Κόμπι-ασαν...

Οι τελικοί του NBA μέχρι στιγμής… γέρνουν. Και γέρνουν προς το πράσινο. Τη Δευτέρα τα ξημερώματα μπορεί να παιχτεί η τελευταία φάση της φετινής χρονιάς στο NBA, αλλά ακόμη κι έτσι να μην είναι, οι Σέλτικς πια έχουν 3 ευκαιρίες για να κάνουν μία νίκη. Η λογική, η παράδοση και η ιστορία λένε ότι δεν μπορεί να χάσουν αυτόν τον τίτλο και μετά από 22 χρόνια θα είναι ξανά πρωταθλητές. Ας δούμε λίγο τη σειρά.

Η αλήθεια είναι ότι οι Σέλτικς φαίνονται (και είναι), καλύτεροι και πιο έτοιμοι ως τώρα. Η άμυνά τους ώρες-ώρες σπάει κόκαλα, ο Κόμπι Μπράιαντ περιορίζεται πάρα πολύ, εκμεταλλεύονται στο έπακρο όποιον από την τριάδα βρεθεί σε καλή μέρα, ενώ έχουν εντάξει τους ρολίστες τους στο παιχνίδι της ομάδας. Αντιμετώπισαν ένα σοβαρό πρόβλημα (δεν μιλάω για τον Πιρς), αυτό του Ρόντο, που όμως κατάφεραν και το ξεπέρασαν. Μπορεί σε μία ομάδα με Άλεν, Γκαρνέτ, Πιρς και Πέρκινς, Πόζι, Κασέλ, να χαμογελάτε όταν με ακούτε να μιλάω για τον Ρόντο, αλλά ο πλέι μέικερ της Βοστόνης είναι ο παίκτης που κρατάει τις ισορροπίες στην πεντάδα. Παίζει πολύ καλή άμυνα, μοιράζει εκπληκτικά (ειδικά στα πλέι οφς) την μπάλα και, γενικά, δείχνει ότι αξίζει τον κόπο να του κάνουμε ειδική μνεία. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι το πρώτο ματς στα πλέι οφς που οι Σέλτικς χρειάστηκε να παίξουν στο πρώτο ημίχρονό του χωρίς τον Ρόντο (4^ος τελικός), βρέθηκαν να χάνουν με 45-21.

Οι τελικοί από τον πρώτο αγώνα φάνηκε ότι θα πήγαιναν σε 4-1 ή 4-2. Γιατί; Γιατί οι Λέικερς παίζουν (ας μου επιτραπεί η έκφραση) χαζό μπάσκετ. Βασιζόμενοι απόλυτα στον Κόμπι Μπράιαντ, έχουν ουσιαστικά μόνοι τους εγκλωβίσει τους εαυτούς τους σε έναν δρόμο αδιέξοδο. Ο Κόμπι 1 ή 2 παιχνίδι θα μπορούσε να τα πάρει μόνος του. Πήρε το 3^ο, ίσως πάρει και το 5^ο. Όμως, έτσι πρωτάθλημα δεν παίρνεις.

Περίεργο για ομάδα του Φιλ Τζάκσον, αλλά ο πολύπειρος προπονητής δείχνει να έχει φυλακιστεί στην ίδια του την επιλογή να στηρίξει (από το 2000) τον Κόμπι. Σε αντίθεση με τους Σικάγο Μπουλς της δεύτερης τριετίας, οι Λέικερς έχουν αλλού το βάρος. Ας θεωρήσουμε προς απλούστευση της συζήτησης ότι ο Κόμπι είναι ο Τζόρνταν του τότε και ο Φίσερ ο Χάρπερ. Όμως, μετά η συνέχεια δεν είναι ίδια. Αντί του Σκότι Πίπεν και του Ντένις Ρόντμαν υπάρχουν ο Παού Γκασόλ και ο Λαμάρ Όντομ (Κούκοτς δεν υπάρχει βεβαίως...). Αυτό δείχνει ότι στη λεγόμενη τριγωνική επίθεση το βάρος πρέπει να μετατοπιστεί προς τη ρακέτα. Όμως, ο Τζάκσον εξακολουθεί να έχει εκτός συστημάτων τον Γκασόλ, που βλέπει τον Κόμπι να δοκιμάζει 20-30 σουτ σε κάθε αγώνα, ενώ εκείνος κάνει 5-10 (ιδίως αν βγάλετε τα όσα κάνει μετά από επιθετικό ριμπάουντ). Και καμία ομάδα δεν έχει κερδίσει όταν δεν εκμεταλλεύεται τα όπλα της. Αποκορύφωμα το 3^ο παιχνίδι (και χρησιμοποιώ επίτηδες το ματς που οι Λέικερς κέρδισαν), όταν ο Γκασόλ είχε 9 πόντους, 3 από βολές, 4 από επιθετικό ριμπάουντ και φόλοου και 2 από σύστημα που βγήκε πάνω του. Με 9 σουτ στο ματς, μόλις τα 5 ήταν από σύστημα που είχε ως αποδέκτη αυτόν. Τραγικό.

Θες είναι ψαρωμένος ακόμη (δεν νομίζω), θες έχει κάνει πέρα τον εγωισμό του μήπως πάρει τίτλο (όπως έχει κάνει και στην εθνική), ο Ισπανός δεν μιλάει, αλλά έτσι οι Λέικερς από την αρχή πήγαιναν με μαθηματική ακρίβεια προς την ήττα στους τελικούς.

Απ’ την άλλη, οι Σέλτικς έχουν καταφέρει να ανταποκριθούν σε όλα τα προβλήματα. Ο Πιρς παίζει… ευρωπαϊκή άμυνα στον Κόμπι, άμυνα που εμείς γουστάρουμε να τη βλέπουμε, καθώς φανταζόμαστε τον κύριο με το νούμερο «13» σε γαλανόλευκη φορεσιά (ή εκείνον με το «8») να του κάνει τα ίδια και χειρότερα σε κινεζικό φόντο. Μέχρι στιγμής ο Μπράιαντ χρειάζεται 22 σουτ εντός παιδιάς κατά μέσο όρο σε κάθε τελικό για να πετύχει τους 19.5 πόντους που βάζει εντός παιδιάς σε κάθε αγώνα (+7.25 πόντους από βολές). Αυτό εν ολίγοις σημαίνει ότι οι Σέλτικς έχουν αναγκάσει τη μοναδική (όπως παίζει το Λ.Α.) πηγή κινδύνων, να σπαταλάει 22 επιθέσεις για να βάλει 19 πόντους. Χαρακτηριστικό είναι ότι στο μόνο ματς που ο Κόμπι σούταρε εντός παιδιάς με περισσότερο του 50%, οι Λέικερς κέρδισαν. Αλλά είπαμε: έτσι πρωτάθλημα δεν παίρνουν.

Και τι προλαβαίνει να αλλάξει; Οι Σέλτικς μοιράζουν τις επιθέσεις, με το βάρος να πέφτει κάθε φορά σε εκείνον που είναι σε καλύτερη μέρα. Ο Γκαρνέτ έχει αρκετά προβλήματα απέναντι στον Γκασόλ και τον Όντομ (ιδίως στην επίθεση), αλλά τα καλύπτει με το ταλέντο του και την ομαδική του κάλυψη στην άμυνα. Ο Άλεν προσφέρει τα μέγιστα, με αποκορύφωμα το έναυσμα για την τρομακτική ανατροπή στο 4^ο ματς, ενώ ο MVP των τελικών δεν είναι άλλος (ως τώρα) από τον αρχηγό. Ο καλύτερος παίκτης της ομάδας του και στις 3 νίκες των Σέλτικς, ο Πιρς δείχνει ότι τον θέλει πάρα πολύ τον τίτλο.

Μπορούν οι Λέικερς σε δύο ημέρες να αλλάξουν τρόπο παιχνιδιού; Μπορεί ο Κόμπι να βάλει στην άκρη το «εγώ» (το οποίο παρά τις… επίμονες ατάκες των σχολιαστών της ΕΡΤ, δεν το έχει κάνει) και να μοιράσει την μπάλα στους ψηλούς; Ο Γκασόλ είχε 61% εντός παιδιάς στους δύο πρώτους τελικούς. Χωρίς τον Ισπανό οι Λέικερς δεν μπορούν να φτάσουν στο θαύμα (ήτοι την ανατροπή του 3-1). Μπορεί ο Τζάκσον να τροποποιήσει τις επιθετικές προτεραιότητες και επιλογές της ομάδας του; Μπορούν οι Λέικερς να βρουν αντίδοτο στην εξοντωτική (για NBA) άμυνα των Σέλτικς; Όλα αυτά θα απαντηθούν αρχής γενομένης από τη Δευτέρα το ξημέρωμα. Όμως, η παρούσα κατάσταση λέει ότι οι Σέλτικς… «μπορώ πια και μυρίζομαι τον τίτλο. Τόσο κοντά είμαστε» (Κέβιν Γκαρνέτ μετά το 3-1).

by Rasheed.