Το NBA ξεκίνησε και η χρονιά άρχισε να έχει από νωρίς συγκινήσεις. Μπορεί τους πρώτους δύο μήνες της σεζόν να μην κρίνεται απολύτως τίποτα στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, αλλά κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει τα… σημεία των καιρών.
Η πιο πολυαναμενόμενη ομάδα έχει ξεκινήσει όπως όλοι μέσα τους ήλπιζαν. Ας μην γελιόμαστε, το ενδιαφέρον στο NBA είχε αρχίσει να πέφτει. Οι ομάδες έμεναν στα ίδια, μετακινήσεις τύπου Μπεν Ουάλας δεν συγκινούν κανέναν σε σημείο που να παθιαστεί και οι ρούκις δεν τραβάνε τα βλέμματα όλου του κόσμου. Αίφνης τα «πράσινα» έχουν και πάλι αξία στο NBA. Η φανέλα που φόρεσε ο Λάρι Μπερντ δεν θα ξεφτιλίζεται για ακόμη μία χρονιά περιφερόμενη από ήττα σε ήττα, αλλά θα έχει ως στόχο, αυτό για το οποίο έχει μείνει στην ιστορία: τον τίτλο. Η Βοστόνη έχει αρχίσει με 5-0 (5-1 ή 6-0 όταν διαβάζετε αυτές τι γραμμές) με το καλύτερο ξεκίνημα από το 1987-88. Μπορεί να είναι αρχή, αλλά αυτό κάτι δείχνει. Όπως και η τεράστια αύξηση του NBA στη θεαματικότητα σε όλο τον κόσμο σε σχέση με το περσινό ξεκίνημα.
Ο Κόμπι έχει 30.4 πόντους μέσο όρο ανά αγώνα, αλλά φέτος δεν… παίζει μόνος του για τον τίτλο του πρώτου σκόρερ στο πρωτάθλημα. Ο Τρέισι ΜακΓκρέιντι ακολουθεί στους 27.3, νιώθει πολύ καλά και παίζει όπως τότε στο Ορλάντο… που κάποιοι είδαν τον «νέο Τζόρνταν» (είχε βγει 1ος σκόρερ το 2002-03).
Ο Ντουάιτ Χάουαρντ έχει… πείσει πλέον τους Αμερικάνους ότι είναι ο νέος Ουίλτ Τσάμπερλεν (ασχολίαστο...), οπότε δεν υπάρχει λόγος πια να το συζητάμε. Κάπου, σε μια σκοτεινή γωνιά, κρυμμένος από τα φώτα της δημοσιότητας και σχεδιάζοντας την επιστροφή του (ελπίζουμε) ο Big-Sofo γελάει ειρωνικά διαβάζοντας τα κομπλιμέντα για τον παίκτη που «έφαγε» για πρωινό. Χάσ’ τα ρε Σόφο να σε δούμε στην ίδια πεντάδα με τον Κουφό στα γαλανόλευκα…
Ο Κέβιν Γκαρνέτ οδηγεί την κούρσα για τον MVP μιας και τα κάνει όλα. Παίρνει 16 ριμπάουντ ανά αγώνα (15.8 για την ακρίβεια) και σκοράρει 22.6 πόντους δίνοντας 6.0 ασίστ. Ο «Big Ticket» ξέρει ότι φέτος είναι η ευκαιρία του και δεν άρχισε τη χρονιά σνομπ και αδιάφορος όπως τα τελευταία χρόνια.
Οι Μπουλς έφαγαν κι επισήμως «χυλόπιτα» από τον Κόμπι Μπράιαντ και πλέον στράφηκαν προς τον… περσινό αγαπημένο τους, Παού Γκασόλ, ο οποίος, λέει, αρέσει πολύ στον Πάξον. Ο οποίος Πάξον αντί να σαλιαρίζει με τον Γκασόλ, θα έπρεπε να κοιτάξει γιατί οι Γκόρντον και Ντενγκ δεν σκάνε που το Σικάγο έχει 1-5.
Στο Γκόλντεν Στέιτ γελούν με τον Κόστα Πέροβιτς. Οι μισοί γελούν επειδή δεν θυμούνται πότε ήταν η τελευταία φορά που η ομάδα τους είχε έναν σέντερ που να ξέρει τόσο μπάσκετ και να έχει τέτοιες κινήσεις στη ρακέτα, και οι άλλοι μισοί γελούν επειδή είναι αργός, όχι ιδιαίτερα γυμνασμένος και επιρρεπής στο λάθος. Ο Ντον Νέλσον είναι στο… δεύτερο μισό και αποφάσισε να τον στείλει στο NBADL. Αυτά άκουσε ο Πέροβιτς και… ξύρισε το κεφάλι του, όπως κάθε καλός στρατιώτης.
Κι επειδή παρασκήνιο χωρίς Νικς δεν γίνεται, η χρονιά μετράει μόλις 15 ημέρες και στη Νέα Υόρκη είναι έτοιμοι να εκραγούν. Ο Στέφον Μάρμπερι εξαφανίστηκε (!) από την ομάδα πριν το ματς με το Φίνιξ και όλοι είπαν ότι αυτή η κίνηση σχετίζεται με την απόφαση του Αϊζάια Τόμας να του ανακοινώσει ότι θα τον αφήσει εκτός βασικής πεντάδας για να βάλει τον Μάρντι Κόλινς. Τι λένε οι δύο πλευρές; Μάρμπερι (σε γραπτό μήνυμα σε εφημερίδα μόλις έφτασε στη Νέα Υόρκη): «Δεν θα έφευγα ποτέ έτσι από την ομάδα. Πήρα άδεια από τον Αϊζάια Τόμας. Μάλλον δεν θα παίξω ούτε με το Λος Αντζελες». Τόμας: «Δεν ξέρω πού είναι. Μάλλον κάπου στο Φίνιξ. Η τιμωρία του θα είναι εσωτερική υπόθεση της ομάδας. Τον θέλω να επιστρέψει. Τον χρειαζόμαστε. Κάθε χρόνο ξεκινάμε έτσι, αλλά μετά… φιλιόμαστε και τα φτιάχνουμε». Τόμας ΙΙ: «Θέλω ο πλέι μέικερ να είναι ηγέτης στο γήπεδο, αμυντικά κι επιθετικά. Αυτό του έχω ζητήσει και δεν το κάνει». Τύπος: «Ο Μάρμπερι εμμέσως ζητάει μετεγγραφή, την ώρα που έχει εξάλλου δηλώσει ότι όταν τελειώσει το συμβόλαιό του θα πάει στην Ιταλία να παίξει».
Προφανώς, η υπόθεση είναι τραγελαφική. Ο ένας δεν ξέρει πού είναι ο άλλος, ο άλλος λέει ότι του είπε… ο ένας να φύγει, όλοι βλέπουν την αρχή του τέλους (ξανά, όπως και πέρσι και πρόπερσι και… και…) και η ουσία είναι ότι άρχισε να επιβεβαιώνεται το σενάριο που έλεγε: «Αν θες να καταστρέψεις κάτι όμορφο, βάλε επικεφαλής τον Αϊζάια Τόμας».
by Rasheed.
4 σχόλια:
Οι Σέλτικς πραγματικά εντυπωσιάζουν ή μάλλον να πω,ο Γκαρνέτ πραγματικά τρομάζει!!!
Τόσο καλό ξεκίνημα δεν το περίμενα (6-0 πλέον),αν και δεν ξέρω με ποιούς έχουν παίξει και που.Όχι οτι έχει και πολύ μεγάλη σημασία στο nba βέβαια...
Αναμένουμε και τη συνέχεια,άλλωστε όλη η προσοχή είναι στραμμένη πάνω τους.
Ο Κόμπι δε φεύγει...προς το παρόν.Μέχρι να ξυπνήσει στραβά ένα πρωί και να απαιτήσει ξανά ανταλλαγή.Όχι οτι αν ερχόταν μια καλή πρόταση δε θα έφευγε,απλά τουλάχιστον τώρα δε μιλάει καθόλου.
Έκαναν βέβαια και την κουφή νίκη τους μέσα στο Φοίνιξ με 20 πόντους (με πρωταγωνιστή το Ραντμάνοβιτς!!!) αλλά στο Σαν Αντόνιο δεν παίζουν.Αχ αυτός ο Μπόουεν...
Μιας και θυμήθηκες τον Κουφό,18 ποντάκια σε 18 λεπτά στο πρώτο του παιχνίδι με το Οχάιο.Μια χαρά.
Και μ'αρέσει που οραματίζεσαι μια πεντάδα με Κουφό-Σόφο.
Εξακολουθώ να πιστεύω πως ο Κουφός μπορεί να κάνει μεγάλη καριέρα σαν 4άρι.Κάτι σαν Ντάνκαν.
Προς Θεού μην νομίσει κανείς οτι συγκρίνω τους 2 παίκτες ή οτι θεωρώ πως ο Κουφός θα γίνει εξίσου καλός.
Απλά θέλω να δείξω ποιό στυλ μπάσκετ θα του ταίριαζε να παίζει.
Στην Ευρώπη βέβαια,ως 5άρι θα'κανε πλάκα,αλλά στο nba ταπεινή μου γνώμη είναι οτι σαν 4 μπορεί να κάνει μεγαλύτερα πράγματα.
Έχει σουτ,τεχνική,ευελιξία,θα δουλέψει κι άλλο στο κολλέγιο και πιστεύω θα βελτιώσει τα τεχνικά και αθλητικά του προσόντα.
Ίδωμεν...
Ήταν ένα αγοράκι, με το καλύτερο στατικό(μόνο) σουτ στον κόσμο (γιατί αμα δεν μπορείς να κάνεις το jump πώς να κάνεις και το σουτ μετά). Πέρυσι έκανε μιμί στον αστράγαλο και ο uncle Sam (ο Mitchell, μη πάει ο νους σας αλλού), του είπε να μην πάει να παίξει με τα ξαδερφάκια του στην Ισπανία. Ως άσωτος ανιψιός, ο Γιωργάκης τον παράκουσε. Τελικά όμως ο Uncle Sam δεν αποδείχθηκε ο στοργικός θείος και δεν τον βάζει πολύ με τα άλλα τα παιδάκια να παίζει. Για αυτό και ο Γιωργάκης φώναξε τον μεγαλύτερο ξαδερφάκι του, τον Γκασόλα, να πει του θείου του ότι μπορεί και αυτός να παίξει...
ΥΓ1 Σόρι για τη διακωμώδιση, αλλά οι πρωταγωνιστές μου είναι εξαιρετικά ανιπαθείς.
ΥΓ2 Ανεξάρτητα, όμως αν μου είναι αντιπαθείς, τους βγάζω το καπέλο γιατι είναι μια γροθια (σαν τη Μαφία ένα πράγμα)
ΥΓ3 Τελικά NBA, Ευρωμπάσκετ ή και τα δύο; Δεν γουστάρω τις τακτικές του NBA, αλλά δυστυχώς αυτοί (χρύσο)πληρώνουν.
@patrick star: Περιμένουμε να δούμε τους Σέλτικς. Να σου πω την αλήθεια, το 6-0 δεν το περίμενα. Πιο πολύ περίμενα ότι στα πλέι οφ θα είναι πάρα πολύ δύσκολο για οποιονδήποτε να τους κάνει 4 νίκες σε 7 ματς, παρά να σαρώνουν στην κανονική περίοδο. Ο BEN πάντως πιστεύει ότι και στην κανονική περίοδο θα κάνουν λιγότερες από 20 ήττες και φαίνεται ότι θα δικαιωθεί.
Ο Κόμπι μένει μέχρι να φύγει, αλλά αυτό μπορεί να είναι και πολύ. Εξάλλου, ουδέν μονιμότερον του προσωρινού.
Όσο για τον Κουφό, συμφωνώ μαζί σου. Δεν είναι ιεροσυλία να τον συγκρίνεις με τον Ντάνκαν, γιατί ο Κώστας είναι παιδί ακόμα και έχει όλη την καριέρα μπροστά του. Απλώς έδειξες σε ποιον παίκτη θεωρείς ότι μοιάζει το στιλ που του πηγαίνει και έχεις δίκιο, με τον Κουφό να έχει καλύτερο σουτ από τον Ντάνκαν. Υστερεί σε άλλα, αλλά είναι 18 χρονών ακόμα. Θα δούμε. Αν δουλέψει, το ταλέντο δεν του λείπει. Και το ομολογώ: Όταν σκέφτομαι Κουφός, σκέφτομαι και Σόφο και μετά... Ολυμπιάδες, Παγκόσμια, Ευρωμπάσκετ... στην πλάκα.
Μπόουεν και τα μυαλά στα κάγκελα. Μπορεί να μην ξέρει μπάσκετ, αλλά μέχρι τα 50 του θα βρίσκει συμβόλαιο αν θέλει, γιατί είναι από τους ελάχιστους παίκτες στις Η.Π.Α. που μπορούν να παίξουν πραγματική ομαδική άμυνα... μόνοι τους. Άλλωστε εμείς εδώ, τα λέγαμε από πέρσι στους τελικούς όταν κάναμε... Μποουενιάδα!
Rasheed.
@el pollo diablo: Δεν υπάρχει θέμα φίλε. Ήθελες να δώσεις μία... διαφορετική και πιο ανάλαφρη χροιά στο θέμα και το έκανες. Πάντως, έχεις δίκιο σε ό,τι λες για το δέσιμο των Ισπανών.
Ο ένας υποστηρίζει τον άλλον και στις Η.Π.Α. αυτό είναι σημαντικό. Γιατί είναι μειοψηφία. Κάτι σαν τη μαφία που λες. Αρκεί να μην προσλάβουν τον Μαρκ Γκασόλ για πληρωμένο δολοφόνο (του μπάσκετ).
Όσο για την ερώτηση περί NBA ή Ευρωμπάσκετ, θα ενστερνιστώ την άποψη του BEN και θα πω ότι θεωρώ τη μεγαλύτερη τιμή και αναγνώριση για έναν παίκτη την κλήση στην εθνική του ομάδα (ιδίως αν αυτή είναι... καλή ομάδα). Επίσης, θα προσθέσω ότι αν στο NBA είχαν την ίδια αντιμετώπιση και απέναντι στους Αμερικανούς αθλητές, τότε θα ήταν δίκαιο. Αλλά δεν γίνεται οι καλοί Ευρωπαίοι να απαγορεύεται να παίζουν στην εθνική τους (ιδίως τώρα που οι Αμερικάνοι έχουν να πάρουν Παγκόσμιο από το 1994 και Ολυμπιάδα από το 2000) και οι Αμερικάνοι να επιβάλλεται να παίζουν, αλλιώς θα έχουν κυρώσεις! Δείχνει απλώς κόμπλεξ.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου