Ο μοναδικός άντρας μπασκετμπολίστας, από όσους έχουν αγωνιστεί κάποια στιγμή στο NBA, που έχει δηλώσει δημοσίως ότι είναι ομοφυλόφιλος είναι ο, γνωστός μας από τη θητεία του στην Ελλάδα και τον Παναθηναϊκό, Τζον Αμίτσι. Ο Βρετανός μπασκετμπολίστας το δήλωσε (αφού είχε αποχωρήσει) το Φεβρουάριο του 2007, στο ESPN, ενώ έβγαλε και ένα βιβλίο («Man in the middle») στο οποίο περιέγραφε τη ζωή του ως αθλητής που πάντα έκρυβε τις προτιμήσεις του.
Στην πραγματικότητα, ο Αμίτσι ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή, αφού μπορεί μεν ποτέ να μη θεωρείτο κορυφαίος αλλά απλώς χρήσιμος και φιλότιμος, στη ζωή του, όμως, δε δίσταζε να λέει τη γνώμη του, ενώ σήμερα (εκτός από τηλεοπτικός σχολιαστής) είναι ενεργός πολιτικός ακτιβιστής. Το 2002, μάλιστα, είχε δηλώσει ότι οι μειονότητες δεν εκπροσωπούνται κατάλληλα στο ΝΒΑ, προσθέτοντας: «υπάρχουν ελάχιστοι Λατίνοι παίκτες, κανένας Ασιατικής καταγωγής, το ότι δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς που να έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Θα ήταν σαν ένας εξωγήινος να πέφτει από το διάστημα».
Ο Βρετανός σέντερ είχε μια αξιοπρεπή παρουσία στο NBA, με 6.2 πόντους και 2.6 ριμπάουντ μέσο όρο καριέρας σε 294 παιχνίδια, ενώ έπαιξε καλύτερα στην Ευρώπη.
Οι πρώτοι που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Αμίτσι μετά τη δήλωση του 2007 ήταν ο Μπίλι Μπιν (βετεράνος του μπέιζμπολ που είχε μιλήσει για τις ερωτικές του προτιμήσεις το 1999) ο οποίος δημοσίευσε μια επιστολή στήριξης, και ο συγγραφέας Σιντ Ζίγκλερ που ανέφερε ότι η δήλωση του Αμίτσι δε θα έχει καμία άσχημη επίδραση στη δουλειά του.
Κάποιοι παίκτες, ωστόσο, από το NBA δεν πήραν με πολύ καλό μάτι το συγκεκριμένο θέμα, φανερώνοντας και ορισμένα στοιχεία για τους χαρακτήρες τους. Ο Τιμ Χαρνταγουέι δήλωσε ευθαρσώς: «Δε θα ήθελα έναν ομοφυλόφιλο στην ομάδα μου. Δεν τον θέλω στα αποδυτήρια. Οι παίκτες της ομάδας δε θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν, στο γήπεδο ή στα αποδυτήρια, και θα ανησυχούσαν συνέχεια για αυτόν. Δε θα μπορούσαν να τον δεχθούν». Τα λόγια και ο τρόπος του συνοψίζουν ίσως τους περισσότερους από τους στενόμυαλους και στερεότυπους (ου μην και ρατσιστικούς) λόγους οι οποίοι έχουν οδηγήσει στο γεγονός ότι κανείς άλλος ομοφυλόφιλος άντρας μπασκετμπολίστας του NBA δεν έχει αποφασίσει να παραδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.
Όταν ο Αμίτσι, όμως, του απάντησε με τα ακόλουθα λόγια: «Ο Χαρνταγουέι δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για παρενόχληση των νεαρών γκέι και των λεσβιών στα σχολεία. Σε 33 πολιτείες μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου για αυτόν τον λόγο. Αυτή η κατάσταση πληγώνει όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους γκέι», ο Χαρνταγούει έτρεξε για να… τα μαζέψει: «Μετάνιωσα, ζητώ συγνώμη. Δεν έπρεπε να πω ότι μισώ τους γκέι, ήταν ένα λάθος»!
Κάποιοι άλλοι, όπως ο Στήβεν Χάντερ και ο Σαβλίκ Ράντολφ, δήλωσαν κάτι, που μάλλον ακούγεται λίγο ανόητο: «εφόσον δεν έστρεφε την ομοφυλοφιλία του προς εμένα δε θα είχα πρόβλημα να είμαστε συμπαίκτες»! Ο Λεμπρόν Τζέιμς, αντίθετα, θεώρησε ότι το όλο θέμα είναι… ζήτημα εμπιστοσύνης και ότι «δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον συμπαίκτη σου αν σου κρύβει την αλήθεια για αυτόν» (χωρίς σχόλιο).
Από τα σημαντικά ονόματα του μπάσκετ, αυτός που στήριξε τον Αμίτσι ήταν ο Γκραντ Χιλ που εξέφρασε την άποψη ότι «το γεγονός ότι ο Τζον το παραδέχθηκε, ίσως δώσει και σε άλλους το κουράγιο και την ενθάρρυνση να το παραδεχθούν, είτε είναι εν ενεργεία, είτε παλαίμαχοι». Σε πλήρη αντιπαραβολή με τον Χαρνταγουέι, τα λόγια του Χιλ συνοψίζουν την ελπίδα που έφεραν (κυρίως η Σουπς και ο Αμίτσι) ότι το ζήτημα θα ξεπεραστεί (σιγά σιγά πάντως) στο μέλλον.
Τρεις μήνες μετά την ανακοίνωσή του, ο Αμίτσι, παρά τις αντιδράσεις αλλά και κάποιες απειλές δολοφονίας που δέχθηκε (!), έκανε μία ακόμη επίδειξη ανωτερότητας δηλώνοντας: «είχα υποτιμήσει την Αμερική: περίμενα να δεχθώ περισσότερες εκδηλώσεις οργής». Αργότερα είπε και το αυτονόητο: «είναι χαζό να πιστεύουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι αναγνωρίσιμοι από το στιλ τους. Μερικές φορές είναι δίμετροι και μαύροι».
Ο Αμίτσι, όχι μόνο ακτιβιστής αλλά και με σημαντικό φιλανθρωπικό έργο, έφερε επανάσταση και προκάλεσε αντιδράσεις, περισσότερο απ’ ό,τι η Σουπς, και γιατί ήταν μικρότερο όνομα αντίστοιχα απ’ ό,τι η Σέριλ (για την οποία οι περισσότεροι ντράπηκαν να μιλήσουν λόγω της σπουδαίας καριέρας της), αλλά, ίσως, και για έναν ακόμη λόγο που αναφέρει στο βιβλίο του: «το NBA είναι πιο ξενοφοβικό».
“Good night, and good luck”
by BEN
Στην πραγματικότητα, ο Αμίτσι ήταν μια ιδιαίτερη περίπτωση αθλητή, αφού μπορεί μεν ποτέ να μη θεωρείτο κορυφαίος αλλά απλώς χρήσιμος και φιλότιμος, στη ζωή του, όμως, δε δίσταζε να λέει τη γνώμη του, ενώ σήμερα (εκτός από τηλεοπτικός σχολιαστής) είναι ενεργός πολιτικός ακτιβιστής. Το 2002, μάλιστα, είχε δηλώσει ότι οι μειονότητες δεν εκπροσωπούνται κατάλληλα στο ΝΒΑ, προσθέτοντας: «υπάρχουν ελάχιστοι Λατίνοι παίκτες, κανένας Ασιατικής καταγωγής, το ότι δεν υπάρχει, λοιπόν, κανείς που να έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλος δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη. Θα ήταν σαν ένας εξωγήινος να πέφτει από το διάστημα».
Ο Βρετανός σέντερ είχε μια αξιοπρεπή παρουσία στο NBA, με 6.2 πόντους και 2.6 ριμπάουντ μέσο όρο καριέρας σε 294 παιχνίδια, ενώ έπαιξε καλύτερα στην Ευρώπη.
Οι πρώτοι που έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Αμίτσι μετά τη δήλωση του 2007 ήταν ο Μπίλι Μπιν (βετεράνος του μπέιζμπολ που είχε μιλήσει για τις ερωτικές του προτιμήσεις το 1999) ο οποίος δημοσίευσε μια επιστολή στήριξης, και ο συγγραφέας Σιντ Ζίγκλερ που ανέφερε ότι η δήλωση του Αμίτσι δε θα έχει καμία άσχημη επίδραση στη δουλειά του.
Κάποιοι παίκτες, ωστόσο, από το NBA δεν πήραν με πολύ καλό μάτι το συγκεκριμένο θέμα, φανερώνοντας και ορισμένα στοιχεία για τους χαρακτήρες τους. Ο Τιμ Χαρνταγουέι δήλωσε ευθαρσώς: «Δε θα ήθελα έναν ομοφυλόφιλο στην ομάδα μου. Δεν τον θέλω στα αποδυτήρια. Οι παίκτες της ομάδας δε θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν, στο γήπεδο ή στα αποδυτήρια, και θα ανησυχούσαν συνέχεια για αυτόν. Δε θα μπορούσαν να τον δεχθούν». Τα λόγια και ο τρόπος του συνοψίζουν ίσως τους περισσότερους από τους στενόμυαλους και στερεότυπους (ου μην και ρατσιστικούς) λόγους οι οποίοι έχουν οδηγήσει στο γεγονός ότι κανείς άλλος ομοφυλόφιλος άντρας μπασκετμπολίστας του NBA δεν έχει αποφασίσει να παραδεχθεί τη σεξουαλικότητά του.
Όταν ο Αμίτσι, όμως, του απάντησε με τα ακόλουθα λόγια: «Ο Χαρνταγουέι δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα για παρενόχληση των νεαρών γκέι και των λεσβιών στα σχολεία. Σε 33 πολιτείες μπορείς να χάσεις τη δουλειά σου για αυτόν τον λόγο. Αυτή η κατάσταση πληγώνει όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο τους γκέι», ο Χαρνταγούει έτρεξε για να… τα μαζέψει: «Μετάνιωσα, ζητώ συγνώμη. Δεν έπρεπε να πω ότι μισώ τους γκέι, ήταν ένα λάθος»!
Κάποιοι άλλοι, όπως ο Στήβεν Χάντερ και ο Σαβλίκ Ράντολφ, δήλωσαν κάτι, που μάλλον ακούγεται λίγο ανόητο: «εφόσον δεν έστρεφε την ομοφυλοφιλία του προς εμένα δε θα είχα πρόβλημα να είμαστε συμπαίκτες»! Ο Λεμπρόν Τζέιμς, αντίθετα, θεώρησε ότι το όλο θέμα είναι… ζήτημα εμπιστοσύνης και ότι «δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι τον συμπαίκτη σου αν σου κρύβει την αλήθεια για αυτόν» (χωρίς σχόλιο).
Από τα σημαντικά ονόματα του μπάσκετ, αυτός που στήριξε τον Αμίτσι ήταν ο Γκραντ Χιλ που εξέφρασε την άποψη ότι «το γεγονός ότι ο Τζον το παραδέχθηκε, ίσως δώσει και σε άλλους το κουράγιο και την ενθάρρυνση να το παραδεχθούν, είτε είναι εν ενεργεία, είτε παλαίμαχοι». Σε πλήρη αντιπαραβολή με τον Χαρνταγουέι, τα λόγια του Χιλ συνοψίζουν την ελπίδα που έφεραν (κυρίως η Σουπς και ο Αμίτσι) ότι το ζήτημα θα ξεπεραστεί (σιγά σιγά πάντως) στο μέλλον.
Τρεις μήνες μετά την ανακοίνωσή του, ο Αμίτσι, παρά τις αντιδράσεις αλλά και κάποιες απειλές δολοφονίας που δέχθηκε (!), έκανε μία ακόμη επίδειξη ανωτερότητας δηλώνοντας: «είχα υποτιμήσει την Αμερική: περίμενα να δεχθώ περισσότερες εκδηλώσεις οργής». Αργότερα είπε και το αυτονόητο: «είναι χαζό να πιστεύουμε ότι οι ομοφυλόφιλοι είναι αναγνωρίσιμοι από το στιλ τους. Μερικές φορές είναι δίμετροι και μαύροι».
Ο Αμίτσι, όχι μόνο ακτιβιστής αλλά και με σημαντικό φιλανθρωπικό έργο, έφερε επανάσταση και προκάλεσε αντιδράσεις, περισσότερο απ’ ό,τι η Σουπς, και γιατί ήταν μικρότερο όνομα αντίστοιχα απ’ ό,τι η Σέριλ (για την οποία οι περισσότεροι ντράπηκαν να μιλήσουν λόγω της σπουδαίας καριέρας της), αλλά, ίσως, και για έναν ακόμη λόγο που αναφέρει στο βιβλίο του: «το NBA είναι πιο ξενοφοβικό».
“Good night, and good luck”
by BEN
4 σχόλια:
Θυμάμαι μια ιστορία από την εποχή, που ο Αμίτσι έπαιζε στην Ελλάδα και ο Γερμανός συμπαίκτης του τότε στον Παναθηναϊκό, Μίκαελ Κοχ, όταν μοίραζαν τα δωμάτια σε κάποιο ξενοδοχείο, δήλωσε ότι δεν ήθελε να κοιμηθεί στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν, που σημαίνει ότι είχε αντιληφθεί τις προτιμήσεις του. Πιθανότατα να ήταν θέμα ομοφοβίας, δε νομίζω ότι δόθηκε συνέχεια στο θέμα αυτό. Σίγουρα, ο Αμίτσι διαθέτει την απαρίτητη καλλιέργεια και σθένος, ώστε να προβάλλει τα προβλήματα των ομοφυλοφίλων συναθλητών του, πλην, όμως, είναι μόνος του προς το παρόν. Αρνητικότατη εντύπωση μου άφησε ο Λεμπρόν Τζέιμς. Ωραία, σου λέει ο συμπαίκτης σου ότι είναι ομοφυλόφιλος, με αποτέλεσμα εσύ να τον αποφεύγεις. Δεν σου λέει τίποτα αλλά τον αντιλαμβάνεσαι και πάλι τον αποφεύγεις. Αυτό μάλλον εννοούσε ο αστέρας του ΝΒΑ. Κρίμα!
Ίσως έχεις δίκιο για τον Κοχ, δε θυμάμαι την ιστορία.
Όντως, ο Αμίτσι είναι δυστυχώς μόνος, ενώ ο Λεμπρόν προκαλεί αρνητική εντύπωση. Ας μην τον παρεξηγούμε, παιδί είναι, κάτι θέλει να πει κι αυτός!
BEN
Από τις δύο ατάκες που γράφτηκαν καταλαβαίνει κανείς ότι πρόκειται για 1000% βρετανό. Ωραίος τύπος...
Ο Κοχ δεν ήθελε να κοιμηθεί ΞΑΝΑ στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν. Επίσης ο Οστερταγκ (αυτός ο αέρινος σέντερ) το είχε παει χαμπάρι και τον είχε ρωτήσει ευθέως αλλά ο Αμίτσι δεν το παραδέχθηκε, μετανιώνοντας το. Ο Σλοάν τον έθαβε πίσω από την πλάτη του χρησιμοποιόντας ομοφοβικα επίθετα. Ο Κιριλένκο που το είχε υποπτευθεί, τον κάλεσε με τον φίλο του (αν είχε) σε χριστουγεννιατικο πάρτι (respect στον AK-47). Ο ίδιος για να τον ευχαριστήσει του έστειλε μια σαμπάνια 500$.
http://sports.espn.go.com/nba/news/story?id=2757105
Φίλε el pollo diablo, όπως ακριβώς τα λες είναι. Για τον Κοχ τα είπε και πιο πάνω ο "περιούσιος", ενώ για τους Όστερταγκ και Κιριλένκο ειπώθηκε ότι ήταν οι μόνοι που το είχαν καταλάβει. Πράγματι ωραίος τύπος.
BEN
Δημοσίευση σχολίου