Από τους 144 μπασκετμπολίστες που θα αγωνιστούν στο Πεκίνο τις επόμενες ημέρες, υπάρχουν κάποιοι που ξεχωρίζουν. Αυτοί που θα κλέψουν την παράσταση επιχειρώντας να σηκώσουν την ομάδα τους στην πλάτη τους. Παρακάτω επιλέγουμε δύο παίκτες από κάθε ομάδα που θα λάμψουν τις επόμενες ημέρες, αναφέροντας τα κριτήρια με τα οποία ξεχωρίσαμε αυτούς. Ποιους θα απολαύσουμε στο Πεκίνο;
Α ΟΜΙΛΟΣ
Αργεντινή: Δεύτερη στην Αμερική και κάτοχος του τίτλου. Εμάνουελ Τζινόμπιλι: Ο πολυτάλαντος Μανού, ένας παίκτης-ορχήστρα, ο μοναδικός μπασκετμπολίστας στον κόσμο που αποδίδει τόσο καλά ως ηγέτης και ως ρολίστας. Λουίς Σκόλα: Σούπερ-σταρ στην Ευρώπη, σούπερ-ρούκι στο NBA, ο Σκόλα αφού απέδειξε ότι μπορεί να παίξει παντού, θα στηρίξει στα μυώδη χέρια του και την αλμπισελέστε.
Αυστραλία: Οι πρωταθλητές Ωκεανίας. Άντριου Μπόγκουτ: Ένας από τους καλούς σέντερ του NBA, ξέρει μπάσκετ, «απογείωσε» τις μικρές εθνικές, ψάχνει το ξέσπασμα και με την αντρών. Ντέιβιντ Άντερσεν: Σταρ στην Ευρώπη και σημαντικός παίκτης για κάθε ομάδα. Σέντερ με «πλαστικές» κινήσεις και σουτ «με κλειστά μάτια»» από μέση απόσταση.
Ιράν: Πρωταθλητές Ασίας. Σαμάντ Νικχά Μπαχράμι: Ο MVP του Πανασιατικού Πρωταθλήματος, ο ύψους 2.01 φόργουορντ θα παίξει και για τον αδερφό του (επίσης διεθνής μπασκετμπολίστας) που σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό ατύχημα το Δεκέμβρη του 2007. Χαμέντ Χαντάντι: Ο παίκτης-κλειδί του Ιράν, θα παίξει στους Ολυμπιακούς και έπειτα θα μαζέψει βαλίτσες για το NBA.
Κροατία: Από το προολυμπιακό. Ζόραν Πλάνινιτς: Ο «επόμενος Παπαλουκάς» της Ευρώπης, ένας πληθωρικός πλέι-μέικερ, θα είναι ο ηγέτης της Κροατίας. Μάρκο Πόποβιτς: Ένας από τους καλύτερους σουτέρ στην Ευρώπη, αποτελεί τον… αστάθμητο παράγοντα σε όσους πιστεύουν ότι θα κερδίσουν εύκολα την Κροατία.
Λιθουανία: Οι τρίτοι στην Ευρώπη. Σαρούνας Γιασικεβίτσιους: Ένας μοναδικός συνδυασμός μεγάλου πασέρ και σκόρερ, ο «πράσινος» Σάρας είναι από τις ατραξιόν της διοργάνωσης. Ραμούνας Σισκάουσκας: Το καλύτερο «τριάρι» στην Ευρώπη, ένας παίκτης που ξέρει τι πρέπει να κάνει στο γήπεδο ανά πάσα στιγμή.
Ρωσία: Οι πρωταθλητές Ευρώπης. Αντρέι Κιριλένκο: Ο AK-47 ανεβάζει δύο επίπεδα τη Ρωσία, τα κάνει όλα και παραμένει ταπεινός. Ένας από τους πραγματικά μεγάλους της εποχής του. Τζέι-Αρ Χόλντεν: Καταξιώθηκε ως ένας από τους καλύτερους γκαρντ στην Ευρώπη και στη Ρωσία «πίνουν νερό στο όνομά του». Το «κλειδί» της ομάδας.
Β ΟΜΙΛΟΣ
Αγκόλα: Πρωταθλητές Αφρικής. Ολίμπιο Τσιπριάνο: Ο πιο γνωστός παίκτης της Αγκόλας, MVP των Παναφρικανικών του 2005 και πρώτος σκόρερ της ομάδα στο Παγκόσμιο του 2006. Χοακίμ Γκόμες: Τεσσαροπεντάρι που έχει παίξει στη Γερμανία και την Ολλανδία. Καλός σκόρερ, τραβιέται και μακριά από το καλάθι, ενώ έχει παίξει και μια τετραετία στο NCAA και το κολέγιο του Βαλπαραίσο.
Γερμανία: Από το προολυμπιακό. Ντιρκ Νοβίτσκι: Η επιτομή του σύγχρονου μπάσκετ, ο καλύτερος Ευρωπαίος μπασκετμπολίστας όλων των εποχών, ο παίκτης-μία ομάδα μόνος του, ο λόγος ύπαρξης αυτής της Εθνικής, ο καλύτερος παίκτης του τουρνουά (μετά από εσωτερικό δημοψήφισμα του blog!). Κρις Κάμαν: Ένας από τους καλύτερους σέντερ στο NBA, γεμίζει με ελπίδα της γερμανική ομάδα ότι μπορεί να προσφέρει πολύτιμες βοήθειες στον Νοβίτσκι. Δυνατός και καλός ψηλός με έφεση στο ριμπάουντ.
Ελλάδα: Από το προολυμπιακό. Θοδωρής Παπαλουκάς: Ο αρχηγός της ομάδας και ο ψυχολογικός ηγέτης της, ο καλύτερος κλασικός πλέι-μέικερ στην Ευρώπη, ο «Μίδας» του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δημήτρης Διαμαντίδης: Ο καλύτερος αμυντικός στην Ευρώπη, ο παίκτης που λατρεύει να έχει κάθε προπονητής, ο απόλυτος άνθρωπος – clutch του σύγχρονου ελληνικού μπάσκετ.
ΗΠΑ: Πρωταθλητές Αμερικής. Κόμπι Μπράιαντ: Ο ΜVP του φετινού NBA, ένας από τους μεγάλους σύγχρονους σκόρερ, μπήκε στην Εθνική και η παρουσία του δίνει μεγάλες ελπίδες στους Αμερικανούς ότι μπορεί να τους ανεβάσει ένα επίπεδο. Τζέισον Κιντ: Το «μυαλό» της ομάδας, ο μοναδικός παίκτης της διοργάνωσης, εκτός από τους κατόχους Αργεντίνους, που έχει χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στη συλλογή του, από τους λίγους πλέον εν ενεργεία διεθνείς Αμερικανούς που δεν έχει χάσει ποτέ αγώνα με τη φανέλα της Εθνικής.
Ισπανία: Δεύτερη στην Ευρώπη, παγκόσμια πρωταθλήτρια. Πάου Γκασόλ: Ο καλύτερος Ευρωπαίος σέντερ, ένας αληθινός ηγέτης, ένας μεγάλος παίκτης, ξεχωρίζει σε όποια ομάδα και αν παίζει. Χουάν Κάρλος Ναβάρο: Σαν άλλος Ντανίλοβιτς, έφυγε ως σουπερστάρ από την Ευρώπη, απέδειξε ότι μπορεί να έχει ρόλο στο NBA και ξαναγύρισε για να είναι βασιλιάς. Ηγέτης και στην Εθνική Ισπανίας.
Κίνα: Διοργανωτές. Μινγκ Γιάο: Ένας από τους καλύτερους παίκτες της διοργάνωσης, ατραξιόν της διοργανώτριας χώρας και μπασκετικό φαινόμενο της ασιατικής ηπείρου, ο Γιάο είναι ό,τι καλύτερο έχει να παρουσιάσει η Κίνα στην προσπάθειά της για κάτι καλό. Γι Γιανλιάν: Το next best thing του κινεζικού μπάσκετ, ο Γι προσπαθεί να καθιερωθεί στο NBA, αλλά είναι ήδη σοοπερστάρ στη χώρα του.
"Good night, and good luck"
by BEN
6 σχόλια:
Πιστεύω πως ο Καλντερόν είναι καλύτερος του Ναβάρο.
Και δεν είμαι τόσο σίγουρος για το οτι ο Dirk είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης ολων των εποχών.Πολύ βεβιασμένο το συμπέρασμα.
@Kostis: Φίλε, άλλο ο καλύτερος παίκτης και άλλο το αστέρι. Ο Ναβάρο μπορεί να είναι (για σένα) χειρότερος του Καλντερόν, αλλά είναι αναμφίβολα το αστέρι των Ισπανών μαζί με τον Γκασόλ. Είναι θέμα κόσμου, Τύπου και του πώς αντιμετωπίζεται ο κάθε παίκτης.
Όπως ίσως φανεί περίεργη η επιλογή του Κίντ, αντί του ΛεΜπρον. Όμως, ο Κιντ είναι ο μοναδικός αήττητος με την εθνική Η.Π.Α.. Γι΄αυτό και επιλέχθηκε. Είναι πολλοί οι παράγοντες που ωθούν στην επιλογή.
Όσο για τον Ντιρκ, είναι ο καλύτερος Ευρωπαίος όλων των εποχών και ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Ο μοναδικός που μπορεί μόνος του να αλλάξει τη μοίρα της ομάδας του. Κάτι που κανείς άλλος σύγχρονος δεν το έχει κάνει.
Για το αν είναι ο καλύτερος όλων των εποχών, ο καθένας έχει τη γνώμη του, αλλά είναι ατόπημα να λες "βεβιασμένη" την επιλογή μας, καθώς... δεν ξέρεις πόσο τη σκεφτήκαμε! Για μας είναι, για σένα όχι, απόψεις είναι αυτά, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να βγει συμπέρασμα. Σε ευχαριστούμε που μας διαβάζεις.
Rasheed.
giname pelates ton ispanwn..........me etsi emfanisi oute 4 den vgenoume.exoume idi 1 ita 8a kanoume alli mia sigouri me tous amerikanous kai me tin germania me tous kaman nowitzki afiniSMENOUS DEN TA VLEPW KALA.me tin kina 8a pextoun ola..pantws metallio den vlepw oute me tileskopio..
Ας μην ισοπεδώνουμε τα πάντα στο πρώτο κακό αποτέλεσμα. Τελοσπάντων, θα τα πούμε το απόγευμα με το άρθρο για τον αγώνα...
BEN
Πάντως εγώ διαλέγω Αργεντινή για αντίπαλο. Δεν υποτιμώ τη φοβερή και τρομερή εξάδα της αλλά ο αριθμός έξι τα λέει όλα. Εκτιμησή μου είναι ότι αν παίξουν με μας κατά το 25-30 θα τους βγει η γλώσσα, συν ότι ο Μανού θα έχει να αντιμετωπίσει τους καλύτερους Ευρωπαίους αμυντικούς.
Η Λιθουανία είναι πολύ ύπουλη ομάδα, λίγο σοφτ μεν αλλά άμα πιάσει ρυθμό δεν σταματιέται, θα ήθελα βασικά να πέσει πάνω στην Ίσπανία (3η και 2η αντίστοιχα) στους προημιτελικούς αλλά δε το βλέπω να γίνεται. Μελαγχόλησα βλέποντας τα πικ'ν'ρολ του Γιαβτοκας με τον Σαρας. Θεός ο Ομπράντοβιτς αλλά έχει και αυτός τις έμμονές του.
Όσο για το παιχνίδι με τους Ίσπανούς, ασπάζομαι απολύτως την άποψη ότι τα παιχνίδια στους όμιλους είναι για εφέ και ότι πρέπει απλώς να καθαρίζεις τις ομάδες που είναι αρκετά πιο αδύνατες από εσένα. Καλύτερα να χάσουμε (που μάλλον έτσι θα γίνει) και από τους αμερικάνους, να ικανοποιήσουν και την ανάγκη για revenge. Οι ημιτελικοί είναι εντελώς διαφορετικά παιχνίδια. Θημυθείτε απλώς το euro όπου μια εθνική χωρίς Φώτση Σχορτς, με λίγο τύχη, λίγο ψυχραιμία και λίγο ισονομία θα έπαιζε αυτή με τους Ρώσους.
Θα πολυλογήσω ακόμα, υποθετικά πάντα, λίγο για τους ημιτελικούς. Οι Αμερικάνοι θα έχουν τρομερο ψυχολογικό φορτίο. Επίσης οι Ισπανοί λόγω του μεγάλου κόμπλεξ τους μπορούν, άμα ζοριστούν, να τα τινάξουν (όπως στον τελικό και παραλίγο στον ημιτελικό). Κανονικά δε θα έπρεπε να έχουν κομπλεξ, γιατί έχουν αποδείξει ότι έιναι μεγάλη ομάδα. Και ενώ ποιοτικά είναι και οι δύο μισό επίπεδο πάνω από τη δικιά μας ομάδα, θεωρώ ότι θα έχουμε το ψυχολογικό πλεονέκτημα. Αρκεί να μην εισακούγονται οι διάφοροι Συρίγοι.
ΥΓ Από την έναρξη αυτό που παραλίγο να με κάνει να ξεράσω (sorry) είναι η προβολή του Κοκού...
Συμφωνώ μαζί σου. Το είχα πει άλλωστε εδώ και καιρό ότι καλύτερα να χάσουμε από Ισπανούς, Αμερικάνους στον όμιλο. Πιο αναλυτικά θα τα πούμε και στο άρθρο.
Επίσης, δεν πιστεύω ότι οι Ισπανοί είναι μισό επίπεδο πάνω από εμάς, ούτε οι Αμερικάνοι ως ομάδα. Βέβαια, το τουρνουά αρχίζει στις 20 του μήνα, στα νοκ άουτ. Εκεί είναι που θα πρέπει να κερδίσουμε.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου