Τέτοιες στιγμές το μπάσκετ μοιάζει πολύ μικρό μπροστά στην ηλιθιότητα και την αρρώστια όσων το μολύνουν. Το περιστατικό που συνέβη τη Δευτέρα το βράδυ, εκτός από πρωτοφανές, αποδεικνύει για ακόμη μία φορά ότι ζούμε δυστυχώς σε χώρα-ζούγκλα, όπου ο καθένας μπορεί να αψηφά το νόμο, αλλά και στοιχειώδεις ανθρώπινους κανόνες.
Οι τραμπούκοι για ακόμη μία φορά αποφάσισαν να τραυματίσουν τον αθλητισμό και το μπάσκετ, όμως τώρα ξέφυγαν από κάθε όριο, εξαπολύοντας εγκληματική επίθεση, που μόνο από θαύμα δεν είχε θύματα. Μπορεί οι λέξεις να φαντάζουν κλισέ, αλλά μόνο αυτές διαθέτω για να περιγράψω τα όσα έγιναν τη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη.
Δεν έχει σημασία που δεν σκοτώθηκε κανείς, δεν καν έχει σημασία αν ήταν οπαδοί του ΠΑΟΚ αυτή τη φορά (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας), το μόνο που μετράει είναι πότε η πολιτεία, η ομοσπονδία, η αστυνομία και οι πρόεδροι θα δουν το έκτρωμά τους και θα αποφασίσουν να κάνουν κάτι γι' αυτό.
Τη Δευτέρα το βράδυ, μετά την προπόνηση του Άρη, ο Τζερεμάια Μάσεϊ και ο Μπρέισι Ράιτ κατευθύνονταν με το αυτοκίνητο του πρώτου προς τα σπίτια τους. Τότε δέχτηκαν επίθεση από 5 ή 6 επιβαίνοντες σε 3 μηχανές υψηλού κυβισμού. Οι τραμπούκοι προσπάθησαν να σπάσουν το παρμπρίζ του τζιπ του Μάσεϊ, πέταξαν πέτρες και χτύπησαν το αυτοκίνητο με λοστούς, ενώ στη συνέχεια εκτόξευσαν προς αυτό αναισθητικό σπρέι και πέταξαν μέσα έναν αναμμένο πυρσό.
Οι δύο παίκτες ήταν απίστευτα τυχεροί, καθώς το σπρέι δεν τους βρήκε και ο Ράιτ (από το παράθυρο δίπλα στον οποίο εκτοξεύτηκε ο πυρσός) είχε την διαύγεια να πιάσει τον πυρσό και να τον πετάξει ξανά έξω από το αυτοκίνητο, την ώρα που ο Μάσεϊ δεν έχασε τον έλεγχο.
Μπορεί οι δύο παίκτες να γλίτωσαν δίχως αμυχή και μόνο το τζιπ να υπέστη ζημιές, αλλά δεν γίνεται και αυτή η ενέργεια να περάσει ατιμώρητη.
Η επίθεση, που στη μορφή της θύμισε ρατσιστικές ενέργειες της Κου Κλουξ Κλαν, ήταν εγκληματική πέρα για πέρα. Απλώς σκεφτείτε τι θα γινόταν αν πετύχαινε. Το σπρέι θα αναισθητοποιούσε τους δύο παίκτες, που στη συνέχεια θα καίγονταν ζωντανοί μέσα στο αυτοκίνητο. Μπορεί κανείς να το διανοηθεί αυτό στην πραγματική του διάσταση, πέρα από τις μουντές, ασήμαντες λέξεις σε ένα χαρτί;
Είναι μάλλον ανώφελο να αναρωτηθούμε ποιο άρρωστο (και όχι αρρωστημένο) μυαλό σκέφτηκε κάτι τέτοιο επειδή ο Μάσεϊ και ο Ράιτ θα τολμούσαν να... παίξουν κατά του ΠΑΟΚ, ή αν οι δράστες είναι άτομα που χρίζουν ιδρυματικής βοήθειας και πρέπει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους έγκλειστοι σε κάποιο ψυχιατρείο ή φυλακή.
Βέβαια, όλοι ξέρουμε ότι κανείς δεν θα συλληφθεί για το περιστατικό, ότι θα ξεχαστεί μέσα σε λίγες ημέρες, όπως άλλωστε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως της σημασίας τους. Όπως τα τούβλα στον τελικό του Κυπέλλου, όπως, όπως, όπως...
Ελπίζουμε απλώς να υπάρξει έστω κι ένας άνθρωπος στον χώρο που δεν θα φερθεί υποκριτικά και θα καταλάβει ότι ο δρόμος που έχουμε μπει οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έναν και μόνο προορισμό...
Μπορεί ο Μάσεϊ και ο Ράιτ να ήταν τυχεροί, αλλά πόσοι ακόμα θα είναι; Και γιατί θα πρέπει να ευχαριστούμε κάθε φορά την... τύχη; Είναι λογική αυτή;
Το Age of Basketball ζητάει συγγνώμη από τους δύο αθλητές που ήρθαν στη χώρα μας για να παίξουν μπάσκετ και για το λόγο αυτό κινδύνευσε η ζωή τους. Ζητάμε την κατανόησή τους που δεν ήξεραν ότι ήρθαν σε χώρα καθυστερημένων και ηλιθίων.
Την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ μπορεί να υποβιβαστεί, μπορεί και να σωθεί. Πλέον, ποιος νοιάζεται; Το μπάσκετ έγινε για ακόμη μία φορά θέατρο του παραλόγου και πρόσφορο έδαφος για να ενεργήσουν εγκληματίες. Ας ενδιαφερθεί έστω κι ένας απ' όσους κόπτονται ότι το αγαπούν και ας κάνει επιτέλους κάτι.
by Rasheed.
Οι τραμπούκοι για ακόμη μία φορά αποφάσισαν να τραυματίσουν τον αθλητισμό και το μπάσκετ, όμως τώρα ξέφυγαν από κάθε όριο, εξαπολύοντας εγκληματική επίθεση, που μόνο από θαύμα δεν είχε θύματα. Μπορεί οι λέξεις να φαντάζουν κλισέ, αλλά μόνο αυτές διαθέτω για να περιγράψω τα όσα έγιναν τη Δευτέρα στη Θεσσαλονίκη.
Δεν έχει σημασία που δεν σκοτώθηκε κανείς, δεν καν έχει σημασία αν ήταν οπαδοί του ΠΑΟΚ αυτή τη φορά (ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας), το μόνο που μετράει είναι πότε η πολιτεία, η ομοσπονδία, η αστυνομία και οι πρόεδροι θα δουν το έκτρωμά τους και θα αποφασίσουν να κάνουν κάτι γι' αυτό.
Τη Δευτέρα το βράδυ, μετά την προπόνηση του Άρη, ο Τζερεμάια Μάσεϊ και ο Μπρέισι Ράιτ κατευθύνονταν με το αυτοκίνητο του πρώτου προς τα σπίτια τους. Τότε δέχτηκαν επίθεση από 5 ή 6 επιβαίνοντες σε 3 μηχανές υψηλού κυβισμού. Οι τραμπούκοι προσπάθησαν να σπάσουν το παρμπρίζ του τζιπ του Μάσεϊ, πέταξαν πέτρες και χτύπησαν το αυτοκίνητο με λοστούς, ενώ στη συνέχεια εκτόξευσαν προς αυτό αναισθητικό σπρέι και πέταξαν μέσα έναν αναμμένο πυρσό.
Οι δύο παίκτες ήταν απίστευτα τυχεροί, καθώς το σπρέι δεν τους βρήκε και ο Ράιτ (από το παράθυρο δίπλα στον οποίο εκτοξεύτηκε ο πυρσός) είχε την διαύγεια να πιάσει τον πυρσό και να τον πετάξει ξανά έξω από το αυτοκίνητο, την ώρα που ο Μάσεϊ δεν έχασε τον έλεγχο.
Μπορεί οι δύο παίκτες να γλίτωσαν δίχως αμυχή και μόνο το τζιπ να υπέστη ζημιές, αλλά δεν γίνεται και αυτή η ενέργεια να περάσει ατιμώρητη.
Η επίθεση, που στη μορφή της θύμισε ρατσιστικές ενέργειες της Κου Κλουξ Κλαν, ήταν εγκληματική πέρα για πέρα. Απλώς σκεφτείτε τι θα γινόταν αν πετύχαινε. Το σπρέι θα αναισθητοποιούσε τους δύο παίκτες, που στη συνέχεια θα καίγονταν ζωντανοί μέσα στο αυτοκίνητο. Μπορεί κανείς να το διανοηθεί αυτό στην πραγματική του διάσταση, πέρα από τις μουντές, ασήμαντες λέξεις σε ένα χαρτί;
Είναι μάλλον ανώφελο να αναρωτηθούμε ποιο άρρωστο (και όχι αρρωστημένο) μυαλό σκέφτηκε κάτι τέτοιο επειδή ο Μάσεϊ και ο Ράιτ θα τολμούσαν να... παίξουν κατά του ΠΑΟΚ, ή αν οι δράστες είναι άτομα που χρίζουν ιδρυματικής βοήθειας και πρέπει να περάσουν το υπόλοιπο της ζωής τους έγκλειστοι σε κάποιο ψυχιατρείο ή φυλακή.
Βέβαια, όλοι ξέρουμε ότι κανείς δεν θα συλληφθεί για το περιστατικό, ότι θα ξεχαστεί μέσα σε λίγες ημέρες, όπως άλλωστε όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα, ανεξαρτήτως της σημασίας τους. Όπως τα τούβλα στον τελικό του Κυπέλλου, όπως, όπως, όπως...
Ελπίζουμε απλώς να υπάρξει έστω κι ένας άνθρωπος στον χώρο που δεν θα φερθεί υποκριτικά και θα καταλάβει ότι ο δρόμος που έχουμε μπει οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε έναν και μόνο προορισμό...
Μπορεί ο Μάσεϊ και ο Ράιτ να ήταν τυχεροί, αλλά πόσοι ακόμα θα είναι; Και γιατί θα πρέπει να ευχαριστούμε κάθε φορά την... τύχη; Είναι λογική αυτή;
Το Age of Basketball ζητάει συγγνώμη από τους δύο αθλητές που ήρθαν στη χώρα μας για να παίξουν μπάσκετ και για το λόγο αυτό κινδύνευσε η ζωή τους. Ζητάμε την κατανόησή τους που δεν ήξεραν ότι ήρθαν σε χώρα καθυστερημένων και ηλιθίων.
Την Τετάρτη ο ΠΑΟΚ μπορεί να υποβιβαστεί, μπορεί και να σωθεί. Πλέον, ποιος νοιάζεται; Το μπάσκετ έγινε για ακόμη μία φορά θέατρο του παραλόγου και πρόσφορο έδαφος για να ενεργήσουν εγκληματίες. Ας ενδιαφερθεί έστω κι ένας απ' όσους κόπτονται ότι το αγαπούν και ας κάνει επιτέλους κάτι.
by Rasheed.
3 σχόλια:
Ο θρίαμβος της γυφτιάς...
" Μου αρέσει η Ελλάδα... Μου θυμίζει πολύ την πατρίδα μου το Κογκό". Τρεζόρ Λομάνα Λούα Λούα...
Χωρίς διάθεση υποτίμησης των Αφρικανικών κρατών, ώρες ώρες νομίζω ότι ο πολιτικός και κοινωνικός μας πολιτισμός είναι εφάμιλλος αυτών και όχι των κρατών-μελών της Ε.Ε. Και δεν είναι ότι αυτά δεν γίνονται στην υπόλοιπη Ε.Ε., είναι ότι από καιρό εις καιρό ο πέλεκυς της δικαιοσύνης πέφτει πολύ βαρύς.
Αυτά τα περιστατικά και κυρίως το γεγονός ότι μένουν ατιμώρητα, μας πηγαίνουν πίσω σε εποχές όπου ανθόυσε το παρακράτος. Ή μήπως το παρακράτος στην ελλάδα δεν έπαψε ποτέ να υπάρχει από καταβολής της χώρας, απλά αλλάζει μορφές. Υπερβολές θα πείτε, αλλά ανάλογα περιστατικά συμβαίνουν σε χούντες, το μόνο που αλλάζει έιναι ότι τέτοιους τραμπουκισμούς κατά κανόνα δέχονται πολιτικά πρόσωπα και δημοσιογράφοι και όχι αθλητες (αν και τραμπουκισμούς έχουν υποστεί ουκ ολίγοι αθλητικογράφοι).
Και κάτι άλλο. Βλέπω ότι τα ΜΜΕ δεν αναφέρθηκαν εκτενώς στο θέμα. Δηλαδή θα πρέπει να γινει το μοιραίο για να αρχίσουμε πάλι να κλαίμε. Το ότι από τύχη δεν είχαμε βαριά τραυματίες και νεκρούς δεν αλλάζει τη σημασία του γεγονότος...
@ανώνυμος: Έτσι είναι φίλε.
@el pollo diablo: Δυστυχώς τα ΜΜΕ δεν προέβαλαν το θέμα. Ακόμη και στα περισσότερα site πέρασε στα ψιλά. Μάλλον θα έπρεπε να έχει σκοτωθεί κάποιος για να ασχοληθούμε στη χώρα αυτή.
Όσο για την ατάκα του Λούα-Λούα, δυστυχώς είναι πέρα για πέρα αληθινή. Η Ελλάδα είναι τελευταία σε όλα. Κάθε μέρα το βλέπουμε στις εφημερίδες, σε ποιον τομέα πήραμε την τελευταία θέση. Γιατί να διαφέρει ο αθλητισμός; Και δεν εννοώ τους παίκτες.
Δημοσίευση σχολίου