Οι Σπερς πριν από λίγο έφτασαν στον 4ο τίτλο της ιστορίας τους, κατόρθωμα που τους τοποθετεί σε μία εκλεκτή ελίτ ομάδων στο NBA. Όλα ήρθαν όπως σας τα είχαμε πει μετά το πρώτο ματς, με το Σαν Αντόνιο να κάνει περίπατο και να «σκουπίζει» τους μέτριους Καβαλίερς, κερδίζοντας με 82-83 και τον τελευταίο αγώνα.
Ο ήρωας του πλανήτη, ΛεΜπρον Τζέιμς, έβαλε 25 πόντους με το τρομερό 10/30 σουτ, δηλαδή 33.3%. Θέλετε και πιο συγκεκριμένα; Ο Τζέιμς είχε 8/23 δίποντα, 2/7 τρίποντα και 2/6 βολές. Δηλαδή 34.8%, 28.6% και 33.3% αντίστοιχα. Α, ρε Μπόουεν…
Αν και τα εύσημα δεν πρέπει να πάνε μόνο στον φιλότιμο Μπρους. Οι Σπερς έπαιζαν ευρωπαϊκή άμυνα με νταμπλ- και τριμπλ-τιμ πάνω στον ΛεΜπρον, ο οποίος είναι Τζόρνταν όσο η Τουρκία είναι Ευρώπη. Δηλαδή, μία άκρη πατάει Ευρώπη (Τζόρνταν), ένα ακόμα μικρό κομμάτι θυμίζει Ευρώπη, αλλά όλο το υπόλοιπο είναι τόσο βαθιά χωμένο στην Ανατολία (ατέλειες) που η απάντηση είναι όχι. Απλώς.
Το άρθρο το έγραψα περισσότερο για να σχολιάσω τρία πράγματα, αν και δεν άντεξα και ξεκίνησα από τον ΛεΜπρον.
Πρώτον: Ο Τόνι Πάρκερ αναδείχτηκε σε MVP των τελικών, δίκαια, κάνοντας μία πραγματικά καταπληκτική σειρά αγώνων. Έτσι έγινε ο πρώτος Ευρωπαίος που παίρνει αυτόν τον τίτλο, κάτι που εμένα προσωπικά με... λυπεί ιδιαίτερα, αν και δεν έχω κάτι ούτε με τον Πάρκερ, ούτε (πολύ περισσότερο) με τη… Λονγκόρια (φιλάκι εμείς;). Πώς να το κάνουμε, θα προτιμούσα ο καλύτερος Ευρωπαίος, ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο και (πιθανότατα) ο καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης όλων των εποχών να πάρει αυτόν τον τίτλο πρώτος. Για τον Ντιρκ Νοβίτσκι μιλάω.
Δεύτερον: Δεν ξέρω πόσοι το προσέξατε, αλλά για να μπω στα χωράφια του L.o.t.S. ας χτυπήσω και το φοβερό στατιστικό στοιχείο του αγώνα. Λοιπόν, οι Σπερς κέρδισαν χάρη στην… εθνική Αργεντινής. Φαμπρίτσιο Ομπέρτο και Μανού Τζινόμπιλι είχαν 18 από τους τελευταίους 21 πόντους των Σπερς και 12 από τους τελευταίους 13. Η μερίδα του λέοντος ανήκει στον εκπληκτικό Μανού με 13 πόντους. Όπως λέμε… σημασία δεν έχει ποιος αρχίζει το ματς, αλλά ποιος το τελειώνει. Έτσι, δεν είναι παγκίτη Μανού;
Τρίτον: Όπως ήταν φυσικό και επόμενο, οι Σπερς πήραν τον τίτλο και ανακηρύχθηκαν σε «Πρωταθλητές κόσμου του 2007». Πώς είπατε; Κι εγώ νόμιζα ότι οι Σπερς κέρδισαν το εσωτερικό πρωτάθλημα των Η.Π.Α.. «Champions of the World for the year 2007», είπε ο Ντέιβιντ Στερν. Μπράβο παιδιά. Έχετε να πάρετε Παγκόσμιο τίτλο με την εθνική 13 χρόνια (από το 1994 στο Τορόντο), Ολυμπιάδα 7 χρόνια (από το 2000 στο Σίδνεϊ), στα φιλικά τρώτε 20άρες από την ΤΣΣΚΑ, αλλά είστε Παγκόσμιοι πρωταθλητές επειδή κερδίσατε τον άνθρωπο που δίνει κακό όνομα στους Βραζιλιάνους (τον καραγκιόζη Βαρεζάο). Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.
2 σχόλια:
ε όχι και μόνο μια άκρη του Τζέιμς πατάει πάνω στον μύθο του Τζόρνταν. Το άτομο κάνει φοβερά πράγματα. Και αν ακόμα πάρουμε τα στατιστικά του μόνο σε ένα συγκεκριμένο αγώνα, έστω και σε όλη τη σειρά των τελικών, και πάλι θα έχουμε διαπράξει φοβερή αδικία. Αφενός γιατί έχει πάρει τόσους αγώνες μόνος του, αφετέρου γιατί για να μην ξεχνάμε όταν μία ολόκληρη ομάδα στηρίζεται πάνω του για ένα αρκετά μεγάλο αριθμό αγώνων κάποια στιγμή θα κλατάρει.
Από την άλλη, παρά την προώθηση της NIKE, δυσκολεύομαι να πιστέψω, τουλάχιστον απ' όσα έχω δει πως ο μέγας Τζόρνταν ήταν αψεγάδιαστος για να αποτελεί μοναδικό σημείο αναφοράς στην μπασκετική τελειότητα. Τεράστιας αξίας είναι και ο Κόμπι, από τους πιο πρόσφατους, αλλά ποιός ξεχνάει και των κύριο μαγικό ή την αλάνθαστη ευστοχεία του Μπέρντ.
Μακρυγορώ πάνω σε μιά συζήτηση που γίνεται συνεχώς αλλά πιστεύω στην αξία του ΛεΜπρον.
Υ.Γ. Χαίρομαι πάντως που υπάρχουν άτομα που γράφουν έξυπνα για το μπάσκετ χωρίς να το βάζουν σε δεύτερη μοίρα πίσω από το ποδόσφαιρο. Συνεχίστε έτσι.
@Mike: Φίλε, χρησιμοποιήθηκε ο Τζόρνταν ως παράδειγμα επειδή με αυτόν συγκρίνουν τον ΛεΜπρον. Έχω γράψει σε παλιότερο άρθρο ότι ο Τζέιμς είναι ο Αμερικανός με τα πλουσιότερα φυσικά προσόντα, που έχει βγει τουλάχιστον τα τελευταία 25 χρόνια. Όπως, στο ίδιο, έγραψα και για τις αδυναμίες του.
Όμως, η τεράστια διαφορά με τον Τζόρνταν (και τον Μάτζικ και τον Μπερντ, που δεν τους βάζω πιο κάτω) είναι ότι, πρώτον, είναι ιδιαίτερα μονοδιάστατος και με παιχνίδι που αντιμετωπίζεται (ακόμη) και, δεύτερον και κυριότερο, δεν είναι Τζόρνταν ακόμα. Ο Μάικλ σε όσες χρονιές έπαιξε από το Νοέμβριο μπάσκετ τη δεκαετία του 1990 πήρε το πρωτάθλημα. Μακάρι ο Τζέιμς να αποκτήσει και αριστερό ντράιβ και παιχνίδι με πλάτη και σουτ. Τότε θα είναι πλήρης, γιατί έχει ήδη "μάτι" για ασίστ. Όσο για τον Κόμπι, το έχω πει ότι τον θεωρώ τον καλύτερο εν ενεργεία Αμερικανό μπασκετμπολίστα. Πάνω από τον ΛεΜπρον.
Σε ευχαριστώ πραγματικά που μας διαβάζεις. Όσο για τις συζητήσεις για τον καλύτερο, υπάρχουν, θα υπάρχουν πάντα και έχουν νόημα μόνο ως ανταλλαγή απόψεων... κάτι που δεν έκανε ποτέ κακό! Συνέχιζε να είσαι κοντά μας.
Rasheed.
Δημοσίευση σχολίου