. Έπαιξε ολόκληρη τη σεζόν και αφού τελείωσε είπε ότι θα γυρίσει για την επόμενη. Δε γύρισε ποτέ. Τον Αύγουστο του 2004 ανακοίνωσε ότι πάσχει από λευχαιμία, ζήτησε… συγνώμη από τη Σκαβολίνι που δε θα μπορούσε να τιμήσει το συμβόλαιό του και εισήχθη σε νοσοκομείο του Μέμφις, όπου η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα αργότερα.
Ο Αλφόνσο Φορντ δε ζει πια ανάμεσά μας, αλλά έχει εξασφαλίσει την υστεροφημία του. Ύψιστη τιμή για τη μνήμη του, η Ευρωλίγκα ονόμασε το βραβείο του πρώτου σκόρερ, «Βραβείο Αλφόνσο Φορντ».
Κατά τραγική ειρωνεία, ο παίκτης που πρώτος βραβεύτηκε με αυτό το βραβείο ήταν ο Τσαρλς Σμιθ που τον αντικατέστησε την επόμενη σεζόν στη Σκαβολίνι. Κατά μία άλλη ειρωνεία, 3 από τις 4 ελληνικές ομάδες στις οποίες μεγαλούργησε ο Φορντ, σήμερα ψάχνονται κάπου στις χαμηλότερες κατηγορίες. Ίσως δεν άντεξαν τη λάμψη του…
“Good night, and good luck”
by BEN
Σε ηλικία μόλις 33 ετών, ήταν δύσκολο να συνειδητοποιήσει κανείς ότι το γελαστό παιδί που είχαμε την τύχη να θαυμάσουμε από κοντά στη χώρα μας για 5 σεζόν με τη φανέλα 4 ομάδων (Παπάγου, Σπόρτιγκ, Περιστέρι, Ολυμπιακός), είχε χάσει μια προσωπική μονομαχία έστω και μία φορά στη ζωή του.
Ο Φορντ, στην πραγματικότητα, είναι ίσως στην κορυφή της λίστας με τους παίκτες για τους οποίους μπορεί η χώρα μας να… βαυκαλίζεται ότι αυτή έκανε γνωστούς στον υπόλοιπο κόσμο. Ήταν μια από αυτές τις περιπτώσεις που, παρότι έβγαλαν μάτια στο NCAA (ήταν ο πρώτος παίκτης στην ιστορία του κολλεγιακού πρωταθλήματος που είχε μέσο όρο τουλάχιστον 25 πόντους και στις 4 χρονιές του), το NBA παραδόξως τους προσπέρασε. Έτσι, πέρασε τον Ατλαντικό σαν υποψήφιος αποτυχημένος ψάχνοντας για αξιοπρεπή χρήματα για να ζήσει. Μετά από ε΄να σύντομο πέρασμα από την Ισπανία, ξεκίνησε από τον Παπάγου το 1996, όπου έδειξε αμέσως την τεράστια κλάση του στο σκοράρισμα. Ανέβηκε ένα ένα τα σκαλοπάτια: Σπόρτιγκ, Περιστέρι και Ευρωλίγκα, Ολυμπιακός, ενώ μετά συνέχισε στην Ιταλία. Η καριέρα του γεμάτη από παράσημα: 4 φορές πρώτος σκόρερ στην Ελλάδα, δύο φορές στην Ευρωλίγκα. Πρώτος σκόρερ σε μέσο όρο και σε πόντους ανά λεπτό, όλων των εποχών, στην Ευρωλίγκα, ενώ 3 χρόνια στη διοργάνωση δεν έμεινε ποτέ κάτω από διψήφιο αριθμό πόντων!
Τον Φορντ τον γνωρίσαμε σιγά σιγά και μπήκε στις καρδιές μας χάρη στο αστείρευτο ταλέντο του και τη συνήθειά του να χαμογελάει συνεχώς. Ακόμη και εκείνη η στιγμή που πιάστηκε στα χέρια με τον Μποντιρόγκα δεν έμεινε κακία, περισσότερο αμοιβαίος σεβασμός ανάμεσα στα δύο μεγάλα ονόματα. Αυτό που δεν ξέραμε είναι ότι από τον Αύγουστο του 1997 ο Φορντ είχε διαγνωσθεί με λευχαιμία, σε μια μορφή σαφώς θανατηφόρο για τον οργανισμό του. Συνεχίζαμε να αποθεώνουμε αυτήν την ακούραστη καλαθομηχανή χωρίς να γνωρίζουμε το προσωπικό του δράμα.
Ο ίδιος δε μίλησε ποτέ γι’ αυτό. Επιπλέον, ποτέ δεν κόμπαζε, πάντοτε ήταν μετριόφρων και καλότροπος, ποτέ δεν αγόρασε ακριβά αυτοκίνητα, ούτε έκανε επίδειξη. «Καλλιτέχνης του σκοραρίσματος; Ωραίο και αυτό, μόνο που καλλιτέχνες ήταν ο Μάτζικ Τζόνσον, ο Τζούλιους Ερβινγκ και ο Μάικλ Τζόρνταν, ο οποίος στα 38 χρόνια του κάνει τους νεαρούς παίκτες να παραμιλάνε, ενώ εγώ τι είμαι; Ένας απλός άνθρωπος που προσπαθεί να κάνει καλά τη δουλειά του, να διασκεδάζει με το παιχνίδι και να φέρνει χρήματα στην οικογένειά του», δήλωνε.
Όταν κανείς έβλεπε αυτόν τον ανίκητο αθλητή, συνειδητοποιούσε ότι έβλεπε στιγμές που θα χαράσσονταν στη μνήμη για καιρό. Ο Αμερικανός γκαρντ με τη μεσογειακή ιδιοσυγκρασία, τον αστείρευτο έρωτα για το μπάσκετ και τους… υπερτροφικούς δικεφάλους, έκανε κάθε στιγμή, κάθε επίθεση να αξίζει. Όταν μάθαμε ότι τόσα χρόνια έδινε μάχη με το θάνατο, λάμβανε πολύ ισχυρά φάρμακα σε υψηλές δόσεις και συνέχιζε να παίζει, ευχηθήκαμε να ξαναβλέπαμε όλους τους αγώνες του από την αρχή και να προσπαθήσουμε να διακρίνουμε κάπου πίσω από το χαμόγελο (που επέμενε να μην υποχωρεί) το δράμα μιας ψυχής. Όσοι κάποτε τον θεώρησαν ντοπαρισμένο, όσοι τον κατηγόρησαν ότι έπαιρνε κιλά ή ότι διαμαρτυρόταν πολύ για τη μέση του, έψαξαν να βρουν μέρος να κρυφτούν όταν έμαθαν την αλήθεια.
Ο Φορντ έπαιξε μπάσκετ μέχρι τη στιγμή που δεν μπορούσε άλλο. Κάποια στιγμή το 2002 είπε ότι θα σταματούσε το μπάσκετ για να μπορέσει να αφοσιωθεί στο ψάρεμα και την οικογένειά του. Δεν… άντεξε, και στο τέλος της σεζόν υπέγραψε διετές συμβόλαιο στη Σκαβολίνι. Έπαιξε ολόκληρη τη σεζόν και αφού τελείωσε είπε ότι θα γυρίσει για την επόμενη. Δε γύρισε ποτέ. Τον Αύγουστο του 2004 ανακοίνωσε ότι πάσχει από λευχαιμία, ζήτησε… συγνώμη από τη Σκαβολίνι που δε θα μπορούσε να τιμήσει το συμβόλαιό του και εισήχθη σε νοσοκομείο του Μέμφις, όπου η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει κάτι παραπάνω από μία εβδομάδα αργότερα.
Ο Αλφόνσο Φορντ δε ζει πια ανάμεσά μας, αλλά έχει εξασφαλίσει την υστεροφημία του. Ύψιστη τιμή για τη μνήμη του, η Ευρωλίγκα ονόμασε το βραβείο του πρώτου σκόρερ, «Βραβείο Αλφόνσο Φορντ».
Κατά τραγική ειρωνεία, ο παίκτης που πρώτος βραβεύτηκε με αυτό το βραβείο ήταν ο Τσαρλς Σμιθ που τον αντικατέστησε την επόμενη σεζόν στη Σκαβολίνι. Κατά μία άλλη ειρωνεία, 3 από τις 4 ελληνικές ομάδες στις οποίες μεγαλούργησε ο Φορντ, σήμερα ψάχνονται κάπου στις χαμηλότερες κατηγορίες. Ίσως δεν άντεξαν τη λάμψη του…
“Good night, and good luck”
by BEN
11 σχόλια:
Ποιός ξεχνάει επίσης τον 5ο τελικό ΟΣΦΠ-ΑΕΚ με τον Φόρντ να παρακαλάει τον Σούμποτιτς να παίξει...
Η ατάκα που μου έχει μείνει εμένα είναι το "Πήραμε τον Παπαλούκου;" που είπε ο Φορντ αμέσως μόλις είχε υπογράψει για τον Ολυμπιακό.
Μήπως θα έπρεπε κι εδώ να σκεφτόμασταν κάποιες φανέλες να τις αποσύρουμε;
Μεγάλη καλαθομηχανή. Ένας από τους τελευταίους Αμερικανούς στην Ελλάδα που ήταν μία ομάδα μόνος του, και είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει.
Γενικά, έχει αλλάξει το μπάσκετ, και έχουν εκλείψει πια οι παλιοί παίκτες με τους 20-30 πόντους ανά αγώνα στα στατιστικά τους όπως οι Χένρι Τέρνερ, Μίτσελ Ουίγκινς και ο μακαρίτης ο Φορντ.
Γενικά, τα τελευταία άρθρα σας μου ξύπνησαν αναμνήσεις από το παρελθόν. Συνεχίστε την καλή δουλειά!
@the glove: Συμφωνώ απόλυτα για τις φανέλες. Θα έπρεπε να το σκεφτούν σοβαρά οι ομάδες.
@dark city: Έχεις δίκιο, το μπάσκετ είναι αρκετά διαφορετικό πλέον. Λίγοι είναι οι "καθαρόαιμοι" σκόρερ. Ευχαριστούμε για τα καλά λόγια!
BEN
Μίλαγα πρόπερσι με φυσιοθεραπευτή ο οποίος δούλευε σε ομάδα που αγωνζόταν ο Φορν στο παρελθόν και τον ρώτησα για το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζει. Μου ανέφερε ότι ο Φορντ απέκτησε το πρόβλημα υγείας από τα αναβολικά που έπαιρνε. Θα ήθελα να μου απαντήσετε αν ισχύει επιστημονικά αυτό που ανέφερε ο φυσιοθεραπευτής.
Το παραπάνω δεν το καταθέτω ούτε για να μειώσω τον παίχτη, αθλητή Φορντ. Ήταν είναι και θα παραμείνει ένας από τους κορυφαίους παίκτες που πέρασαν από τα Ελληνικά γήπεδα.
Ακόμα μου έχουν μείνει εκείνες οι μπακ ντορ με τον Παπαλουκου στον ρόμβο κάτω από το καλάθι...
Θα είναι πάντα στην μνήμη όσων πρόλαβαν να τον χαρούν.
Ακιλας
@Ακίλας: Το μήνυμά σου προωθήθηκε στον Dr.Ball και θα υπάρχει απάντηση εντός της ημέρας. Ευχαριστούμε.
BEN
Αγαπητέ Ακίλα, κατ' αρχάς θα πρέπει να αναφέρω ότι υπάρχουν πολλοί τύποι λευχαιμίας και παραδέχομαι ότι δε γνωρίζω από ποια ακριβώς έπασχε ο Φορντ. Οι λευχαιμίες (καρκίνος του αίματος) είναι αρκετά περίπλοκες παθολογικές καταστάσεις και στις περισσότερες περιπτώσεις η αιτιολογία είναι πολύ δύσκολο να αποκαλυφθεί, αφού φαίνεται να υπεισέρχονται και γονιδιακοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες στην παθογένειά τους. Για αυτούς τους λόγους, ό,τι αναφέρουμε είναι απλώς εικασίες.
Αν, λοιπόν, με ρωτάτε αν υποθετικά μπορεί να αποδοθεί η ανάπτυξη κάποιου τύπου λευχαιμίας σε λήψη αναβολικών, η απάντηση, με επιφύλαξη, είναι: θα μπορούσε. Η υπερβολική λήψη αναβολικών στεροειδών (τέτοια είναι π.χ. η στανοζολόλη, ανδροστενδιόνη, νανδρολόνη, τετραϋδρογεστρινόνη κ.ά.), μπορεί σε μακροχρόνια βάση να προκαλέσει διαταραχή του αίματος του τύπου της λευχαιμίας ή να επιτείνει την ανάπτυξη και την υπερβολική παραγωγή ήδη υπάροχοντων καρκινικών κυττάρων σε υπάρχουσα διαγνωσμένη λευχαιμία.
Συνεπώς, για την περίπτωση του Αλφόνσο Φορντ μπορεί να βρίσκουν εφαρμογή μία ή περισσότερες υποθέσεις: α) να λάμβανε αναβολικά και να του προκάλεσαν τη νόσο, β) να λάμβανε αναβολικά που να επιδείνωσαν την κατάστασή του, γ) η ασθένεια του να μην έχει σχέση με τη λήψη ουσιών, δ) να μη λάμβανε τέτοιου είδους ουσίες και να ανέπτυξε την ασθένεια ως αποτέλεσμα άλλων παραγόντων.
Εφόσον δεν έχουμε ασφαλείς πληροφορίες, κάνουμε υποθέσεις. Σε κάθε περίπτωση, οφείλουμε πάντα να σεβαστούμε τη μνήμη ενός σπουδαίου αθλητή και συμπαθούς ανθρώπου.
Dr.Ball
ΥΓ: Εάν το θέμα σας ενδιαφέρει, μπορούμε να μιλήσουμε σε κάποιο μελλοντικό άρθρο για το με ποιους τρόπους μπορεί το ντόπινγκ να οδηγήσει σε θάνατο σε ορισμένες περιπτώσεις. Μπορεί να γράψει εδώ όποιος θέλει να ζητήσει κάποιο σχετικό άρθρο.
Η αναφορά μου για τον Φορντ και τον φυσιοθεραπευτή δεν έγινε σε καμία περίπτωση προκειμένου να αμαυρώσω τη μνήμη ενός σπουδαίου αθλητή και συμπαθούς ανθρώπου. Κατέθεσα ένα αληθινό γεγονός από έναν άνθρωπο(φυσιοθεραπευτής) που αγαπούσε τον Αλφόνσο
Ο Φορντ είτε έπαιρνε είτε δεν έπαιρνε αναβολικά ήταν εξαιρετικός αθλητής και μια χαρά άνθρωπος. Μας χάρισε πολύ όμορφες μπασκετικές στιγμές και δεν σχετίζω την κατανάλωση ή μη αναβολικών με την αθλητική ικανότητα.
Η απάντησή σας ήταν κατατοπιστική και θα ήθελα να επεκτείνω την ερώτηση που έκανα με το αν μπορεί κάποιος να εικάσει ότι ενδεχόμενη χρόνια λήψη αναβολικών από ενήλικα μπορεί να επιφέρει λευχαιμία στα παιδιά του καταναλωτή των αναβολικών. Προκειμένου να μην ξεφύγουμε από το θέμα που είναι ο Αλφόνσο Φορντ καταθέτω την παραπάνω ερώτηση η οποία θα μπορούσε να σχετίζεται και με τον χώρο του μπάσκετ.
Συγγνώμη που άλλαξα έστω και παροδικά την θεματολογία του άρθρου.
Ακιλας
Σε καμία περίπτωση δε σας παρεξήγησα! Κατάλαβα το ύφος σας, είναι, όπως τα λέτε, σημαντικό να διατηρείται θετική η υστεροφημία ενός σημαντικού μπασκετμπολίστα που έφυγε νωρίς.
Όσον αφορά την ερώτησή σας, είναι μια πάρα πολύ δύσκολη περίπτωση. Όπως είπαμε είναι συγκεχυμένη η γνώση γύρω από την αιτιολογία της λευχαιμίας. Γονιδιακοί παράγοντες φαίνεται να υπεισέρχονται σε αυτήν, αλλά και πάλι είναι δύσκολο να απαντήσουμε. Εξαρτάται από το αν ο άνθρωπος ο οποίος λάμβανε αναβολικά και ανέπτυξε λευχαιμία: α) είχε προδιάθεση για αυτήν, β) αυτή η προδιάθεση ήταν κληρονομική, γ) έγινε πατέρας προτού εκδηλωθεί η ασθένεια, δ) έγινε πατέρας αφού είχε εκδηλωθεί. Η λευχαιμία δεν είναι κληρονομήσιμη, όπως π.χ. μπορεί να είναι η Μεσογειακή αναιμία, αυτό είναι σαφές, αλλά στα θέματα του ρόλου των γονιδίων, της προδιάθεσης και της σημασίας των περιβαλλόντικών παραγόντων για την ανάπτυξη της, η ιατρική γνώση είναι, ατυχώς και δυστυχώς, ανεπαρκής προς το παρόν.
Δεν πειράζει να ξεφεύγουμε λίγο από το θέμα, αφού είναι ωραίο να υπάρχει διαδραστικότητα.
Dr.Ball
Θα με ενδιέφερε παιδιά αν ανοίξετε θέμα για αντιντόπινγκ, Μ3, ναρκωτικά και αντιντοπινγκ.
Τελειώνω με το παραδοσιακό: συνεχίστε την καλή δουλειά.
Ακιλας
file kalispera. etyxe na mpw edw psaxnontas gia ton giganta alphonso ford. sygkinithika para poly.
an thes na me episkepteis sto blog moy
legend-93.pblogs.gr
einai timi moy poy aftos o paiktis itan ston thrylo. exw akoysei polla alla molis simera etyxe na dw ti ekane stin euroliga ... 20+ pontoys...
επαιζα στα εφηβικα του σπορτινκ την χρονια που επαιζε ο φορντ.αν θυμαμαι καλα 99.ερχοτανε παντα πιο νωρις κ παρακολουθουσε κ τις προπονησεις του εφηβικου.αυτο που εκανε τεραστια εντυπωση ηταν πως μια μερα σε ενα φιγκουρ ειτ εφυγαν κατι μπαλες κ αυτος μπηκε μεσα να τις μαζεψει να μην κτυπησουμε!!!!!!!!!ο σταρ της ομαδας μεγαλος ανθρωπος απλος
Δημοσίευση σχολίου