Ξεκινώ το άρθρο ξεκαθαρίζοντας ότι προφανώς ούτε εμείς ούτε εσείς είμαστε οι καθ’ ύλην αρμόδιοι για το τι θα κάνει ο καθένας στη ζωή του και τι επιλογές έχει. Όμως, θα σχολιάσουμε τα παρακάτω και θα ζητήσουμε τη γνώμη σας, καθότι το περιστατικό είναι αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτο.
Ο Χαμέντ Εχαντάντι (Χαντάντι κατά τους Αμερικάνους) έγινε ευρύτερα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Ως τότε, μόνο ορισμένοι σκάουτερ και κάποιοι αρκετά «ψαγμένοι» στα της Ασίας δημοσιογράφοι τον ήξεραν. Στο Ολυμπιακό τουρνουά, ως μέλος μια αρκετά αδύναμης ομάδας, ο Εχαντάντι ξεχώρισε. Ο 23χρονος σέντερ των 2.18 μέτρων τελείωσε το τουρνουά (δηλαδή τους 5 αγώνες που έδωσε η ομάδα του) με 16.6 πόντους, 11.2 ριμπάουντ και 2.6 τάπες ανά αγώνα. Η επίδοση είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή. Μπορεί ο Εχαντάντι να έπαιζε «μόνος» του στο Ιράν, μπορεί να περιστρεφόταν σε μεγάλο βαθμό γύρω του η επιθετική λειτουργία της ομάδας του, αλλά απέναντι σε φροντ λάιν όπως αυτή της Αργεντινής (Σκόλα, Ομπέρτο) με 21 πόντους και 16 ριμπάουντ, και της Λιθουανίας (Γιαφτόκας, Λαβρίνοβιτς) με 21 πόντους και 9 ριμπάουντ, έδειξε σαφώς ότι μπορεί να σταθεί.
Το όλο θέμα είχε ξεκινήσει κατά τη διάρκεια των αγώνων, όταν ο μάνατζερ του Εχαντάντι δήλωσε ότι ο παίκτης του είχε ως όνειρο να παίξει στο NBA και ότι την επόμενη χρονιά θα έπαιζε σίγουρα εκεί. Δύο-τρεις ομάδες του NBA είχαν αρχίσει να λιμπίζονται τον νεαρό, αφού ως γνωστό οι δυνατοί σέντερ στις Η.Π.Α. είναι είδος προς εξαφάνιση. Στο χορό είχαν μπει και ευρωπαϊκές ομάδες, που σκέφτονταν να δοκιμάσουν την τύχη τους με τον Εχαντάντι.
Ο Ντέιβιντ Στερν έμαθε ότι οι Πέισερς και οι Γκρίζλις συζητούσαν με τον Εχαντάντι και απέστειλε επιστολή στις 30 ομάδες του NBA. Τι έλεγε σε αυτή; Να μην συζητήσουν με τον παίκτη, καθώς υπάρχει νόμος στις Η.Π.Α. που απαγορεύει «σε κάθε Αμερικανό πολίτη ή εταιρεία να συνάψει επιχειρηματικές ή εμπορικές σχέσεις με Ιρανό υπήκοο». Παράλληλα, ο Στερν κινήθηκε προς την κατεύθυνση να πάρει ειδική άδεια για τον Εχαντάντι, ώστε να παίξει, παρά την ισχύ του νόμου, στο NBA.
Ο Εχαντάντι, την ίδια σχεδόν στιγμή δήλωνε ότι είχε υπογράψει προσύμφωνο στους Μέμφις Γκρίζλις, ομάδα στην οποία και τελικά κατέληξε, όταν λύθηκε το όλο θέμα (όταν πήρε δηλαδή ο Στερν την έγκριση για την εξαίρεση και αγνόησε το γεγονός ότι οι Γκρίζλις τον... έγραψαν).
Σε όλη τη διάρκεια και ιδίως όταν έγινε γνωστός ευρύτερα ο νόμος που ισχύει στις Η.Π.Α., ο Ιρανός σέντερ δήλωνε: «Όνειρό μου είναι να παίξω στο NBA και αυτό θέλω να κάνω». Είναι λοιπόν, ο Εχαντάντι ο πρώτος εκπρόσωπος του Ιρανικού μπάσκετ στις Η.Π.Α.; Προφανώς όχι.
Όχι, γιατί όταν εκείνος θα παίζει στο NBA, οι συμπολίτες του δεν θα μπορούν να έχουν ακόμη καμία σχέση με τις Η.Π.Α.. Όχι, γιατί όταν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην υπερηφάνεια του λαού του και το NBA, επέλεξε το δεύτερο. Μπορεί να είναι μοναχά δική του επιλογή το τι θα κάνει στη ζωή του, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δέχτηκε να «προδώσει» μια ολόκληρη χώρα (που πολιτικά έχει τις συγκεκριμένες σχέσεις με τις Η.Π.Α. και βιώνει τα συγκεκριμένα προβλήματα) για να παίξει μπάσκετ. Ο νόμος είναι προφανώς υποτιμητικός για κάθε Ιρανό πολίτη, αλλά ο Εχαντάντι δέχτηκε αυτός να γίνει η εξαίρεση, που τόσο εύγλωττα θα ξεφτιλίζει τον κανόνα και όσους έγιναν μέρος της. Έναν νόμο που θα έπρεπε να γράφει ότι «απαγορεύεται» εκτός κι αν ο Ιρανός είναι πάνω από 2.15 μέτρα…
Ο ίδιος τόνισε ότι είχε προτάσεις και από την Ευρώπη, οι οποίες απ’ ότι έμαθα ήταν καλύτερες οικονομικά από εκείνες του NBA, αλλά ότι διάλεξε τις Η.Π.Α., γιατί πάντα είχε ως όνειρο το NBA.
Μια απόφαση που, καλώς ή κακώς, έχει και πολιτικές προεκτάσεις και δείχνει το σεβασμό που έχει κάποιος για τη χώρα του και τις προτεραιότητές του. Βεβαίως, κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί περαιτέρω: και ο νόμος θα συνεχίσει να υπάρχει και ο Εχαντάντι θα παίξει στο NBA και οι Ιρανοί θα τον αποθεώνουν γιατί παίζει εκεί, μη σκεπτόμενοι ότι εκείνος μόνο και μόνο επειδή χτυπάει μια μπάλα πήρε ένα δικαίωμα που κανείς τους δεν θα πάρει ποτέ. Βεβαίως, σε κάθε νόμισμα υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει ότι ένας μπασκετμπολίστας δεν θα έπρεπε να πληρώνει τις πολιτικές αμαρτίες της χώρας του και της χώρας στην οποία πάει. Όμως, είναι εφικτό να μην υπάρχει σύνδεση; Ο Στερν έδειξε για ακόμη μια φορά τη δύναμή του, παρακάμπτοντας νόμο (όσο ηλίθιος νόμος κι αν είναι αυτός), κερδίζοντας ειδική μεταχείριση και βάζοντας στη μέση ένα παιδάκι 23 χρονών, που ξαφνικά επωμίστηκε περισσότερο βάρος στις πλάτες απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει.
by Rasheed.
Ο Χαμέντ Εχαντάντι (Χαντάντι κατά τους Αμερικάνους) έγινε ευρύτερα γνωστός στο παγκόσμιο κοινό κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου. Ως τότε, μόνο ορισμένοι σκάουτερ και κάποιοι αρκετά «ψαγμένοι» στα της Ασίας δημοσιογράφοι τον ήξεραν. Στο Ολυμπιακό τουρνουά, ως μέλος μια αρκετά αδύναμης ομάδας, ο Εχαντάντι ξεχώρισε. Ο 23χρονος σέντερ των 2.18 μέτρων τελείωσε το τουρνουά (δηλαδή τους 5 αγώνες που έδωσε η ομάδα του) με 16.6 πόντους, 11.2 ριμπάουντ και 2.6 τάπες ανά αγώνα. Η επίδοση είναι αν μη τι άλλο εντυπωσιακή. Μπορεί ο Εχαντάντι να έπαιζε «μόνος» του στο Ιράν, μπορεί να περιστρεφόταν σε μεγάλο βαθμό γύρω του η επιθετική λειτουργία της ομάδας του, αλλά απέναντι σε φροντ λάιν όπως αυτή της Αργεντινής (Σκόλα, Ομπέρτο) με 21 πόντους και 16 ριμπάουντ, και της Λιθουανίας (Γιαφτόκας, Λαβρίνοβιτς) με 21 πόντους και 9 ριμπάουντ, έδειξε σαφώς ότι μπορεί να σταθεί.
Το όλο θέμα είχε ξεκινήσει κατά τη διάρκεια των αγώνων, όταν ο μάνατζερ του Εχαντάντι δήλωσε ότι ο παίκτης του είχε ως όνειρο να παίξει στο NBA και ότι την επόμενη χρονιά θα έπαιζε σίγουρα εκεί. Δύο-τρεις ομάδες του NBA είχαν αρχίσει να λιμπίζονται τον νεαρό, αφού ως γνωστό οι δυνατοί σέντερ στις Η.Π.Α. είναι είδος προς εξαφάνιση. Στο χορό είχαν μπει και ευρωπαϊκές ομάδες, που σκέφτονταν να δοκιμάσουν την τύχη τους με τον Εχαντάντι.
Ο Ντέιβιντ Στερν έμαθε ότι οι Πέισερς και οι Γκρίζλις συζητούσαν με τον Εχαντάντι και απέστειλε επιστολή στις 30 ομάδες του NBA. Τι έλεγε σε αυτή; Να μην συζητήσουν με τον παίκτη, καθώς υπάρχει νόμος στις Η.Π.Α. που απαγορεύει «σε κάθε Αμερικανό πολίτη ή εταιρεία να συνάψει επιχειρηματικές ή εμπορικές σχέσεις με Ιρανό υπήκοο». Παράλληλα, ο Στερν κινήθηκε προς την κατεύθυνση να πάρει ειδική άδεια για τον Εχαντάντι, ώστε να παίξει, παρά την ισχύ του νόμου, στο NBA.
Ο Εχαντάντι, την ίδια σχεδόν στιγμή δήλωνε ότι είχε υπογράψει προσύμφωνο στους Μέμφις Γκρίζλις, ομάδα στην οποία και τελικά κατέληξε, όταν λύθηκε το όλο θέμα (όταν πήρε δηλαδή ο Στερν την έγκριση για την εξαίρεση και αγνόησε το γεγονός ότι οι Γκρίζλις τον... έγραψαν).
Σε όλη τη διάρκεια και ιδίως όταν έγινε γνωστός ευρύτερα ο νόμος που ισχύει στις Η.Π.Α., ο Ιρανός σέντερ δήλωνε: «Όνειρό μου είναι να παίξω στο NBA και αυτό θέλω να κάνω». Είναι λοιπόν, ο Εχαντάντι ο πρώτος εκπρόσωπος του Ιρανικού μπάσκετ στις Η.Π.Α.; Προφανώς όχι.
Όχι, γιατί όταν εκείνος θα παίζει στο NBA, οι συμπολίτες του δεν θα μπορούν να έχουν ακόμη καμία σχέση με τις Η.Π.Α.. Όχι, γιατί όταν έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στην υπερηφάνεια του λαού του και το NBA, επέλεξε το δεύτερο. Μπορεί να είναι μοναχά δική του επιλογή το τι θα κάνει στη ζωή του, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δέχτηκε να «προδώσει» μια ολόκληρη χώρα (που πολιτικά έχει τις συγκεκριμένες σχέσεις με τις Η.Π.Α. και βιώνει τα συγκεκριμένα προβλήματα) για να παίξει μπάσκετ. Ο νόμος είναι προφανώς υποτιμητικός για κάθε Ιρανό πολίτη, αλλά ο Εχαντάντι δέχτηκε αυτός να γίνει η εξαίρεση, που τόσο εύγλωττα θα ξεφτιλίζει τον κανόνα και όσους έγιναν μέρος της. Έναν νόμο που θα έπρεπε να γράφει ότι «απαγορεύεται» εκτός κι αν ο Ιρανός είναι πάνω από 2.15 μέτρα…
Ο ίδιος τόνισε ότι είχε προτάσεις και από την Ευρώπη, οι οποίες απ’ ότι έμαθα ήταν καλύτερες οικονομικά από εκείνες του NBA, αλλά ότι διάλεξε τις Η.Π.Α., γιατί πάντα είχε ως όνειρο το NBA.
Μια απόφαση που, καλώς ή κακώς, έχει και πολιτικές προεκτάσεις και δείχνει το σεβασμό που έχει κάποιος για τη χώρα του και τις προτεραιότητές του. Βεβαίως, κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί περαιτέρω: και ο νόμος θα συνεχίσει να υπάρχει και ο Εχαντάντι θα παίξει στο NBA και οι Ιρανοί θα τον αποθεώνουν γιατί παίζει εκεί, μη σκεπτόμενοι ότι εκείνος μόνο και μόνο επειδή χτυπάει μια μπάλα πήρε ένα δικαίωμα που κανείς τους δεν θα πάρει ποτέ. Βεβαίως, σε κάθε νόμισμα υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει ότι ένας μπασκετμπολίστας δεν θα έπρεπε να πληρώνει τις πολιτικές αμαρτίες της χώρας του και της χώρας στην οποία πάει. Όμως, είναι εφικτό να μην υπάρχει σύνδεση; Ο Στερν έδειξε για ακόμη μια φορά τη δύναμή του, παρακάμπτοντας νόμο (όσο ηλίθιος νόμος κι αν είναι αυτός), κερδίζοντας ειδική μεταχείριση και βάζοντας στη μέση ένα παιδάκι 23 χρονών, που ξαφνικά επωμίστηκε περισσότερο βάρος στις πλάτες απ’ όσο μπορούσε να καταλάβει.
by Rasheed.
6 σχόλια:
proswpika pistevw apolyta swsti i epilogi tou Exantanti. kynigise to oneiro tou kai kaneis dn mporei na tou to sterisei afto. an theloun oi politikoi na apomakrynoun tous 2 laous asxeta ti proigithike dn mporei na to plirwnei enas aplos mpasketmpolistas epidi gennithike sto Iran!!
Exei kathe dikaiwma na doulepsei me to talento pou ine proikismenos k afou tou dothike i efkairia na agwnistei sto kalytero prwtathlima tou kosmou (kai me ligotera lefta afto ine pros timi tou ) tote giati na min to kanei? dn nomizw na ton katigorisei kanenas eidika pou fevgei apo mia xwra pou katapata ta dikaiwmata tou laou tis epeidi etsi theloun kapoioi stenomyaloi.
@panayiotis: Προφανώς και δεν διαφωνώ μαζί σου ότι είναι επιλογή του.
Πάντως, μεταξύ μας, φεύγει από μια χώρα που καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών της και πηγαίνει σε μια χώρα που καταπατά τα δικαιώματα των πολιτών της και όλου του υπόλοιπου κόσμου...
Rasheed.
Εννοείται πως συμφωνώ μαζί σου Rasheed.
Και να απαντήσω στον Panayioti ότι ο αμερικάνικος νόμος απαγορεύει στους ΠΟΛΙΤΕΣ του Ιράν την είσοδο στις Η.Π.Α. Δηλαδή μιλάμε για ένα νόμο που πλήττει και μειώνει τους Ιρανούς υπήκοους εξ' αιτίας τως διαφορών των κυβερνήσεών τους. Επομένως εάν έδινε διαστάσεις στο θέμα αρνούμενος να πάιξει θα ήταν μια κίνηση στήριξης της αξιοπρέπειας του λαού του (και πίστεψέ με και της δικής του), αλλά και προβολή του αντίστοιχου επιλεκτικού φασισμού και ρατσισμού που επιβάλλουν οι Η.Π.Α. Σκέψου να πηγαίνεις να πάιξεις μπάσκετ στις Η.Π.Α και να σου λένε ότι "φίλε οι Έλληνες δεν μπαίνουν στη χώρα μας, δεν τους γουστάρουμε. Αλλά εσύ βάζεις τρίποντα απο τα 8 μέτρα. Πέρνα." Εμένα αυτό θα με ενοχλούσε. Οκ ήθελε να παίξει εκεί μπάσκετ, λεφτά έβρισκε και καλύτερα. Αλλά το ότι δεν το έκανε για τα λεφτά δεν σημαίνει κάτι. Έβαλε την αξιοπρέπεια του (και όχι μόνο τη δική του) κάτω από το μπάσκετ-στο-σγουάου-NBA. Και αυτό τραγικό μου φαίνεται.
Η δευτερη χώρα καταπατά τα δικαιώματα αυτών που ορίζονται ως μη αμερικάνοι. Μέσα και έξω. Ο μέσος αμερικάνος δεν αντιμετωπίζει σημαντικά βιοποριστικά προβλήματα (ακόμα). Αυτοί που καταπιέζονται οικονομικά είναι συνήθως είναι οι μετανάστες οι οποίοι συνήθως δεν υπάρχουν για το αμερικανικό κράτος. Γι αυτό και βγαίνουν όλοι αυτοί οι απίθανοι για πρόεδροι της Αμερικής, γιατί ψηφίζει ο καλοζωισμένος μέσος αμερικανός ο οποίος ούτε τον νοιάζει, ούτε και θέλει να ξέρει τι γίνεται πέρα από τους δύο ωκεανούς και κάτω από την έρημο της Αριζόνα. (ο Καναδάς κάλλιστα θα μπορούσε να προσθέσει μερικά ακόμα αστέρια στη σημαία των ΗΠΑ).
Ιστορικά άμα το δει κανείς, όλοι οι κυρίαρχες αυτοκρατορίες που εξασφάλιζαν μία ευημερία στους πολίτες τους, βασίζονται στην δυστυχία των υπόλοιπων λαών με τους οποίους συναλλάσσονται.
Για τον Εχανάντι, σαφώς και έχει διακαίωμα να κάνει ότι θέλει και να κυνηγήσει το όνειρό του. Από τη μία σίγουρα "πουλάει" την κουλτούρα της πατρίδας του. Αναλογίζοντας όμως την κατάντια της πάλαι ποτέ ένδοξης αυτοκρατορίας των Περσών, που γοήτευσε τον Μ.Αλέξανδρο, δε μπορώ να του δώσω και εντελώς άδικο.
Συμφωνώ με Pollo,Rasheed και mike και να προσθέσω πάνω σε αυτά που λέει ο mike, πως το ίδιο ενοχλητικό είναι όταν βλέπεις ξένους παίκτες να παίρνουν ελληνικό διαβατήριο μετά από 10, έστω, χρόνια και μετανάστες που είναι 20-25 χρόνια εδώ, καθώς και τα παιδιά τους που έχουν γεννηθεί εδώ, να μην μπορούν.
Θυμηθείτε τη συζήτηση για Μπατίστ αλλά και το Ντούσαν Σάκοτα -εκτός αν έχει Ελληνίδα μάνα, που δε θυμάμαι.
Φυσικά υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, απλά αυτές τις αναφέρω ενδεικτικά.
@mike: Συμφωνώ μαζί σου, κι εγώ έτσι το βλέπω το θέμα.
@el pollo diablo: Δεν διαφωνούμε, αλλά τα πράγματα δεν είναι τόσο ρόδινα στις Η.Π.Α.. Το 58,5% του πληθυσμού θα πέσει κάτω από το όριο της φτώχειας τουλάχιστον για ένα χρόνο σε ηλικίες 25-75, ενώ το 40% είναι κάτω από το όριο της φτώχειας τουλάχιστον 1 χρόνο κάθε δεκαετία.
@patrick star: Ο Σάκοτα δεν έχει Ελληνίδα μάνα. Είναι η Καντίτζα Σάνκο (που είχε πάει και ο Τσίπρας στο προεδρικό μέγαρο), αλλά στο πιο ψηλό, το πιο διάσημο και το πιο... μπασκετικό. Οπότε αμέσως... Έλληνας. Το παιδί έχει μεγαλώσει εδώ, για μένα θα έπρεπε να είναι Έλληνας, αλλά το ίδιο ισχύει και για τα 200.000 άλλα παιδιά που δεν παίζουν μπάσκετ ή ποδόσφαιρο και δεν μπορούν να πάρουν υπηκοότητα, αν και έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ. Άλλη μια ντροπή για την Ελλάδα.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου